ตอนที่ 5 หวงก้าง

พลอยดาว

ฉันนอนนิ่งแบบนี้มาหลายชั่วโมงแล้วในหัวฉันตอนนี้มีแต่ความคิดที่จะง้อพอลยังไง จะทำยังไงให้พอลหันมาสนใจฉันบ้าง ฉันควรจะทำยังไง พอนึกถึงเรื่องนี้ น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“พ่อคะ ถ้าพ่อได้ยิน พ่อช่วยบอกพลอยหน่อยได้ไหมว่าพลอยควรทำยังไงกับเรื่องพวกนี้ดี พลอยเจ็บไปหมดแล้วค่ะพ่อ เจ็บทั้งตัวทั้งหัวใจ พ่อคะพลอยคิดถึงพ่อ ฮือ ๆ ฮือ ๆ”

ฉันพูดออกมาเบา ๆ ให้พ่อที่อยู่บนสวรรค์ได้ยิน ทุกครั้งที่ฉันเสียใจ พ่อมักจะเข้ามาปลอบใจฉันเสมอ แต่ตอนนี้พ่อไม่อยู่แล้ว ฉันเลยต้องเข้มแข็ง ใช่พลอยดาวเธอต้องเข้มแข็ง แค่เอาชนะใจผู้ชายคนเดียวเองทำไมเธอจะทำไม่ได้ ยากกว่านี้เธอก็ลองทำมาแล้วนิ

“เธอจะมานอนร้องไห้อย่างนี้ไม่ได้นะพลอยดาว มันไม่ใช่เธอ เธอไม่ได้เป็นคนยอมแพ้อะไรง่าย ๆ แบบนี้นิ สู้ ๆ พลอยดาว”

ฉันใช้มือปาดคราบน้ำตาของตัวเอง แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะไปหาพอลที่องค์กรทันที พอลต้องอยู่ที่นั่นแน่ ๆ เพราะตอนนี้พอรช์ก็ไม่อยู่พีชก็มีเรียน พอลต้องเป็นคนดูแลที่องค์กรแน่ ๆ

“คุณพลอยดาวจะไปที่ไหนหรอครับ”

“ไปองค์กรค่ะลุงพล พลอยจะไปหาพอล”

ฉันตอบลุงพลไป แกเป็นคนขับรถของที่นี่ และฉันก็ชอบทำขนมมาฝากลุงแกอยู่บ่อย ๆ เลยทำให้ฉันค่อนข้างสนิทกับลุงรถขับมาถึงองค์กรในเวลาไม่นาน ฉันรีบลงจากรถทันที

“ลุงกลับบ้านไปเลยนะคะ ไม่ต้องรอพลอย”

“จะดีหรอครับ”

“ค่ะ วันนี้พลอยจะกลับบ้านกับพอล ขับรถดี ๆ นะคะลุง”

ฉันพูดจบก็เดินเข้าไปในองค์กรทันที ที่นี่มีชายชุดดำอยู่เต็มไปหมด กว่าฉันจะเข้ามาได้ก็แทบตาย ตรวจทั้งอาวุธ ทั้งบัตร ดีนะที่มีคนจำฉันได้ว่าเป็นคู่หมั้นอีตาพอล ไม่งั้นคงได้โดนโยนไปกองอยู่ข้างหน้าแหง ๆ ว่าแต่ห้องทำงานพอลไปทางไหน น้า

“เฮ้!! ยัยเพี้ยนเธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”

ฉันหันไปก็พบ เฟียส ฉันว่าไอ้คำถามนั้นมันควรจะเป็นฉันที่ถามมากกว่านะ หมอนี่มันไม่มีงานมีการทำเลยหรือไงเนี่ย เป็นตำรวจแท้ ๆ ทำไมมาอยู่ในองค์กรมาเฟียได้เนี่ย เฟียสเดินมาหาฉันด้วยรอยยิ้ม

“ว่าไง มาทำอะไรที่นี่ หรือว่า.....มาหาไอ้พอล”

“ใช่แล้ว ฉันมาหาพอล แต่ว่าไม่รู้ว่าห้องทำงานพอลมันอยู่ทางไหน พอดีว่าฉันไม่ได้มานานเลยลืม”

