![](/_next/image?url=%2Fimages%2Fchapter_icon.png&w=64&q=75)
![](/_next/image?url=%2Fimages%2Fsetup_icon.png&w=64&q=75)
๘ คนที่คู่ควร (๒)
หล่อนจะไม่มีทางให้กำเนิดเด็กที่ต้องสนองความแค้นของคนเป็นพ่ออย่างแน่นอน
“หยาดขอตัวก่อนนะคะ” เข้ามาภายในงานร่างลางก็ขอตัวไปดูหลังเวที จากนี้ก็ต้องยุ่งเพราะแฟชั่นโชว์กำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า
แทนไทได้ที่นั่งติดเวทีในขณะที่ผู้ติดตามเช่นหล่อนนั่งอยู่ข้างหลังเขาอีกที เห็นชายหนุ่มทักทายคนอื่นด้วยรอยยิ้มที่เธอคิดอยากครอบครองเพียงผู้เดียว โดยไม่รู้เลยว่าหนทางมันจะยากขนาดนี้
ตำแหน่งของเธอคือตัวขัดดอกไม่อาจจะแปรเปลี่ยนเป็นคุณผู้หญิงได้ ยังไม่เจียมตัวหวังเผยอขึ้นไปนั่งชูคอทั้งที่มีคนจับจองไว้อยู่แล้ว
แสงสีสุดอลังการจนตื่นตาตื่นใจกับโชว์ที่เริ่มขึ้น เสื้อผ้าถูกออกแบบไปในแนวน่ารัก เสียงเพลงเปิดคลอเข้าจังหวะจนอดยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไม่ได้ มีแต่ชุดสวยๆ ทั้งนั้นจนอยากลองสวมสักครั้งทว่าราคามันคงแพงมากเป็นแน่
ทึ่งในความสามารถของธัญพิชชาและเพื่อนๆ ซึ่งทำออกมาได้ดี แบรนด์นี้มีนักแสดงระดับโลกนำไปสวมใส่จนกลายเป็นประเด็นดังให้คนตามหาว่ามาจากที่ไหน ไม่นานเสื้อผ้าชุดนั้นก็หมดเพราะมีคนซื้อตามทำให้ลูกสาวเจ้าสัวใหญ่เริ่มหันไปตีตลาดต่างประเทศ
หล่อนต้องบินไปทำแฟชั่นโชว์บ่อยครั้งเป็นเหตุผลให้ไม่ค่อยมีเวลาคบใคร พอมีแฟนก็มักจะโดนผู้ชายบอกเลิกด้วยเหตุผลเรื่องเวลาเป็นหลักจนไม่คิดจะจริงจังกับใคร กระทั่งบิดาพาแทนไทมาแนะนำ ตอนแรกก็คิดจะเล่นๆ เท่านั้นแต่เพราะชายหนุ่มเพียบพร้อมทั้งยังอ่อนโยน ปล่อยหล่อนได้โลดแล่นตามความชอบเต็มที่ไม่เอ่ยขัดเหมือนคนที่ผ่านมา ทำให้ประทับใจจนเริ่มไปสู่ความต้องการที่อยากสานสัมพันธ์มากกว่าคู่นอน
ทว่าเมื่อศึกษานิสัยแทนไทดูแล้ว เห็นว่าไม่เคยคบใครจริงจัง หล่อนถึงได้เข้าหาโดยบอกขอเป็นแค่คู่นอนก่อน ทุกอย่างเริ่มไปได้ดีและกำลังจะพัฒนาให้เป็นมากกว่านั้นก็มีข่าวเข้าหูว่าชายหนุ่มกำลังเลี้ยงเด็กเอาไว้
ทั้งที่โกรธจนอยากไปถล่มผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเก็บอาการทำเหมือนเพื่อนที่แสนดีไม่ตามตอแยมากเกินไป คอยเวลาเสียก่อนค่อยเล่นงานก็ยังไม่สาย...
