บทที่ 9

บทที่ 5

พะแนงไก่ แกงส้มไข่ปู ปลาราดพริก ต้มยำขาหมู ไข่เจียวกุ้งสับ ตบท้ายด้วยของหวานคือลูกตาลลอยแก้ว เป็นอาหารเลิศรสที่รีจินาลงมือทำเพื่อให้ดอนคาร์ลตัดสินอาชีพแม่ครัวจำเป็นของเธอ

ซึ่งพอหลบหนีออกมาจากคฤหาสน์ได้แล้ว หญิงสาวก็ลำเลียงอาหารรสเด็ดขึ้นโต๊ะอาหารในห้องรับประทานอาหารทันที จากนั้นก็ถอยฉากกลับมานั่งหลบมุมอยู่ภายในห้องครัวเช่นเดิม ซึ่งเธอมั่นใจว่าทันทีที่เจ้าพ่อผู้นี้ชิมอาหารฝีมือเธอ เขาจะต้องสั่งให้แลนโดสตามตัวเธอไปพบในทันทีทันใด

ดอนคาร์ลและแลนโดสออกจะแปลกใจคาดไม่ถึง เมื่อเห็นอาหารสีสันน่ารับประทานวางอยู่เต็มโต๊ะ ซึ่งมีมากมายหลายรายการกว่าที่ชินหย่างเคยทำเหมือนที่ผ่านๆ มา

“ฝีมือแม่ครัวคนใหม่ที่นายพูดถึงหรือแลนโดส”

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา กุมอำนาจมืดไว้ในมือ เอ่ยถามลูกน้องคนสนิท พร้อมกับตักแกงส้มไข่ปูส่งเข้าปาก พออาหารสีสันน่ารับประทาน แถมรสชาติยังจัดจ้าน เผ็ดถึงใจตามต้นตำรับอาหารไทยแท้ตกถึงท้อง ดอนหนุ่มก็ถึงกับยกน้ำดื่มตามไปครึ่งแก้ว ก่อนจะออกคำสั่งให้ลูกน้องไปตามตัวคนที่ปรุงอาหารมื้อนี้

“เราอยากเห็นหน้าแม่ครัวคนนี้ นายไปตามนางมาพบเราด้วย”

ด้วยเข้าใจผิดคิดว่าแม่ครัวคนดังกล่าว คงมีอายุอานามราวๆ สี่สิบห้าสิบปีขึ้นไป ถึงแก่ประสบการณ์ทำอาหารได้อร่อยเช่นนี้ ดอนคาร์ลจึงพูดแทนสรรพนามแม่ครัวคนที่ว่าด้วยคำว่า นาง ฟังดูแก่มีอายุตามที่ตนเองคิดว่าควรจะเป็นเช่นนั้น

“ได้ครับดอน รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจะไปตามเธอมาพบดอนเดี๋ยวนี้ครับ”

แลนโดสก้าวเท้ายาวๆ ออกจากห้องอาหารตรงไปยังห้องครัวที่อยู่ด้านหลังคฤหาสน์ เพื่อไปตามแม่ครัวหัวป่า ซึ่งดูท่าว่าจะผ่านการทดลองงานแล้ว ให้ไปพบดอนผู้อาจหาญ

รีจินานั่งจิบชาจีนอย่างใจเย็น ให้เวลาอีกไม่เกินสามสิบนาที ดอนคาร์ลจะต้องส่งคนมาตามตัวเธอแน่

และก็เป็นจริงตามที่คิดเสียด้วย เข็มนาฬิกาเดินทางยังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ เธอก็เห็นร่างใหญ่โตของบอร์ดี้การ์ดวัยค่อนคนย่ำเท้าเข้ามาในห้องปฏิบัติงานของเธอ

“ดอนคาร์ลต้องการพบคุณ”

แลนโดสเอ่ยบอกห้วนๆ แบบมะนาวไม่มีน้ำ บอกตามตรงว่าไม่ถูกชะตา และไม่ชอบดวงตาสีฟ้าอ่อนใส ที่จ้องมองเขาอย่างต้องการหาเรื่อง รวมทั้งไม่ชอบรอยยิ้มบางๆ ที่แม่ครัวผู้นี้ชอบแย้มยิ้มตรงมุมปาก เพราะรอยยิ้มของเธอ ทำให้เขานึกถึงขนมหวานที่อาบไปด้วยยาพิษ พร้อมเล่นงานให้ตายได้ในทุกเมื่อ หากว่าเขาหรือทุกคนในที่นี่เผลอตัวหลงใหลกับรอยยิ้มบางๆ รอยยิ้มนี้

