ตอนที่ 2 เกิดเหตุ

ตอนที่ 2 เกิดเหตุ

หนึ่งเดือนผ่านไป

“เมี๊ยว...เมี๊ยว...” เสียงลูกแมวที่เจ้ศิเลี้ยงไว้ มันส่งเสียงร้องไม่ได้หยุดแต่เช้า เมื่อมันไม่เห็นเจ้าของของมัน

“ไงไอ้เหมียว...ไม่ต้องร้องเลย เจ้ศิกลับบ้าน คุณพ่อคุณแม่เจ้กลับมาจากต่างประเทศ วันนี้เราอยู่กันสองคนนะ” ใบบัวเอื้อมมือไปลูบหัวของเจ้าแมวเหมียวเบาๆ พลางพูดบอกให้มันรู้ว่าเจ้าของของมันหายไปไหน

“เมี๊ยว...เมี๊ยว...” เจ้าแมวเหมียวร้องเมี๊ยวๆอีกครั้ง คล้ายกับว่ามันรู้เรื่องที่ใบบัวพูด

“จะกินหมูปิ้งใช่ไหม แกนี่จริงๆเลย เอางี้...เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ รออยู่นี่นะ แล้วอย่าซนล่ะ”

“เมี๊ยว...เมี๊ยว...” เจ้าแมวเหมียวขานรับอีกครั้ง มันร้องเมี๊ยวๆ ใบบัวจึงเดินออกจากร้านอาหารที่เธอพักอาศัยอยู่ เธอเดินเท้าไปตลาดซึ่งตลาดก็อยู่ไม่ได้ไกลมาก ใบบัวใช้เวลาเดินไปซื้อไม่นาน พอได้หมูปิ้งของโปรดเจ้าแมวเหมียวแล้ว เธอก็เดินกลับมา

แต่ระหว่างทางที่เธอเดินกลับมานั้น เธอเห็นเด็กคนหนึ่งกำลังซื้อลูกบอลอยู่กับแม่ แต่ในระหว่างที่แม่เด็กกำลังจ่ายเงินให้กับแม่ค้าจนลืมมองลูก เด็กคนนั้นที่ถือลูกบอลไว้ในมือ เกิดทำหลุดมือจึงวิ่งตามลูกบอลลูกนั้นไป แล้วพอดีมีรถคันหนึ่งกำลังแล่นผ่านมาด้วยความเร็ว ใบบัวเห็นดังนั้นเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปผลักเด็กคนนั้นให้เลยหน้ารถไป แต่เป็นเธอเองที่โดนรถคันนั้นชนเข้าอย่างจัง

“เฮ๊ย!!! เอี๊ยก ตู้ม!” ใบบัวถูกรถคันดังกล่าวชนเข้าอย่างจัง แต่ดีที่คนขับเหยียบเบรกทัน ความแรงที่ชนเธอจึงเบาลงหน่อย กาวินรีบลงจากรถมาดูอาการของคนที่เขาขับรถชนทันที เธอนอนสลบอยู่ที่ด้านหน้ารถของเขา มีเลือดไหลออกมาจากศีรษะของเธอด้วย

“ว๊าย!! หนูเป็นอะไรไหมนี่!” แม่ของเด็กรีบวิ่งเข้ามาดูคนที่ช่วยลูกของเธอเอาไว้ด้วยความตกใจสุดขีด พร้อมกับอุ้มลูกมากอดไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง

“ลูกคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” กาวินรีบถามแม่เด็กทันที เพื่อให้แม่เด็กสำรวจลูกของตัวเอง เพราะเขาต้องทำการปฐมพยาบาลคนตรงหน้าที่สลบก่อน

“แค่ถลอกนิดหน่อยจ่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมากต้องขอบคุณหนูคนนี้” แม่เด็กพูดไปก็กอดลูกของตัวเองไป สีหน้ารู้สึกผิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว

“เธอ เธอ...เธอ!” กาวินเรียกหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับประคองใบหน้าของเธอขึ้นมาดูและแล้วเขาก็จำเธอได้ทันที เธอคือผู้หญิงคนนั้น คนที่เขาได้มอบช่อดอกไม้ให้ในวันงานแต่งวันนั้น

“ผมเป็นหมอครับ ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาลเอง” กาวินโชว์บัตรคุณหมอให้แม่ของเด็กคนนั้นดู เพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจ

“ขอบคุณนะคะ ฉันไม่ใช่คนแถวนี้หรอกค่ะ บังเอิญผ่านมา ยังไงถ้าเธอฟื้นแล้วฝากบอกเธอด้วยนะคะว่าฉันขอบคุณมากที่ช่วยลูกของฉันเอาไว้” กาวินพยักหน้ารับ แล้วรีบอุ้มเธอขึ้นรถทันที ในใจก็ภาวนาขออย่าให้เธอเป็นอะไรมากเลย จากการจับชีพจรและเช็คร่างกายของเธอเบื้องต้น ยังคงมีแค่ศีรษะที่แตกและมีเลือดไหลออกมาจากศีรษะเท่านั้น ส่วนอย่างอื่นคงต้องไปเช็คต่อที่โรงพยาบาล

@โรงพยาบาล

หลังจากที่กาวินพาหญิงสาวคนที่เขาขับรถชนมาตรวจร่างกายอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลแล้ว เบื้องต้นมีแค่ศีรษะที่แตก จากการเอ็กซ์เรย์แล้วไม่พบเลือดคลั่งในสมองและยังไม่มีความผิดปกติใดๆเกิดขึ้น ส่วนอาการอย่างอื่นหลังจากนี้คงต้องรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อน ซึ่งตอนนี้เขาก็ได้จัดการดูแลเธอเป็นอย่างดี ให้พักรักษาตัวที่ห้องพักพิเศษและมีพยาบาลคอยผลัดกันเข้ามาดูแล ส่วนกาวินต้องไปปฏิบัติหน้าที่ทำงานต่อ หน้าที่ดูแลหญิงสาวคนนั้นจึงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพยาบาลไป

“ไงเพื่อน ได้ข่าวว่าซวยแต่เช้า” แสงเหนือเพื่อนสนิทของกาวิน เป็นคุณหมอเหมือนกัน แต่แค่ทั้งสองปฏิบัติหน้าที่อยู่กันคนละแผนกเท่านั้น

“ใครบอก กูโชคดีต่างหาก” กาวินทำหน้าเฉยๆ แล้วสิ่งที่เขาพูดก็ทำให้แสงเหนือถึงกลับงง

“มึงขับรถชนคนนี่นะเรียกว่าโชคดี...โชคดีอะไรของมึง” กาวินเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มประวัติคนไข้แล้วมองหน้าเพื่อนรักนิ่งๆ สีหน้าดูเจ้าเล่ห์นิดๆ ซึ่งเป็นใบหน้าปกติของเขาอยู่แล้ว

“มึงจะไปรู้อะไร” กาวินคิดว่าหญิงสาวคนนั้นคงไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ที่เขาบอกว่าโชคดีนั้น คือเขาก็แค่ได้เจอเธออีกครั้งก็เท่านั้น

“เดี๋ยวๆ ต้องมีอะไรแน่ๆ” แสงเหนือทำท่าจับผิดเพื่อน

“ไม่มี” น้ำเสียงตามสไตล์ของเขาเอ่ยขึ้นนิ่งๆ

“.........” ทั้งสองหนุ่มจ้องตากันไปมาอยู่สักครู่ แสงเหนือรอเพื่อนอธิบายแต่กาวินกลับเงียบ พร้อมกับสะบัดหน้าเบาๆให้เพื่อน ประมาณว่าให้ไปทำงานได้แล้ว

“อะไรของมันวะ...ไปก็ได้” กาวินเป็นคนนิ่งๆน้อยครั้งนักที่เขาจะแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าให้คนอื่นเห็น ขนาดแสงเหนือที่เป็นเพื่อนสนิทยังไม่เคยเดาใจได้สักครั้ง แต่ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานาน แสงเหนือคิดว่าไอ้เพื่อนคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ แต่แค่ยังเดาไม่ออกก็เท่านั้น ซึ่งต่อมเผือกของแสงเหนือตอนนี้มันก็เริ่มกำเริบขึ้น

“ชิ้วๆ” กาวินทำท่าไล่ ส่วนแสนเหนือที่กำลังจะเดินออกไปจากตรงนี้หันมาทำหน้ากวนๆใส่ แต่ก็ยอมเดินออกไปแต่โดยดี

ช่วงก่อนพักกลางวัน

“หมอวินคะ หมอวิน” พี่พยาบาลคนที่กาวินฝากให้ดูแลผู้หญิงคนที่เขาขับรถชนเธอ วิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าซีเรียส

“ครับพี่ มีอะไรเกิดขึ้นหรือครับ” ในใจของกาวินกำลังภาวนาขออย่าให้เป็นเรื่องไม่ดีเลย เพราะตั้งแต่เขาเป็นหมอมาก็เจอแต่เรื่องไม่ดีมาตลอด ครั้งนี้ขอสักครั้งเถอะ แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่เข้าข้าง

“ผู้หญิงคนที่หมอวินพามารักษา เธอพูดไม่รู้เรื่องสักอย่างเลยค่ะ” กาวินขมวดคิ้วทำหน้างุนงงเล็กน้อย ไม่ค่อยอยากจะเชื่อในสิ่งที่พี่พยาบาลเดินเข้ามาบอกสักเท่าไหร่ เพราะถ้าเธอคนนั้นเป็นอย่างที่พูดจริงๆ เขาคงซวยแล้ว

“แหมพี่ อย่าล้อผมเล่นน่า...” เขายิ้ม เพราะคิดว่าพี่พยาบาลคงพูดเล่น

“หน้าพี่ดูล้อเล่นมากเลยเหรอคะ” จากที่เขากำลังยิ้มอยู่ จึงต้องรีบหุบยิ้มทันที ในใจรู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวคนนั้นทันที

“ผมขอไปดูเธอหน่อยครับ” กาวินเดินเร็วๆไปยังชั้นและห้องพักพิเศษที่เธอคนนั้นพักรักษาตัวอยู่ พอเขาเดินมาถึงหน้าห้อง กาวินหยุดยืนพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปด้านใน โดยมีพี่พยาบาลคนเมื่อสักครู่เดินตามเข้ามาด้วย

“คุณหมอมาพอดีเลย พวกเรากำลังสอบถามประวัติจากเธออยู่ค่ะ” พยาบาลสองคนที่อยู่ด้านในห้องก่อนหน้าที่กาวินจะเดินเข้ามากำลังสอบประวัติของเธอเอาไปลงข้อมูลนั่นเอง แต่เธอไม่ยอมบอก พูดแต่คำว่าไม่รู้อย่างเดียว

“พวกพี่ออกไปก่อนนะครับ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง” กาวินหยิบแฟ้มคนไข้ของเธอขึ้นมาเพื่อที่จะค่อยๆถามเธอแล้วทำการจดบันทึกลงไปในแฟ้ม

“ถ้างั้นพวกพี่ฝากด้วยนะคะ” พยาบาลทั้งสามคนเดินออกไป เมื่อเห็นว่าได้เวลาพักทานข้าวเที่ยงแล้ว ภายในห้องตอนนี้จึงเหลือแค่เขาและเธอสองคนเท่านั้น