บทที่ 5

ส่วนรีสอร์ตของเขานั้น เป็นบ้านพักหลังเล็กๆ ตั้งแทรกในหมู่ต้นไม้ดอกไม้ มีบ้านต้นไม้อยู่ห้าหลัง ที่เรียกได้ว่าเป็นจุดขายของรีสอร์ต โอปอล์จำได้ว่าบิดาเคยบอกไว้ว่า จะพามาพักที่รีสอร์ตของลุงเต้ตอนปิดเทอม เพราะเธอชอบบ้านต้นไม้นี่ล่ะ ตอนนี้เธอได้มาแล้ว...แต่มาเพียงลำพังคนเดียว และคงจะได้แค่มาดูไม่ได้มาพักผ่อนอย่างที่เคยตั้งใจไว้

"ไปกินข้าวที่บ้านต้นไม้ไหม? มีหลังที่ลุงกันไว้เฉพาะแขกพิเศษ ลุงจำได้ว่าพ่อของปอเคยบอกไว้ว่าอยากให้ปอมาเที่ยว ลุงก็...รออยู่"

"วันนี้ปอก็ได้มาเที่ยวแล้วล่ะค่ะ" สาวน้อยทำท่าหงอยๆ เมื่อคิดถึงบิดามารดาผู้ล่วงลับ

"จำได้ว่าพ่อเอารูปให้ดู ตอนที่ลุงเต้สั่งให้สร้างใหม่ๆ มันสวยมาก น่าอยู่มากๆ ตอนเด็กๆ ปอเคยลากลังเปล่าไปทำบ้านอยู่บนต้นมะม่วง ตกลงมาโดนแม่ตีซ้ำ แต่ก็ยังแอบไปทำบ้านบนนั้นอย่างไม่เข็ดสักที ใช้กิ่งไม้บ้าง ผ้าบ้าง มันสนุกดีนะคะตอนเด็ก ลุงเต้ยังเคยไปอยู่บนบ้านต้นไม้กับปอเลยหนหนึ่ง" เธอเผลอเล่าแจ้วๆ เกี่ยวกับเรื่องวัยเยาว์ มือของเขาบีบมือเธอแรงขึ้นอีกนิด เสียงทุ้มเอ่ยปลอบโยน

"เพราะเคยไปอยู่บนบ้านต้นไม้ฝีมือปอยังไงล่ะ ลุงเลยได้แรงบันดาลใจมาสร้างรีสอร์ตแบบนี้ แขกชอบมากเลย จริงๆ ต้องยกความดีให้เป็นไอเดียของปอเลยนะ ไปกัน ไปดูบ้านต้นไม้หลังพิเศษของลุงบ้าง"

เขาว่า จับจูงพาเธอไปยังพื้นที่ซึ่งกันไว้ ห่างจากบริเวณบ้านพักอื่นๆ เรียกได้ว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว

บ้านต้นไม้หลังที่สวยที่สุด ใหญ่ที่สุด เขาได้แรงบันดาลใจมากจากเธอ จากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ลากเขาปีนต้นมะม่วงที่เจ้าหล่อนมักจะใช้เป็นที่เล่นประจำ หนนี้บ้านต้นไม้ทำมาจากผ้าที่ผูกโยงไปมา เจ้าหล่อนเล่าแจ้วๆ อย่างคนมีจินตนาการ

'ตรงนั้นเป็นระเบียงบ้างนะ ลุงเต้ ตรงนี้เป็นห้องครัวล่ะ'

'มีห้องน้ำหรือเปล่า?'

'ไปหาผ้าเหลือๆ มากั้นทำห้องน้ำก่อน'

'ไม่ต้องหรอกน่า สมมุติเอาก็ได้ ว่ากิ่งนั้นเป็นห้องน้ำ'

เขาชี้มือแล้วหัวเราะ เจ้าหล่อนในวัยเจ็ดปี กำลังซุกซนแต่น่ารักนักหนา แก้มนั้นแดงก่ำ จนเขาหมั่นเขี้ยวแล้วชอบดึงหล่อนมาหอมเอาแรงๆ เขาเคยอยากได้ลูกสาวแบบหล่อน...