หลังจบแฟชั่นโชว์เจ้าของงานก็เดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่หมายปองทันที ธัญพิชชากอดเขาพลางยิ้มเต็มตื้นหลังจากเหนื่อยกับงานนี้เป็นเดือน แทบไม่หลับไม่นอนกังวลไปหมดทุกอย่าง จนวันนี้ที่ประสบความสำเร็จได้ฟังคำชื่นชมและรอยยิ้มยินดีของแขกก็เป็นพลังงานชั้นเยี่ยมให้หล่อน
“ทำได้ดีมาก” เอ่ยชมเมื่อร่างบางผละออก
“ชมจริงหรือแค่ยอคะ” มองใบหน้าคมซึ่งยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยก็ถามเสียงเย้าจนเขาต้องย้ำ
“ชมจริงๆ คุณทำได้ดีมาก” ลูบศีรษะคนตรงข้ามทำเอาหญิงสาวอีกคนที่ได้แต่มองอยู่ข้างหลังเจ็บจี๊ดในใจ รอยยิ้มที่คนทั้งคู่มอบให้กันยิ่งสร้างความรวดร้าวในอกจนต้องก้มหน้ามองพื้นแทน ได้ยินเสียงพูดคุยดังไม่ขาดกระทั่งเจ้าของงานเอ่ยชวนหนุ่มนักธุรกิจ
“คืนนี้อยู่ฉลองกับหยาดได้ไหมคะ” บุณณดาที่อยู่ข้างหลังชายหนุ่มได้ยินชัดเจน ในใจภาวนาให้เขาตอบปฏิเสธจนต้องหลับตาลุ้นกับเหตุการณ์ตอนนี้
ไม่ ไม่ ไม่...
“ได้สิ ผมจะอยู่กับคุณ”
ร่างกายเธอเหมือนไร้เรี่ยวแรงหลังจบคำพูดของแทนไท ลืมตาขึ้นมองความจริงที่พยายามหลอกตัวเองว่าเขาอาจจะหลงรักลูกของศัตรู ซึ่งแท้จริงไม่ใช่เลยในเมื่อชายหนุ่มมีคนคู่ควรอยู่ข้างกายแล้ว คงไม่เหลือบตามามองหล่อนหรอก
กล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้พลางยืนนิ่งอยู่กับที่ แขนขาชาจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรต่างจากหัวใจซึ่งเจ็บจนหายใจไม่ออก พยายามประคองตนเองไม่ให้ล้มลงแล้วฝืนยิ้มให้ชายหนุ่มที่หันมาสั่งเสียงเรียบไม่คิดถึงจิตใจคนฟังสักนิด
“เธอกลับก่อนแล้วกัน” ไม่อธิบายไปมากกว่านั้นแต่หญิงสาวก็รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาถึงให้เธอกลับก่อน
แทนไทเลือกธัญพิชชาแทนที่จะเป็นหล่อน..
“ค่ะ” ตอบรับพลางค้อมศีรษะให้หญิงอีกคนที่จ้องเธอพลางส่งยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน บุณณดาค่อยหันหลังเดินออกจากงาน ไม่วายเหลียวกลับมามองคนทั้งคู่ซึ่งควงกันไปทักทายแขกเหรื่อราวอยู่ในงานแต่งก็มิปาน
ยิ่งมองก็ยิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่เข้าใกล้เขาเลยสักนิด ถึงจะอยู่ด้วยกันทุกวันก็ไม่สู้คนที่ครอบครองหัวใจแทนไทอย่างลูกสาวเจ้าสัวใหญ่ คนฐานะไม่ดีเช่นหล่อนอาจเอื้อมไปสู้กับดอกฟ้ามีแต่จะเจ็บตัวยามตกจากที่สูง
ถอนหายใจแล้วเช็ดน้ำตาออกพลางเรียกแท็กซี่เพราะคิดว่าตนเองไม่ควรนั่งรถของเขากลับ เมื่อขึ้นมาบนรถก็บอกที่หมาย
“ลุงคะ หนูขอร้องไห้ได้ไหม” ถามเสียงเครือเนื่องจากไม่สามารถอดกลั้นความเสียใจเอาไว้ได้ คนขับรถมองหล่อนผ่านทางกระจกด้วยสีหน้าเลิกลักและเมื่อเห็นคนตัวเล็กมีท่าทีเหมือนอกหักก็พยักหน้าเป็นการอนุญาต
“ตามสบายเลย” เพียงเท่านั้นก็ปล่อยโฮเสียงดังหลังเก็บมาตลอด
