2

จางหวังเดินตามหลังร่างงาม ที่มีกลิ่นกายหอมบริสุทธิ์ ทำให้คนแก่อย่างเขาหัวใจกระชุ่มกระชวยนัก 

เกาเหมียวหรงเดินทอดน่องพาเขามาที่สวนดอกท้อท้ายจวน เสี่ยวหงสาวใช้ไม่ยอมห่างเจ้านาย จางหวังเห็นเสี่ยวหงมองเป็นก้างขวางคอชิ้นใหญ่เชียวล่ะ

ถ้าไม่มีสาวใช้นางนี้จะดีไม่น้อยเลย

"งามนัก ดอกท้อจวนนายอำเภอ" เพียงเสียงแก่หงำเหงือกเปล่งออกมา เกาเหมียวหรงนึกชังขึ้นมา อายุก็เยอะ ยังอยากได้เมียเด็ก 

วาสนานี้ เกาเหมียวหรงจะไม่รับเป็นอันขาด 

"เจ้าค่ะ" นางยิ้มรับ 

รอยยิ้มของนางเกือบทำให้คนแก่หัวใจวายตายเเล้ว

"นึกว่าผู้ใด ที่แท้ พี่ใหญ่กับพี่เขยในอนาคตนั่นเอง" เกาเหมยหรงเดินมาอย่างเฉิดฉายพร้อมกับสาวใช้ของนางอย่างอาซิว

จางหวังมองสองสตรีสลับกับ พวกนางต่างดงามนัก  คนพี่งามประดุจดวงจันทราเฉยฉายอยู่บนท้องนภายามค่ำคืน แต่ทว่าคนน้องนั้น งามราวกับเเสงอาทิตย์ยามบ่าย ทำให้ผู้คนโดนรังสีร้อนเเรงของนางแผดเผา ปากเรียวงาม ดวงตาเมล็ดซิ่ง คางแหลมเล็กน้อย 

เขาชักเป็นคนโลภเเล้ว อยากได้พวกนางทั้งสองคนมาครอบครอง

เกาเหมยหรงมองคนแก่คราวบิดา เหตุใดเขาจึงนิ่งเงียบราวกับตอไม้

เสียงอึ้ม ของเกาเหมียวหรง ทำให้จางหวังได้สติ 

"อือ"

"พวกท่าน เดินตามข้าไปที่ศาลาพักร้อนดีกว่าเจ้าค่ะ"

เกาเหมียวหรงคิดว่า น้องสาวตัวดี คงมีแผนทำร้ายนางแน่นอน 

ทั้งสองจึงเดินตามร่างงาม ไปที่ศาลาพักร้อนที่ติดกับสระบัว ขนาดใหญ่ พูดได้ว่า ในจวนนายอำเภอ บรรยากาศช่างดีนัก

จางหวังยิ้มให้สตรีทั้งสอง ถ้าได้พวกนางทั้งสองคนมาครองคงดีไม่น้อย

เกาเหมยหรงมีความคิดดี ๆ ขึ้นมาจึงชวนทั้งสองยั่งเรือ ชมดอกบัวที่บานสะพรั่งอย่างงดงาม 

"ดีเหมือนกัน แต่จะให้ท่านจาง นั่งกับพวกเราทั้งสอง คงมิได้" เพราะน่ำหนักจางหวัง น่าจะมากพอสมควร

เกาเหมยหรงลืมไปเลย แต่ไม่เป็นไร นั่งคนละลำก็ดีเหมือนกัน

กระนั้นเกาเหมยหรงกับเกาเหมียวหรง นั่งเรือด้วยกัน ให้สาวใช้เป็นแจวเรือ

ส่วนท่านจางหวังตีเรือควบคู่ไปกับโฉมงามทั้งสองคน พวกนางเมืออยู่ท่างกลางแสงสว่าง ช่างงดงามนัก

