บทที่ 1

"ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย" พอเขาได้ยินผู้เป็นแม่พูดเรื่องหมั้นหมาย เหมือนมีใครเอาไม้หน้าสามมาฟาดที่กบาลเขาอย่างแรง

"แม่ก็กำลังพูดให้ลูกฟังอยู่นี่ไง"

"แล้วทำไมตระกูลของเราต้องได้ยืมเงินพวกเขาตั้งมากมายขนาดนั้นด้วย" เพราะบริษัทของพ่อเขาก็ใหญ่โต แถมยังเข้าตลาดหลักทรัพย์อีก

"แล้วลูกคิดว่าเราจะเอาเงินมากมายมาจากไหนถ้าไม่เพราะความช่วยเหลือของ...." พิมพ์ประไพพูดยังไม่จบประโยคก็ถูกลูกชายพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ทำไมแม่ต้องมาพูดเรื่องนั้นเวลานี้ด้วย" ชายหนุ่มหันไปมองหญิงคนรักที่นั่งอยู่ข้างกาย ตอนนี้หน้าเธอซีดเผือดไม่มีแม้สีเลือด มันเป็นครั้งแรกที่เขาพาเธอมาไหว้แม่หรือมาเปิดตัวนั้นเอง

"แม่ว่าลูกพาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากบ้านดีกว่า แม่เหนื่อยอยากจะพักผ่อนแล้ว" พิมพ์ประไพไม่รับไหว้เลยด้วยซ้ำ ทำไมแม่ของเขาจึงไม่ชอบหน้าผู้หญิงคนนี้มันมีเหตุผลอะไร ทั้ง ๆ ที่ พิมพ์ประไพเป็นคนชอบเข้าวัดเข้าวา

..หลายวันต่อมา..

เพล้ง!!!

"เฮ๊ย! แก้วใบที่เท่าไหร่แล้ววะ มึงก็เพลา ๆ ลงหน่อยสิ เดี๋ยวบาร์เบียร์ก็เจ๊งหรอก" เอกมัยเพื่อนรักของเขา และเป็นเจ้าของบาร์เบียร์แห่งนี้ แต่ชายหนุ่มก็เป็นหุ้นส่วนใหญ่ที่บาร์เบียร์แห่งนี้เหมือนกัน

"มึงคิดดูนะ! แม่กูทำกับกูแบบนี้ได้ยังไง แล้วทำไมต้องมาพูดเรื่องนั้นต่อหน้าแฟนกูด้วย" ตั้งแต่วันนั้นวาวาก็ไม่พูดกับเขาเลยสักคำ

วาวาคือแฟนสาวของเขาและทั้งสองก็คบกันมาได้เกือบจะครบปีแล้ว จนชายหนุ่มแน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้แหละคือคนที่ใช่

..ฝ่ายหญิง..

"แล้วเขาว่ายังไงบ้างคะพ่อ" เมื่อได้ยินเรื่องหมั้นเรื่องหมายพิมพ์ญาดาก็ตกใจไม่แพ้ฝ่ายชายเหมือนกัน

"หนูช่วยพ่อได้ใช่ไหมลูก ยังไงหนูก็ยังไม่มีคนรักที่ไหน"

"ค่ะ" พิมพ์ญาดาแก้วตาดวงใจของนายพิบูลย์ เจ้าของบริษัทเล็ก ๆ

ที่ได้ความช่วยเหลือจากครอบครัวพิมพ์ประไพ ตั้งแต่สมัยคุณปู่คุณย่ามาแล้ว

สองครอบครัวนี้รักใคร่กลมเกลียว เพราะสมัยก่อนอยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกัน พอกิจการรุ่งเรืองต่างก็แยกย้าย แต่ทั้งสองตระกูลก็ยังติดต่อกันไม่ขาดหาย

เรื่องหนี้สินน่ะเหรอ..ที่จริงคนที่เป็นหนี้ก็คือฝ่ายหญิงมากกว่า แต่เพราะพิมพ์ประไพต้องการความช่วยเหลือ ฝ่ายนายพิบูลย์ก็เลยปฏิเสธไม่ได้

"ญาดาไม่เข้าใจค่ะพ่อ ทำไมคุณป้าพิมพ์ถึงต้องคิดแผนอะไรแบบนี้ขึ้นมาด้วย" พิมพ์ญาดารู้จักพิมพ์ประไพเป็นอย่างดี ที่เธอได้ชื่อว่าพิมพ์ญาดาก็เพราะพิมพ์ประไพเป็นคนตั้งให้ อยากจะให้ชื่อคล้องจองกับนางก็เลยได้ชื่อนี้มา

ส่วนแม่ของพิมพ์ญาดาเสียไปตั้งแต่คลอดเธอแล้ว พ่อของเธอมีภรรยาใหม่ ก็เหมือนหลายครอบครัวเรื่องแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง แต่โชคดีที่พิบูลย์รักลูกสาวคนนี้มาก แม่เลี้ยงก็เลยรังแกเธอไม่ค่อยได้

..วันต่อมา..

พิมพ์ประไพกลัวพิมพ์ญาดาจะไม่สบายใจเรื่องนี้นางก็เลยมาคุยด้วยตัวเอง

"หนูช่วยแม่หน่อยนะลูก ก็ตายะ ไม่รู้ไปคว้าผู้หญิงที่ไหนมา แม่ไม่ชอบเลยเอาผู้หญิงที่เคยทำงานบาร์เบียร์แบบนั้นมาควง"

"แล้วเขารู้เรื่องนี้หรือยังคะ"

"แม่ได้เกริ่นไปแล้วล่ะลูก พรุ่งนี้ตอนเย็นหนูไปทานข้าวที่บ้านแม่นะ"

พิมพ์ญาดาปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว เธอก็ได้แต่ตอบรับไป