แต่เมื่ออายุของเพื่อนลูกที่มากขึ้น

ความสดใสน่ารัก แปรเปลี่ยนไปตามวัย เป็นความสะสวย ชวนต้องตาต้องใจ

เขากลืนน้ำลาย พร้อมกับลอบถอนใจ เพราะแบบนี้อย่างไรเล่า เขากลับพาตัวออกมาห่างเธอ แต่เหมือนฟ้าแกล้งให้เขาต้องรับเธอมาอยู่ใกล้ ใกล้อย่างเหลือเกิน

ใกล้จนกลัวใจตัวเอง

เขาพาเธอไปยังบ้านต้นไม้ที่ปลูกอยู่บนต้นไม้จามจุรีขนาดใหญ่ ที่ทอดกิ่งก้านแผ่สาขาไปอย่างร่มรื่น อายุต้นไม้เกือบร้อยปีแล้ว บ้านต้นไม้ทาสีขาว โครงสร้างด้านนอกทำเลียนแบบรังนก สวย สะดุดตา น่าตื่นตาตื่นใจคนมองนัก

"โอ้โห สวยมากจริงๆค่ะ" เธอมองมันอย่างตื่นตา แล้วหันมามองหน้าเขาอย่างเชิงขออนุญาต

"ปออยากขึ้นไปดู ได้ไหมคะ?"

"ขึ้นไปสิ เราจะกินข้าวกลางวันกันบนนั้น"

เขาว่า หล่อนปีนบันไดที่ทอดขึ้นไปยังตัวบ้าน หัวใจเต้นรัวเร็วอย่างตื่นเต้น ปลาบปลื้มกันสิ่งที่ได้เห็นเหลือเกิน

"สวยเหลือเกินค่ะ" สาวน้อยบอกเมื่อเดินสำรวจไปรอบๆ

"ลุงเต้ทำที่นี่ได้สวยมากๆ ถ้าได้มาพักที่นี่ทุกวันคงจะมีความสุขมากเลย"

เขายิ้ม มองอาการของเธอด้วยนัยน์ตาคมวับ ความสุขของเธอเปล่งปลั่งออกมาจนเขาสัมผัสได้ ถ้าจะต้องยกที่นี่ให้กับเธอ เพื่อรอยยิ้มนี้ เขาก็ยินดี

"กินข้าวกันดีกว่า มื้อนี้เป็นเมี่ยงปลาทู ลุงจำได้ว่าปอชอบ"

"ลุงเต้จำเรื่องของปอได้เยอะจัง" เธอว่าเหลือบตามองเขาอย่างขลาดๆ เธอหลุดพูดความในใจออกมาเมื่อนั่งรับประทานอาหารกับเขา

"ตอนแรกปอคิดว่า...ลุงเต้จะ เอ่อ จะไม่ชอบปอเสียแล้ว"

"ทำไมถึงคิดแบบนั้น หืม?" เขาหยิบเอาผักมาแล้วใส่เส้นขนมจีน ตักเนื้อปลาทูที่ถูกฉีกไว้เป็นชิ้นๆ ใส่ ราดน้ำจิ้มก่อนจะส่งให้เธอ

"เอ้า ลองกินดูว่าอร่อยสู้ฝีมือแม่ของปอได้ไหม?"

