ตอนที่ 3

“โป๊ตรงไหนคะคุณอา… ผู้หญิงสวมชั้นในไม่ใช่ภาพที่โป๊เปลือยสักหน่อย ไม่งั้นจะมีภาพโฆษณาชุดชั้นในได้ยังไง”

หญิงสาวย้อน ก่อนจะทำในสิ่งที่ทำให้เลือดกำดำของเถื่อนทิศแทบสาดออกมา เมื่อหล่อนถอดกางเกงออก เหลือเพียงแค่กางเกงในตัวจิ๋วปกปิดของสงวนเอาไว้

ลูกแก้วก้าวออกมาสู่ประกายแสงแดด อวดช่วงล่างอะร้าอร่าม หนอกเนินสามเหลี่ยมทองคำ เบียดกันแน่นเป็นพูนูนอูมล้นอยู่ระหว่างซอกขา ทำเอาเถื่อนทิศตาถลน เผลอมองไปเต็มตา ก่อนจะชักสายตากลับมาเมื่อตั้งสติได้ เสียงร้องเตือนภายในใจบอกให้เขาคำนึงถึงความเหมาะสมระหว่างชายหญิง

“แก้ว… หนูจะทำอะไร”

เถื่อนทิศตกใจ

“จะลงเล่นน้ำกับคุณอาค่ะ”

หญิงสาวตอบขณะเอาเสื้อผ้าของหล่อนพาดไว้ใกล้กับเสื้อผ้าของเขา แวบหนึ่งลูกแก้วแอบยิ้ม เมื่อสังเกตเห็นกางเกงในของเถื่อนทิศที่ถอดเอาไว้ มีกางเกงขายาวพาดทับเอาไว้อีกที

‘ว้าว… ’

ความแก่แดดทำให้ลูกแก้วอุทานลั่นในใจ ถ้าเป็นแบบนี้ แสดงว่าตอนนี้ช่วงล่างของอาเถื่อนต้องล่อนจ้อนสินะ

“อาเล่นเสร็จแล้ว… กำลังจะขึ้นพอดี”

เถื่อนทิศรู้ว่าแบบนี้ไม่ดีแน่ เขาควรรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลม จึงรีบชิงขึ้นจากน้ำก่อนที่หญิงสาวจะลงมา ด้วยรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสภาพที่พร้อมจะเล่นน้ำกับใคร

“อ้าว… พอแก้วมาอาเถื่อนก็จะเลิกเล่นน้ำซะงั้น… โธ่ ยังไงกัน รังเกียจแก้วมากนักหรือคะ”

หญิงสาวตัดพ้อ ส่งสายตาน้อยใจตวัดค้อนวงใหญ่ให้คนที่ยืนเอามือกุมกล่องดวงใจอยู่ในน้ำ

“เปล่า… อาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะรังเกียจแก้ว”

เถื่อนทิศรีบแก้

“ถ้างั้นอาเถื่อนสอนแก้วว่ายน้ำนะคะ”

ส่งสายตาและน้ำเสียงออดอ้อนอีกครั้ง ไม่ทันที่หนุ่มใหญ่จะกล่าวอะไร ปลายเท้าน้อยๆ ก็ก้าวย่ำลงมาที่ชายตลิ่ง ก้าวข้ามโขดหินแล้วกระโดดไปมา เต้านมคัพอีอวบใหญ่กระเพื่อมไหว ทำเอาเถื่อนทิศใจเต้นระทึก จ้องมองเด็กสาวในปกครองเดินลงน้ำ กำลังจะว่ายตรงเข้ามาหา แต่เขากลับว่ายน้ำหนีห่างออกไป

“อ้าว… อาเถื่อนคะ… ว่ายน้ำหนีแก้วทำไมคะ”

น้ำเสียงของหญิงสาวบอกให้รู้ว่าโกรธ

“อย่าเข้ามาใกล้… คือ… เอ่อ… อาโป๊”

เถื่อนทิศต้องบอกความจริงในที่สุด

“ก็ไม่เป็นไรนี่คะ… ถ้าคุณอาอยู่ในน้ำก็ไม่เห็นอะไรหรอกค่ะ… นอกเสียจากว่าชะโดของคุณอาจะโดดขึ้นมาเหนือน้ำ”

ลูกแก้วกล่าวทั้งเสียงหัวเราะ

“แก้ว… แก่แดดจัง ไปเอาคำพวกนี้มาจากไหน”

