12 คุณไม่ใช่ครีม

กานต์ชิสามาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในเวลา 8.30 น.วันนี้รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลนัดหญิงสาวเพื่อพูดคุยในเวลา 09.00 น.

เลขาของรองประธานพาเธอไปรอในห้องประชุมเล็กซึ่งอยู่ติดกันกับห้องของรองผู้อำนวยการ

เมื่อถึงเวลาประตูห้องก็เปิดชายหนุ่มรูปร่างสูงแต่งกายดูภูมิฐานก็เดินเข้ามาในห้องเขาหยุดชะงักไม่มองหน้าเธอก่อนจะเดินตรงมาหา หญิงสาวรีบลุกขึ้นแต่เขาก็เข้ามากอดเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

“ครีมใช่คุณจริงๆ ด้วยผมดีใจมากเลยนะที่เจอคุณ” อ้อมกอดมันแน่นขึ้นกานต์ชิสาทำตัวไม่ถูก หญิงสาวพยายามผลักเขาออก

“เดี๋ยวค่ะคุณ คุณกำลังเข้าใจผิดแล้วคุณปล่อยฉันก่อน” กานต์สิชาอยากตะโกนให้คนช่วยแต่ชื่อที่เขาเรียกทำให้หญิงสาวได้แต่ดันตัวเขาออกเท่านั้น

ชายหนุ่มกอดและหอมไปบนแก้มของเธอทั้งสองข้างก่อนจะผละออกและมองหน้าหญิงสาวด้วยความแปลกใจ

“ขอโทษนะครับที่เสียมารยาทกับคุณ” เขาถอยจากนั้นก็ถอนหายใจอย่างหนัก

“คุณคงไม่ทักทายพนักงานใหม่ด้วยวิธีนี้ทุกครั้งใช่ไหมคะ”

“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ ที่ทำให้การเจอกันครั้งแรกของเราทำให้คุณตกใจ ผมว่าเรามาเริ่มต้นทำความรู้จักกันใหม่ดีกว่านะ”

“ค่ะ” หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ กับท่าทางของรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้วเธอก็คิดว่าที่เขาเข้ามากอดเธอน่าจะเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นพี่สาว

“สวัสดีครับผมชื่อปุริมปรัชญ์หรือเรียกผมว่าหมอเปรมก็ได้แล้วคุณชื่ออะไร”

“สวัสดีค่ะฉันชื่อกานต์ชิสาหมอเปรมเรียกว่าเค้กก็ได้ค่ะ แต่ก่อนที่เราจะคุยกันแค่ขอถามอะไรหมอเปรมหน่อยได้ไหมคะ”

“ถามอะไรครับ”

เขาผายมือให้หญิงสาวนั่งแล้วตนเองก็นั่งบนเก้าอี้และมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“เมื่อกี้หมอเปรมตรงเข้ามากอดเค้กและเรียกว่าครีมใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ คุณหน้าเหมือนเธอมากๆ แต่ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่เธอ” น้ำเสียงที่พูดเหมือนคนกำลังผิดหวัง

“คุณรู้ได้ยังไงคะ”

“ให้ผมพูดตรงๆ ไหม”

“ได้ค่ะเค้กเป็นคนชอบพูดอะไรตรงๆ”

“ที่ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่ครีมเพราะกลิ่น”

“นี่คุณแยกแยะคนด้วยกลิ่นเหรอคะหมอเปรม” กานต์ชิสาถามด้วยความแปลกใจ

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมแค่รู้สึกว่าคุณไม่ใช่ครีมแม้ว่าหน้าตาของคุณจะเหมือนเธอก็ตาม”

“เค้กอาจจะเปลี่ยนน้ำหอมและเปลี่ยนชื่อก็ได้นะ คุณมั่นใจได้ยังไงล่ะ”

“ผมมั่นใจ” เพราะกลิ่นของผู้หญิงคนนั้นมันติดอยู่ในความทรงจำของของปุริมปรัชญ์และเขาก็คิดถึงกลิ่นของเธอมาตลอด

“มันก็ถูกแล้วค่ะเพราะเค้กไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณพูดถึง”

“ผมขอถามคุณเค้กหน่อยได้ไหมล่ะ ว่าคุณมีฝาแฝดหรือเปล่า”

“ถ้าเค้กตอบว่าไม่มีล่ะคะ”

