จอมใจอสุรา

หลายชั่วโมงแล้วที่ร่างบอบบางของ ชมพูนุช พิบูลไพศาล ทอดกายนอนหลับอยู่บนฟูกหนานุ่มในบ้านพักของคนงานเหมืองแร่

“ ทำไมมันถึงหลับนานขนาดนี้วะไอ้เชิด นี่แกวางยานอนหลับเกินขนาดรึเปล่าฮึ ฉันไม่อยากให้มันตายนะโว้ย พวกมันต้องได้รับความเจ็บปวดแบบตายทั้งเป็นมันถึงจะสาสม ” ร่างสูงใหญ่กำยำแค่นเสียงถามลูกน้อง ขณะนั่งมองหญิงสาวผู้เป็นเชลยที่นอนหลับอุตุอยู่บนฟูกโดยไม่ล่วงรู้ชะตากรรมของตนเอง นัยน์ตาคมสีสนิมเต็มไปด้วยเพลิงแห่งความเคียดแค้น

“ อีกประเดี๋ยวก็คงฟื้นแล้วล่ะครับนายหัว ” ชายวัยสามสิบร่างใหญ่ผิวทองแดงตอบเจ้านายด้วยความนอบน้อม

“ งั้นพวกแกก็ไปพักเถอะ อ่อ ก่อนจะกลับห้องเรียกบัวตองมาพบฉันที่นี่ด้วย ” สั่งเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาดุดันซ่อนอยู่ภายใต้หนวดเครารกครึ้ม เขาเอนร่างพิงพนักเก้าอี้ไม้ยกท่อนแขนกำยำขึ้นกอดอกนั่งรอให้คนบนฟูกลืมตาขึ้นมาเสียที

“ ครับนายหัว ” เชิดกับดินกล่าวขึ้นพร้อมกันก่อนจะเดินออกไปจากห้องไปตามคำสั่ง

“ รีบตื่นเร็วเข้าสิน้องสาวไอ้วิน ฉันรอแทบไม่ไหวแล้ว ” ธันวาแค่นเสียงพลางจ้องใบหน้างามที่ละม้ายคล้ายคลึงกับอัศวิน ไอ้ชายชั่วที่ทำให้มีนาน้องสาวเขาเสียใจจนต้องปลิดชีวิตตัวเอง

ราวกับว่าเธอจะได้ยินคำร้องขอของชายหนุ่ม ร่างบางเริ่มขยับกายจากนอนตะแคงพลิกมานอนหงายเปลือกตาเริ่มปรือขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนจะมองไปรอบห้องด้วยความมึนงง

ธันวาจ้องมองทรวงอกอวบภายใต้เสื้อยืดรัดรูปคอวีเว้าลึก ไล่สายตามองต่ำลงมาที่หน้าท้องแบนราบและสะโพกผายที่ห่อหุ้มไว้ด้วยกางเกงยีนสกินนี่เอวสูง มันแนบเนื้อรัดรูปเน้นสะโพกและเอวคอดกิ่ว เขาหยุดสายตามองที่เนินนูนกลางลำตัวครู่หนึ่ง ต้องยอมรับว่าแม่ให้เธอมาเยอะเสียจริง ๆ ก่อนจะลากตาคมลงมองช่วงยาเพรียวยาวอย่างพึงพอใจ

“ หึหึ อย่างน้อยแม่นี่ก็คงจะให้ความบันเทิงได้ไม่เบา ”

“ คะ คุณเป็นใคร? แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน ชมพูมาอยู่นี่ได้ยังไง โอยทำไมเวียนหัวจัง ” ร่างเล็กพยุงตัวขึ้นนั่งพลางใช้มือเรียวนวดขมับตัวเองไปมา ปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงสลัวภายในห้องแล้วมาหยุดอยู่ที่ร่างใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่นหนวดเคราเฟิ้มเต็มหน้า ดวงตาดุน่ากลัวจนชมพูนุชสะดุ้ง ถอยกรูดไปจนชิดมุมที่นอนตรงผนังห้อง

" ตื่นแล้วรึแม่คุณหนูชมพูนุช ที่นี่มันคือที่ ๆ เธอต้องทำงานชดใช้หนี้ให้น้องสาวฉันยังไงล่ะ และห้องนี้ก็คือห้องของเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป! ” เสียงกร้าวกังวานไปทั่วห้อง น้ำเสียงเขาฟังดูมีอำนาจ ท่าทางก็คุ้นชินกับการออกคำสั่งเสียด้วย ตัวของเขาสูงใหญ่มากเมื่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ก้าวเดินช้า ๆ ตรงเข้ามาหา หากชมพูนุชยืนขึ้นความสูงของเธอคงอยู่แค่ไหล่เขาเท่านั้นเอง

หญิงสาวมองสบตาสีสนิมคมกริบเยือกเย็นด้วยความรู้สึกกลัวจนเย็นสันหลังวาบ รัศมีการคุกคามเปล่งประกายออกมาจากแววตาจนน่าขนลุก ไหล่เขาหนาและกว้างมันคงเต็มไปด้วยมัดกล้ามภายใต้เสื้อยืดสีเข้มที่สวมใส่ คิ้วหนาเข้มจัด จมูกโด่งเรียวรับกับริมฝีปากหนาดูหนักแน่น ภายใต้หนวดเครากับผมเผ้าที่ยาวประบ่ารุงรังนั้น ชมพูนุชบอกกับตัวเองได้คำเดียวว่าเขาดูอันตรายสุด ๆ

“ หนี้!? หนี้อะไรกันคะ ชมพูไม่เคยเป็นหนี้ใครแล้วที่บ้านของชมพูก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ” เธอพยายามอธิบายทำใจดีสู้เสือ ฉีกยิ้มให้เขาทั้ง ๆ ที่ใจสั่นแทบบ้า

“ อ่อ มันไม่ใช่เธอหรอกนะที่เป็นหนี้แต่เธอต้องมาใช้หนี้แทนไอ้เหี้ยวินพี่ชายเธอไงล่ะ ” เขาทรุดร่างลงนั่งบนฟูกตรงหน้าสองแขนแกร่งเท้าคร่อมร่างบางเอาไว้ กักขังเธอไว้ในอ้อมแขนโดยปริยาย

“ พี่วิน…พี่วินเป็นหนี้น้องสาวคุณเท่าไหร่คะ เดี๋ยวชมพูจะจ่ายคืนให้ก็ได้ค่ะ ” เสียงเธอสั่นเทาเมื่อเขาเข้ามาใกล้ มันใกล้มากเสียจนเธอได้กลิ่นเหงื่อผสมน้ำหอมผู้ชายโชยมาเข้าจมูก น่าแปลกที่มันไม่ได้เหม็นอย่างที่คิดแต่กลับเย้ายวนชวนเคลิบเคลิ้มผสมผสานกับความน่าหวาดหวั่น เธอตัวสั่นเหมือนลูกนกตกมาจากรังอันแสนอบอุ่นเข้าสู่อุ้งมือหมาป่าตัวร้าย ริมฝีปากหนาคำรามแผ่วต่ำชิดใบหู นั่นยิ่งทำให้ขนอ่อนบริเวณต้นคอเธอลุกซู่ด้วยความกลัวปนซาบซ่าน