บทที่ 4

ฮาริย่ายังคงว่ายวน วักน้ำลูบไล้เรือนร่างอรชรเปล่าเปลือยของตนเองอย่างสบายใจ โดยไม่รู้เลยว่าทุกกริยาของเธอนั้น ได้ทำเอาเลือดอุ่นในกายขององครักษ์อานีสต์ ได้ร้อนฉ่าทั่วทุกรูขุมขน ความต้องการในเพลิงรักได้แล่นพล่าน ทำเอาเจ้าตัวปวดหนึบ ร่ำๆ อยากจะกระโดดลงไปเผด็จศึกนางฟ้าจำแลงให้รู้แล้วรู้รอดไป

และเมื่อการอาบน้ำ ท่ามกลางต้นไม้ใบหญ้าโอบล้อมได้สิ้นสุดลง ฮาริย่าได้เดินขึ้นจากน้ำอย่างช้าๆ ไม่รีบเร่งสักเท่าไร ซึ่งเท่ากับว่าเป็นการยืดเวลาให้องครักษ์หนุ่ม ได้ชื่นชมดื่มด่ำกับความงดงามของเรือนร่างขาวผ่องอวบอิ่มได้อย่างเต็มตา

“เกิดมาไม่เคยเห็นใครงดงามเท่าฮาริย่ามาก่อน”

อานีสต์ถึงกับลืมหายใจ ตอนที่เห็นร่างเปลือยงดงามโผล่ขึ้นจากน้ำ ยิ่งฮาริย่าก้าวเท้าเข้ามาใกล้บริเวณที่เขานั่งซุ่มอยู่ จนสามารถมองเห็นหยดน้ำที่เกาะพร่างพราวอยู่บนยอดปทุมอิ่ม และเนินเนื้อที่กระเพื่อมไหวตามจังหวะการก้าวเดินของเจ้าตัว ทำเอาเลือดในกายทุกหยดของเขา ไหลเวียนมารวมกันอยู่ตรงความแข็งชันของแก่นกายที่ปวดหนึบเต้นตุบๆ ต้องการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ แต่สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้ คือการหลบออกจากที่ซ่อนอย่างเงียบเชียบแผ่วเบา ไม่ให้นางฟ้าจำแลงรู้สึกตัวว่ามีเขาแอบเฝ้ามองเธออยู่

ฮาริย่าไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นอาหารทางสายตาอันโอชะขององครักษ์หนุ่ม ที่ได้ปลอมตัวมาเป็นพ่อค้าเร่ หญิงสาวเดินขึ้นจากน้ำอย่างไม่รีบเร่งสักเท่าไร พอหยิบผ้าขนหนูได้ ก็นั่งลงบนก้อนหินแล้วเช็ดผมตัวเองให้แห้งหมาดๆ ซึ่งใช้เวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมง กว่าเส้นผมหนานุ่มจะแห้งได้ ซึ่งเท่ากับว่าเป็นการเปิดโอกาสให้อานีสต์ ได้แอบมองแผ่นหลังขาวเนียน สะโพกเต็งตึงผายมนไปอีกนานเช่นเดียวกัน เมื่อเช็ดผมจนแห้งแล้ว ฮาริย่าก็หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอ ทำให้นักถ้ำมองโดยความบังเอิญอย่างองครักษ์อานีสต์ ต้องลอบถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย เมื่อห้วงเวลาแห่งความสุขทางสายตาได้หมดลงแล้ว

“จะตีสี่แล้วหรือนี่”

ฮาริย่าเอ่ยกับตนเองเมื่อก้มลงมองเวลาบนนาฬิกาเรือนเล็ก ก่อนจะเร่งฝีเท้าตรงไปยังบ้านพักซึ่งอยู่ไม่ห่างจากแหล่งน้ำสักเท่าไร วันนี้เธอเพลิดเพลินกับการว่ายน้ำมากไปนิด ด้วยอีกไม่กี่ชั่วโมง การดำรงชีวิตดูแลผู้คนในเผ่าก็จะเริ่มขึ้นพร้อมๆ กับลำแสงสีเทาก่อนอรุณรุ่ง ที่ได้คืบคลานเข้ามาแทนที่ความมืดมิดในยามราตรีกาล

องครักษ์อานีสต์ทำตัวเป็นนักถ้ำมองที่ดี เขาไม่ได้หนีกลับทันทีที่ฮาริย่าแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่เขาได้แอบเดินตามห่างๆ เพื่อส่งหัวหน้าเผ่าแสนสวยสุดเซ็กซี ยั่วยวนอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาที่สุด ได้เข้าไปในบ้านพักจนเห็นว่าหญิงสาวปลอดภัยดีแล้ว จึงได้แฝงกายในความมืดกลับไปยังเกวียนของตนเอง

“บ้าชะมัด! หลับตาทีไร ก็เห็นแต่ภาพความเซ็กซีของฮาริย่า”

องครักษ์หนุ่มสบถลั่น เมื่อพยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็หลับไม่ลง ด้วยภาพความงดงามของเรือนร่างขาวผ่องอวบอิ่ม ได้ผุดขึ้นในโสตประสาท ส่งให้เรือนกายแข็งแกร่งของเขาแข็งชันอยู่ตลอดเวลา และกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ก็รุ่งสางพอดิบพอดี

ในตอนเช้าของวันถัดมา องครักษ์อานีสต์ก็ถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยน้ำเสียงของคนสนิทของฮารีย่า

“พ่อค้าเร่ เจ้าตื่นหรือยัง”

