ตอนที่ 4 ข้ากับภรรยาคนที่สี่(18 )

ตอนที่ 4 ข้ากับภรรยาคนที่สี่(18 )

...หยางเฟิง...

หลังจากแต่งภรรยาคนที่สามเข้าจวน การก่อกวนภรรยาของข้าได้เริ่มขึ้นแล้วในวันนี้ข้าอยากแกล้งภรรยาของข้ามากแต่ข้าไม่รู้ว่าจะแกล้งใครดี ถ้าแกล้งภรรยาใหญ่คงถูกตบแน่ หรือจะแกล้งภรรยารองดี แต่ว่าแค่พูดอะไรขึ้นมาภรรยารองก็จับได้เสียแล้ว หรือว่าจะแกล้งคนที่สามดีรายนั้นไม่ค่อยได้สนใจแต่อยากแกล้งเล่นเท่านั้น ก็นะข้าแค่16 ปี ก็มีภรรยาถึงสามคนแล้วอะไรจะดีขนาดนั้น เอาล่ะคนแรกแกล้งไม่ได้คนที่สองกลัวโดนจับได้ งั้นแกล้งเจ้าคนชอบวางแผนดีกว่าแม้ว่าจะอายุมากกว่าข้าแต่ข้าก็จะแกล้งเขาแน่นอน

"ฮูหยินสาม เจ้ามาหาข้าหน่อยสิ"

"ท่านพี่มีเรื่องอะไรกันถึงเรียกน้องสามไปหา"

ข้าว่าแล้วว่าภรรยารองข้าจะนึกสงสัยข้ายิ่งเป็นคนขี้สงสัยอยู่ด้วย ยิ่งสายตาจับผิดนั้นทำเอาข้าไปไม่เป็นชอบเผยพิรุธออกมาอยู่เรื่อย

"ข้าแค่จะพาฮูหยินสามไปเที่ยวในเมืองช่วงนี้ข้าชอบไปเล่นกับฮูหยินใหญ่เลยไม่มีเวลามาเล่นกับฮูหยินสามเลยเดียวหาว่าข้ารักภรรยาไม่เท่ากันอีก"

"เป็นเช่นนั้นจริงหรือ"

"เจ้าไม่เชื่อข้าหรือฮูหยินรอง ข้าน้อยใจพวกเจ้าจริงๆที่ไม่ค่อยสนใจข้าเลยพวกเจ้าต่างก็สิบเจ็ดสิบแปดกันแล้วส่วนข้า อึก ใช่สิข้ามันเด็กนี้ใครเขาจะสนใจข้ากันถ้าฮูหยินสามไม่ไปกับข้า ข้าก็จะไปคนเดียว"

"สามี ข้าแค่ถามท่านเฉยๆท่านเด็กที่ไหนกัน เด็กไม่มีภรรยาถึงสามคนหรอกนะ ท่านพี่ สามีคนดีของข้า ข้าให้น้องสามไปกับท่านก็ได้นะ สามีคนดีอย่าโกรธข้าเลยนะ"

"ดีเลยๆเดียวข้าจะซื้อของมาฝากเจ้าทั้งสองคนนะ"

"ขอรับท่านพี่ "

ในเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่อัดแน่นไปด้วยร้านค้ามากมายที่มีเยอะมากกว่าคนซื้อเสียอีกข้าจูงมือภรรยาคนที่สามมาเที่ยวชมร้านค้าต่างๆอย่างเบิกบานใจจะแกล้งภรรยาอย่างไรดีนะ

"หยุนเอ๋อเจ้าอยากได้อะไรบอกข้าได้นะ"

"ข้าไม่อยากได้อะไรหรอก"

"งั้นข้าจะเลือกให้เจ้าดีกว่า ตามข้ามา"

ข้าดึงแขนของภรรยาคนที่สามมาที่ร้านขายชุดสตรีข้าเลือกๆ แล้วเอามาให้ภรรยาคนที่สามลองสวมใส่ ช่างงดงามเสียจริงส่วนใหญ่ก็จะเป็นชุดสีแดงกับสีขาวเท่านั้นก็แค่อยากที่จะกลั่นแกล้งคนงามเสียหน่อยแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ได้ทันทีก็เลยทำหน้าบึ้งตึงและโกรธจัดใส่ตัวข้าข้าทันที

"นี้ท่าน!!"

