Ep 10 ปล่อยเพื่อนไปกับเสือ

Ep 10 ปล่อยเพื่อนไปกับเสือ

“อ่าว หายไปไหนมาตั้งนานสองนาน แล้วนั่นไปเอาเสื้อใครมาใส่” อาคิโกะถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสาวคนสวยเดินกะเพกๆ มาที่โต๊ะพร้อมกับชุดที่เปลี่ยนไป

“พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อยชุดที่ใส่มันเลอะ เลยขอยืมเสื้อเพื่อนมาใส่” มายูพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด ทั้งที่ความจริงเจ็บแสบร่องสวาทจนเจียนตาย ร่างบางค่อยๆ นั่งลงพรางยกมือขึ้นกุมท้อง

เพื่อนร่วมโต๊ะหรี่ตามองเมื่อเห็นเหงื่อเปียกชุ่มทั่วไรผมของมายูและอาการหอบเหนื่อยเหมือนคนไปวิ่งมาก็ไม่ปาน

“เป็นอะไรมากไหมล่ะเนี่ย” เอริมถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นมายูหน้าซีด

“ไม่เป็นไรหรอก” มายูคลี่ยิ้มให้ราวกับว่าไม่ได้เป็นอะไร

“หายไปตั้งนาน ฉันก็นึกว่าเธอโดนฉุดไปซะอีก”

กึก!

คำพูดเชิงหยอกล้อของเอริทำเอามายูชะงัก เพราะก่อนหน้านี้เธอโดนฉุดจริงๆ

“เป็นอะไรรึปล่าว หน้าซีดอีกแล้ว” เอริถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง เพราะสีหน้าของมายูไม่สู้ดีเลย

“มะ..ไม่เป็นไร” มายูรีบโบกมือปฏิเสธ พรางหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดกเพื่อกลบเกลื่อนอาการ

เอริขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเพราะเสื้อแจ็คแก็ตราคาแพงสีดำตัวนี้มันคุ้นๆ เหมือนเสื้อที่หนุ่มลูกครึ่งใส่ หรือว่ามายูบังเอิญไปเจอเพื่อนสมัยอนุบาลคนนั้น

หลังจากดื่มต่อไปได้ซักพักมายูก็รีบขอตัวกลับเพราะตอนนี้เจ็บแสบน้องสาวไม่ไหวแล้ว

“กลับเร็วเกิน เหล้ายังไม่หมดเลย” เอริทำปากจู๋พรางมองไปที่เหล้า ซึ่งมันยังเหลือเต็มขวด

“พอดีฉันรู้สึกเหมือนจะไม่สบายน่ะ”

“มิน่าล่ะทำไมหน้าซีดๆ” อาคิโกะมองเพื่อสาวด้วยความเป็นห่วง “ขับรถไหวมั้ยเนี่ย”

“ไหวสิ” มายูยิ้มแห้งๆ ให้อาคิโกะ

“จะกลับแล้วหรอ” เสียงเข้มอันแสนคุ้นเคยดังขึ้น ส่งผลให้มายูที่กำลังจะหยัดกายลุกขึ้นตัวแข็งเทื่อ

เสียงนี้มัน!

“อ่าว นี่มันเพื่อนสมัยเรียนอนุบาลนิ” เอริเป็นคนทักทายก่อน ในขณะที่มายูไม่กล้าแม้จะหันหลังไปมอง

“ฉันจำได้ๆ” อาคิโกะเสริม “ว่าแต่นายชื่ออะไรนะ ฉันลืมแล้ว”

“ฉันชื่อคริส” คริสคลี่ยิ้มให้สองสาวอย่างอ่อนโยนราวกับว่าตัวเองเป็นหนุ่มดอกไม้ “เธอสองคนใช่อาคิโกะกับเอริไหม”

“ใช่ๆ ดีใจจังนายจำพวกเราได้ด้วย” เอริดีใจจนออกหน้าออกตา

พอได้เห็นใบหน้าของคริสใกล้ๆ จึงรู้ว่าคริสเป็นคนหล่อมาก และด้วยความที่เขามีเชื้อสายตะวันตกมันทำให้เขาดูตัวใหญ่กว่าคนเอเชียเป็นเท่าตัว