นัยดาตะโกนเรียกอยู่หน้าลำเกวียนของพ่อค้าเร่ ซึ่งมีสินค้าสำคัญและจำเป็นอย่างมากที่คนในเผ่าของเธอต้องการ

“ลองเรียกอีกทีสินัยดา”

ฮาริย่าซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ กันได้บอกคนสนิทอีกครั้ง เมื่อการเรียกในครั้งแรก ยังคงปราศจากเสียงตอบรับจากคนที่อยู่ข้างใน

“พ่อค้าเร่! ตื่นได้แล้ว”

คราวนี้นัยดาเพิ่มน้ำหนักเสียง แถมน้ำหนักอารมณ์เข้าไปอีกเล็กน้อย ซึ่งก็ได้ผลชะงัก เมื่อได้ยินเสียงตะโกนตอบจากคนที่อยู่ข้างใน

“มาแล้วครับ ใครเรียกอยู่ข้างนอก”

อานีสต์ตวาดถามเสียงดัง รู้สึกหงุดหงิดอยู่มาก ที่มีคนมาปลุกตนเองตั้งแต่เช้ามืด เพราะเขาเพิ่งจะหลับตาลงได้ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำไป องครักษ์หนุ่มตลบผ้าห่มออก แล้วก้าวลงจากเตียงเล็กๆ กำลังจะไปเปิดผ้าใบหนาหนักที่ใช้แทนประตูออกกว้าง ก็มีอันต้องชะงักกึกนึกได้ว่าตนเองยังไม่ได้เพิ่มหน้าบากตรงแก้มสาก

“นายหญิงฮาริย่าต้องการพบเจ้า”

นัยดาเป็นคนเอ่ยตอบแทนหัวหน้าเผ่า ที่ยังกอดอกจ้องเขม็งไปที่กระโจมซึ่งอยู่ตรงหน้า

“ฮาริย่างั้นหรือ...”

อานีสต์พึมพำอยู่ในลำคอ ก่อนจะสบถออกมาเบาๆ เมื่อรับรู้ได้ถึงร่างกายที่ปวดหนึบตั้งโด่ขึ้นมาทันที เมื่อได้นึกถึงภาพอันแสนเย้ายวนที่เผลอมีบุญตาได้เห็น

“บ้าชะมัด! แค่นึกถึงฮาริย่า ร่างกายของเราก็มีปฏิกิริยาตอบสนองถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

“พ่อค้าเร่ ข้ากับนายหญิงเข้าไปได้หรือเปล่า”

นัยดาตะโกนถามอีกครั้ง เมื่อคนที่พวกเธอประสงค์จะมาเจรจาต่อรอง เรื่องการค้าขายด้วย ได้เงียบเสียงไปหลายชั่วอึกใจ

“ไม่ต้องเข้ามา ข้าเปลือยกายอยู่ ขอเวลาสักครู่ เดียวจะออกไปพบนายหญิงของเจ้าเอง”

อานีสต์ตะโกนตอบ ขณะเดียวกันก็รับคว้าผงเจล ที่ใช้สำหรับการแต่งใบหน้าให้เป็นรอยนูนเหมือนแผลเป็น ดั่งที่ได้ปรากฏตัวให้ฮาริย่าเห็นเมื่อวาน มาโปะไปบนในหน้าของตนเองอย่างรวดเร็วและค่อนข้างชำนาญ ไม่ถึงห้านาทีดีทุกอย่างก็เรียบร้อย แผล

เป็นนูนใหญ่ได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมเข้มอีกครั้ง

องครักษ์หนุ่มคว้าเสื้อมาสวมอย่างลวกๆ ก่อนจะรีบเปิดผ้าใบ ที่ใช้เป็นดั่งประตูปิดกั้นไม่ให้คนภายนอก ได้เห็นสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายในลำเกวียน ที่มีการต่อเติมให้เป็นที่หลับนอนด้วยออกกว้าง จากนั้นก็ก้าวลงจากเกวียนไปยืนอยู่ใกล้ๆ หัวหน้าเผ่าสุดเซ็กซีอย่างจงใจ

“นายหญิงฮาริย่า อยากพบผมด้วยเรื่องใด”

อานีสต์ถามยิ้มๆ ทิ้งสายตาอ้อยอิ่งอยู่ที่เรียวปากอวบอิ่ม และดอกบัวปริ่มน้ำที่เขาได้ชื่นชมเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา

ฮาริย่าถึงกับร้อนผ่าว ความวาบหวิวเล่นทั่วกาย เมื่อมองสบตากับดวงตาคมกริบ ที่จ้องมองเขม็งราวกับเห็นเรือนร่างอรชรเนื้อในแท้ ที่ถูกปกปิดด้วยอาภรณ์

“เราอยากขอซื้อเวชภัณฑ์ทั้งหมด ที่ท่านได้นำมาขาย รวมถึงอาหารบางอย่าง ที่คนในเผ่าของเราต้องการ”

ฮาริย่าข่มความอายพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ที่กำลังเคลื่อนตัวมารวมกันอยู่ที่เรือนร่างเบื้องล่าง จนเธอรู้สึกปวดร้าว แถมปทุมอิ่มเต็งตึงภายใต้ผ้าลูกไม้บางเบาก็รู้สึกปวดร้าว จนร่างเธอสั่นสะท้านไหว เมื่อรับรู้ได้ถึงกระแสแห่งความปรารถนา ที่แผ่ออกมาจากเรือนกายล่ำสันที่ยืนอยู่ตรงหน้า