บทที่ 1

เจ็ดปีผ่านไป

“อื้อ...จะนอน”

เจ้าของเสียงไม่ได้ลืมตาขณะพูด แถมยังปัดสิ่งที่ขัดจังหวะการนอนให้พ้นทรวงอกตน ทว่าสิ่งที่หล่อนปัดออก หาได้พ้นไปจากความนุ่มหยุ่นที่กำลังถูกมือใหญ่ของคนรักบีบเคล้น ภาวินทร์กลับออกแรงขยำมากขึ้น ไม่เพียงแค่นั้น ริมฝีปากเขาจูบไปตามเรียวแขน หัวไหล่ ไล่ไปถึงบ่า เลยไปถึงลำคอ มาหยุดอยู่ตรงใบหูที่อดจะขบเม้มเบาๆ ไม่ได้ การกระทำของเขาส่งผลตรงกับร่างกายเอมิกาที่สะท้านไปทั้งตัว

“ตื่นได้แล้วครับ แมวเหมียวขี้เซา”

พูดจบ เขาเป่าลมปากเข้าไปในหูสาว ไรฟันกัดติ่งหูหล่อนไม่แรงมาก เป็นการปลุกหล่อนอีกทาง...ซึ่งมันได้ผล

“ง่วงค่ะ ไม่อยากลุกเลย”

เอมิกา สาวสวยวัยยี่สิบเจ็ดปี ลูกสาวของนายอมรกับโสภา อินทรหิรัญ เจ้าของโรงแรมรอยัลเพลสจังหวัดกระบี่ และเป็นเจ้าของแบรนด์เครื่องสำอางพีวายเค ที่กำลังเป็นที่นิยมในท้องตลาด และกำลังขึ้นไปอยู่ในอันดับหนึ่งของประเทศในอีกไม่ช้านี้ หล่อนพูดแต่ไม่ลืมตา

“ตื่นครับ เช้านี้มีประชุมนะครับ” ภาวินทร์กระซิบบอกข้างหู มือใหญ่ตระครุบทรวงอวบใหญ่เกินตัวของคนขี้เซาที่แอ่นอกสู้มือแกร่ง “ขนาดนอนหลับนะเนี่ย ดูสิ...สู้มือซะด้วย จัดซะดีไหมเนี่ย”

ภาวินทร์ไม่พูดเปล่า สะบัดผ้าห่มที่คลุมตัวเอมิกาออก แล้วใช้ร่างกายเขาเป็นผ้าห่มแทน และเมื่อร่างใหญ่อยู่เหนือร่างเล็ก เขาก็เริ่มโยกตัวช้าๆ แกล้งบดเบียดใจกลางร่างกายเบาๆ ก้มหน้าใช้ปากละเลียดชิมยอดทรวงที่เวลานี้หดตัวรอสัมผัส

“พอแล้วค่ะ ไหนบอกมีประชุมไงคะ” คนไม่อยากตื่นก็ต้องตื่น ก็เขาเล่นปลุกหล่อนแบบนี้ ไม่เพียงแค่ตื่นจากนิทรา อวัยวะต่างๆ ในกาย รวมถึงกระแสสวาทก็ตื่นตามไปด้วย หญิงสาวมองหน้าคนรักแล้วยิ้มหวาน “ลามก...เมื่อคืนไม่อิ่มหรือไงคะ”

“ก็เอมสวยไปทั้งตัว แถมอึ๋มอีกต่างหาก พี่ทนไม่ไหวหรอก อีกอย่างไม่ได้เจอกันตั้งสิบวันมันจะขาดใจรู้ไหม” เขาตอบเหนือปทุมถันสีชมพูอ่อน ขบกัดแล้วดึงเบาๆ หล่อนถึงกับครางสั่น ฝ่ามือเล็กลูบไปตามแขนกำยำ ใช้ปลายเล็บกรีดไปตามผิวเนื้ออุดมไปด้วยหมัดกล้ามเชื่องช้า “ยั่วเก่งอีกต่างหาก ไม่จัดคงไม่ได้”

“ไม่ได้ยั่วซะหน่อย ถ้ายั่วมันต้องอย่างนี้ต่างหากค่ะ”

นางแมวยั่วสวาทออกแรงผลักร่างหนาให้นอนราบบนที่นอน ส่วนตัวหล่อนก็ย้ายขึ้นไปอยู่บนตัวเขา ลูบแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นหนัก ก่อนจะลากปลายนิ้วไปยังยอดอกสีน้ำตาลอ่อน บดบี้ตุ่มเล็กๆ นั้นแผ่วเบา ช้อนตามองเขาที่ทำตาปรอยเพียงนิด แล้วหันมาจัดการใช้ปากครอบงับสิ่งที่มือหยอกเย้า ดูดดึงจากเบาไปสู่แรง