“ลุงรู้ไหมหนูเหมือนกำลังจะตายเลย หนูทำทุกอย่างเพื่อเขา ทุ่มเทหมดหน้าตักอยากให้เขารักตอบ แต่ทำไม ฮึก เหมือนยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่เขาก็ไกลออกไปทุกที หนูทำ ฮึก อะไรผิดเหรอลุง หนูไม่รวยพอใช่ไหม ฮือ ทำไมเขาไม่รัก” ระบายความอัดอั้นที่เก็บไว้เพียงคนเดียวให้คนไม่รู้จักฟัง
ไม่อาจหันหน้าไปพึ่งใครเพราะตัดขาดจากเปมทัตไปแล้ว อรวราก็ไร้การติดต่อ เพื่อนคนอื่นก็ไม่ค่อยสนิทจนต้องเก็บทุกอย่างเอาไว้ไม่เอ่ยหรือพูดให้ใครฟัง
ระหว่างทางกลับบ้านก็พร่ำบอกเรื่องราวต่างๆ กระทั่งรถจอดที่หน้ารั้วถึงได้จ่ายเงิน “ขอบคุณมากนะคะที่ฟังหนู ฮึก ไม่ต้องทอนค่ะ” ลงจากรถแล้วเช็ดน้ำตาออก สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเดินไปเปิดประตูที่มีคนสวนออกมาต้อนรับเพราะได้ยินเสียงรถ
“อ้าวข้าวเองเหรอ พี่นึกว่าคุณแทน” มาอยู่บ้านหลังนี้จนสนิทกับคนใช้แทบทุกคนถึงได้เรียกกันด้วยชื่อเล่น
“คืนนี้เขาคงไม่กลับหรอกค่ะ” ตอบเสียงเรียบแล้วเดินเข้าบ้านปล่อยชายหนุ่มยืนเกาหัวเพียงลำพัง
“ถ้าคุณแทนไม่กลับแล้วไอ้พริกจะนอนไหนวะ” มองตามหญิงสาวที่เดินหายลับไปก็ได้แต่ถอนหายใจ เมื่อครู่สังเกตเห็นตาอีกฝ่ายบวมทั้งยังแดงก่ำ คิดว่าคงร้องไห้มาแน่แต่สาเหตุนั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ที่จริงคนทั้งบ้านรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของแทนไทกับใบข้าวแต่ไม่อาจพูดออกมาได้ ก่อนเข้ามาทำงานที่นี่ได้เซ็นสัญญาว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องราวในบ้านหลังนี้ให้คนอื่นรู้ ทุกคนปฏิบัติอย่างเคร่งครัดเพราะรายได้ค่อนข้างดี
นอกจากเงินเดือนยังมีบ้านพักแยกไว้ให้อีกต่างหาก ไหนจะทำประกันชีวิตดูแลถึงลูกหลานของพนักงานจนไม่มีใครอยากลาออก ยึดตำแหน่งของตนไว้แน่น
บุณณดาเดินขึ้นบันไดชั้นสองพบกับแม่บ้านที่ทำความสะอาดห้อง บ้านหลังนี้มีคนดูแลแต่ละชั้นแบ่งชัดเจน พี่เจี๊ยบทำความสะอาดชั้นสองเพียงคนเดียวเพราะอีกสองคนเป็นแม่ครัว ส่วนชั้นหนึ่งจะมีพี่พร้อมกับพี่แคนดูแล
อยู่บ้านหลังนี้มาเกือบสองเดือนทำให้สนิทกับแม่บ้านพอสมควร พูดคุยเล่นในบางเวลานอกสายตาของแทนไท หล่อนต้องหาพรรคพวกไว้ก่อนจะได้ทำอะไรสะดวก เขาเรียกว่าใช้ใจซื้อใจ
“ทำไมกลับคนเดียวล่ะข้าว คุณแทนไปไหน” เจี๊ยบอายุห่างจากหล่อนไม่มากจึงพูดคุยกันได้สนิทสนมมากกว่าคนอื่น ทั้งยังเข้าอกเข้าใจคอยให้คำปรึกษาตลอด
“คุณแทนไปกับผู้หญิงคนอื่นค่ะ” ได้ยินอย่างนั้นก็วางเครื่องดูดฝุ่นลงก่อนจะเดินเข้าไปกอดใบข้าวเพราะเห็นดวงตาแดงก่ำทั้งยังบวมช้ำคาดว่าคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักแน่นอน
“หิวไหม กินอะไรหรือยัง” กอดปลอบพลางเอ่ยถามถึงเรื่องอื่นไม่อยากไปจี้จุดให้ร่างบางปล่อยโฮ แต่นั่นกลับทำให้เธอร้องไห้มากกว่าเดิม บุณณดากอดตอบพลางสะอื้นอยู่กับลาดไหล่เล็กที่ได้แต่ลูบหลังไม่ถามถึงสาเหตุ
