บทที่ 4

พอสุขายะถอยออกมาจากชมพู่ เขาก็รีบเดินขึ้นบ้านโดยที่ไม่สนใจผู้หญิงที่เขาเพิ่งจะจูบไปเมื่อกี้

แต่หญิงสาวไม่ยอมถูกจูบฟรี ๆ แบบนั้นแน่ เธอวิ่งตามเขาขึ้นไป แล้วกระชากเสื้อชายหนุ่มให้หันกลับมาก่อนที่จะเข้าห้อง

"เมื่อกี้นายทำอะไร"

แต่สุขายะไม่โต้ตอบ เขาหันมาที่เธอช้า ๆ

"กลับบ้านเธอไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก" จบคำพูดของชายหนุ่ม เขาก็เดินเข้าห้องโดยที่ไม่ได้ปิดประตู แต่หญิงสาวไม่ยอมจบ เธอยังตามเข้าไปหาเรื่องเขาอีก

"ก็เป็นแบบนี้ไง ผู้หญิงเขาถึงไม่เลือก ทำตัวซกมก แถมยังเลี้ยงหมาไว้ในปากอีก" หญิงสาวมัวแต่โมโหที่ถูกจูบ และนั่นมันก็คือจูบแรกของเธอ เขาทำแบบนี้ได้ยังไง จูบเธอเพื่อประชดผู้หญิงอีกคนเนี่ยนะ

แต่ชายหนุ่มไม่ได้โกรธที่เธอบอกว่าเขาปากหมาเลย แต่สิ่งที่เขาโกรธก็คือประโยคแรกที่เธอพูดออกมา เรื่องผู้หญิงไม่เลือก จากที่เขาคิดว่าจะปล่อยเธอไปแต่ตอนนี้..

"โอ้ย! เจ็บนะ!!" หญิงสาวถูกกระชากอย่างแรง ร่างบางของเธอปลิวไปกับแรงกระชากของชายหนุ่ม

"เธอไม่เคยอยู่ในสายตาฉันเลย..จำไว้!!" เสียงทุ้มถูกเปล่งออกมาแบบช้า ๆ เพื่อตอกย้ำว่าเธอไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย

เพี๊ยะ!! พิมพ์ญาดา ควบคุมตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน มือเรียวฟาดลงที่ใบหน้าชายหนุ่มอย่างแรง

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครตบหน้าเขา และใบหน้าอันหล่อเหลานี้เขาห่วงมาก จากแรงกระแทกของฝ่ามือเธอมันทำให้หน้าเขาหัน และตอนนี้ชายหนุ่มก็ค่อย ๆ หันกลับมาหาเธอแบบช้า ๆ

"ในเมื่อเธออยากจะได้ฉันเป็นผัวมากนัก ฉันจะสนองตัณหาเธอแล้วกัน"

ปั้ง!! เสียงเท้ายาว ๆ ถีบประตูให้ปิดลง ตอนนี้สายตาของเขายิ่งกว่าปีศาจร้ายที่จ้องมองเธอ

"นายจะทำอะไร? ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวค่อย ๆ ก้าวถอยหลังไปตามจังหวะที่เท้ายาว ๆ ของชายหนุ่มก้าวเข้ามา

"ช่วยย..อื้มมม!!" พิมพ์ญาดากำลังจะร้องตะโกนลงไปให้คนข้างล่างช่วย แต่ไม่ทัน เพราะถูกเขาจู่โจมด้วยจูบก่อน....