บทที่ 10

เช้าวันรุ่งขึ้น

กองทัพทหารอาสาเริ่มออกเดินทางเพื่อไปยังค่ายศัตรูที่ใกล้ที่สุด ชุนจินเดินอยู่ตรงกลางของกองทัพโดยมีดาบเล่มใหม่ติดอยู่หลังเอว แล้วมีชายหนุ่ม อายุ 20 ปี ถือหอกวิ่งมาแต่ด้านหน้าทัพ

" ท่านหัวหน้าครับ ท่านหัวหน้า " ชายหนุ่มคนนั้นวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าชุนจิน

" ใครกันคือท่านหัวหน้า " ชุนจินถามด้วยความสงสัย

" ก็ท่านไง หัวหน้าของพวกเรา " ชายหนุ่มพูดพร้อมยิ้ม

" ข้างั้นเหรอหัวหน้า " ชุนจินพูดพร้อมทำหน้างง

" ก็ใช่นะสิ ตอนนี้ทุกคนยกให้ท่านเป็นหัวหน้าของพวกเรา " ผู้ชายอีกคนพูดแล้วทุกคนก็พูดและพะยักหน้าเห็นด้วย

" หากเมื่อกี้ไม่ได้ท่านปลุกใจพวกเรา พวกเราคงตายกันหมดแล้ว ใช่ไหมพวกเรา " ชายหนุ่มถือหอกพูดพร้อมยิ้ม

" ใช่แล้ว ใช่ๆๆ " ทุกคนพูดเสียงเดียวกัน

" แต่ข้าอายุน้อยที่สุดในทำนี้นะ จะดีเหรอ " ชุนจินพูด

" ไม่หรอก ถึงแม้ท่านจะอายุน้อยที่สุด แต่พวกเราได้เห็นเพลงดาบของท่านกันหมดทุกคน ท่านที่สังหารศัตรูด้วยความสนุกสนาน หน้าตายิ้มแย้ม แถมด้วยดาบเก่าก็ยังสังหารพวกันภายในดาบเดียวได้อีกด้วย พวกเราจึงยกให้ท่านเป็นหัวหน้ายังไงล่ะ " ชายหนุ่มพูดยิ้ม

" นี่ หน้าตาเราแสดงออกแบบนั้นจริงๆ เหรอเนี้ย " ชุนจินคิดในใจ

" เห้ย... แล้วเจ้ามาหาข้ามีอะไรล่ะ " ชุนจินพูด

" ท่านแม่ทัพเรียกท่านให้ไปหานะ " ชายหนุ่มพูด

" แล้วเจ้ารู้ได้ไงว่า นางเรียกหาข้า ? " ชุนจินถามพร้อมมองด้วยหางตา

" หือ.. อะไรเหรอ ท่านหัวหน้า " ชายหนุ่มทำหน้างง

" ช่างเถอะ... " ชุนจินพุดจบแล้วเดินขึ้นไปด้านหน้าทัพ แล้วชายหนุ่มก็วิ่งตามหลังชุนจินไป

" จริงสิ เจ้าชื่ออะไรเหรอ " ชุนจินถามในขณะที่เดิน

" ข้าชื่อ กุ้ยเซียง นะ " หนุ่มถือหอกพูด

" งั้นเหรอ ฝีมือการใช้หอกของเจ้าเก่งกาจไม่เบาเลยนี้ " ชุนจินพูด

" ท่านเห็นด้วยเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก " กุ้ยเซียงพูดพร้อมยิ้ม

ชุนจินเดินเร็วขึ้นเพื่อที่จะไปด้านหน้าทัพให้ทัน เขาใช้เวลาไม่นานก็เดินถึงด้านหน้าทัพแล้วเดินไปหาหลิวเยียนเฟิงทันที

" เจ้าเรียกข้ามีอะไรหรือปล่าว " ชุนจินเดินเข้าไปหาหลิวเยียนเฟิงพร้อมพูด

" ข้าคิดว่า เราเดินทางใกล้ถึงค่ายของศัตรูแล้ว ไม่ถึงบ่าย 2 โมงก็น่าจะถึง ข้าจึงเรียกท่านมาหารือในการวางแผนการรบน่ะ " หลิวเยียนเฟิงพูด

" แล้วเจ้ามีแผนหรือยังล่ะ ? " ชุนจินถาม

" ข้ายังไม่มีแผนหรอก แต่ข้าอยากได้แผนที่เราเสียกำลังพลน้อยที่สุด ข้าคิดว่าท่านน่าจะคิดแผนดีๆออกมาได้ ก็เลยอยากฟังแผนจากท่าน ได้หรือไม่ " หลิวเยียนเฟิงพูด

