บทที่ 2 ชุนจิน

ปีที่ 1130

ณ เขตเมืองหาน ทางตะวันออกเฉียงเหนือของดินแดนฉินอันยิ่งใหญ่ ในพื้นที่นอกเมืองมีบ้านเล็กๆอยู่หลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่กลางป่าใหญ่ มีเด็กชายผิวขาวหน้าตาหล่อเหลา เส้นผมดำสนิท ดวงตาสีน้ำตาลสุกใสแวววาว คิ้วเรียวโค้งคมเข็ม ใส่ชุดเก่าๆนามว่า ชุนจิน อายุ 12 ปี เด็กชายผู้นี้แท้จริงแล้วเป็น ปรมาจารย์หวิ๋นอิงเทียนที่กลับชาติมาเกิด โดยชุนจินนั้นระลึกชาติได้ก็ตอนอายุได้ 2 ขวบ ชุนจินพูดได้ครั้งแรกก็สามารถจำได้ทันที

ซึ่งในความทรงจำของชุนจินในชาติที่แล้ว ตนเองจำได้ว่าเมื่อตนเองตายไป วิณญาณของตนนั้นได้ลอยไปยังสถานที่อันไกลแสนไกลลอยไปจนกระทั่งมาหยุดอยู่นะที่แห่งหนึ่งด้านหน้าของชุนจินนั้นเป็นบันไดขนาดใหญ่สูงเสียดฟ้าไม่เห็นปลายทางชุนจินจึงเดินตามทางบันไดโดยไร้จุดหมายจนกระทั่งเห็นประตูบานใหญ่อยู่สุดเส้นทาง เมื่อชุนจินเดินมาถึงแล้วได้เปิดประตูก็เหมือนกับหลับไปแล้วลืมตาตื่นในร่างของเด็กแล้ว

ชุนจินนั้นอาศัยอยู่กับพ่อเพียงสองคนพ่อของชุนจินนามว่า ชุนอิง ส่วนแม่นั้นชุนจินนั้นตนได้ถามพ่อของตนแล้วได้ความว่า แม่ของชุนจินนั้นเมื่อคลอดตนได้ 6 เดือนก็ได้ออกจากบ้านไปเพื่อรักษาชีวิตของสองคนพ่อลูก ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ชุนอิงจะทำหน้าเศร้าใจทุกครั้งชุนจินจึงไม่ได้ถามอะไรมาก

ชุนจินนั้นมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้อยู่กับพ่อของตน เพราะในชาติที่แล้วชุนจินนั้นเป็นเด็กกำพร้าไร้พ่อแม่ตั้งแต่เกิด เมื่อมาชาตินี้ได้มีพ่อจึงให้ความสำคัญพ่อมาก ชุนจินตอนอายุ 2 ขวบ หลังจากระลึกชาติได้ก็เริ่มฝึกพลังภายในทันที โดยใช้ช่วงเวลาที่พ่อไปทำงานซึ่งเป็นงานรับจ้างทำนาให้กับเจ้าเมืองก็ได้นั่งสมาธิ เพื่อดูดซับพลังธรรมชาติที่อยู่รอบตัวมาเป็นพลังภายในของตน

ซึ่งสิ่งที่ชุนจินต้องการนั้นไม่ใช่พลังภายในเพื่อฝึกวรยุทธแต่อย่างใด แต่เป็นการเปลี่ยนพลังภายในให้เป็นกำลังภายในเพื่อเสริมพลังกายให้กับตน เพื่อที่จะได้ไปช่วยงานพ่อของตนนั้นเอง เมื่ออายุ 4 ขวบ ชุนจินก็ได้เริ่มเสริมความแข็งแรงของร่างการเพื่อที่จะสามารถรับกำลังภายในให้ได้มากที่สุด หากไม่ฝึกความแข็งแรงของร่างกาย เมื่อเสริมกำลังภายในแล้วร่างกายรับไม่ได้จะทำให้ตายได้นั้นเอง

ชุนจินดูดซับพลังธรรมชาติและฝึกฝนร่างกายอย่างต่อเนื่องจนอายุได้ 8 ขวบ ก็ได้ขอพ่อไปช่วยงานก็สามารถช่วยงานได้อย่างไม่มีปัญหาพ่อของชุนจินนั้นประหลาดใจเป็นอย่างมาก ที่ลูกตนเองนั้นเป็นเด็กที่มีพละกำลังไม่ต่างอะไรจากตนเองเลย ชุนจินนั้นได้ช่วยงานพ่อของตนเรื่อยๆ ตอนเช้าไปทำงานเย็นกลับบ้าน รับค่าจ้างทุกๆ 7 วัน แล้วในขณะที่ทำงานนั้นชุนจินก็ยังดูดซับพลังธรรมชาติไปด้วยจนวันเวลาได้ผ่านเลยไป