หล่อนไม่ใช่คนอยากรู้อยากเห็นแต่เพราะเอ็นดูหญิงสาวผู้นี้จึงคอยปลอบยามถูกแทนไททำร้ายจิตใจ ทั้งสองกอดกันจนกระทั่งใบข้าวเริ่มตั้งสติได้จึงผละออกแล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลเปื้อนใบหน้า
“ข้าวหิวมากเลยพี่เจี๊ยบ มีอะไรกินไหมคะ” กวาดสายตามองหาอาหารก่อนจะได้รับรอยยิ้มจากแม่บ้านที่เตรียมอาหารไว้ให้หล่อนโดยเฉพาะ
“มีสิ แต่ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนดีไหม” พยักหน้าขึ้นลงพลางสูดน้ำมูกก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นสามผ่านห้องแทนไทพยายามไม่หันไปมองให้ชอกช้ำ
เขาจะไปกับใครก็ช่างไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับเธอเลย สะกดจิตตนเองให้คิดแบบนั้นจะได้ไม่เจ็บปวดมาก แผนที่วางไว้ทั้งพยายามตอบสนองทุกความต้องการของชายหนุ่มเหมือนจะไม่กะเทาะเข้าไปถึงจิตใจอันแข็งแกร่งเลย
สุดท้ายเธอก็ยังเป็นได้แค่ตัวขัดดอกเหมือนเดิม..
“ว่าไงนะ นายเมาเหรอ” ขณะที่นั่งพิมพ์งานอยู่บ้านก็รับโทรศัพท์จากเพื่อนชายคนสนิทจนต้องรีบปิดโน้ตบุ๊กแล้วขับรถยนต์ออกไปทันที ดีที่บิดามารดายังไม่กลับจึงไม่ต้องรายงานท่านว่าไปที่ใด
ถึงใกล้จะเรียนจบแต่บุพการีก็ยังไม่ยอมปล่อยอรวราให้ไปไหนมาไหนยามค่ำมืด อาจเพราะหล่อนเป็นลูกคนสุดท้องที่ถูกประคบประหงมมาตลอด อยากได้อะไรก็หามาให้ ตามใจแทบทุกอย่างจึงไม่ต้องการให้เจอเรื่องร้ายแรง ออกบ้านกลางค่ำกลางคืนทีไรทุกคนก็เป็นห่วงจึงตัดปัญหาไม่ไปไหนหลังสามทุ่ม
ยกเว้นก็แต่ครั้งที่ไปหาเปมทัตจนได้เรื่องกลับมา..
หล่อนเสียตัวให้เขา
และวันนี้ก็กำลังขับรถไปหาเพื่อนคนเดิมอีกครั้ง แต่จุดหมายคือริมแม่น้ำเจ้าพระยาไม่ใช่คลับหรือบาร์ใต้โรงแรมเหมือนเคย ใช้เวลานานกว่าจะถึงจุดหมาย
ดวงตากลมมองหาเพื่อนที่นั่งอยู่ในรถเปิดประทุน มือหนาถือกระป๋องเบียร์เอาไว้พลางมองไปยังแม่น้ำเบื้องหน้า คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดพยายามทำใจกล้าเดินไปหาชายหนุ่มซึ่งตนเองพยายามหลบหน้ามาตลอด
“เปรม” ร่างสูงหันมองเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยชวนขึ้นมานั่งบนรถ
“ขึ้นมาสิ” ปลดล็อคประตูฝั่งข้างคนขับทำให้อรวราเข้ามานั่งข้างในพลางมองเบียร์ที่ถูกดื่มไปแล้วกว่าสี่กระป๋อง ไม่รู้ว่าชายหนุ่มเครียดอะไรนักหนาถึงต้องพึ่งน้ำเมาแบบนี้
“มีอะไรหรือเปล่า” ที่รีบมาเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเมาจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แต่เท่าที่คาดคะเนจากสายตาไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น สติของเปมทัตยังครบถ้วนแทบไม่เหมือนคนเมาด้วยซ้ำทำให้เกิดความสงสัย
เขาโทรหาเธอทำไม..
