ตอนที่ 2

ฉันรู้สึกโล่งใจ ที่แกเดินออกไปเสียได้ สิ่งที่เห็นทำเอาเหงื่อซึมออกมาชื้นอยู่ในอุ้งมือทั้งสองข้าง ใจยังเต็นรัวไม่หาย ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้มาเห็นอวัยวะเพศชายขนาดอลังการในตอนกลางวันแสกๆ

“โอ๊ย… ตกใจหมดเลย”

ฉันยกมือขึ้นทาบอก ใจยังเต้นแรงเหมือนกลองรัว ก่อนที่เสียงแหวของแม่ช่วยฉุดฉันออกจากภวังค์

“นังฟ้า… นั่นเอ็งอยู่ไหนวะ”

เสียงของ ‘นางชบา’ แม่ฉันดังขึ้นมาอีก ฉันมีชื่อจริงว่า ‘เฟื่องฟ้า’ แต่แม่มักจะเรียกสั้นๆ ว่า ‘ฟ้า’ ด้วยความเคยชิน

“จ๋า… อยู่หลังบ้านจ้ะ แม่มีอะไรจ๊ะ”

เสียงของแม่เรียกสติฉันกลับมา รีบเก็บอาการพิรุธแล้วก้าวยาวๆ กลับเข้ามาในบ้าน สงสัยว่าแม่คงมีอะไรจะใช้จึงร้องเรียกเสียงดังลั่นมาถึงหลังบ้าน

“มีอะไรจ๊ะแม่จ๋า”

ฉันยื่นใบหน้าเข้ามาในครัว

“เดี๋ยวเอ็งช่วยเอาปิ่นโตไปส่งให้ลุงฝรั่งข้างบ้านนะ”

แม่บอกถึงธุระที่ต้องร้องเรียกฉัน

“เอ่อ… ฝรั่ง… หมายถึงอีตาลุงตัวใหญ่ๆ ที่เพิ่งมาเช่าบ้านเมื่อไม่กี่วันนี้ใช่ไหมจ๊ะ”

ฉับเกือบจะหลุดไปว่าอีตาลุงรูปหล่อที่เพิ่งมายืนอวดจรวดให้ฉันเห็นเมื่อกี้ใช่ไหม

“เออ.. บ้านเช่าหลังที่อยู่ติดบ้านเรานี่แหละ… จะใครเสียอีกล่ะ”

แม่ตอบห้วนสั้น

“แล้วทำไมต้องเอาปิ่นโตไปให้เค้าด้วยล่ะ”

ฉันสงสัยอีก แกล้งถามกวนๆ ทั้งที่รู้ว่าบ้านเรามีอาชีพทำกับข้าวขายและส่งปิ่นโตมาแต่ไหนแต่ไร

“เอ็งนี่ถามแปลกๆ… ก็เค้าขอผูกปิ่นโตกับบ้านเรา… คงคิดว่าน่าจะสะดวกเรื่องอาหารการกิน เพราะแกเป็นผู้ชายมาเช่าอยู่คนเดียวด้วย”

“อ๋อ… ”

เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันเข้าใจละ

“แล้วอีตาลุงคนนี้มาเช่าอยู่นานไหมจ๊ะแม่”

ฉันทำเสียงอยากรู้ขึ้นมาทันที

“เดือนนึง”

แม่ตอบพลางเดินกลับเข้าไปในครัว ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับเถาปิ่นโตสีเหลืองในมือ

“เอาไปส่งให้ที… อย่าลืมเก็บเงินมาด้วยนะ ทั้งหมดนี้ห้าร้อย”

แม่กำชับ ฉันมองดูปิ่นโตสามใบซ้อนกัน

“แพงเหมือนกันนะแม่”

“ก็ต้องแพงสิ… อาหารทะเลทั้งนั้น… ”

