บทที่ 1 นางคือผู้ใด

~คลื่น~คลื่น~คลื่น~

เท้าที่กำลังเดินอยู่ชายทะเลชะงักลง สายตาคมกริบมองสิ่งที่อยู่ข้างหน้าของตนเองนิ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ

"อะไร..."

ยิ่งเข้าใกล้ หัวใจยิ่งเต้นแรงเมื่อเห็นร่างของคนผู้นั้นที่นอนอยู่ริมชายหาด ร่างกายและใบหน้าที่คุ้นเคย

“เป็นนางหรือ ไม่สิ นางตายไปแล้วนี่”

เขาก้มลงมองสตรีนางนั้นใกล้ ๆ

“อา ช่างเหมือนจริง ๆ ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว เจ้ายังไม่ตายใช่หรือไม่”

เขาพึมพำออกมา ก่อนจะก้มตัวลงไปนั่งคุกเข่าลงกับผืนทรายและจ้องมองบางสิ่งบางอย่างที่นอนไร้สติอยู่เบื้องหน้า

ยามนี้เขาได้พบกับสตรีผู้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับนางในดวงใจของเขานางหนึ่งที่นอนไร้สติอยู่บนผืนทราย

ใบหน้างามซีดขาวราวกระดาษ บริเวณหน้าผากมีแผลคล้ายรอยถูกตีเป็นทางยาว มีเลือดแห้งกรังเกาะอยู่ตามรอยแผลนั้น

นางสวมใส่อาภรณ์บางเฉียบทั้งยังเปียกชื้นจนแนบไปตามร่างอรชรที่เต็มไปด้วยส่วนสัดอันงดงามจนเขาตื่นตะลึง

“ไม่สิ ไม่ใช่นาง ถึงจะเหมือน แต่ว่านาง....”

และในที่สุดเขาก็ได้สติแล้วว่านางมิใช่คนของเขาที่จู่ ๆ ก็หนีหายไปและเมื่อเขาพบนางอีกคราก็กลายเป็นศพไปเสียแล้ว

นางถูกกลุ่มโจรจับตัวมาและฆ่านางอย่างไร้เมตตา นี่จึงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เขาไล่ล่ากลุ่มโจรเหล่านั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

นางตัวจริงตายแล้ว เขาฝังร่างของนางกับมือ นางผู้นี้ก็เป็นเพียงแค่คนหน้าเหมือนเท่านั้น

"แม่นาง...แม่นาง”

เขาเรียกขานนางอยู่นานทว่าสตรีตรงหน้าก็ยังไม่ยอมขยับร่างกาย หรือกระทั่งลืมตาขึ้นมา

"หรือจะตายแล้ว"

เอ่ยแผ่วเบาก่อนจะเอื้อมมือไปจับชีพจรของหญิงสาวครู่หนึ่ง หัวคิ้วขมวดมุ่น

"เจ้ายังไม่ตายแต่หากว่าข้าไม่ช่วยเอาไว้เจ้าต้องตายกลายเป็นอาหารปลาเป็นแน่ ชีพจรอ่อนเพียงนี้”

บุรุษหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมสันหล่อเหลา อุ้มแม่นางคนงามขึ้นมาก่อนจะเอ่ยแผ่วเบา

“ชีวิตของเจ้าบัดนี้เป็นของข้าแล้ว เจ้าคือคนของข้า เป็นตัวแทนของนางตลอดไป

ในความฝันนั้นทำให้นางหวาดกลัว นางพบว่าตนเองถูกตีจนเลือดโทรมกาย เจ็บปวดไปทั้งร่าง

มีสตรีนางหนึ่งที่นางมองไม่เห็นหน้ากำลังเงื้อมือขึ้นสูงในมือของนางมีไม้ท่อนใหญ่ สตรีนางนั้นจ้องมองนางด้วยสายตาแข็งกร้าว กล่าวเสียงเย็น

'เจ้าสมควรตายไปเสีย อย่าโทษข้าเลยที่ต้องทำเช่นนี้ หากจะโทษก็โทษตัวเองเถิดที่เกิดมาแล้วทำให้ข้าริษยา'

'ข้าเกลียดเจ้า!'

เฮือก!..

หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ใบหน้างามเต็มไปด้วยรอยน้ำตา นางมองเห็นสิ่งที่อยู่ในฝันไม่ชัดเจน รับรู้ได้แค่เพียงว่าช่างเป็นฝันที่ทำให้นางรู้สึกทรมานเหลือเกิน

หญิงสาวปาดน้ำตาสะอื้นร่ำไห้ เจ็บปวดทรมานเหลือแสน กระทั่งน้ำตาหยุดไหลแล้วแต่อาการเจ็บปวดยังคงอยู่ในใจ

หญิงสาวกลอกตาไปมา รู้สึกว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนที่นอนนุ่มที่มีกลิ่นหอมสมุนไพร

หญิงสาวพึมพำกับตนเองเมื่อรู้สึกว่าไม่คุ้นตาและไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย

"ที่นี่...คือที่ไหน?”

หญิงสาวมองรอบๆอย่างมึนงง พอพยายามนึกชื่อของตัวเองความรู้สึกเจ็บจี๊ดดันแล่นเข้าสมองของนางอย่างจัง

“โอ๊ย!”

ทำไมปวดหัวเช่นนี้

ความกลัวกับเล่นงานจนเหงื่อท่วม เมื่อนางตระหนักแล้วว่า นางไม่อาจนึกสิ่งใดออกเลยแม้แต่น้อย

นางคือใครกัน!...

นางจำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ชื่อของตัวเอง!...