"อร่อยค่ะ" สาวน้อยรับไปส่งเข้าปาก นึกปลื้มที่เขานั่งทำเมี่ยงปลาทูเป็นคำๆ ไว้ให้เธอในจาน จนเธอนึกเกรงใจที่เขาไม่ได้กินเลย

"พอแล้วค่ะลุงเต้ ปอทำเองได้ จริงๆ ให้ปอทำให้ลุงเต้กิน...เอ่อ...เหมือนตอนเด็กๆ ดีกว่า"

"ไหนลองบอกสิว่า ทำไมถึงคิดว่าลุงไม่ชอบเรา" เขาเช็ดมือกับผ้าเช็ดมือ แล้วประสานมือกัน นั่งดูเธอเป็นฝ่ายทำให้เขารับประทานบ้าง

"ก็ลุงเต้ไม่เคยมาที่บ้านปอนานแล้ว เอ่อ...ปอโทรคุยด้วยลุงเต้ก็ไม่ค่อยคุย ไลน์ทักก็ไม่ตอบ จน...ปอก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าปอทำอะไรให้ลุงเต้หรือคะ ทำให้ลุงเต้เคืองเรื่องอะไร บอกปอได้นะคะ ปอไม่อยากเก็บเรื่องนี้ไว้สงสัยอีกแล้ว"

คำถามตรงๆ นั้นทำเอาเขาแทบจะสำลักน้ำที่กำลังจะดื่ม

แม่สาวน้อยเองก็สังเกต และรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของเขาสินะ

แต่เขาจะบอกหล่อนตรงๆ ได้อย่างไร

ว่า 'อะไร' เป็นสาเหตุแห่งความเหินห่างนี่

"เอ่อ ไม่มีอะไรจริงๆ ลุงก็แค่ยุ่งๆ กับธุรกิจ ลุงไม่เคยเคือง เคยโกรธปอเลย ถ้าลุงโกรธเกลียดปอ คงไม่ไปช่วย ไปรับมาอยู่ด้วยกัน"

"ปอก็นึกว่า ปอทำอะไรไม่ดีไป ปอจะได้ขอโทษ แล้วก็ขอให้ลุงเต้ให้อภัยปอ"

เธอเอ่ยเสียงหวาน ช้อนตากลมใสนั่นขึ้นมองเขา หัวใจของเตชิตเต้นรัวเร็ว เธอช่างน่ารักน่าปรารถนาเหลือเกิน

"ปอไม่ต้องขอโทษอะไรลุงเลยสาวน้อย"

เขารับเมี่ยงปลาทูมาจากมือเธอ แล้วส่งมันเข้าปาก โอปอล์ยิ้ม...หล่อนยิ้มให้เขาเต็มที่ รอยยิ้มนั่นช่างทำให้หล่อนดูสดใส เจิดจ้าและสวยงาม จนเขาแทบจะเผลออ้าปากค้างกับความพิสุทธิ์ที่เห็น

ปอจ๋าปอ

ลุงไม่เคยเกลียดปอเลย

ลุงรู้สึกอย่างอื่น จนต้องไปให้ไกลๆ จากปอต่างหาก

"ปอขอบคุณลุงเต้อีกหนจริงๆ"

สาวน้อยเม้มริมฝีปาก เธอตัดสินใจทรุดลง แล้วก้มลงกราบเขา เตชิตตกใจกับอาการนั้น เขารีบประคองเธอขึ้นมา จึงกลายเป็นเธอตกอยู่ในอ้อมแขนเขากลายๆ

"ทำอะไรน่ะปอ"

"ให้ปอได้กราบฝากตัวกับลุงเต้นะคะ ปอไม่มีใครแล้ว ปอมีแต่ลุงเต้"

สาวน้อยน้ำตาปริ่มอีกหน เมื่อระลึกถึงความอ้างว้างและสูญเสีย เตชิตถอนใจเฮือก เขาโอบกอดเธอ รัดร่างแน่งน้อยหอมกรุ่นนั้นแน่น พลางลูบเรือนผมสลวยของหล่อน แล้วเอ่ยเสียงทุ้ม

"เราจะมีกันและกัน ปอ ลุงจะไม่ทิ้งปอ ปอเป็นครอบครัวเดียวกับลุงแล้วจ้ะ"

"ค่ะ"

