บทที่3.มันคือความทรงจำที่แสนวิเศษ

“ไงคนสวย...เธอชอบไหม ฉันยังมีความสนุกมากกว่านี้จะสอนให้เธอรู้จักอีกนะ หากเธอสนใจ”

เขาถอนปากออกห่าง และกระเซ้าฉันเสียงแหบๆ

“ไม่!! ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากรู้อะไรเลย”

ฉันส่ายหน้าปฏิเสธแรงๆ พยายามรวบรวมสติหลังมันหลุดกระจัดกระจายเพราะฤทธิ์จุมพิต

“สักนิดก็ไม่เหรอ...”

ผมถามเพราะไม่อยากเชื่อ ปฏิกิริยาตอบรับมันตรงกันข้ามกับการปฏิเสธ ผมสนุกทุกครั้ง หลังจากเย้าหยอกเธอ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหล่อนนี่ มันใสสะอาด เสียจนผมแอบอิจฉา ผู้หญิงหลายคนที่ผมเคยผ่านการมีความสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้งมาแล้วด้วย ส่วนมากถูกฉาบไว้ด้วยเครื่องสำอางอย่างหนา หนาแบบมองไม่เห็นเนื้อแท้ เหมือนพวกหล่อนต้องการปกปิดริ้วรอยต่างๆ ให้แนบเนียนที่สุด แต่ผิวนุ่มชุ่มชื่นของเธอ ผมแน่ใจว่ามันคือเนื้อแท้ หล่อนสวยจนน่าตื่นตาตื่นใจ และอาจจะสวยเสียกว่าบรรดาผู้หญิงที่ผมเคยผ่านมาทั้งหมด

ผมพรมจุมพิตไปทั่ว มัวเมากับกลิ่นกายหอมหวานสดชื่น ยิ่งดมยิ่งรู้สึกชอบใจ

ฉันส่ายใบหน้าหนีพยายามสลัดความรุ่มร้อนที่เกิดขึ้นทีละนิดทิ้ง ด้วยความทรมาน เขาทรงอำนาจ มือใหญ่เคลื่อนที่แตะต้องตรงไหน ส่วนนั้นก็แทบลุกเป็นไฟ ฉันสะท้านเยือก...เรือนกายสั่นเทา ผิวกายเหมือนระเบิดเวลา ร้อน และหนาวในคราวเดียวกัน

ผมเริ่มปลดชุดเดรสสีอ่อนทิ้งทีละชิ้น โดยที่เจ้าหล่อนไม่ทันได้รู้สึกตัว หล่อนกำลังมัวเมากับความหวามไหวที่ผมปรนเปรอให้ ผมรู้ตัวดีว่าจะหลอกล่อแม่สาวอ่อนหัดนี่แบบไหนดี หล่อนพยายามต่อต้านแทบเป็นแทบตายก็ไม่อาจทานลูกล่อลูกชนของผมได้หรอก

ผิวกายเธอเนียนละเอียดเหมือนที่คะเนไว้ ผิวของเธอเรียบลื่น นุ่มเนียนจนผมหลงเพลิด!! ทรวงอกตรึงเต่งใต้ฝ่ามือครัดเคร่งจนผมใจสั่น ผมหยอกเย้าแผ่วๆ ก่อนจะขยำขยี้หนักขึ้นเมื่ออารมณ์หนุ่มลุกโพลง เรียวขาเธอยาวเหมือนลำเทียน ยิ่งเธอขยับตัวบิดเสียดส่ายไปมา ผมก็ใกล้คลั่ง!! ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมควบคุมตัวเองได้เสมอ แต่ครั้งนี้ไม่ ผมเหมือนหลุดเข้าไปในวังวนเสน่หาของแม่สาวแปลกหน้าที่ผมหิ้วเธอขึ้นมา ผมดมดอมเธอทุกตารางนิ้ว สัมผัสเหมือนไม่เคยเจอะเคยเจอ...ตะกรุมตะกรามเหมือนไม่ใช่ตัวเอง และไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เหมือนเดิม...

“อือออ...”

เสียงครางเบาๆ ผิวหน้าหวานเห่อร้อน ฉันพยายามกลั้นความหวามไหวที่โถมใส่ทุกทิศทาง แต่ไม่สำเร็จ ฉันครางกระเส่า ร่างกายบิดส่ายด้วยความเสียดสยิวฉันพยายามห้ามตัวเองให้มีสติ มีเสียงใครบางคนตะโกนอยู่ในหัว คนคนนั้นพยายามเตือนให้ฉันต่อสู้ แต่เวลานี้ฉันสูญสิ้นการควบคุมร่างกายตัวเองไปเสียแล้ว... ร่างกายของฉันไม่เชื่อฟังคำสั่ง สมองของฉันว่างเปล่า ร่างกายของฉันโอนอ่อนตามเขา แม้จะรู้เต็มอกว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อไป...

ผมเกี่ยวซับในตัวสุดท้ายด้วยปลายนิ้วร้อนๆ รั้งไส้ไก่ที่เกาะสะโพกผาย ร่นลงไปจนสุดปลายเท้า ก่อนจะเหวี่ยงไปไกลๆ เมื่อซับในชิ้นนั้นเกะกะสายตาสิ้นดี ผมกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เผลอกลั้นลมหายใจจนอากาศแทบหมดปอด ความอวบอิ่มตรงหน้าน่าหลงใหลเสียจนแทบหยุดไม่อยู่ กลีบดอกปิดสนิท!! รอยแยกอาบน้ำค้างจนฉ่ำเยิ้ม ผมถอนใจแรงๆ เพ่งมองกลีบดอกไม้งามด้วยสายตาตื่นตะลึง ผมสูดลมหายใจลึกๆ ยื่นมือสั่นๆ ออกไปแตะต้อง ผมไล้กลีบดอกอย่างถนอม สอดปลายนิ้วลงกลางกลีบดอกอย่างเบามือที่สุด...ผมตัวเกร็งกับปฏิกิริยาตอบกลับของดอกไม้ช่อนี้ ที่ฤทธิ์ไม่น้อยเลย ขนาดกลีบดอกแย้มบ้านรอรับการสัมผัส แต่เกสรด้านในกลับดึงดันที่จะต่อต้าน แรงดูดตอดเบาๆ นั่นทำให้ผมทรมานไม่น้อยเลย

ฉันสะดุ้ง!! มีบางอย่างแทรกลึกเข้ามาในร่างกาย บางอย่างที่ร้อนผ่าวและแข็งเหมือนแท่งเหล็ก ฉันพยายามขยับตัวหนีความอึดอัดที่รุกราน พยายามโก่งสะโพกหนี แม้จะรู้เต็มอกว่าไร้ประโยชน์ แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