"สวมให้ข้าดูคืนนี้ด้วยนะ"

"ใครจะไปใส่ของพวกนี้กัน!!! เจ้าคนแซ่ลัววันนี้ข้าไจ๋ซีหยุนจะเอาเลือดหัวเจ้าออก!!!!"

"เดี๋ยวก่อนภรรยาข้า เดียว!!!"

ผั๊วะ!!

แจกันใบงามหลายตำลึงถูกโยนมาที่ตัวข้าทันที แรงกระแทกและความเจ็บปวดแล่นเข้ามาทันทีเมื่อภรรยาสามยกแจกันในร้านมาทุบที่หัวข้าจนแจกันแตกข้ารู้สึกเหมือนมีอะไรใหลออกมาก่อนจะแตะที่หัวของข้านี้ข้าเลือดอาบไปทันที่นี้ข้าถึงกับหัวแตกหรือเนี่ย

"เจ้าทำร้ายข้า ไจ๋ซีหยุนข้าจะหย่ากับเจ้า!!!"

"เจ้าอยากแกล้งข้ามาก ถึงกับพาข้ามากลั่นแกล้งไกลถึงขนาดนี้เลยหรอห่ะ!! ข้าเป็นบุรุษแค่แต่งกับบุรุษด้วยกันก็แย่พอแล้วเจ้ายังจะให้ข้าใส่ชุดของสตรีอีกถ้าอยากได้สตรีทำไมไม่แต่สตรีไปเลยล่ะมาแต่งกับพวกข้าทำไมเจ้าคนเลว"

"ได้!!! ข้าจะไปแต่งกับสตรีเดียวนี้แหละ พอใจเจ้าหรือยังข้าจะไม่รักเจ้าแน่นอนไม่ทำให้เจ้าปวดหัวอีกด้วย ส่วนแผลนี้บ่งบอกว่าเจ้าแล้งน้ำใจที่ข้าอุตส่าตั้งใจเลือกชุดให้เจ้าเพราะอยากให้เจ้าดูดี แต่เจ้ากลับคิดว่าข้าแกล้งเจ้า(ซึ่งมันก็จริง) เจ้ามันจิตใจคับแคบ เจ้าเก่งนักก็กลับเอง!!"

ข้าเดินออกมาอย่างเหลืออดใครจะคิดว่าเจ้าซีหยุนจะโหดร้ายกับข้าผู้เป็นสามีเช่นนี้กัน ข้าไปหาหมอเองก็ได้เจ้าคนไร้น้ำใจแค่เจ้าเอ่ยขอโทษข้า ข้าก็หายโกรธเจ้าแล้วเจ้าไม่รู้หรือไงว่าเด็กโกรธง่ายหายเร็วนะข้าเดินมาถึงโรงหมอก็เจอกับหมอหนุ่มผู้งดงามจนติดตาติดใจข้ามากอย่างยิ่ง

"ท่านเป็นอะไรมาหรือ ท่านหัวแตกหรือทำไมเลือดออกเยอะขนาดนั้นล่ะ"

"ข้าน้อยโดนคนใจร้ายตีหัวมาขอรับ ท่านช่วยข้ารักษาได้หรือไม่ท่านหมอ...เอ่อท่านชื่อ..."

"ข้าน้อย ป๋ายหยุนเหลียง แล้วชื่อแซ่ของท่านล่ะ "

"ข้าแซ่ลัว นามหยางเฟิง ลัวหยางเฟิงขอรับท่านอายุเท่าใดขอรับ"

"ตอนนี้ข้าอายุได้ 19 แล้วล่ะท่านล่ะอายุเท่าใดแล้ว"

"ข้า 16 ปีขอรับ"

"งั้นข้าเริ่มรักษาเจ้าเลยนะ"

"ขอรับ"

ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสนั้นทำให้ข้าเกิดอาการตกหลุมรักขึ้นมาทันทีดีกว่าเจ้าซีหยุนนั้นเสียอีกถ้าเเต่งเป็นภรรยาอีกคนคงดีไม่น้อยแค่คิดก็มีความสุขแล้ว เทพเซียนท่านใดหนอผลักให้คนงานมาเกิดแล้วงดงามเช่นนี้รอยถึงได้ยิ้มละมุนจนข้าแทบจะละลายเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น