สองสตรีต่างเก็บดอกบัว เกาเหมียวหรงทำไมจะไม่รู้จุดประสงค์ เกาเหมยหรง 

เรือของพวกนางทั้งสองคว่ำลงต่อหน้า จางหวัง คนอย่างจางหวัง ต้องเป็นวีระบุรุษช่วยสาวงามทั้งสองคนขึ้นมา

จางหวังกระโดดลงไปช่วยพวกนาง คนที่จางหวังช่วยขึ้นมาได้คือ เกาเหมยหรง พอมาถึงศาลาพักร้อน ทุกคนต่างมองหาคึณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่เดินมาพร้อมกับสาวใช้ นางคลุมตัวด้วยเสื้อคลุมขนาดใหญ่

"น้องรอง ขอบคุณท่านจางที่ช่วยนางไว้" ในตอนนั้น ฮูหยินรองรีบสาวเท้าเข้ามาดูบุตรสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของ จางหวัง 

นี่มันอะไรกันนี่

"ท่านแม่" เกาเหมยหรงลืมตาขึ้น รีบกอดมารดาทันที นางจำได้ว่า นางกำลังจะว่ายน้ำไปอีกทางหนึ่งจู่ ๆ ก็หมดเเรงลงไปดื้อ ๆ

"ข้าเป็นคนช่วยนางเองขอรับ ฮูหยินรอง" สาวใช้รีบนำผ้ามาห่อตัวคุณหนูรองทันที

เรื่องนี้หากแพร่งพรายออกไป มีแต่เสียหาย บุรุษใดรู้เข้าว่า เกาเหมยหรงถูกคนเห็นร่างกายมาก่อน นางก็มิสามารถออกเรือนได้อีก

ในห้องโถงรับรองในยามนี้ 

หลังจากที่ทั้งสองสตรีเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อย พวกนางทั้งสองคุกเข่าลง 

"เรื่องนี้ ข้าจะรับผิดชอบคุณหนูรองเอง" จางหวังเอ่ยอย่างไม่อายปาก 

"ได้อย่างไร มันแค่อุบัติเหตุ นายท่านจาง อย่าได้คิดมาก" เกาเซิงมิอยากให้บุตรสาวคนรองแต่งออกไปด้วย เพราะคนเยี่ยงนี้ไม่คู่ควรกับเหมยหรงของเขา

เกาเหมยหรงสบายใจที่บิดาออกหน้าให้

เกาเหมียวหรวไม่คิดว่าตาแก่นี้รักบุตรสาวไมาเท่ากัน

"เอาอย่างนี้ ดีรึไม่ เลื่อนงานแต่งงาน เข้ามาก่อนปีใหม่เเล้วกันเพื่อตอบแทนท่าน" ฮูหยินรองเสนอขึ้นมา

ความคิดฮูหยินรองตรงกับเกาเซิงนัก ในห้องรับรองทุกคนต่างเห็นด้วย กระนั้นเกาเหมียวหรงจึงขอตัวไปพักผ่อน เรื่องนี้สร้างความยินดีกับเกาเหมยหรงนัก

เกาเหมยหรงกลับมาที่เรือนพำนัก นางคงจะหลีกเลี่ยงชะตากรรมนี้ ไม่ได้จริง ๆ ในตอนที่ตกน้ำ นางใช้เข็มจิ้มข้อมือเกาเหมยหรง ให้นางสลบไป จากนั้นตัวนางเองก็รีบว่ายขึ้นฝั่ง 

เรื่องนี้กับทำให้นางได้ออกเรือนกับตาแก่นั้นเร็วกว่าเดิม

ไม่ได้นางจะต้องหาทางออกให้ตัวเอง 

ยามราตรีมืดมิดมาเยือน สองนายบ่าวแต่งกายเป็นบุรุษ หยุดตรงหน้าหอร้อยบุปผาของเมืองโจว

"คุณหนูจะดีรึเจ้าคะ เยี่ยงนี้" เป็นสตรี หาต้องเข้ามาในที่แห่งนี้ไม่งามเอาเสียเลย ความคิดของเสี่ยวหง