ตอนที่3(คุณอาที่รัก)

บริษัทธนะปรีดากุล

ห้องประชุมใหญ่

20:00น.

ธันวา....

"ผมขอดูรายงานการเข้าใช้โรงแรมที่จังหวัดกระบี่ของเดือนที่แล้วด้วยครับ"ผมเอ่ยขอดูรายงานยอดเข้าพักที่โรงแรมสาขาจังหวัดกระบี่จากคุณพิพาก คุณพิพากเขาทำงานอยู่ฝ่ายการตลาดของโรงแรมในเครือของผมที่มีอยู่ทุกๆจังหวัดในประเทศไทย วันนี้ผมมีประชุมด่วนอย่างกะทันหันจนต้องเบี้ยวนัดกับดาหลาเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยไปง้อเธอก็ได้ ผมหวังว่าเธอคงยังไม่รีบกลับกรุงเทพก่อนหรอกนะ

"นี่ครับคุณธัน คุณธันสนใจจะไปเยี่ยมชมโรงแรมที่กระบี่ของเราไหมครับ?"คุณพิพากเอ่ยถามผมพลางยื่นแฟ้มเอกสารการเข้าพักที่โรงเเรมสาขาจังหวัดกระบี่มาให้ผมดู ที่จริงผมก็สนใจจะไปเที่ยวและดูงานที่นั้นเหมือนกันแต่ผมรอดาหลาให้เธอว่าง ผมจะได้ชวนเธอไปเที่ยวด้วยกันแต่เธอก็ไม่เคยว่างเลย พอเธอว่างผมก็กลับไม่ว่างซะงั้นก็เลยทำให้ผมกับเธอไม่เคยได้ไปเที่ยวด้วยกัน

"ผมสนใจอยู่ครับ ที่นั้นทำยอดดีทุกเดือนเลย"ผมเอ่ยขึ้นพลางเปิดแฟ้มเอกสารรายงายดูไปเรื่อยๆ

ติ๊ดๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ

"ผมขอโทษครับ"ผมเอ่ยขอโทษกรรมการทุกฝ่ายในที่ประชุมเพราะผมลืมปิดเสียงโทรศัพท์ ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นชื่อของดาหลาโชว์ขึ้นอยู่ เธอคงจะโทรมาหาผม ผมจึงเลือกที่จะต้องปิดเครื่องโทรศัพท์เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทในที่ประชุม กรรมการทุกฝ่ายก็พยักหน้าให้ผม ผมก็ปิดโทรศัพท์และประชุมการตลาดและเเรงดึงดูดใจให้โรงแรมในทุกๆสาขาและทุกๆจังหวัดของผมมียอดคนเข้าใช้ให้เยอะที่สุด

22:00น.

"วันนี้ประชุมเลิกซะดึกเลย ผมขอโทษคุณอาทุกๆ ท่านด้วยนะครับ"ผมลุกขึ้นยืนและยกมือไหว้คณะกรรมการทุกฝ่ายในที่ประชุมด้วยความเกรงใจ

"ไม่เป็นไรครับ คุณธันพวกผมยินดีเสมอ ขอตัวก่อนครับ"คุณพิพากเอ่ยขึ้นพร้อมคณะกรรมการคนอื่นๆก็พากันก้มหัวให้ผม ผมก็ก้มหัวให้พวกท่านกลับไปเหมือนกัน คนที่ทำงานที่นี้ส่วนมากก็อยู่กับบริษัทของผมมาตั้งแต่รุ่นคุณพ่อของผมยั้นรุ่นผมนี่ล่ะครับ

"กลับบ้านเลยไหมครับคุณธัน?"เลขาส่วนตัวของผมเอ่ยถามขึ้นในขณะที่ผมเก็บของเข้ากระเป๋าเพื่อจะกลับบ้าน

"ครับ ผมจะกลับบ้านเลย"ผมเอ่ยตอบเลขาของผมไปในขณะที่ผมเก็บของเเละเอกสารลงกระเป๋าเสร็จพอดี ผมก็ถือกระเป๋าเดินออกมาจากห้องประชุมมุ่งหน้ากลับบ้าน ป่านนี้คุณแม่ท่านคงจะนั่งรอผมอยู่แน่ๆเลย ท่านจะนั่งรอผมกลับบ้านทุกๆวันพอผมถึงบ้านท่านก็จะหมดห่วงและเข้านอนทันทีท่านจะทำแบบนี้ทุกๆวันซึ่งผมก็เกรงใจท่านและเป็นห่วงสุขภาพของท่านเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะทิ้งงานที่บริษัทลงได้

"สวัสดีครับคุณธัน"เลขาของผมเอ่ยสวัสดีพลางยกมือขึ้นไหว้ผม ผมก็ยกมือขึ้นรับไหว้ตอบและเดินขึ้นรถสปอร์ตคันหรูของผมเพื่อจะกลับบ้านทันที