แม่บอกเหตุผลที่คิดราคาหนัก ฉันเดินเข้ามาคว้าปิ่นโต หิ้วออกมาจากบ้านด้วยความรู้สึกใจเต้นรัว ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวออกมาพ้นประตูแม่ก็เรียกเอาไว้

“เดี๋ยว ฟ้า… เอ็งเอากุญแจบ้านไปด้วยนะ ถ้าจะออกไปไหนก็อย่าลืมล็อคประตูบ้านนะ เดี๋ยวแม่จะออกไปข้างนอกสักครู่”

แม่กำชับ

“อ้าว… แม่จะไปไหนหรือจ๊ะ”

ฉันถาม

“แม่จะไปร้านเสริมสวยสักหน่อย… อยากทำผม”

แม่ตอบ

“อย่างแม่… ไม่ต้องเสริมก็สวยอยู่แล้วจ้ะ”

ฉันแซว บอกตรงๆ ว่าฉันมองแม่ชบาด้วยสายตาอิจฉา แม้ว่าทุกวันนี้อายุของแม่ฉันเกือบแตะเลขสี่ แต่แกยังสะสวยสะดุดตา นมใหญ่สะโพกใหญ่แต่เอวคอดเหมือนน้ำเต้า ดวงตาคมสวย ผมยาวดำขลับยังไม่มีหงอกให้เห็นสักเส้น ผิวพรรณขาวราวกับหยวก

“ได้ยังไง… ‘เป็นผู้หญิงอย่าหยุดสวย’ คำนี้เคยได้ยินป่ะ”

แม่ตอบพลางทำท่าสะบัดบ๊อบใส่ฉันอย่างมีอารมณ์ขัน

“จ้า… ”

ฉันหัวเราะขำท่าทางของแม่ ทอดสายตามองตามจนแกขี่มอเตอร์ไซค์ลับไปจากสายตา

แม่ฉันหุ่นดีจริงๆ ก็สมแล้วที่แกมักจะแวะไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะของเทศบาลบ่อยๆ ที่นั่นมีทั้งลู่วิ่งสายพานและอุปกรณ์ออกกำลังกายกลางแจ้ง แต่แม่ชบาชอบเต้นแอโรบิกมากกว่า จึงไม่แปลกถ้าทรวดทรงและผิวพรรณของแม่ทำเอาสาวแรกรุ่นอย่างฉันอาย เชื่อเถอะว่าสาวใหญ่ในละแวกหมู่บ้านนี้ ตอนนี้ไม่มีใครสวยเกินแม่ฉัน สมแล้วที่แม่ชบาเคยได้ครองตำแหน่งนางงามประจำอำเภอหลายปีซ้อนเมื่อในอดีต

ขณะที่ฉันกำลังจะหิ้วปิ่นโตเดินออกมาจากบ้านอยู่แล้วเชียว จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ชื่อของแม่ชบาปรากฏขึ้นที่หน้าจอ ฉันรีบกดรับ

“แม่… มีอะไรจ๊ะ”

เสียงใสกรอกไปยังต้นสายที่โทรมา

“ฟ้า… แม่แช่กุ้งไว้ในถังหลังบ้าน แต่ลืมแช่น้ำแข็งน่ะ… เอ็งไปซื้อน้ำแข็งร้านป้าดามาแช่ให้ที เผื่อแม่กลับช้าเดี๋ยวกุ้งจะเน่าเสียก่อน”

แม่สั่ง สาเหตุที่ต้องใช้น้ำแข็งก็เพราะว่าตู้แช่ตัวที่วางเอาไว้หลังครัวเพิ่งเสียเมื่อเช้า ได้ยินแม่โทรนัดลุงไกรที่เป็นช่างซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าให้เข้ามาซ่อมวันมะรืน

“จ้ะแม่เดี๋ยวหนูจัดการให้”

ฉันรีบวางปิ่นโตที่กำลังจะเอาไปส่งให้ลุงฝรั่ง เพราะต้องไปทำธุระให้แม่ก่อน