"เอาล่ะเสร็จแล้ว แล้วนี้จวนเจ้ามีคนอยู่ด้วยหรือไม่ "

"มีขอรับ แต่ข้ารู้สึกเดินไม่ไหวขอรับขอนอนพักที่นี้สักคืนสองคืนได้มั้ยขอรับ"

"ได้สิ เดียวข้าจัดที่นอนให้เจ้าก็แล้วกัน ที่ห้องข้าเหลือที่นอนอยู่เดียวข้าจะจัดการให้"

"ขอบคุณมากขอรับ"

ด้านไจ๋ซีหยุน

จวนสกุลลัว

"อ้าว น้องสามท่านพี่ล่ะทำไมเจ้าถึงกลับมาที่จวนคนเดียวแบบนี้"

"ท่านพี่ใหญ่ข้าต้องขออภัยที่ข้ากลับมาคนเดียวเช่นนี้ข้าไม่รู้ว่าท่านพี่ไปที่ใดอีกอย่างเขาโกรธข้าเรื่องที่ข้าตีหัวเขาแตก"

"ห่ะ!!!!"

"ห่ะ!!!"

"เจ้าทำอะไรลงไปน่ะซีหยุน!!"

"ข้า..."

"เจ้านี้มันเอาแต่สร้างปัญหาเสียจริง เจ้าก็รู้ว่าเขาเป็นเด็กที่กำลังโตแค่แกล้งเจ้านิดหน่อยน่าจะปล่อยๆให้เขาเสียหน่อยเด็กก็แค่ต้องการที่อยากจะเล่นเท่านั้นแล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ใดใครจะรู้ได้"

"แต่ข้า..."

"เจ้ากลับห้องไปได้แล้ว ข้ากับท่านพี่ใหญ่จะออกไปตามท่านพี่เอง"

"แต่ว่าข้า..."

"กลับห้องเข้าเข้าไปเสีย ซีหยุน!!!"

"ขอรับท่านแม่ทัพ"

ร่างบอบบางเดินกลับห้องตนเองโดยไม่พูดอะไรอีกเลยนำชุดที่สามีซื้อเอาไว้กลับมาที่ห้องด้วย จู่ๆน้ำตาของร่างบางก็ใหลออกมา เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีใจของร่างบางถึงกับบีบรัดแน่นเจ็บปวดจนไปต่อไม่ไหวเสียแล้ว ร่างบางเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหางตาเหลือบไปเห็นชุดสตรีที่สามีซื้อมา ร่างบางจึงสวมใส่ชุดนั้นแล้วล้มลงนั่งร้องไห้ทันที ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหนแต่รู้เพียงว่าอาการเจ็บที่ใจมันมาจากที่ไหนกันแน่

"น้องรองท่านว่ากล่าวน้องสามรุนแรงเกินไป"

"ข้ารู้แต่ถ้าเกิดไม่ดุด่าบ้างเขาก็จะทำรุนแรงมากกว่านี้อีกอย่างถ้าเกิดท่านพี่ใช้วิธีนี้มาหย่าน้องสามแล้วเขาจะต้องทำอย่างไรล่ะ"

"ท่านก็ไม่ควรว่ากล่าวรุนแรงเช่นนั้นรอให้ตามตัวของท่านพี่เจอเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันดีกว่านะ"

"ขอรับ"

1 เดือนต่อมา

ข้ามาอยู่กับป๋ายหยุนเหลียงได้ 1 เดือนแล้วเขารับรู้ว่าข้าชื่อนชอบเขามากตัวข้าเองก็รู้ว่าตัวของป๋ายหยุนเหลียงก็ชอบข้ามากมายเช่นกัน

"ผ่านมา 1 เดือนแล้วท่านไม่อยากกลับจวนของเจ้าหรือหยางเฟิง"

"ข้าอยากอยู่กับเจ้ามากกว่า"

"ปากหวานเสียจริง"

"เจ้าเคยชิมหรือถึงรู้"

"หยางเฟิงเจ้าจะทำอะไร ปล่อยข้านะเจ้าคนบ้า อื้ออออ"

"หวานจริงๆด้วยสินะ"

"เจ้าคนบ้า ทำอะไรก็ไม่รู้ปล่อยข้าได้แล้วข้าจะไปเปิดโรงหมอแล้ว"

"ป๋ายหยุนเหลียงเจ้าแต่งงานกับข้านะ"