“อืม...” ภาวินทร์ครางเบาๆ ผงกหัวมองการกระทำของหล่อน สอดมือไปตระครุบทรวงอกอวบใหญ่ บีบเคล้นค่อนข้างแรง กระตุ้นกระแสสวาทในตัวหล่อน เกมสวาทกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี หากไม่มีเสียงนี้ดังขึ้นเสียก่อน

มันคือเสียงเรียกเข้าบนมือถือของภาวินทร์

เจ้าของเครื่องไม่อยากรับสาย ทว่าเสียงเรียกเข้าเฉพาะบุคคลที่เขาจะไม่รับไม่ได้ มือใหญ่เอื้อมไปหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมากดรับ นางแมวแสนสวยเห็นดังนั้นก็นึกสนุก แทนที่จะหยุดให้เขาสนทนาได้อย่างสะดวก หล่อนกลับทำให้ใจเขาฟุ้งซ่าน พูดผิดๆ ถูกๆ ลมหายใจติดขัด อยากจะเขวี้ยงมือถือในมือทิ้งบนพื้น แล้วหันมาจัดการนางแมวจอมยั่ว

เอมิกาเลื่อนใบหน้าไปเสมอความยิ่งใหญ่ที่เวลานี้ถูกมือเล็กคว้าจับ หล่อนไม่เพียงแค่จับยังรูดขึ้นรูดลง จากช้าไปสู่เร็ว แลบลิ้นออกจากปากแตะลงไปบนส่วนปลายสีแดงก่ำไล้เลียเบา ก่อนจะเน้นดูดจนแก้มตอบ

“โอ้ว” เขาเผลอปล่อยเสียงครางออกด้วยความเสียว เอมิกาก็เหลือร้าย ยิ่งดูดดุนมากขึ้น และคราวนี้หล่อนครอบครองตัวตนชายเขาไปทั้งลำ พร้อมกับใช้ลิ้นเล็กเลียไปรอบๆ ด้วย ภาวินทร์สะกดกลั้นเสียงครางของตัวเองเต็มที่ หน้าเขาแดง ตัวก็แดง ลมหายใจติดๆ ขัดๆ

“แค่นี้ก่อนนะ พอดีออก...ออกกำลังกายอยู่”

เขารีบบอกก่อนที่ต้นสายจะสงสัยน้ำเสียง และลมหายใจที่ไม่เป็นปกติ และหมายจะจัดการนางแมวจอมยั่วให้สิ้นฤทธิ์คาเตียง

แต่ช้าไป เอมิกาหยุดการกระทำทั้งหมด ก้าวลงจากเตียงแล้ววิ่งหัวเราะชอบใจเข้าไปในห้องน้ำ

“อาบน้ำเข้าบริษัทก่อนนะคะ”

พูดจบก็ปิดประตูห้องน้ำ คนนั่งอยู่บนเตียงส่ายหัว เอนตัวนอนแผ่หลาบนเตียง ไม่คิดจะตามหล่อนเข้าไปสานต่อศึกสวาทที่คุกรุ่นในกาย

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเมื่อครู่เปลี่ยนไป กลายเป็นนัยน์ตาที่สุมไปด้วยความแค้น ทว่าริมฝีปากกลับมีรอยยิ้มแห่งความเย้ยหยัน หันใบหน้าไปมองภาพถ่ายของเอมิกาที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง

“อีกไม่นานเธอกับครอบครัวจะต้องเจ็บเหมือนที่ครอบครัวฉันเจ็บ แล้วเจ็บยิ่งกว่าร้อยเท่าพันเท่า” ภาวินทร์จดจำทุกความรู้สึกที่ครอบครัวเขาต้องแบกรับมาหลายปีได้ดี ไม่มีวันไหนที่เขาจะลืม ไม่มีวันไหนที่เขาจะเปลี่ยนใจไม่แก้แค้นตัวต้นเหตุที่ทำให้สาริชต้องจบชีวิตลงก่อนเวลาอันควร ไม่มีวันไหนที่เขาจะลบภาพความเสียใจจากใบหน้าของบิดามารดาบุญธรรมลงได้ เหล่านี้จึงเป็นชนวนความเคียดแค้นที่ภาวินทร์ต้องสะสาง แม้ว่าตัวต้นเหตุจะสวยพริ้ง เร่าร้อนจนตัวเขาแทบละลาย และช่างยั่วเกินห้ามใจ ภาวินทร์ไม่มีวันล้มล้างความตั้งใจของตนแน่นอน