ปึก

 ผมใช้เวลาในการขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผมก็มาถึงบ้านสวนหลังใหญ่ที่มีพื้นที่รอบๆตัวบ้านเกือบๆหนึ่งร้อยไร่ผมจอดรถในโรงจอดรถของบ้านและเดินถือกระเป๋ากับเสื้อสูทลงจากรถมุ่งหน้าตรงไปเรือนหลังใหญ่บ้านคุณแม่ของผมทันที

"คุณแม่ครับ ผมกลับมาแล้ว"ผมที่เดินเข้าในบ้านมาก็เห็นคุณแม่ของผมกับแม่เฟื่องกำลังนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่ผมจึงเอ่ยบอกท่าน

"คุณธันกลับมาแล้วค่ะ คุณผู้หญิง^_^"แม่เฟื่องที่นั่งพับเพียบอยู่ข้างล่างโซฟาเอ่ยบอกคุณแม่ของผม ท่านก็หันมาส่งยิ้มให้ผม ผมก็วางกระเป๋ากับเสื้อสูทไว้บนโต๊ะและเข้าไปนั่งลงข้างๆท่าน พร้อมกับเอนตัวลงนอนเอาหัวหนุนตักท่าน ท่านก็เอามือของท่านมาลูบศีรษะของผมอย่างแผ่วเบา ผมก็เอื้อมมืออีกข้างไปจับมือของมา ผมมาจุมพิตลงไปบนมือเล็กที่เริ่มมีรอยเหี่ยวไปตามอายุที่เยอะขึ้นด้วยความรักพร้อมๆกับที่ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า

"ที่บริษัทมีปัญหาหรือลูก กลับดึกทุกวันเลย?"คุณแม่ของผมเอ่ยถามผมด้วยนำ้เสียงเป็นห่วง

"ป่าวหรอกครับคุณแม่ ผมก็แค่ประชุมกันเรื่องโรงแรมตามสาขาจังหวัดอื่นๆนะครับ"ผมเอ่ยบอกคุณแม่ของผมไปทั้งๆทีผมยังคงหลับตาอยู่

"ลาพักร้อนมั่งไหมลูก แม่อนุญาต"คุณแม่เอ่ยถามผมแต่มือของท่านยังคงลูบแก้มของผมอย่างแผ่วเบา ผมก็ส่ายหน้าไปมาว่าไม่ลา งานผมยุ่งมากเลยตอนนี้และผมคงจะทิ้งงานไปไม่ได้อยู่ดีครับ เพราะผมไม่อยากให้คุณแม่ของผมท่านเหนื่อย ท่านอายุมากแล้วควรได้พักผ่อนสักทีท่านเหนื่อยมามากแล้ว

"อืมจริงสิ ไปหาหลานหน่อยสิลูก"คุณแม่ของผมเอ่ยขึ้น ผมก็รีบลืมตามองหน้าท่านทันที หลานผมใครหว่า

"หึ ทำหน้างงหลานสาวคนเดียวของลูกไง หนูแก้มใส^_^"คุณแม่เอ่ยบอกผม ผมก็ถึงบางอ้อทันที แก้มใสลูกสาวคนเดียวของพี่ตุลาพี่ชายผมเอง ผมไม่ได้เจอแก้มใสมาเป็นสิบๆปีแล้ว เจอครั้งสุดท้ายตอนที่เธอแอบมาหอมแก้มผมตอนที่ผมเผลอหลับและตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็เป็นสิบปีแล้วที่ผมไม่ได้เจอเธอ เธอคงจะโตเป็นสาวแล้วแหละมั้งนะ

"ไปสิลูก ไปทักทายหลานหน่อย ถ้าไฟห้องหลานปิดแล้วก็ไม่ต้องเข้าไปแต่ถ้าไฟเปิดเราก็เข้าไปได้เลยลูก ประตูห้องสีขาวนะ"คุณแม่ของผมเอ่ยบอกผมพลางจับไหล่ของผมดันให้ผมลุกขึ้นนั่ง ผมจึงต้องจำใจลุกขึ้นจากตักของคุณแม่ และเดินไปขึ้นบันไดไปยังชั้นสองเพื่อจะไปทักทายหลานสาวคนเดียวของผม เพราะคุณแม่ของผมคงจะมีหลานหลายคนไม่ได้หรอกครับเพราะพี่ตุลามีลูกคนเดียวก็คือแก้มใสและลูกชายอีกคนของคุณแม่ก็คือผม ซึ่งผมเองยังไม่ได้แต่งงานและยังไม่มีลูกท่านเลยมีหลานสาวแค่คนเดียว

ก๊อก ก๊อก

เมื่อผมเดินมาหยุดอยู่ตรงประตูห้องนอนบานสีขาวก็ยื่นมือไปเคาะประตูเรียกคนในห้องทันที

"อืม คุณแม่เหรอคะ เข้ามาเลย"เสียงใสๆของผู้หญิงเอ่ยขึ้น ผมที่ได้ยินเจ้าของห้องอนุญาตแล้วก็หมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไปยังในห้องนอนสีหวานแหววเพราะคุณแม่ท่านคงจะตกแต่งห้องนี้ไว้ให้หลานสาวคนเดียวของเขาโดยเฉพาะเลยล่ะ ท่านน่ะเอ็นดูแก้มใสมากและรักเธอเหมือนหลานสาวแท้ๆของท่าน

