บทที่2.คว้าดาว..

หลังจากบ่นจนเหนื่อย พรรณีจึงจำใจเอ่ยเสียงอ่อน เมื่อเมวิกาน่าจะเป็นคนเดียวที่พอจะช่วยเหลือเธอได้

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น เธอส่ายศีรษะเบาๆ เป็นเชิงปฏิเสธ เพราะเงินเก็บของตนเองก็ร่อยหรอเต็มทน เมื่อต้องเจียดจ่ายค่าจ้างให้ทั้งนางและติ๋ม มากว่าครึ่งปี และเธอไม่คิดว่าค่าเล่าเรียนของช่อชบาจะต้องใช้จ่ายอะไรมากนัก เมื่อเท่าที่รู้ ช่อชบาแค่ไปเรียนตัดเย็บ หาใช่การเรียนในมหาวิทยาลัย เมวิกาไม่กล้าแย้ง รายจ่ายเดือนละสามแสน มันแพงไปสำหรับการเรียนตัดเสื้อผ้า แม้ที่นั่นจะเป็นร้านเสื้อในฝรั่งเศสก็ตาม

“อาไร๊!! ฉันลงทุนบากหน้ายืมแก แกยังมีหน้ามาปฏิเสธฉันเหรอหะ!”

พรรณีตวาดลั่น ใบหน้าอวบอูมแดงก่ำ เมื่อไม่เป็นอย่างที่ตนเองคิดไว้ ไหนอดีตสามีคุยนักคุยหนาว่าเมวิกามีเงินออม หล่อนสะสมมาตั้งแต่ยังเด็ก ก็น่าจะเป็นเรือนแสน แล้วทำไมอีลูกเลี้ยงของนางถึงบอกปัด

“เมไม่มีสตางค์หรอกค่ะคุณน้า คุณน้าไม่ได้จ่ายค่าขนมเมมาตั้งแต่คุณพ่อเสีย เมควักเงินเก็บของเมมาใช้จ่าย เงินในส่วนนั้นจนเหลือไม่เท่าไหร่”

เธอไม่ได้ต่อว่า แค่ชี้แจ้งข้อเท็จจริงให้พรรณีรับรู้

“อ๋ออออ...แกจะว่าฉันสินะ คงคิดซิว่าฉันอมเงินพ่อแกไปทูนให้ลูกตัวเองจนหมด”

เพราะความร้อนตัวพรรณีจึงพูดออกมาเอง

“เปล่าค่ะ เมแค่ต้องการบอกคุณน้าว่าเมไม่มีสตางค์”

เมวิกาตอบเสียงอ่อน เธอหลบตาเมื่อดวงตาถมึงทึงของพรรณี มองตรงมายังตัวเอง และก่อนที่ใครๆ จะทันคาดคิด พรรณีที่สั่งสมความทุกข์ไว้ในใจก็กรากเข้าไปขยุ้มเส้นผมบนศีรษะเมวิกา พร้อมทั้งกระชากแรงๆ จนหญิงสาวผวาตกใจ

“เจ็บค่ะ! ปล่อยเมค่ะคุณน้า”

หญิงสาวจับยึดข้อมือของพรรณีไว้แน่น พยายามขืนตัวออกห่างไม่ตอบโต้ แต่ก็ไม่ยอมลงให้

เสียงเอะอะด่าทอทำให้สาวใช้สองนางวิ่งหน้าตั้งตรงมา

นางตะโกนลั่น พร้อมทั้งวิ่งเข้าไปกระชากแขนของพรรณีแบบไม่คิดจะกลัว “ปล่อยคุณหนูนะคุณนาย เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะนี่!!”

“อย่ามายุ่งโว้ย ขี้ข้าอยู่ส่วนขี้ข้าสิวะ!! สะเออะมายุ่งกับนายจ้างทำไม!!”

พรรณีสะบัดมือ หล่อนหันไปตะคอกคนรับใช้ก้นครัว

“ไม่ได้อยากสาระแนเลยค่าคุณนาย แต่ทนเห็นคนดีถูกรังแกไม่ได้ ปล่อยสิคะคุณนาย ไม่อย่างนั้นอีนางนี่ล่ะ จะจัดการคุณนายเอง”

นางกล่าวเสียงห้วน ติ๋มเป็นลูกคู่อีกคน ที่ร้องท้าพรรณีเหย็งๆ

“ตบอีคุณนายเลยป้านาง ถ้าตำรวจมาเราจะได้แจ้งความด้วย เป็นนายจ้างประสาอะไรทำตัวยังกับอันธพาล แถมไม่ยอมจ่ายค่าจ้างให้เราด้วย”

พรรณีลดความเหิมเกริมลง นางคำรามฮึมฮำในลำคอ แต่ก็ไม่ได้กรากเข้าไปประทุษร้ายเมวิกาเหมือนเก่า เมื่อลูกเลี้ยงของนางมีคนอาสาช่วย

“อย่าทำเป็นปากดีไป วันไหนฉันทนไม่ไหวไล่แกสองคนออกจากบ้าน จะไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนนะยะ”

สาวใหญ่ยังคงปากดี นางกล่าวขู่ จ้องมองสองสาวใช้ด้วยแววตาเคียดแค้น

“ก็ลองไล่สิคะคุณนาย แต่ก่อนที่พวกเราสองคนจะออกจากบ้าน ช่วยกรุณาจ่ายเงินเดือนที่ค้างไว้ด้วยนะคะ เพราะไม่อย่างนั้น เราคงได้เจอกันที่โรงพัก”

ติ๋มท้าทาย เจ้าหล่อนลอยหน้าลอยตาพูดใส่พรรณีฉอดๆ

“อีติ๋ม!!”

พรรณีตวาด ปลายนิ้วที่ชี้หน้าสาวใช้วัยรุ่นสั่นระริก

“ค่า...อีคุณนาย”

ติ๋มขานรับ หล่อนแสยะยิ้ม เชิดหน้าสู้ “อยากรู้มั้ยเจ้าคะ ว่าคุณนายเป็นหนี้อีติ๋มคนนี้กับป้านางเท่าไหร่”

สาวใช้ตัวแสบกล่าวกระแทกเสียงเย้ยหยัน “จะบอกให้เอาบุญนะคะอีคุณนาย...หากคิดจะไล่อีติ๋มคนนี้ ช่วยหาเงินมาจ่ายด้วย แค่ขี้เล็บคุณนายเอง...แต่ก็ยังไม่จ่าย” ติ๋มสอดมือไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกระดาษหนึ่งแผ่นที่เจ้าตัวจดบางอย่างไว้มาคลี่ออก ติ๋มยิ้มมุมปากก่อนจะอ่านช้าๆ “ค่าแรงติ๋มเดือนละ5000คูณด้วย6เดือนเป็นเงิน30000 ค่าน้ำที่อีติ๋มคนนี้จ่ายมาตลอด6เดือนแล้ว เดือนละประมาณ600กว่าก็ปาเข้าไป3600 นี่ยังไม่รวมค่าเก็บขยะ ค่าหนังสือพิมพ์ที่ต้องจ่ายทุกวัน ที่สำคัญเลยนะคะคุณนาย เงินเดือนป้านางเดือนละ10000คูณ6 เท่ากับ 60000 บาทบวกไปบวกมาก็แสนกว่าๆ หากมีจ่ายละก็ ติ๋มกับป้านางก็พร้อมที่จะหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านนี้ค่า”