“ถ้าคุณตอบว่าไม่มี ผมก็อยากจะให้คุณกลับไปถามครอบครัวของคุณอีกครั้งว่ามีฝาแฝดและถูกแยกกันเลี้ยงหรือเปล่าเพราะคุณเหมือนกับครีมมากๆ เลยนะเหมือนจนผมเห็นครั้งแรกต้องเข้าไปกอดมันเป็นการเสียมารยาทมากๆ ผมขอโทษคุณอีกครั้งก็แล้วกันนะเค้ก”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เค้กเข้าใจว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ เค้กมีอะไรอยากจะบอกหมอเปรมอย่างหนึ่ง แต่นั่นต้องหลังจากหมอเปรมตอบเค้กมาก่อนว่าหมอเปรมกับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกัน”

“ผมจะไม่เล่าเรื่องของผมให้คนแปลกหน้าฟังหรอกนะครับ”

“แต่ดูเหมือนหมอจะอยากเจอเธอนะคะ ถ้าหมอไม่เล่าเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อครีมให้เค้กฟัง เค้กก็จะไม่บอกว่าเธอคือใครและอยู่ที่ไหน” กานต์ชิสาต่อรองเพราะตอนนี้หญิงสาวคิดว่าตนเองถือไพ่เหนือกว่า

“คุณรู้เหรอเค้ก คุณบอกว่าคุณไม่มีกว่าแฝด”

“เรามายื่นหมูยื่นแมวกันดีไหมคะ”

“ดูเหมือนว่าตอนนี้ผมจะได้นักจิตวิทยาที่เก่งมากๆ คนหนึ่งมาทำงานที่โรงพยาบาลนะครับ”

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับจิตวิทยาเลยค่ะหมอเปรมมันเกี่ยวกับสัญชาตญาณล้วนๆ เค้กว่าตอนคุณกับผู้หญิงคนนั้นไม่น่าจะใช่แค่คนรู้จักกันธรรมดานะคะ”

“คุณนี่ฉลาดทันคนเหมือนกันนะ ผู้หญิงที่ชื่อครีมคือผู้หญิงที่ผมเจอเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน คงไม่ต้องบอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นหรอกนะครับ แต่หลังจากวันนั้นแล้วผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย”

“คุณก็เลยอยากจะเจอเธอใช่ไหมคะ เพื่ออะไรคะ”

“มันอธิบายยากผม ผมรู้แค่ผมอยากเจอเธออีกครั้ง อยากคุยกับเธอให้มากกว่าเดิมอยากรู้ว่าเธอสบายดีหรือเปล่า”

“แค่นั้นเหรอคะ คุณไม่ได้ตามหาเธอเพื่อที่อยากจะคบกับเธอเป็นแฟนหรือสานต่อความสัมพันธ์ใช่ไหม”

“จริงๆ แล้วผมก็อยากจะสานต่อความสัมพันธ์กับเธอนะหลังจากคืนนั้นผมก็กลับมาหาเธอที่โรงแรมอีกในเวลาเย็นแต่เธอก็เช็กเอาท์ไปแล้ว ผมพยายามถามชื่อและที่อยู่จากโรงแรมแต่คุณก็รู้ว่าความลับของลูกค้ามันเป็นอะไรที่พวกเขาต้องปกปิดไว้ ผมไปดักรอเธอที่นั่นอยู่หลายวันนะแต่ก็ไม่เจอ พนักงานที่โรงแรมเห็นใจผมก็เลยบอกแค่ว่าเธอไม่ใช่คนแถวนั้น มันเลยทำให้ผมถอดใจและไม่รู้จะไปตามที่ไหน เมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นคุณผมรู้สึกดีใจมากๆ และกระโดดเข้ากอดคุณแบบที่เห็นนั่นแหละ”

“ถ้าผู้หญิงคนนั้นมาได้ยินคงดีใจมากๆ นะคะที่คุณตามหาเธอ”

“คุณบอกว่าคุณรู้จักเธอใช่ไหมเค้ก บอกผมได้ไหมล่ะว่าครีมอยู่ที่ไหนผมอยากเจอเธอ”

“เค้กขอถามเพิ่มหน่อยได้ไหมคะ”

“ว่ามาสิ”

“ตอนนี้ตอนนี้คุณหมอมีแฟน มีคนรัก มีคนที่คบอยู่หรือว่ามีครอบครัวหรือยังคะ”

“สถานะผมตอนนี้ก็คือยังโสด อาจจะมีผู้หญิงเข้ามาบ้างแต่ยังไม่คิดจะคบใครอย่างจริงจัง ผมบอกตามตรงก็ได้ว่าผมมีคู่นอนแต่ยังไม่มีคู่รัก” ปุริมปรัชญ์ตอบไปตามความจริง