สาวน้อยหลับตาพริ้มกับอกเขา สูดกลิ่นของเขาเข้าปอด กลิ่นของลุงเต้...หอม...สะอาด เหมือนกลิ่นของท้องทุ่งยามหมาดฝน มันหอม สดชื่น เป็นกลิ่นเฉพาะตัว

อ้อมอกนี้จะปกป้อง คุ้มครองเธอ

"เอ่อ..." เหมือนเธอจะคิดอะไรได้ เธอดันตัวออกจากเขา เตชิตจำต้องคลายอ้อมแขน อย่างไม่เต็มใจนัก

"คือ ลุงเต้คะ ปออยากจะถามอีกอย่าง"

"ถามมาได้เลยครับ"

"ลุงเต้รับปอมาเป็น...เป็นอะไรคะ?" เธอกัดริมฝีปาก มองหน้าเขา เตชิตกระแอม นั่นสิ...เขาจะให้เธออยู่ในฐานะอะไร

จะบอกไปอย่างใจคิด เธอจะหนีเตลิดไปจากเขาไหม?

จะบอกไปอย่างก้นบึ้งของหัวใจจริงๆ แล้วมันจะเหมาะสมไหม?

"ก็...เป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทอย่างไรล่ะ"

เขาตอบปัดไป คำตอบนั้นฟังกำกวม ชวนให้เข้าใจไปได้หลายอย่าง โอปอล์หัวเราะ แล้วยิ้มหวานให้เขา

"เป็นลูกสาวของลุงเต้...หรือคะ"

"อืม"

จำต้องรับคำแบบนั้น

แต่เขาไม่อยากได้หล่อนเป็นลูกสาวจริงๆ

เฮ้อ...

"ว้า...ปอมาทำให้ลุงเต้มีลูกสาวตัวโตมากแล้วขนาดนี้ ลุงเต้ลำบากใจไหมคะ เอ่อ...แฟนลุงเต้จะคิดยังไง ถ้าจู่ๆ ปอไปแนะนำตัวเองว่าแบบนั้น"

"แฟน ลุงไม่มีแฟน ลุงโสด"

"แล้วคนเมื่อ...เมื่อคืนละคะ"

แก้มของเธอแดงก่ำ เมื่อเอ่ยท้าวความ เตชิตกระแอม แล้วชวนเธอคุยเรื่องอื่น แต่สาวน้อยก็วกมาเรื่องนี้อีกหน

"ตกลงคนเมื่อคืน เป็น พะ...เพื่อนลุงเต้"

ตาสองคู่มองสบกัน แล้วก็เมินกันไปคนล่ะทาง รู้อยู่แก่ใจว่าเธอพบเห็นอะไรที่เขาทำเข้า เขาเองไม่ใช่คนชอบพูดโกหก แต่บางอย่างมันก็พูดไม่ได้จริงๆ

"อืม"

คำว่าอืมนี่บางทีก็จบทุกอย่างได้ง่ายๆ โอปอล์เลิกซักเขา หล่อนกำลังสนใจกับชากุหลาบ ที่พนักงานนำมาเสิร์ฟ พร้อมกับขนมปลากริม

"ปอ..."

"คะ?" เธอหันมามองเขา ยังคงเคี้ยวขนมตุ้ยๆ อย่างน่าอร่อย

"ต่อไปนี้จะไม่มีเหตุการณ์แบบเมื่อคืนอีก ลุงสัญญา ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ปอเป็นเด็กในปกครองของลุง ลุงจะไม่พาผู้หญิงที่ไหนเข้าบ้าน...ถ้าปอไม่อนุญาต"

"ปอได้สิทธิ์ขนาดนั้นเลยหรือคะ" สาวน้อยเอียงคอ มองหน้าเขาอย่างฉงน เตชิตเสมองแก้วชากุหลาบ แล้วตอบนั้นๆ

"อืม"

ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจไหม ว่าทำไมเขาถึงให้สิทธิ์เธอขนาดนั้น