"เจ้าสู่ขอข้างั้นหรือ"

"ใช่ เจ้าอยากเป็นภรรยาของข้าหรือไม่"

"ข้าย่อมอยากเป็นภรรยาของเจ้ายู่แล้ว ข้ายินดีที่แต่งงานกับเจ้า"

รถม้าแล่นเข้ามาที่จวนสกุลลัวในช่วงกลางวัน ร่างของบุรุษสามร่างก้าวเข้ามาที่สกุลลัวที่มีร่างของฮูหยินใหญ่ รองและสามพากันนั่งทานอาหารกันที่ห้องอาหารแต่ต้องชะงักไปเมื่อหนึ่งในนั้นมีสามีของพวกเขาอยู่ด้วย

"ท่านพี่ ท่านหายไปไหนมาข้าตามหาท่านเป็นเดือนแต่ไม่พบท่านพี่เลย"

ฮูหยินใหญ่รีบวิ่งเข้าไปหาสามีด้วยความคิดถึง ฮูหยินรองก็เข้าไปหาสามีเช่นกันผิดกับฮูหยินสามที่นั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยแต่พวกเขาต้องหยุดชะงักลงเมื่อสามีที่ตามหาเป็นเวลา 1 เดือนนั้นมาพร้อมกับบุรุษผู้อื่นทำเอาพวกเขาพูดอะไรไม่ออกหายไปหนึ่งเดือนพอกลับมาพาภรรยาน้อยเข้าบ้านงั้นหรือ

ป๋ายหยุนเหลียงเองก็พึ่งรู้ว่าคนรักของตัวเองมภรรยาอยู่แล้วถึงสามคนแต่ละคนก็รูปงามแตกต่างกันออกไปทำเอาตัวของป๋ายหยุนเหลียงทำอะไรไม่ถูกเลยแม้แต่น้อย

"ก่อนอื่นข้าขอแนะนำก่อนนะ นี้คือป๋ายหยุนเหลียง ภรรยาของข้าจะเข้ามาอยู่ที่นี้ด้วย"

"......"

"......."

"......"

"ทำไมพวกเจ้าถึงเงียบล่ะ"

"แล้วข้าจะพูดอะไรได้ล่ะในเมื่อท่านพาพวกเขาเข้ามาเช่นนี้แล้วเสียแรงที่ข้าสามคนตามหาท่าน ทำให้ข้าสามคนทะเลาะกันเพราะเรื่องของท่าน ถ้าพวกข้ารู้ว่าท่านจะออกไปหาภรรยาเพิ่ม ป่านนี้ข้าไม่ต้องออกตามหาท่านหรอ ต่อไปนี้ไม่ว่าท่านจะออกไปหาภรรยาที่ไหนก็เรื่องของท่านไม่เกี่ยวกับพวกข้าอีกแล้ว ไปกันเถอะท่านพี่ใหญ่ น้องสามไปกันเถอะ"

"อือ"

"ขอรับ"

"เดียวก่อนฮูหยินทั้งสาม ความจริงแล้วตัวข้ากับท่านพี่หยางเฟิงยังไม่เข้าหอกันยังไม่แต่งงานกันข้าขอโทษที่เข้ามาเป็นส่วนเกินของพวกท่าน"

"เจ้ารักเขาเหตุใดพวกข้าจะไม่รู้การมีภรรยาสามคนก็มากเกินไปแล้วนี้ท่านยังต้องการภรรยาเพิ่มอีกเช่นนี้มักมากหลายใจยิ่งนัก"

"ฮูหยินใหญ่"

"ข้ายอมไม่ได้หรอกที่จะมีภรรยาเพิ่มเจ้าไปซะป๋ายหยุนเหลียง"

"ข้าไม่ยอมหรอกที่จะทอดทิ้งเขาเพราะข้ารักเขางั้นข้าจะหย่าขาดกับฮูหยินสามแล้วให้ป๋ายหยุนเหลียงมาเป็นฮูหยินสามแทนเพราะตั้งแต่ข้าแต่งงานมาข้ากับฮูหยินสามก็ไม่เคยมีอะไรกันและข้าก็ไม่ได้รักฮูหยินสามด้วย เจ้าจะหย่ากับขาดหรือไม่"

"ท่านพี่!!!"