เถื่อนทิศส่ายหน้า

“ก็เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านเช่ากับพ่อ… แก้วได้ยินกิ๊กของพ่อทะเลาะกับพ่อเรื่องหึงหวงกัน ได้ยินแกว่าจะเอามีดหั่นชะโดของพ่อแล้วโยนให้เป็ดกิน… ก็เลยรู้ว่าเค้าเรียกของผู้ชายว่าชะโด”

ลูกแก้วหัวเราะขำ เถื่อนทิศส่ายหน้าอีกครั้ง หากแต่เขาก็พอจะเข้าใจได้ เมื่อมองย้อนกลับไปในชีวิตของผู้หญิงคนนี้ ด้วยตอนนั้นดาบยิ้มพ่อของลูกแก้วเช่าห้องเล็กๆ อยู่ใกล้คลองเตย สลัมชื่อดังในตำนานของเมืองบางกอก ทำให้ลูกแก้วต้องเติบโตมาท่ามสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยชุมชนแออัด อยู่กันอย่างไร้ระเบียบ คุณภาพชีวิตต่ำ แวดล้อมไปด้วยชนชั้นกรรมกรหาเช้ากินค่ำ

“สอนแก้วว่ายน้ำนะคะอาเถื่อนขา”

ลูกแก้วอ้อน

“ไม่ได้… ยังไงก็ไม่สมควรอยู่ดี”

“โธ่… คุณอาคะ แก้วอุตส่าห์ตามมาเล่นน้ำด้วย… ช่วยสอนแก้วว่ายน้ำนะคะ… นะ… ”

ลูกแก้วตื๊อไม่เลิก ส่งสายตาวิงวอนให้อาเถื่อนใจอ่อน

“ไม่ได้… กลับขึ้นฝั่งเดี๋ยวนี้… นี่เป็นคำสั่ง”

เสียงเข้มและแววตาดุที่มองมาอย่างเอาจริง ทำให้หญิงสาวชะงัก ลูกแก้วนึกในใจว่าแบบนี้มันนิสัยนายพลชัดๆ สงสัยคงชอบบังคับ ชอบออกคำสั่งกับตำรวจชั้นผู้น้อยจนเคยชิน แต่ก็ยอมรับว่าแววตาของเถื่อนทิศดุชะมัด เวลาเอาจริงเขาน่ากลัว

“ก็ได้ค่ะ… ”

หญิงสาวทำทีเป็นว่ายช้าๆ เข้าหาฝั่ง แล้วจู่ๆ หล่อนก็ชะงัก สองมือตีน้ำป๋อมแป๋มเหมือนจะพยุงตัวเองไม่ไหว หวีดร้องจนเถื่อนทิศตกใจ

“โอ๊ย… ชะ… ช่วยด้วย… ตะคริวค่ะ”

ร่างของลูกแก้วจมหายลงไปในน้ำชั่วขณะ ก่อนจะตะเกียกตะกายโผล่ขึ้นมา

“แก้ว… ”

เถื่อนทิศจ้วงแขนสุดกำลัง พุ่งเข้ามาถึงตัวลูกแก้วในอึดใจสั้นๆ คว้าร่างของหล่อนเอาไว้ พอมีที่ไขว่คว้าให้เกาะ ลูกแก้วก็กอดร่างกำยำของอาเถื่อนเอาไว้แน่น เบียดกายเข้าหาหนุ่มใหญ่ด้วยแรงถวิลหา ร่างกายแนบชิดจนรู้สึกได้ว่าบางอย่างแข็งๆ… กำลังดุนดันอยู่กับท้องของหล่อน ลูกแก้วลอบมองใบหน้าของเถื่อนทิศ แอบยิ้มเหมือนนางร้ายในละคร ก่อนจะแกล้งสลบคอพับ

“อ้าว… แก้ว… ”

เถื่อนทิศตกใจ ไม่เพียงแค่แกล้งเป็นตะคริว หากหญิงสาวยังแกล้งสลบ เพื่อจะให้เขาอุ้มหล่อนขึ้นฝั่ง ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่หญิงสาวคาดไว้ เถื่อนทิศรีบอุ้มร่างไร้สติในอ้อมแขนขึ้นมาจากน้ำ ที่เขากล้าขึ้นมาทั้งสภาพร่างกายเปลือยเปล่าล่อนจ้อน อวดท่อนเอ็นอวบหนาเหวี่ยงฟาดขาพลั่บๆ ก็เพราะเห็นว่าหญิงสาวสลบ หล่อนคงไม่เห็น

“แก้ว… ”