รีจินายิ้มบางๆ ตรงมุมปาก เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอคิดและวาดวางแผนไว้ หญิงสาวลุกขึ้นยืนช้าๆ ก่อนจะเอ่ยตอบแลนโดสที่ยืนจ้องมองเธอเขม็งแทบไม่กะพริบตา

“ไปสิค่ะแลนโดส ราเนียเองก็อยากพบเจ้านายของคุณเหมือนกันค่ะ”

มือเล็กผายมือไปข้างหน้า เป็นการเชิญให้บอร์ดี้การ์ดหน้าเหี้ยมยิ้มไม่เป็น เดินนำหน้าพาเธอไปพบกับเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้

“ดูท่าว่าคุณจะทำอาหารได้ถูกใจดอนนะคุณราเนีย”

น้ำเสียงที่เอ่ยบอกนั้นอาจจะฟังดูราบเรียบไร้ความรู้สึก แต่ทว่าผู้กองสาวที่เจนจัดเรื่องการสอบสวนเค้นปากคำของผู้ร้ายมานับร้อย ก็ฟังน้ำเสียงออกว่าบอร์ดี้การ์ดผู้นี้ไม่ชอบเธอเอามาก และน้ำเสียงที่หลุดออกมานั้นก็แฝงไว้ด้วยความเกลียดชังในตัวเธอเช่นเดียวกัน

“แน่นอนค่ะคุณแลนโดส และดิฉันมั่นใจว่าตัวเองจะต้องได้ทำงานเป็นแม่ครัวให้กับดอนคาร์ลด้วย”

รีจินามั่นใจว่าต้องเป็นเช่นนั้น ก็เธอแสดงฝีมือการทำอาหารสุดชีวิต ถ้าผลงานออกมาไม่อร่อย ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

“อย่าเพิ่งคาดเดาไปคุณราเนีย ดอนอาจจะพอใจฝีมือทำอาหารของคุณ แต่ดอนอาจจะไม่ชอบลูกตาวาววับที่คอยจ้องมองอย่างหาเรื่องของคุณก็ได้”

แลนโดสเอ่ยขัดเสียงขุ่น ซึ่งคำพูดของเขาทำให้รีจินารู้สึกตัว รีบปรับสีหน้าและแววตาให้ดูเรียบเฉย ไม่ทอดสายตาจ้องเขม็งลุกวาบด้วยไฟแค้นเฉกเช่นที่บอร์ดี้การ์ดผู้นี้ว่าเอา

“ดวงตาของฉันก็เป็นแบบนี้นี่แหละค่ะ”

รีจินาบอกปัดเสียงแข็ง ปรับสีหน้าแววตาให้สงบนิ่งดุจทะเลไร้คลื่นลม เธอลืมไปเสียสนิทว่าดวงตาเป็นดั่งกระจกเงา สะท้อนให้เห็นความนึกคิดของผู้เป็นเจ้าของได้อย่างชัดเจนว่ากำลังคิดอ่านสิ่งใดอยู่

และดูเหมือนว่าเธอเองก็เผลอตัวปล่อยความรู้สึกเกลียดชังที่มีต่อดอนคาร์ล ให้บอร์ดี้การ์ดผู้นี้มองเห็นอย่างชัดเจนเกินไป ซึ่งต่อไปนี้เธอจะต้องระวังตัวมากเป็นพิเศษ ต้องสะกดความแค้น สะกดความเกลียดชังให้อยู่ข้างในกาย อย่าเผยออกมาแม้วินาทีเดียว มิฉะนั้นแล้วแผนการที่วางไว้มาอย่างช้านาน คงต้องล้มครืนพังลงอย่างไม่เป็นท่า และผลสุดท้ายเธอก็คงถูกกระชากวิญญาณให้หลุดจากร่างไม่ต่างจากผู้เป็นพี่ชาย

แลนโดสยิ้มเย็น ไม่เอ่ยพูดอะไรต่อ จนกระทั่งเดินนำหน้ามาถึงห้องอาหารขนาดใหญ่ ซึ่งมีเจ้าพ่อผู้อาจหาญนั่งเด่นเป็นประธานอยู่ตรงหัวโต๊ะไม้โอ๊คมันปลาบราคาแพง ก็เอ่ยเรียกเจ้านายหนุ่มที่กำลังจะตักต้มยำขาหมูส่งเข้าปาก เพื่อลิ้มลองรสชาติความเอร็ดอร่อย

“ดอนครับ แม่ครัวมาแล้วครับ”

