ตอนที่สาม เขาแค่ต้องการให้นางบอก 2 (NC)

ตอนที่สาม

เขาแค่ต้องการให้นางบอก

ครั้งนี้พวกเขาจึงปรับเปลี่ยนวิธีมาเป็นการเกลี้ยกล่อม หลอกถาม และอาศัยจังหวะที่นางมีความหวังเพื่อให้ได้เบาะแส

โชคร้ายที่เมิ่งเข่อซิงไม่รู้เรื่องราวของสถานที่ซ่อนเงินทางที่ยักยอกเอาไว้อย่างแท้จริง หรือไม่ก็คือบิดาของนางไม่เคยซ่อนสิ่งใดเอาไว้จึงไม่เคยบอกนาง คำตอบจึงมีเพียงแต่คำว่าไม่รู้เช่นเดิม

“พี่หลี่เจี๋ย ข้าไม่รู้จริงๆ เชื่อข้าเถิด”

หลังจากใจเย็นตะล่อมถามแล้วยังคงคว้าน้ำเหลว หวังหลี่เจี๋ยจึงคิดใช้วิธีรวมร่างเป็นหนึ่งเดียวเพื่อให้หญิงสาวยอมเปิดใจ

สายตาหยาบโลนไล่มองชุดเสื้อผ้าเนื้อดีสีส้มซึ่งเริ่มเลื่อนหลุดด้วยต้องดูดซับความสกปรกบนร่างบอบบาง

“คราวหน้าพี่จะนำเสื้อผ้ามาให้เจ้าผลัดเปลี่ยนสักหลายชุด ดีหรือไม่” ขณะเอ่ยมือใหญ่ฉวยโอกาสแหวกล้วงหวังปอกเปลือกเผยความขาวโพลน

“ซิงซิง หากพวกเราเป็นของกันและกันแล้ว พี่ย่อมมีข้ออ้างพาตัวเจ้าออกไป” ประโยคตะล่อมกล่อมมาพร้อมความวุ่นวายที่รุกไล่ไต่ล้วงไม่หยุด

แม้จะถูกขังอยู่หลายวัน แต่ผิวพรรณที่ได้รับการดูแลอย่างดีมาโดยตลอดยังคงนุ่มเนียนกระจ่างใส เพียงลูบไล้จึงลื่นไหลชักพาให้มือหนาสาละวนอยู่กับความอวบอิ่มทั้งด้านบนและด้านล่าง

ชายหนุ่มจรดริมฝีปากหนาบดจุมพิตหวังดูดกลืนเสียงร้องห้ามของนางอย่างดูดดื่ม

ด้วยคิดว่าเป็นคู่หมั้นกัน ทั้งเขายังพร่ำรำพันคำหวานกับความช่วยเหลือต่างๆ นานา ยามเขาเล้าโลมรุกไล่ เมิ่งเข่อซิงจึงอดเคลิ้มไหวคล้อยตามไม่ได้

สายตาที่มองชายคู่หมั้นซึ่งลงมือถอดเสื้อผ้าตนเองแล้วเตรียมพร้อมสอดใส่จึงบอกความยินยอมแม้จะยังลังเลอยู่เล็กน้อย

กระทั่งส่วนปูดโปนจดจ่อและทิ่มพรวดเข้าไปในร่องคับแคบอันแสนมิดชิด เสียงกรีดร้องจึงดังออกมา

“โอ๊ย! เบาหน่อย ข้าเจ็บ”

“ครั้งแรกก็เจ็บเยี่ยงนี้ อีกเดี๋ยวเจ้าจะคุ้นชินไปเอง”

ประโยคปลอบประโลมไม่ได้มาพร้อมกับการทะนุถนอมอย่างที่วาดหวังด้วยสะโพกแข็งเร่งบดเบียดทะลวงกลีบดอกไม้บอบบางจนไม่เหลือที่ว่างให้ลมหายใจได้ผ่อนคลายสักเล็กน้อย

เพียงสอดแทงเข้าจนสุด แท่งกายที่แม้ไม่ใหญ่นักแต่ซุกซ่อนอยู่ในความคับแคบกลับคึกคักยิ่งนักทั้งมุดเข้ามุดออกเสียดสีลากครูดจนเจ็บแสบ

“ช้าหน่อย พี่หลี่เจี๋ย” มือเล็กบีบกำไหล่หนาหวังเตือนสติให้เขาเบาพายุลูกแรกที่กำลังถาโถมแต่กลับต้องบีบแน่นขึ้นเมื่อได้ยินประโยคที่หลุดออกมา

“อยากให้ช้า เจ้าก็ควรบอกพี่เสียทีสิ ซิงซิง ว่าท่านพ่อซ่อนเงินทองเหล่านั้นไว้ที่ใด จะมัวปากแข็งให้ได้สิ่งใดกัน เงินทองเหล่านั้นเป็นของที่ยักยอกไปไม่ว่าอย่างไรก็ต้องส่งคืน

อีกอย่างยามนี้พวกเราเป็นผัวเมียกันแล้ว เรื่องของเจ้าก็คือเรื่องของพี่ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีผู้ใดทำร้ายเจ้าอีก รับรองว่าหลังจากนี้พี่จะคุ้มครองเจ้าอย่างดีที่สุด”

เพียงได้ยิน เมิ่งเข่อซิงจึงเข้าใจเจตนาของเขาในทันที

เขาแค่ต้องการให้นางบอกที่ซ่อนสมบัติ ก็เท่านั้น

สองมือเล็กยังคงกำแน่นขณะพยายามอธิบายและสะกดกลั้นความเจ็บปวด

“หากข้ารู้คงบอกออกไปนานแล้ว พี่หลี่เจี๋ย ข้าไม่รู้จริงๆ ไม่รู้กระทั่งว่าท่านพ่อทำเรื่องใดไว้บ้าง ข้าเป็นเพียงสตรีที่อยู่แต่ในเรือน จะรู้เรื่องอื่นใดได้เล่า”

ปัก ปัก ปัก