"เจ้าว่าอย่างไรตอบข้ามา"

"ตามใจท่าน"

ไจ๋ซีหยุนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบก่อนจะลุกเดินออกไปให้พ้นสายตาของหยางเฟิงและคนอื่นๆเมื่อพ้นสายตาของทุกคนแล้วน้ำตามแห่งความขมขื่นที่มีภายในใจประดังประเดเข้ามามากมายอย่างยิ่ง

เพี๊ยะ

"ท่านใหญ่"

"สารเลวนักเจ้าคิดได้แค่นี้ใช่มั้ย มักง่ายพาผู้อื่นเข้ามาในบ้านแล้วจะขับไล่คนเก่าออกไปถ้าเจ้ากล้าหย่าขาดกับน้องสามข้าจะหย่ากับเจ้าด้วย"

"ข้าเองก็คงไม่อยู่กับท่านหากวันใดท่านเจอคนใหม่มาอีกข้าก็คงต้องเป็นเหมือนน้องสาม"

"ขอแค่พวกเจ้ายอมรับป๋ายหยุนเหลียงเป็นภรรยาของข้าอีกคนไม่ได้หรือไร"

"งั้นเจ้าลองให้ข้ามีสามีเพิ่มอีกคนสิ!!"

"ท่านใหญ่พอแล้วขอรับ"

"ข้ารักป๋ายหยุนเหลียง"

"เรือนหลังเล็กให้เขาเข้าไปอยู่ก็ได้แต่ข้าไม่ยอมรับเขาแน่นอน"

ว่าจบฮูหยินใหญ่ของบ้านก็เดินจากไปในทันทีไม่รอให้สามีของตัวเองได้พูดหรือเอ่ยอะไรขึ้นมาอีกเลยแม้แต่น้อย

"ข้าขอโทษข้ายอมแล้วข้าจะถอยไปเอง"

"ไม่นะป๋ายหยุนเหลียงข้าไม่ยอมให้เจ้าไปนะ"

"ข้าขอโทษที่เข้ามาในใจท่านในเวลาที่ผิดข้าขอโทษข้าผิดเอง"

"ได้ในเมื่อพวกเจ้าไร้น้ำใจต่อข้าผู้เป็นสามีข้าก็ขอตายดีกว่าที่จะไม่ได้รักกับป๋ายหยุนเหลียง"

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

"ท่านใหญ่ นายท่านกระโดดน้ำฆ่าตัวตายขอรับ"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ"

ความโกลาหนภายในจวนตระกูลลัวก็เกิดขึ้นเมื่อนายท่านประชดรักโดยการกระโดดน้ำที่สระฆ่าตัวตายและหลังจากนั้นท่านใหญ่หรือฮูหยินใหญ่ก็ปรึกษากับฮูหยินอีก 2 คนว่าจะให้ป๋ายหยุนเหลียงเข้ามาเป็นฮูหยินสี่และจะยอมให้สามีมีภรรยากี่คนก็ได้ตามแต่ใจแต่แลกกับการที่ไม่ให้หย่ากับไจ๋ซีหยุนซึ่งหยางเฟิงก็ตอบตกลงแทบจะทันทีเพราะการที่เขากระโดดน้ำในสระประชดรักนั้นแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ

ในค่ำคืนการเข้าห้องหอของคนวัยหนุ่มคุณชายเช่นข้าจ้องมองฮูหยินที่เพิ่งแต่งเข้ามาใหม่อย่างใจจดใจจ่อความงดงามที่ตราตรึงทำเอาคนวัยหนุ่มเช่นข้าอยากที่จะร่วมหลับนอนกับคนงามเต็มแก่แล้วรู้สึกคันเนื้อคันตัวอย่าเข้าไปสูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายนี้เสียแล้ว

"ท่านพี่คืนนี้เราสองคนจะเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องแล้วนะขอรับ"

"ข้าแทบจะทนรอไม่ไหวแล้วฮูหยินของข้า"

"อื้อออ สามี ท่านใจเย็นก่อน อื้อออ อ๊า"

"อืออ...อาาา สามี...อื้อออออ"

ข้าใช้มือช่วยช่วยให้ป๋ายหยุนเหลียงมีความสุขกับสัมพันธ์สวาทของเราสองคนในค่ำคืนนี้ร่างกายที่มีความต้องการทางอารมณ์มากจนเริ่มจะขาดสติแก่นกายใหญ่ของข้าก็ถูกปลุกเร้าขึ้นมาเมื่อตัวภรรยาพี่จ้องมองแก่นกายของข้าถึงกับตกใจสีหน้าแววตาไม่ยินดีเลยสักนิดแต่ก็รู้สึกว่าค่าภูมิใจในสิ่งที่ตนเองมียิ่งนัก

"สามีข้าว่ามันเข้าไม่ได้..."