" ได้สิ พอดีเจ้าพูดข้าก็เลยนึกขึ้นได้แผนหนึ่ง แต่ข้าจะต้องได้เห็นค่ายของศัตรูและพื้นที่การรบก่อนถึงจะวางแผนได้ เพราะฉนั้นข้าจะพาคนจำนวนหนึ่ง เดินทางล่วงหน้าไปสอดแนมก่อน ส่วนเจ้าก็เดินทางต่อไปเรื่อยๆ เดี๋ยวข้าจะทำเครื่องหมายเอาไว้ที่ต้นไม้ เมื่อเจ้าเห็นก็ให้กองทัพหยุดพักที่นั้น แต่ห้ามก่อกองไฟเด็ดขาด เลือกคนที่เป็นนายพราย หรือคนที่ยิงธนูแม่นๆ เอาไว้ พอข้ากลับมาข้าจะมาบอกแผนการกับเจ้า เจ้าทำได้หรือปล่าวล่ะ " ชุนจินพูดพร้อมยิ้ม

" ได้สิ ข้าจะทำตามที่ท่านพูด แล้วท่านจะเอาไปกี่ร้อยคน " หลิวเยียนเฟิงพูดด้วยความเชื่อมั่น ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกที่หลิวเยียนเฟิงที่เป็นแม่ทัพแต่ฟังสิ่งที่ชุนจินพูด เพราะนางได้รับปาฏิหาริย์จากชุนจินจนนางทั้งเลื่อมใสและศรัทธาในตัวชุนจินเป็นอย่างมาก

" ไม่ถึงร้อยหรอก แค่ 10 คนก็พอ " ชุนจินพูด

" ท่านเอาไปแค่นั้นจะดีเหรอ " หลิวเยียนเฟิงพูด

" นี้และดี เพราะพวกเขาเป็นคนที่ถูกข้าคัดเอาไว้ตั้งแต่ศึกเมื่อกี้แล้ว ขอเวลาข้าเตรียมก่อนนะ " ชุนจินพูดแล้วเดินเข้าไปด้านในกองทัพพร้อมกับกุ้ยเซียง ไม่นานนักก็เดินมาพร้อมกับ ทหารอาสา 10 คน ซึ่งเป็นผู้ใช้ดาบ 5 คน ใช้หอก 3 คน ใช้ธนูกับดาบ 2 คน ทุกคนมีอายุไม่เกิน 20 ปี หนึ่งในนั้นก็มีกุ้ยเซียงด้วย ซึ่ง 10 คนนี้ได้โชว์ความสามารถด้านการต่อสู้อันโดดเด่นออกมา

" ข้าจะล่วงหน้าไปก่อน " ชุนจินพูด

" ระวังตัวด้วย " หลิวเยียนเฟิงพูดด้วยความเป็นห่วง

" อืม.. พวกเจ้าตามข้าให้ทัน แล้วอย่าคาดสายตาล่ะ " ชุนจินพูดจบก็เริ่มวิ่งทันที แล้วทหารอาสาที่ถูกเลือกทั้ง 10 คนก็วิ่งตามไปชุนจินไปอย่างรวดเร็ว

ชุนจินวิ่งด้วยความเร็วที่ ผู้ติดตามสามารถตามทัน พวกเขาใช้เวลา 2 ชั่วโมงในการเดินทาง ชุนจินก็หยุดพักผู้ติดตามทั้ง 10 นาย มีร่างการที่ดีมากจึงเหนื่อยเพียงเล็กน้อย ผู้ติดตามได้พักดื่มน้ำ ชุนจินเดินไปตรงต้นไม้แล้วเอาเศษผ้ามามัดไว้กับต้นไม้เพื่อทำเครื่องหมายเอาไว้

" นี่จะเป็นจุดพักทัพของพวกเรา ข้างหน้าเป็นค่ายศัตรู จากนี้ไปเราจะเดินไปเงียบๆ " ชุนจินพูดจบผู้ติดตามก็พะยักหน้าแล้วก็เดินทางต่อไปเรื่อยๆ จนมองเห็นค่ายศัตรู ทุกคนจึงหลบอยู่หลังหินและพุ้มไม้ ซึ่งค่ายศัตรูห่างจากจุดทำเครื่องหมายไว้แค่ 1.5 กิโล ชุนจินมองดูรอบๆ ก็พบว่าพื้นที่รอบค่ายมีหินและต้นไม้ถูกตัด แล้วกำแพงค่ายที่สร้างจากต้นสนขนาดใหญ่ประมาณ 2 คนโอบ ที่ตัดจากพื้นที่รอบๆ ซึ่งค่ายสูงถึง 10 เมตร ชุนจินมองดูค่ายแล้วมองดูท้องฟ้าแล้วแสยะยิ้มออกมา