“นั่นหมายความว่าผู้หญิงที่ชื่อครีมก็เป็นหนึ่งในคู่นอนของคุณใช่ไหมและคุณอยากจะสานต่อความสัมพันธ์กับเธอเหมือนกับคู่นอนคนอื่นๆ หรือเปล่า” กานต์ชิสาอยากรู้คำตอบที่แท้จริงของเขา

“ไม่เลยผมไม่เคยรู้สึกว่าเธอคือคู่นอนถึงแม้เราจะนอนด้วยกันแล้วก็ตามผมมีความรู้สึกว่าเธอคือใครคนหนึ่งที่มันพิเศษมากๆสำหรับผม คุณเชื่อในรักแรกพบหรือเปล่าล่ะ”

“คุณเชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอคะ”

“ผมเชื่อเรื่องรักแรกพบและเชื่อเรื่องเนื้อคู่ ผมคิดว่าบางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นเนื้อคู่ที่พระเจ้าส่งมาให้ผมก็ได้นะ”

“ดูท่าทางคุณแล้วไม่น่าจะมีความเชื่อเรื่องนี้เลยนะคะ มันขัดขัดกับบุคลิกขัดกับลักษณะการทำงานของคุณมากๆ”

“ผมไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังมาก่อนเลยนะ คุณเป็นคนแรกผมว่าคุณเป็นนักจิตวิทยาที่ดีมากๆ ที่สามารถหลอกล่อให้ผมพูดความรู้สึกออกมาได้ สงสัยว่าผมจะต้องเพิ่มเงินเดือนให้คุณและคุยกับคุณให้น้อยที่สุดเพราะรู้สึกว่ายิ่งคุยคุณก็จะยิ่งดึงตัวตนของผมออกมาเรื่อยๆ” ปุริมปรัชญ์รู้สึกว่าตนเองพูดกับกานต์ชิสาเหมือนกับรู้จักกันมานาน

“แล้วแบบนี้มันไม่ดีเหรอคะ”

“มันดีสำหรับผู้ให้คำปรึกษาที่เขาตั้งใจมาขอคำปรึกษาครับแต่ผมไม่ได้ตั้งใจอยากจะปรึกษาคุณเลย แต่คุณพูดโน้มน้าวจนผมเผลอหลุดพูดอะไรในแบบที่ไม่เคยพูดกับคนอื่นออกมา”

“เค้กดีใจนะคะ สิ่งที่ฉันเรียนมามันทำประโยชน์ให้กับเค้ก”

“แต่ผมว่าตอนนี้คุณก็บอกผมมาได้แล้วว่าครีมอยู่ที่ไหนและเป็นอะไรกับคุณถ้าเดาไม่ผิดคุณคงเป็นฝาแฝดกันใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ พี่ครีมคือฝาแฝดของเค้กแล้วเธอเปิดร้านขนมอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนี้ ถ้าคุณอยากเจอเธอก็ลองไปหาเธอตามร้านขนมสิคะ”

“คุณบอกว่าจะบอกเรื่องของเธอไง”

“ก็นี่ไงคะเค้กบอกแล้วหมอเปรมลองใช้ความพยายามตามหาเธอสิคะ ถ้าภายในหนึ่งอาทิตย์หมอเปรมยังหาเธอไม่เจอก็แสดงว่าหมอไม่ได้ใช้ความพยายามและไม่ได้อยากรู้จักเธอมากพอ”

“แล้วถ้าผมตามหาจนเจอ คุณจะขัดขวางเรื่องของผมกับเธอหรือเปล่า”

“เค้กไม่เคยคิดจะขัดขวางพี่สาวหรือห้ามพี่สาวให้คบหรือไม่คบกับใครหรอกนะคะ แต่ที่เค้กไม่ยอมไม่บอกหมอว่าพี่สาวทำงานอยู่ที่ไหนเพราะเค้กอยากจะรู้ว่าหมออยากรู้จักพี่สาวของเค้กจริงๆหรือเปล่า”

“ผมจะรีบหาเธอให้เจอเร็วที่สุดและหวังว่าผมจะได้เป็นพี่เขยของคุณนะเค้ก”

“เค้กก็หวังว่าคุณจะได้เป็นพี่เขยของเค้กนะนะ ทีนี้เรามาพูดเรื่องงานกันต่อดีไหมเค้กจะต้องตรวจวันไหนบ้าง”

“ได้สิ”