ฉันยิ้มแห้งให้เฟียส เฟียสใช้กำปั้นเขกหัวฉันเบา ๆ แล้วทำสีหน้าเบื่อหน่าย ทำไมหมอนี่ชอบทำหน้าเหมือนด่าว่าฉันโง่อยู่ด้วย

“ตามฉันมาสิ ฉันกำลังจะไปหามันพอดี”

“นายมีธุระคุยกับพอลหรอ ฉันว่าฉันมาวันหลังดีกว่า พวกนายคงอยากคุยกันเป็นการส่วนตัว”

ฉันเตรียมหันหลังกลับ ถ้าพอลมีธุระฉันควรให้เขาคุยธุระให้เสร็จก่อนดีกว่า แต่จู่ ๆ อีตาเฟียสก็จับแขนฉันให้หันกลับไปทันที ทำให้ฉันเสียหลักล้มตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเฟียสทันที

ตึก ๆ ตึก ๆ

เสียงหัวใจของเฟียสเต้นแรงมาก แรงจนฉันสัมผัสถึงมันได้ หัวใจของเฟียสเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่เขาจะกอดฉันนานไปแล้ว ดูสิทุกคนเริ่มหันมามองที่พวกเรากันหมดแล้ว

“นี่!! ปล่อยฉันได้สักที คนมองกันหมดแล้ว!!”

ฉันพูดออกไปแต่เฟียสยังไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย

“ก็ปล่อยให้มองไปสิ ฉันไม่แคร์”

“แต่ฉันแคร์นะ ถ้าพอลมาเห็นก็แย่น่ะสิ!! ปล่อยฉันนะ!!!”

ฉันพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดของเฟียสแต่ไม่เป็นผล ยิ่งฉันดิ้นเฟียสยิ่งกอดฉันแน่น

“เธอเลิกพูดถึงมันซัก 5 นาทีจะได้ไหม เลิกแคร์มันได้ไหม!!!”

เฟียส ตะโกนออกมา และกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เสียงของเฟียสทำให้ตอนนี้ทุกคนหันมามองที่เรากันหมดแล้ว แย่แล้ว!!!!

“ปล่อยฉันนะเฟียส ฉันบอกให้ปล่อย!!! เดี๋ยวพอลจะเข้าใจผิดนะ!!!”

“เลิกแคร์คนที่มันไม่แคร์เธอได้แล้ว!!! คนที่เธอควรแคร์อยู่ตรงหน้าเธอนี่!!! ได้ยินไหมพลอยดาวคนที่เธอควรแคร์คือฉันไม่ใช่ไอ้พอล!!!!”

เฟียสตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง เฟียสนายหมายถึงอะไรกันแน่ ทำไมน้ำเสียงของเฟียสเหมือนกำลังน้อยใจฉัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่แคร์เขานะ ฉันแคร์เขา

“เฟียส ฉันแคร์นายนะ นายได้ยินไหม”

“เธอพูดจริงหรอ พลอยดาว!!! เธอพูดจริง ๆ นะ!!”

เฟียสดันฉันออกจากอ้อมกอด แล้วพูดกับฉันด้วยความดีใจ สีหน้าเขาเหมือนกำลังถูกหวงรางวัลที่หนึ่งเลย

“ฉันพูดจริง ๆ ฉันแคร์นาย แคร์พารัน แล้วก็พีช พอรช์ฉันก็แคร์นะ ฉันแคร์ทุกคนที่ดีกับฉัน”

“งั้นหรอ แบบนี้เองสินะ ฉันนี่มันโง่จริง ๆ ยังไงเธอก็จะรักไอ้พอลต่อไปสินะ”

เฟียสพูดออกมานํ้าเสียงผิดหวัง ทำไมละ ฉันทำอะไรผิดหรอ ฉันว่าฉันไม่ได้ทำอะไรทำร้ายจิตใจเฟียสเลยน้า (ไรต์: หราาาาาาาาาาาาาาา)

“พลอยดาว ฉันรักเธอ รักมานานแล้ว รักตั้งแต่แรกเห็น รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอมีคู่หมั้นแล้ว รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันผิด ฉันพยายามไม่รักเธอแล้ว แต่มันทำไม่ได้ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริง ๆ พลอยดาว ฉันไม่รู้ว่าจะเลิกรักเธอได้ยังไง”

เฟียสพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ แต่ตอนนี้ฉันกับเหมือนคนเป็นใบ้ ฉันฝันไปใช่ไหม เฟียสไม่ได้บอกว่าชอบฉันใช่ไหม ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่เฟียสใช่ไหม นี่มันอะไรกัน ฉัน ฉัน ควรทำยังไงดี ฉันไม่ได้ชอบเฟียส ฉันควรทำยังไงไม่ให้เขาเสียใจดี ฉันควรทำยังไง

“แบมือมาสิ”

ฉันแบมือออกไปทันที ก็ไม่รู้ทำไม เฟียสยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน นั้นทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาดีกับฉันมากดีเกินกว่าที่ฉันจะทำร้ายเขา

“เธอไม่ต้องพูดอะไรหรอกพลอยดาว ฉันรู้ว่าคนที่อยู่ในหัวใจของเธอคือใคร แต่สิ่งที่ฉันอยากจะขอจากเธอ ฉันขอให้เธอทำตัวสนิทกับฉันเหมือนเดิม ขอให้ยิ้มให้ฉันอย่าโกรธฉัน ได้ไหม”

“ได้ ฉันไม่โกรธนายหรอก ฮือ ๆ”

“อีกอย่างนะ ฉันขอให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างฉันและเธอ ฉันขอให้เก็บมันไว้ในหัวใจของเธอ ฉันขอแค่นี้เธอทำได้ใช่ไหมพลอยดาว”

ฉันพยักหน้าให้เฟียส เขายิ้มก่อนจะหยิบแหวนมาวางในมือของฉัน มันเป็นแหวนสีเงิน ดูก็รู้ว่าสั่งทำเป็นพิเศษฉันมองหน้าเฟียสอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันคิดไว้ว่าจะให้เธอในวันที่สารภาพรัก ไม่ว่าเธอจะตอบรับหรือปฏิเสธก็ตาม เก็บไว้ดี ๆ แล้วรู้ไหมยัยเพี้ยนมันแพงมาก”

“รู้แล้วละน่า”

จู่ ๆ เฟียสดึงฉันเข้าไปกอดทันที โดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำแต่ไม่นาน ฉันก็ถูกกระชากออกมาโดยใครสักคน พอฉันหันไปก็พบว่าเป็นพอล พอลดึงฉันเข้ามากอดกลายเป็นว่าฉันกำลังอยู่ในอ้อมกอดของพอล

“มากอดคู่หมั้นฉัน กลางถิ่นฉันแบบนี้มันไม่มากไปหน่อยหรอวะไอ้เฟียส!!”

“หึ!! แกสนใจด้วยหรอ ปกติไม่เห็นแกเคยสนใจ!!”

“นั่นมันเรื่องของฉัน!!! แต่แกไม่ควรมากอดพลอยดาวแบบนี้!!”

“หึงงั้นหรอ???”

เฟียสพูดด้วยน้ำเสียงยียวน เหมือนกำลังสนุกที่ได้แกล้งพอล แต่ดูเหมือนพอลจะไม่สนุกด้วยเลยสักนิด แต่ว่าเขาหึงฉันหรอ อ๊ายยยเขินชะมัด

“ฉันไม่ได้หึง ฉันก็แค่ไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรแบบนี้ในองค์กรของฉัน!!!”

“งั้นหรอ แต่ถ้านอกองค์กรไม่เป็นไรสินะ ไปพลอยดาวเราไปที่อื่นกันดีกว่า”

เฟียสพูดด้วยเสียงกวน ๆ แล้วทำเหมือนจะมาจับแขนฉัน นั่นทำให้พอลผลักออกไปทันที

“หึ!! หวงก้างนี่หว่า งั้นฉันไปก่อนนะพลอยดาว ไว้เราค่อยเจอกันใหม่นะที่รัก”

แล้วอีตาเฟียสก็เดินออกไป ที่รักบ้าที่รักบออะไรเล่า พอลหันมาที่ฉันสีหน้าดูไม่เป็นมิตรเลยแฮะ