"อื้อออ"ผมที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงร้องขึ้นผมก็รีบเดินเข้าไปดูยังต้นตอของเสียงแล้วก็ต้องตกใจ ที่ภาพตรงหน้าของผมคือ มีร่างบางของผู้หญิงกำลังนอนคว่ำหน้าลงไปบนที่นอนสีขาวสะอาดและที่ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่านั้นคือ เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยแม้สักกะชิ้นเดียว และรอบๆเตียงนอนข้างล่างพื้นก็มีเสื้อผ้าของผู้หญิงถูกถอนไว้อย่างระเกะระกะอยู่เกลื่อนพื้น

"แก้มใส!"ผมตะโกนเรียกชื่อของเจ้าของเรือนร่างเล็กที่มีบั้นท้ายงอนงามและขาวนวล

"เห้ย!"ผมร้องขึ้นพลางสะบัดหน้าหัวตัวเองอย่างแรงๆเพราะตกใจกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้านี้

"ขา คุณแม่กลับมาแล้วหรือคะ"เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นพร้อมๆกับค่อยๆ พลิกตัวกลับมานอนหงายผมเบิกตาโตขึ้นอย่างตกใจที่ตอนนี้ ผมเห็นเรือนร่างเล็กที่มีขนาดหน้าอกไม่ได้เล็กตามตัวเเละเนินสามเหลี่ยมสีขาวอมชมพูอวบอิ่มซึ่งไร้ขนนุ่มปกคลุมของเธอมันช่างน่ารักอะไรเยี่ยงนี้ เนื้อตัวขาวๆของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทำไมเธอถึงไม่เปิดแอร์นอนล่ะ?มาทนนอนร้อนแบบนี้ทำไมกัน

"แก้มใส!ใส่เสื้อผ้าครับ!!"ผมสะบัดศีรษะไปมาและพอตั้งสติได้ก็รีบเอ่ยขึ้นบอกร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง

"อื้ออ เห้ยเสียงผู้ชาย!"เสียงใสร้องขึ้นอย่างตกใจและรีบดีดตัวลุกขึ้นเอาผ้านวมปิดร่างตัวเองไว้อย่างไว

"อาธัน!"แก้มใสตะโกนเรียกชื่อของผมอย่างตกใจ ผมก็มองใบหน้าหวานที่มีดวงตาสวยสองคู่และปากเล็กๆ ของเธอประดับด้วยริมฝีปากสีชมพูจมูกโด่งและตอนนี้แก้มของเธอกำลังค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ

"ทำไมไม่เสื้อผ้าละครับ?"ผมเอ่ยถามเธอด้วยความสงสัย เธอก็มองหน้าผมแล้วอมยิ้มขึ้นมา ไม่เจอเป็นสิบปีเจออีกทีเป็นสาวแล้วแถมน่ารักอีกด้วยนะครับแก้มใส

"แก้มใสร้อนนะคะ เลยถอดเสื้อผ้าออกแล้วเผลอหลับไป แก้มใสคิดถึงอาธันจังเลยค่ะ อาธันละคะคิดถึงแก้มใสบ้างไหม^_^"เธอเอ่ยถามผมพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักๆมาให้

"ครับ อาก็คิดถึงเรา โตเป็นสาวแล้วแก้ผ้าเดินทั่วบ้านแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะครับ"ผมเอ่ยบอกเธอไปด้วยนำ้เสียงจริงจังเมื่อก่อนเธอชอบเดินแก้ผ้าทั่วบ้านแต่ตอนนี้คงจะไม่ได้แล้วแหละ เพราะหลานสาวของผมโตเป็นสาวแล้วหนิ เธอมองหน้าผมด้วยสายตาหวานเยิ้มทำไมเธอมองผมแบบนั้นละครับ

"อาไปก่อนนะ แค่แวะมาทักทายน่ะ"ผมเอ่ยบอกเธอไปและรีบหันหลังให้เธอพร้อมกับเดินออกมาจากห้องของเธออย่างไว

ตึกๆๆๆ

"อ้าว เจอหลานไหมลูก?"คุณแม่เอ่ยถามผมทันทีที่ผมเดินเข้าไปหาท่านพลางหยิบกระเป๋ากับเสื้อสูทที่ผมวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาถือไว้

"เจอแล้วครับคุณแม่ ผมขอตัวไปอาบนำ้นอนก่อนนะครับ"ผมเอ่ยบอกคุณแม่และก้มหัวให้ท่านอย่างเคารพและเดินออกมาจากเรือนหลังใหญ่มุ่งหน้าไปเรือนหลังเล็กของผมทันที เพราะในใจของผมตอนนี้มันกำลังร้อนรุ่มแปลกไงชอบกล