“เราจะทำยังไงต่อจากนี้ดี” คิดไม่ตกมาหลายวันว่าควรตัดสินใจอย่างไรกับชีวิตตอนนี้ หลังเรียนจบก็ต้องเข้าทำงานที่โรงแรมของบิดา เขามีพี่ชายที่อยู่ในตำแหน่งรองประธานกรรมการบริหาร คิดว่าคงไม่ต้องทำงานในโรงแรมแต่พ่อก็ยื่นคำขาดว่าหลังเรียนจบให้เริ่มงานทันที
ไม่ได้เริ่มจากตำแหน่งใหญ่โตเพราะต้องไต่เต้าไปเรื่อยๆ ตามความสามารถ ถึงจะมีเส้นสายแต่เขาไม่ต้องการใช้มัน ไม่อยากตกเป็นข้อครหาให้ผู้อื่นนินทา
“ทำไมข้าวไม่รักเราวะ เราไม่ดีตรงไหน สู้ผู้ชายคนไหนไม่ได้หรือไงทั้งที่เราอายุน้อยกว่าเนี่ยนะ นั่นมันแก่คราวพ่อเลยนะเว้ย” ใส่อารมณ์ตามความโกรธที่ไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ
อรวราได้แต่มองด้วยความสงสาร ไม่รู้ว่าจะสงสารเปมทัตหรือสงสารตัวเองดี สุดท้ายก็เป็นได้แค่ที่ปรึกษาทางความรัก
“มันไม่เกี่ยวกับอายุหรอก เปรมก็แค่รักคุณแทน” บอกเสียงเรียบตามความคิดของตนเอง
“แล้วเราที่ทำทุกอย่างเพื่อข้าวล่ะ ข้าวไม่เห็นหรือไง ตาบอดเหรอวะ” ใส่อารมณ์พลางบีบกระป๋องเบียร์จนบุบคามือ อรวราถอนหายใจเสียงเบาอยากถามกลับเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่หันมาสนใจเธอบ้าง
รักเปรมมาตลอดไม่เห็นหรือไง!
แต่สิ่งที่ทำคือยกมือขึ้นแตะบ่าหนาพลางปลอบปะโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนที่เคยทำทุกครั้งยามชายหนุ่มอกหักจากบุณณดา
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เปมทัตโดนปฏิเสธทางอ้อม แต่มันเป็นครั้งที่รุนแรงมากสุดเนื่องจากเขาเผยความในใจให้หล่อนได้รับรู้ แต่กลับโดนหักอกทั้งที่ยังไม่ทันได้เริ่มจีบในฐานะคนรัก เพราะที่ผ่านมาวางเธอไว้เป็นเพื่อนตลอดถึงจะคิดไม่ซื่อด้วยก็ตาม
“มันก็มีสองทางให้นายเลือก ว่าจะไปต่อหรือหยุดเท่านี้” ดวงตาคมหันมามองคนพูดที่เหม่อลอยราวตกอยู่ในภวังค์ของตนเอง
เขาจำเรื่องคืนนั้นได้...
การปลดปล่อยกับใครสักคนไม่ใช่เรื่องที่จะลืมง่ายๆ ตื่นขึ้นมาไม่เห็นใครนอนข้างกายแต่ก็นึกออกว่าได้หลับนอนกับหญิงสาวคนหนึ่ง พยายามนึกใบหน้าแต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่แรงจนสุดท้ายก็ต้องยอมแพ้
กระทั่งเห็นบัตรประชาชนของใครบางคนหล่นที่พื้นถึงได้รู้ความจริง
อรวราคือหญิงสาวที่เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยในคืนนั้น
สมองชาเหมือนมีค้อนมาทุบศีรษะ คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไปในเมื่อไม่ได้คิดอะไรกับหล่อนมากกว่าเพื่อนจึงตัดสินใจว่าจะดูท่าทีของอีกฝ่าย
ที่จริงก็พอจะรู้ถึงความในใจของหล่อนที่มีต่อตนเองบ้าง ดวงตาบอกหมดทุกอย่างแต่เพราะไม่รักถึงทำทุกอย่างเป็นปกติ ทว่าเหตุการณ์คืนนั้นก็คอยตามหลอกหลอนทำให้จากที่ควรคิดถึงบุณณดากลับมีใบหน้าของอรวราแทนที่
ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น
“ถ้าเราไปต่อข้าวจะหันมามองเหรอ” สุดท้ายเขาก็เลือกใบข้าวเหมือนเดิม
อรวราก้มมองมือตนเองไม่ได้พูดอะไรอีกจึงไม่รู้ว่าดวงตาคู่คมกำลังจ้องหล่อนไม่วางตาราวขบคิดบางอย่าง...
![](/_next/image?url=%2Fimages%2Fguide_bg.png&w=1080&q=75)