"เชื่อข้าสิมันเข้าได้ฮูหยินคนอื่นๆก็ยังผ่านเหตุการณ์นี้มาได้เลย เจ้าไม่ต้องกลัวข้าจะทำเบาๆ"

"แต่ว่ามันใหญ่เกินไป"

"ช่องทางของเจ้าสามารถขยายใหญ่ได้ไม่เชื่อเดี๋ยวข้าจะทำให้ดู"

เหมือนข้ากำลังหลอกเด็กน้อยให้กินยาขมแต่นี่ไม่ใช่การหลอกให้กินยาแต่หลอกให้มีสัมพันธ์กันในค่ำคืนนี้ร่างกายที่เปลือยเปล่าของเราทั้งสองแนบชิดกันจูบไล่ตั้งแต่ต้นคอลงมาเรื่อยๆถึงยอดอกทีเป็นสีหวานจนข้าอดใจไม่ไหวต้องลิ้มลองอยู่นานร่างกายบิดเร้าของฮูหยินคนใหม่บิดไปมาเพราะความเสียวซ่านที่ข้าได้บรรเลงเพลงรักมอบให้กับตัวของเขาครั้งนี้เหมือนเป็นไปได้ดีเสียจริง

"อืออ สามี อ๊ะ ขะ ข้ารู้สึกแปลกๆซี๊ดดด อ๊า"

"เป็นอย่างไรรู้สึกดีหรือไม่"

"ดีมากๆ อื้อออ ข้าไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้ ซี๊ดดด มานานแล้วท่านทำอะไรขะ...ข้า อ๊า!!!"

ถ้าสอดนิ้วเข้าไปยังช่องทางด้านหลังที่ปิดสนิทบ่งบอกว่าไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อนนั่นก็เป็นเรื่องดีที่เราสองคนจะเปิดประสบการณ์บรรเลงเพลงรักกันเป็นข้าที่สอนให้ตัวของเขารู้ว่านี่คือการปรนเปรอสามีและภรรยาจะได้ทำเป็นและเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่ได้สอนเกี่ยวกับเรื่องนี้แถมยังคนเปิดบริสุทธิ์คนที่ข้ารักอีกต่างหากมันช่างรู้สึกดีเสียจริงดีมากๆถึงมากที่สุด

"สามีเร็วเกินไป อ๊าาาาาา แล้วถ้าไม่ไหวแล้ว ทั้งเจ็บทั้งอ๊าา"

"ตรงนี้สินะที่เจ้ารู้สึกดีทุกคนเลยเจ้าให้มีความสุขในฐานะที่รักของข้า"

สวบบบบบบบ

"อ๊าาา!! สามีข้าเจ็บ อ๊ะๆๆ"

ตั่บๆๆๆๆๆ

ตั่บๆๆๆๆๆ

ตั่บๆๆๆๆๆ

เอี๊ยดอ๊าดดดดด

เอี๊ยดอ๊าดดดดด

โครมครามมมมม

แก่นกายใหญ่ๆที่ถูกสอดใส่เข้าไปเต็มช่องทางรักที่คับแน่นทำให้แก่นกายใหญ่ของข้า ไม่สามารถที่จะขยับไปไหนได้แต่พอรองกระแทกเข้าไปเข้าสุดออกสุดก็ทำให้สามารถเข้าง่ายขึ้นแต่ก็ยังคับแน่นอยู่เช่นเดิม แรงกระแทกอันหนักหน่วงทำให้เตียงนอนถึงกับหักลงเพราะแรงกระแทกที่ส่งผลให้ตัวของเราสองคนต้องตกลงจากเตียงแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคใดๆเพราะเราสองคนก็ยังร่วมรักกันต่อตัวของข้าจับขาเรียวสวยนั้นพาดบ่าก่อนที่จะเร่งกระแทกเข้าออกส่งความเป็นชายเข้าไปยังช่องทางด้านหลังอย่างหนักหน่วงและเอาแต่ใจ

