บทนำ(NC)

บทนำ

“อ้า เมิ่งเข่อซิง เจ้าอย่าได้นอนเฉยเช่นนั้น เด้งสะโพกขึ้นมารับอีกหน่อย”

ทันทีที่จบประโยคแท่งเนื้ออันแข็งแกร่งก็เสือกแทงอย่างดุดันเข้าไปยังร่องนุ่มสีหวานซึ่งเต็มไปด้วยน้ำเจิ่งนองก่อนที่เสียงเว้าวอนจะได้ยินเพียงแผ่วเบาพร้อมกับดุ้นลำที่กำลังถอนออก

“หม่อมฉันไม่ไหวแล้ว พอเถิดเพคะ”

แม้จะรู้ดีว่าพวกเขาไม่เคยฟังคำพูดของนางและไม่เคยเพียงพอแค่คราสองครา หากแต่ทุกค่ำคืนย่อมเต็มไปด้วยการสอบสวนอย่างบีบคั้นและจบลงด้วยน้ำกามาที่สาดกระจายเปรอะเลอะไปทั่วร่างกาย

แต่อย่างไร เสียงอ้อนวอนยังคงพยายามทั้งยังต้องสะกดกลั้นเสียงครางแผ่วซึ่งเกิดจากความซ่านเสียวเพื่อไม่ให้พวกเขาหัวเราะเยาะด้วยความสาสมใจ

นั่นอย่างไร คำตอบที่คุ้นเคยด้วยถูกเอ่ยอยู่หลายครามาอีกแล้ว

“เจ้าหรือจะไม่ไหว ยังมีองครักษ์อีกตั้งหลายคนรออยู่ข้างนอก อย่าได้งอแงมากเรื่อง หากไม่อยากเหน็ดเหนื่อยก็รีบบอกที่ซ่อนเงินทองออกมา”

“หม่อมฉันไม่รู้ ท่านพ่อไม่เคยเอ่ยคำใดทั้งนั้น อื้อ...อย่ากระแทกแรงเพียงนั้น” ยังไม่ทันจบประโยค ร่างของหญิงสาวก็กระเด็นกระดอนด้วยแรงถาโถมโหมกระหน่ำ

“จะไม่กระแทกแรงได้อย่างไรเล่า อ้า...เมิ่งเข่อซิง ร่องสวาทของเจ้าช่างบีบรัดนัก ควรต้องทะลวงอย่างหนักเพื่อให้หลาบจำ โอ้...เสียวยิ่ง ตอดถี่เช่นนี้คิดจะตอบโต้ข้าหรือ อ่า...”

เสียงซ่านกระเส่าดังก้องจนผู้คนที่รออยู่ด้านนอกต้องจับท่อนกายของตนเองชักขึ้นรูดลงเพื่อบรรเทาอาการปวดหนึบยามได้ยิน

พวกเขาย่อมนึกภาพได้ถึงดุ้นลำที่กำลังคึกคักมุดเข้ามุดออกในร่องอุ่นชื้นอย่างเริงร่าด้วยเสียงเนื้อกระทบกระแทกช่างดุเดือดนัก

ปัก ปัก ปัก

จะมีผู้ใดได้ยินเสียงอ่อนแรงของหญิงสาวที่เอ่ยได้เพียงแค่ “พอแล้ว...อื้อ...”

แม้เสียงสุดท้ายจะบ่งบอกความเสียวซ่านทั้งร่องกลางกายยังตอดไม่หยุดด้วยถูกลากครูดกระตุ้นความกระสัน

แต่...นางยังอยากให้เขาผ่อนแรงอีกหน่อยด้วยถูกขย่มจนหัวสั่นหัวคลอนทั้งร่างกระเด็นกระดอนจนเวียนหัวแทบยืนไม่อยู่

ก่อนที่เสียงทุ้มพร่าจะดังขึ้นพร้อมน้ำข้นขาวที่สาดกระจายและร่างบอบบางจะหมดเรี่ยวแรงหลับพับลงไปทั้งอย่างนั้น