ชุนจิน อายุ 12 ปี

ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ไม่เคยได้สัมผัสของชุนจินในระยะเวลาที่ผ่านมาก็ได้มาถึงช่วงเวลาที่ทำให้ชีวิตของชุนจินเปลี่ยนไป ในเวลาช่วงเย็นก็เหมือนกับทุกๆวัน ชุนจินและชุนอิง เดินกลับบ้านหลังทำงานมาทั้งวัน ในขณะที่สองคนพ่อลูกเดินคุยกันไปเรื่อยๆ อยู่นั้น ชุนจินก็สัมผัสได้ถึงคนที่ว่อนตัวอยู่ 5 คน ทันใดนั้นก็ปรากฏตัวออกมาขวางทางด้านหน้าด้านหลังของสองคนพ่อลูก เป็นกลุ่มชายชุดดำปกปิดหน้าตาถือดาบ

ชุนอิงดึงตัวของชุนจินมาอยู่ด้านหลังแล้วเอาเคียวเกี่ยวข้าวออกมาป้องกันตัว

" พวกเจ้าเป็นใครกัน!!!! " ชุนอิงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว มือสังหารไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น ก็พุ่งตัวเข้าใส่ชุนอิงด้วยความรวดเร็ว จนชุนอิงไม่ทันได้ตั้งตัว แม้แต่ชุนจินก็ไม่คาดคิดเช่นกัน

ซึกกกกก!!!~~~

เสียงดาบที่แทงเข้าที่ท้องผ่านร่างของชุนอิงจนทะลุไปอีกฝั่งหนึ่ง แล้วมือสังหารก็ได้ดึงดาบออกจากร่างของชุนอิงเลือดไหลทะลักออกมาจากแผลที่โดนแทงทั้งด้านหน้าและด้านหลังชุนอิงทรุดตัวนอนลงไปกับพื้นเลือดไหลนองเต็มพื้น ชุนจินตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นซึ่งมันเร็วมากจนตนนั้นคิดตามไม่ทัน ชุนจินได้เพียงแต่ยืนมองร่างพ่อของตนเองเท่านั้น

ในขณะนั้นมือสังหารก็เดินมาใกล้ตัวของชุนจินแล้วง้างดาบแล้วฟันลงมาใส่ชุนจิน ช่วงเสี้ยววินาทีชุนจินแหงนหน้ามองมือสังหาร ทันใดนั้นดาบก็ได้หายไปจากมือของมือสังหารแล้วชั่วพริบตาเดียวชุนจินก็มายืนอยู่ด้านหลังของมือสังหารพร้อมดาบอยู่ในมือแล้วคอของมือสังหารก็ขาดออกจากตัว เลือดพุ่งกระฉูดกระสาดกระเซ็น

เหล่ามือสังหารที่เหลือก็ยืนอึ้งด้วยความตกใจ ทุกคนต่างมองหน้ากัน แล้วพุ่งตัวเข้าโจมตีพร้อมกันทันที ชุนจินหมุนตัวปัดดาบของทั้งสี่แล้วใช้ช่วงเวลาอันสั้นแทงดาบเข้าไปที่คอมือสังหารคนที่หนึ่ง แล้วดึงดาบออกแล้วกระโดดทีบตัวมือสังหารคนที่หนึ่ง พุ่งตัวแทงเข้าที่อกของมือสังหารคนที่สองแล้วหมุดตัวกลางอากาศอย่างแรงจนดาบเสียบที่อกก็หมุดไปด้วย ชุนจินดึงดาบออกมาแล้วปาดาบเสียบคอของมือสังหารคนที่สามล้มลงไป แล้วชุนจินก็พุ่งตัวซัดฝ่ามือไปที่อกของมือสังหารคนที่สี่จนลอยไปกระแทกกับต้นไม้อย่างแรง แล้วชุนจินก็หยิบดาบของมือสังหารขึ้นมาแล้วปาไปเสียบมือสังหารคนที่สี่บริเวณไหปลาร้าดาบทะลุติดกับต้นไม้จนมิดด้าม มือสังหารคนที่สี่พยายามดึงดาบออกแต่ก็ไม่สามารถเอาออกได้ทั้งเจ็บทั้งปวดจนฉี่ราดด้วยความกลัว ชุนจินเดินมาหามือสังหารช้าๆ พร้อมดาบในมือ

" ทำไมกัน...? ข้าอุตส่าห์คิดว่าชีวิตใหม่ของข้าจะเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ไร้การฆ่าฟันอยู่อย่างผาสุข ใช้ชีวิตใหม่อย่างคุ้มค่าอยู่กับพ่อตัวเอง ความฝันอันงดงามของข้า.... ที่ได้รับการเมตตาจากสวรรค์ พวกท่านได้มอมชีวิตใหม่อันมีค่าแก่ข้า... แต่เจ้าพวกนี้กลับทำลายความฝันของข้าจนพังพินาศ สวรรค์.... ข้าได้หันหลังให้แก่กิเลสอันเศร้าหมองพวกมีแล้ว แต่พวกเวรตะไลพวกนี้ดึงข้ากลับมาข้าคงหลีกกนีไปไม่ได้แล้ว " ชุนจินพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังแฝงแววไร้เดียงสา แต่ถ้อยคำกลับคล้ายผู้ใหญ่เต็มตัว เดินเข้าไปยืนตรงหน้าของมือสังหาร