ฮูหยินคนงามของข้าก็ร้องครางเสียวกระสันแทบจะร้องขอชีวิตเมื่อถูกกระแทกอย่างไม่ลืมหูลืมตา ตัวของข้าก็เลยจับตัวของป๋ายหยุนเหลียงนอนมอบยกก้นสวยนั้นขึ้นมาแล้วสอดใส่แก่นกายเข้าไปกระแทกเข้าออกแต่ละครั้งเน้นหนักจนร่างกายของป๋ายหยุ่นเหลียงคนงามแทบสั่นระริก เพราะได้รับอารมณ์หลากหลายเมื่อภายในถูกตัดรัดมากขึ้นเรื่อยๆ ปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบเถื่อนเพิ่มขึ้นไปอีกคนงามร้องครางทำให้เกิดอารมณ์มากขึ้นตัวของข้าจึงเน้นหนักกระแทกกระทั้น

จนอีกฝ่ายยอมพ่ายแพ้แม้จะสลบไปแล้วแต่ก็ไม่ทำให้ข้ารู้สึกพึงพอใจจึงยังคงกระทำการเสพสังวาสคนรักต่อไปจนเกือบรุ่งสางร่างกายที่เต็มไปด้วยความสุขก็ถูกปลดปล่อยเข้าไปในส่วนลึกของร่างกายภายในของคนงามของข้าจนเต็มและล้นออกมาอย่างสวยงามข้าจึงถอดแก่นกายออกแล้วก้มหน้าโลมเลียช่องทางด้านหลังส่งลิ้นเข้าไปกลั่นแกล้งคนงามจนอีกฝ่ายรู้ตัวสะดุ้งตื่นมาก็เห็นตัวของข้ายังคงกลั่นแกล้งภรรยาคนงามอยู่เช่นเดิม

"สะ...สามีข้าไม่ไหวแล้ว อื้ออออ ซี๊ดดดด"

"เจ้าปลดปล่อยตลอดทั้งคืนหลายน้ำยังมีแรงที่จะต่อสู้อีกหรือ"

"อืมมม สามีมันสกปรกอย่าเลียอีกเลย อือออ"

"ข้าไม่รังเกียจเลยสักนิดเพราะมันเป็นของเจ้ากับของข้าตัวของข้ายินดีที่จะทำให้เรามีความสุข"

"สามีข้าอยากนอน... "

"นอนต่อเถอะข้าจะทำความสะอาดให้เจ้าเอง"

"ขอรับ..."

หลังจากที่เสร็จสมอารมณ์หมายทั้งสองสองฝ่ายหน้าที่สามีที่ดีหลังจากเสร็จผมการร่วมรักแล้วก็ต้องทำความสะอาดร่างกายให้กับภรรยาทุกครั้งหลังจากที่ปลดปล่อยเข้าไปในร่างกายของพวกเขาเพราะไม่อย่างนั้นเป็นตัวของสามีที่จะถูกภรรยาไล่ตีเขาไม่ยอมทำความสะอาดให้ในฐานะสามีที่ดีตัวของข้าจึงทำความสะอาดให้อย่างสะอาดหมดจดไม่เหลือรอยน้ำรักไหลออกมาอีกเลยกว่าที่จะทำความสะอาดเสร็จก็สายแล้วตัวของภรรยาตัวน้อยก็มีไข้ขึ้นจึงต้องป้อนยาป้อนข้าว

โดยที่มู่ซูหลานเตรียมอาหารให้คนมามอบให้เมื่อไม่นานมานี้แล้วเพราะรู้หน้าที่ของตนเองจึงได้เตรียมการเอาไว้ให้ข้าเป็นที่เรียบร้อยสมแล้วกับการเป็นภรรยาของข้าที่ตัวของข้าให้ความเคารพและให้เกียรติตลอดมา เฮ้อออ คนงามของข้าช่างดีจริงๆเลยไม่เสียแรงที่ถูกทุบตีจนได้คนงามมาครอบครองเช่นนี้แล้วตัวของข้าจะไปไหนรอดก็ต้องทำงานหาเงินมารับใช้ภรรยาคนงามทั้งหลายของข้านั่นเองช่างเป็นสามีที่ดีจริงๆเลยนะตัวของข้าเนี่ย