บ้องข้าวหลาม

ยิ่งใต้เสื้อคลุมสีขาวที่เปิดวับ ๆ แวม ๆ นั่นมันทำให้เธอหน้าร้อนฉ่า ไม่ได้ตั้งใจมองแต่มันก็เห็นแผงอกหนั่นแน่น หน้าท้องเป็นลอน ๆ อย่างกับเอาก้อนขนมปังไปวางไว้ ต่ำลงมาเป็นเส้นขนประปรายและวีไลน์ทั้งสองข้าง ต่ำลงไปตรงกลางหว่างขามีบางอย่างที่โผล่แพลมเล็ดลอดออกมาจากสาบเสื้อคลุมให้เห็นเป็นลำ ๆ

ใจหายวาบ เท่าบ้องข้าวหลามได้มั้ง มันแข็งแล้วหรือยังไม่แข็งนะ ?!

มะ... มันจะต้องเข้าไปในตัวเธอ ใหญ่ขนาดนั้น จะเข้าได้ยังไงกัน ?!

เธอกลืนน้ำลายให้ลำคอหายฝืดเฝือ ยิ่งเธอประหม่า เขาก็ยิ่งถ่างขาอ้าซ่า คนหน้าไม่อาย ทำไมไม่ให้เกียรติกันบ้าง

คิดมาถึงตรงนี้ก็ชะงัก เธอก็ไม่ใช่แขกผู้มีเกียรติอะไรนี่นา คืนนี้มาในฐานะ ‘ ผู้หญิงขายตัว ’ เป็นแขกผู้มีเกิบก็คงพอได้ ไอ้เกียรติน่ะไม่รู้จะขุดหาจากตรงไหน

เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนนิ่ง เขาเลยเริ่มหงุดหงิด คนอย่าง อคินไม่ได้มีความอดทนมากเท่าไร ตรงกันข้ามใจร้อนเป็นบ้าอีกต่างหาก

“ ฟังภาษาไทยออกหรือเปล่า ฉันสั่งให้แก้ผ้า ” เขาพูดอีกครั้ง เพราะบ่อนใหม่แห่งนี้มันอยู่ติดชายแดน เป็นไปได้ว่าเธออาจมาจากประเทศเพื่อนบ้าน อาจพูดไทยฟังไทยไม่ออก

แต่ไม่เป็นไร ตอนเอากันไม่เน้นพูดให้มากมาย เน้นแค่แรงกายและพละกำลัง !

“ ฉันคนไทยค่ะ ” เธอตอบกลับเบา ๆ มือน้อยอันสั่นเทาถูกยกขึ้นมาจับที่สายเสื้อสายเดี่ยว แต่ก็ละล้าละลังจนเขารอไม่ไหว

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนทันที ร่างสูงใหญ่ตระหง่านง้ำ ความสูงใหญ่ผสานกับรังสีดุดันบางอย่างทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย นั่นคือสิ่งที่ชายคนนี้มีอยู่ และมันกำลังคุกคามเธอให้ขาสั่นจนต้องถอยหลังหนี

เขาสาวเท้าเข้ามาหนึ่งก้าว เธอถอยสอง สาม สี่…

“ ฉันไม่มีเวลาเล่นวิ่งไล่จับหรอกนะ แก้ผ้าแล้วมาทำให้ฉันแตก ถ้าทำให้ฉันพอใจจะให้เพิ่มจากเดิมหนึ่งเท่าตัว ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน มือเอื้อมไปคว้าเอวคอดก่อนดึงเข้าหาตัวจนแนบชิด ลูกกระเดือกใหญ่เลื่อนแรงที่เกิดจากการกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อสองกายปะทะ นมเธอกับแผงอกเขา โหนกเนื้อสาวกับเอ็นเนื้อของเขาที่ตอนนี้มันพุ่งผงาดเต็มที่อยากออกศึกเหลือเกินแล้ว

มือใหญ่ข้างหนึ่งขยำเนื้อแก้มก้นผายงอนนั้นแรง ๆ มันเด้งสู้มือไม่หย่อนคล้อย ชวนให้คิดไปถึงตอนล่อท่าหมามันจะเด้งสู้เขาสักแค่ไหน เสียงกระแทกจะแน่นอย่างไร

แต่เธอยกมือมาดันแผงอกอีกฝ่ายเอาไว้เหมือนจะผลักออก เขาเลยก้มลงจ้องอย่างขัดใจ เป็นอะไรนักหนาถึงได้ทำหวงเนื้อหวงตัวทั้งที่ตกลงกันมาดีแล้ว

“ ตกลงจะให้เอาไหม เอาหรือเปล่าเงินน่ะ ” ถามเสียงดุพลางจ้องตาเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ ค.. ค่ะ ” เจ้าตัวตะกุกตะกักตอบพลางจะก้มหน้าหลบแต่เขาจับใบหน้าของเธอเขาไว้แล้วบังคับให้แหงนเงยขึ้นสบตา

ภายใต้กรอบของเส้นผมสีชมพูแปร๊ดนั่นเป็นใบหน้ารูปไข่ เครื่องหน้าจิ้มลิ้ม แต่ดวงตาเป็นสีเทาอมฟ้าและมันดูโตเป็นประกายกว่าปกติเพราะเธอสวมคอนแท็กเลนส์แฟชั่น

แม้จะมีลุคส์ภายนอกเคลือบคลุมปกปิดแต่อะไรบางอย่างมันสะกิดใจ ยิ่งพิศ ดวงหน้านั้นมันแลดูคุ้นตาเหลือเกิน..

หัวใจหินผาที่เย็นชามาตลอดพลันกระตุกวาบ เป็นไปไม่ได้หรอก คนคนนั้นไม่มีทางจะมายืนตรงหน้าเขาในสถานที่และสถานะเช่นนี้

จำไม่ได้เหรอ เธอมันดอกฟ้า เขามันหมาวัด !

แค่คล้าย ไม่มีวันใช่..

แต่กระนั้นก็อดถามไม่ได้

“ เธอชื่ออะไร ” เสียงแหบห้าวเอ่ยถาม กลีบปากจิ้มลิ้มเผยอตอบเบา ๆ

“ รู.. เอ่อ รูซี่ค่ะ ”

อืม ตั้งชื่อได้เหมาะกับอาชีพดี !

“ หมายถึงชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ ไม่ใช่ชื่อในวงการ ”

“ เอ่อ.. บุญเหิ่มค่ะ ”

เขาพยายามกลั้นขำเพื่อไม่ให้เสียมารยาท ไม่ได้อยากบูลลี่ แต่ชื่อคนตายมีเยอะแยะทำไมไม่เอามาตั้ง ที่มันไม่เชยไม่เฉิ่มน่ะ นี่พ่อแม่ไม่รักลูกหรือยังไง !