คนอะไรไม่รู้ทั้งหล่อทั้งหุ่นดี เอริคิดในใจ

“...” คริสคลี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร พรางปรายตามองร่างเล็กที่กำลังยืนหันหลังให้ มุมปากหยักแสยะยิ้มเมื่อมายูไม่กล้าแม้จะหันมามองหน้าเขา “จะกลับกันแล้วหรอ”

“อืม มายูไม่ค่อยสบายก็เลยจะกลับกันเลย” เอริตอบพรางปรายตามองมายูที่กำลังยืนทำหน้าไม่สู้ดี ทุกคนรู้ว่าสมัยก่อนมายูไม่ค่อยลงรอยกับคริส

“เป็นอะไรมากไหมเนี่ย” คริสแกล้งถามด้วยความเป็นห่วง ทั้งที่ความจริงรู้ดีว่ามายูเป็นอะไร “หน้าซีดแบบนี้ต้องหนักแน่ๆ ให้ฉันไปส่งไหม”

“...” มายูเม้มปากจนเป็นเส้นตรงเพราะรู้ดีว่าคริสกำลังเสแสร้ง “ไม่เป็นไร ฉันขับกลับเองได้”

“แต่เหมือนเธอจะขาอ่อนนะ แค่ยืนก็ยังสั่น คอนโดฉันอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของเธอ เดี๋ยวฉันแวะไปส่ง” คริสเสนอ นั่นทำให้เพื่อนสองคนเห็นดีเห็นงามด้วย

“ฉันว่าให้คริสไปส่งดีกว่านะ เผื่อวูปขึ้นมาจะทำไง” เอริเห็นด้วยกับคริส

คริสทำหน้าตาใสซื่อจนเพื่อนทั้งสองหลงเชื่อว่าเขาคงไม่แกล้งมายูเหมือนตอนเด็กๆ แล้ว

“ฉันเห็นด้วยกับคริสนะ เพื่อนกันยังไงก็ต้องดูแลกันปะ” อาคิโกะเสริม

“...” มายูเงียบ ไม่มองแม้กระทั่งหน้าของคริส

“ว้าาา~ สงสัยมายูคงกลัวฉันแกล้งเหมือนตอนเด็กๆ ตอนนั้นฉันยังเด็กแต่ตอนนี้ฉันโตพอที่รู้แล้วว่าอะไรควรอะไรไม่ควร ฉันเป็นลูกผู้ชายพอน่า” คริสแกล้งตีหน้าเศร้าจนเพื่อนทั้งสองเริ่มเห็นใจ ที่มายูไม่ยอมคุยกับคริสทั้งๆ ที่เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว

มายูกำหมัดแน่น ทำไมจะไม่รู้ว่าคริสกำลังเสแสร้งแกล้งตีหน้าเศร้า

“ใช่ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว สมานฉันท์กับคริสเถอะนะ ยังไงก็เป็นเพื่อน” เอริเดินเข้ามาตบไหล่เพื่อนสาวเบาๆ ในขณะที่มายูยังยืนนิ่ง

“ใช่ๆ อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะนะ ตอนนี้ทุกคนต่างก็โตแล้ว” อาคิโกะเดินเข้ามาเสริมทัพ

คริสกระตุกยิ้มด้วยความพอใจเมื่อแกล้งตีหน้าเศร้าจนเพื่อนสองคนหลงเชื่อ

มายูตวัดมองคริสตาเขียวปั๊ดพรางขบกรามแน่น เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ใสซื่ิอของคริส

มองรางวัลตุ๊กตาทองให้มันเลย!

“รถนายอยู่ไหน!”

“มา เดี๋ยวฉันพาไป” คริสคลี่ยิ้มหวานละมุน จนเพื่อนอีกสองคนโล้งอกเมื่อมายูยอมไปกับคริสซักที

“ฝากมายูหน่อยนะ” เอริกับอาคิโกะคลี่ยิ้มพรางโบกมือบ้ายบาย

“ได้ เดี๋ยวฉันไปส่งมายูถึงที่เลย” คริสส่งยิ้มกลับ นัยตาของเขาวาววับด้วยความเจ้าเล่ห์ แต่เพื่อนสองคนไม่ทันสังเกตุ

งานนี้คงไม่รู้สินะว่ากำลังปล่อยเพื่อนเข้าถ้ำเสือ