ดอนคาร์ลวางช้อนลงกับจาน พลางยกผ้าเช็ดขาวสะอาดมาซับปาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ มองผู้ที่ก้าวเท้าตามหลังแลนโดสเข้ามาในห้องอาหาร พอเห็นเจ้าของใบหน้าผู้ทำ

อาหารรสเลิศถูกปากให้ตนเองรับประทาน ดอนหนุ่มถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะหลุดปากเอ่ยถามหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง

“อาหารทั้งหมดนี้ เธอเป็นคนทำเองยังงั้นหรือ”

เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าสุดเซ็กซี่ชวนหลงใหล เอ่ยถามเสียงราบเรียบทว่าทรงอำนาจยิ่งนัก ขณะเดียวกันดวงตาคมกล้าทั้งคู่ก็จ้องมองเขม็งตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาจาบจ้วง ราวกับจะเปลื้องผ้าของรีจินาให้หลุดลุ่ยไปจากเรือนร่างอรชรสะโอดสะอง

‘ดอนคาร์ล คาร์ลอส มาโก้ร์ หน้าตาเป็นเช่นนี้เองหรือ หล่อ คมเข้ม และดูเลือดเย็นเป็นที่สุด’

ผู้กองสาวเต็มไปด้วยความแค้น ขบเนื้อด้านในริมฝีปากแน่น จนรับรู้ถึงความเค็มปะแล่มของเลือดที่ซึมผ่านตรงบริเวณที่เธอกัดลงไป พยายามนับหนึ่งถึงร้อยสะกดกลั้นความโกรธแค้นไม่ให้ตัวเองกระโจนเข้าไปเชือดคอหอยของดอนคาร์ลให้ขาดวิ่น สะกดกลั้นความอาฆาตพยาบาทไม่ให้พุ่งเข้าไปแคะลูกตาสีฟ้าที่ซ่อนความร้ายกาจไว้ข้างใน ซึ่งกำลังจ้องมองเธอราวกับจะเปลื้องผ้า ให้หลุดออกจากเบ้าตา

แต่ไม่ว่าจะพยายามสะกดกลั้นไว้สักเท่าใด ดวงตาสีฟ้าอ่อนใสก็ยังลุกโชติช่วงด้วยไฟแค้นให้เห็นชั่ววูบ ก่อนเจ้าตัวจะกะพริบให้จางหายไปพร้อมกับสายลมพัดผ่าน จากนั้นเปิดปากเอ่ยตอบคำถามที่ดอนคาร์ลเอ่ยถามออกมา

“ค่ะดอนคาร์ล ดิฉันเป็นคนทำอาหารทั้งหมดนี้เองค่ะ”

“ไม่น่าเชื่อว่าสาวๆ สมัยใหม่อย่างเธอจะทำอาหารตำรับชาววังเป็นด้วย”

สุ้มเสียงที่เอ่ยมาลอยๆ นั้นฟังไม่ออกว่าเป็นคำชมหรือเยาะหยัน แต่ไม่ว่าถ้อยคำของดอนคาร์ลจะตีความหมายได้เช่นใด รีจินาก็ไม่มีทางละเมอเพ้อพกลุ่มหลงไปกับมันเป็นอันขาด

“ได้ปรมาจารย์ฝีมือระดับชาววังมาสอนเองกับมือ มีหรือคะที่ดิฉันจะทำอาหารไม่เป็น และอาหารที่ทำออกมาก็ดูท่าว่าจะถูกใจคุณอยู่ไม่น้อยเลย จริงไหมคะดอนคาร์ล”

รีจินาถามในตอนท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นติดเยาะหยัน ซึ่งสิ่งที่กล่าวมานั้นเธอไม่ได้โม้เกินจริง แม้เธอจะไม่ได้เรียนทำอาหารจากสถาบันสอนอาหารชื่อดัง แต่เธอก็เรียนมาจากปรมาจารย์มือฉมังนั่นก็คือมารดาของเธอเอง

มารดาของเธอเคยเรียนทำอาหารจากแม่ครัวชาววัง ซึ่งท่านก็นำความรู้ฝีมือการประกอบอาหารมาพร่ำสอนเธอต่อ นึกๆ ไปก็อดขอบคุณมารดาไม่ได้ ที่ถ่ายทอดวิชาความรู้เรื่องการทำอาหารให้กับเธอ

เพราะในวันนี้สิ่งที่มารดาสั่งสอนมา มันกำลังมีประโยชน์ ทำให้เธอได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ เพื่อแก้แค้นคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นคนทำให้ครอบครัวของเธอต้องอับปางไม่ต่างจากเรือน้อยต้องคลื่นลมซาซัดกระหน่ำ