" บอกข้ามาใครเป็นผู้บงการพวกเจ้า แล้วด้วยเหตุใด หากบอกข้า ข้าจะให้ความเมตตาแก่เจ้า " ชุนจินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก มือสังหารมองสายตาคู่นั้นที่จองมองตนเองราวกับหัวใจนั้นถูกแช่แข็ง

" ข้าบอกแล้ว...!!! ผู้ที่สั่งการพวกเราคือ ท่านหยวนซู ด้วยเหตุอันใดนั้นข้าไม่รู้... ได้โปรดเมตตาข้าด้วย...!!! " มือสังหารอ้อนวอนขอชีวิตด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว

" ไม่รู้เหรอ.. หึ... ได้..ข้าจะให้ความเมตตาแก่เจ้า ข้าจะปลดปล่อยความเจ็บปวดนี้ให้แก่เจ้าเอง..." ชุนจินง้างดาบขึ้น มือสังหารยกมือขึ้นห้ามชุนจินพร้อมพูด

ไม่ ไม่ ไม่ ... ซึกกก!!!

ชุนจินตะหวัดดาบฟันคอของมือสังหารจนหลุดออกจากบ่าทันที

ชุนจินทิ้งดาบแล้วเดินไปยังร่างพ่อของตนแล้วพะยุงขึ้นมา ซึ่งชุนอิงนั้นได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว ชุนจินมองดูหน้าของชุนอิงด้วยความอาลัยรัก น้ำก็ไหลรินอาบหน้า

อ้ากกกกกกก!!!!....

ชุนจินร้องด้วยความเสียใจจนสุดเสียง ความคิดที่อยู่ในหัวของชุนจิน นั้นมีมากมายนัก

" ท่านพ่อ ข้าจะล้างแค้นให้ท่าน ขอให้ท่านไปสู่สุขติ..." ชุนจินสังเกตที่มือของชุนอิงกำผ้าไว้แน่น ชุนจินจึงเอามาดูซึ่งเป็นผ้าเช็ดหน้าเย็บปักลายดอกอิงฮวา ( ดอกซากุระ ) แล้วมีกลิ่นหอมออกมาจากผ้าเช็ดหน้า เมื่อชุนจินได้กลิ่นมันทำให้ชุนจินนั้นนึกถึงอดีตในวัยเด็ก เป็นความทรงจำอันเลือนลาง เป็นภาพของผู้หญิงที่กำลังอุ้มตนเองด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกลิ่นหอมนี้ เป็นภาพความทรงจำที่สั้นแต่มันสำคัญต่อชุนจินเป็นอย่างมาก

จากนั้น ชุนจินอุ้มร่างไร้วิญญาณของชุนอิงเดินไปหลังบ้านของตนแง้วขุดหลุมฝัง แกะสลักชื่อบนหินแล้ววางหน้าหลุมศพ ส่วนร่างของมือสังหารชุนจินได้ขุดหลุมขนาดใหญ่ เอาร่างของมือสังหารโยนลงไปในหลุมแล้วเอาไฟเผาก่อนที่จะฝัง

" อันที่จริง... เราก็อยากจะไปตามหาไอ้หยวนซูนั้นแล้วฆ่าทิ้งซะตอนนี้เลยอยู่หรอกนะ... แต่คิดดูแล้ว เจ้านั้นต้องเป็นคนที่มีอิทธิพลมากแน่ๆ ถึงสามารถจ้างมือสังหารได้แบบนี้ นั้นหมายความว่ามันต้องจ้างจอมยุทธฝีมือดีคุ้มครองตัวมันอยู่เป็นแน่ เราจะต้องเตรียมตัวฝึกวิชาให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะแก่ตายไปซะก่อน " ชุนจินคิดในใจพร้อมยิ้ม

" หือ..? นี้เราไม่ได้รู้สึกตื่นตัวแบบนี้ มานานขนาดไหนแล้วนะ แต่ช่างเถอะ ไหนดูสิว่าเจ้าพวกนี้พกของมีประโยชน์อะไรบ้าง " ชุนจินคิดในใจแล้วเปิดห่อผ้าที่ใส่ของที่ติดตัวมาจากพวกมือสังหาร ซึ่งเป็นห่อผ้าสีแดงห่อกระดาษอะไรสักอย่างอยู่ด้านใน เมื่อเปิดออกดู ก็เป็นตั๋วเงินสองหมื่นตำลึง

" โอ้ววว... เงินเยอะเลยนะเนี้ย.. คงเป็นค่าจ้างของพวกมันสินะ งั้นข้าขอล่ะกันนะ อย่างนี้เราก็ไม่ต้องไปทำงานไปหลายปีเลยสินะ หึ หึ หึ ดีจริงๆ " ชุนจินคิดในใจพร้อมยิ้มที่มุมปากพร้อมกับน้ำตาทีไหลรินอาบแก้ม