บทที่3

นีราและคนทั้งบริษัทรู้ว่า ยักษ์ หรือ อนันตยศมีแฟนแล้ว แฟนของเขาเป็นพนักงานบริษัทอื่นที่ทำงานในตึกเดียวกันนี่เอง ทั้งคู่คบกันมาได้ปีเศษ แม้จะรู้ว่าพี่ยักษ์มีแฟนแล้ว นีราก็ไม่ได้คิดน้อยอกน้อยใจหรืออิจฉาอะไร เพราะหล่อนไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้ว ขอแค่ได้เจอได้เห็นหน้าพี่ยักษ์เวลามาทำงาน เขาพูดดีด้วย นีราก็ยิ้มได้ทั้งวัน

“เออ...เห็นพวกพี่เขาว่า พี่ยักษ์ทะเลาะกับแฟน ผู้หญิงขอเลิก พี่ยักษ์ขับรถกลับบ้านแล้วประสบอุบัติเหตุ”

“อ้าว!

” นีราร้องอุทาน “ก็เห็นรักกันดีๆ ทำไมถึงเลิก”

“ฉันก็ไม่รู้ว่ะ เขาอาจจะไปด้วยกันไม่ได้มั้ง แล้วนี่แกจะไปเยี่ยมไหม เห็นพวกเพื่อนๆ พี่ยักษ์แล้วก็พนักงานแผนกอื่นๆ รวมเงินกันซื้อของเยี่ยม เห็นว่าจะไปกันเย็นนี้”

“จะดีเหรอ? ฉันไม่ได้สนิทกับเขา” นีราลังเล แต่ใจนั้นแล่นไปหาพี่ยักษ์ถึงโรงพยาบาลแล้ว

“เขาก็ไปกันทั้งนั้น จะเป็นไรไปเล่า...พี่ยักษ์เลิกกับแฟนพอดี แกถือโอกาสนี้เสียบเลย ถ้าแกไป...ฉันไปเป็นเพื่อนก็ได้”

“จริงนะ แกไปกับฉันนะภัทร”

ภัทราพยักหน้ารับเป็นมั่นเหมาะ จากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายไปทำงาน

วันนี้มีงานเข้ามาให้นีราสะสางมากมาย ทั้งเอกสารที่ต้องแปล และการจัดเตรียมเอกสารสำหรับการประชุมของเจ้านาย หล่อนทำงานจนเกือบลืมกินข้าว ถ้าไม่ได้ภัทรามาตาม สองสาวเลือกร้านอาหารตามสั่งเจ้าอร่อยที่คนมักจะแน่นเป็นพิเศษ แต่ทุกคนก็ยอมรอเพราะความอร่อย

วิศวกรหนุ่มๆ บริษัทเดียวกันซึ่งเป็นเพื่อนพี่ยักษ์ก็นั่งอยู่ในร้าน และทักทายเมื่อสองสาวเดินเข้าไป คนหนึ่งในกลุ่มถามขึ้นมาว่าสองสาวจะไปเยี่ยมคนป่วยด้วยหรือไม่ ภัทราเป็นคนตอบ พร้อมกับขอฝากเงินของหล่อนกับนีราเพื่อช่วยสมทบซื้อของเยี่ยม

สองสาวแยกมานั่งกันสองคน แต่ร้านเล็กๆ จึงทำให้ได้ยินเรื่องราวที่รุ่นพี่พูดคุยกันชัดเจน

“ตกลงที่ยักษ์มันรถคว่ำนี่เพราะเลิกกับแฟนป่าววะ”

“กูไม่รู้ มันโทรหากู ชวนกินเหล้า บอกแฟนขอเลิก”

“แล้วทำไมอยู่ๆ แฟนมันถึงขอเลิก กูเห็นก็ยังสวีตๆ กันอยู่” ใครคนหนึ่งถาม

“สงสัยจะทนไอ้ยักษ์ไม่ไหว”

คำพูดนั้นทำให้สองสาวที่สบตากันด้วยความอยากรู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นทนอะไรพี่ยักษ์ไม่ไหว โชคดีที่มีคนสงสัยเหมือนกัน ทั้งคู่จึงได้ยินคำถามถัดมา

“ทนอะไรไม่ได้วะ?”

“มึงคิดว่า ยักษ์มันได้ชื่อนี้มาได้ไง?”

“ชื่อยักษ์เหรอ พ่อแม่มันตั้งให้มั้ง ตัวมันก็ใหญ่นะ สูงกว่ากูอีก”

“เออ...แต่จริงๆ ไม่ใช่แค่ตัวมันโว้ยที่ใหญ่...อย่างอื่นของมันก็ใหญ่” คนพูดทำเสียงกรุ้มกริ่ม

“มึงเคยเห็นหรือไง” คำถามนั้นตามมาด้วยเสียงหัวเราะลั่นของหนุ่มๆ ก่อนใครคนหนึ่งจะเตือน

“มึงจะพูดอะไรเกรงใจสาวๆ มั่ง น้องเขาหน้าแดงหมดแล้ว”

สองสาวจึงมีอาการเก้อเขิน วางสีหน้ากันไม่ถูก ดีว่าอาหารที่สั่งทำเสร็จพอดี ทั้งคู่จึงรีบกินข้าว

ตกเย็นขบวนเยี่ยมก็นัดมารอหน้าบริษัท นีรากับภัทราขอติดรถเพื่อนพี่ยักษ์คนหนึ่ง และเมื่อคนอื่นๆ จัดสรรได้ว่าใครจะไปรถใครก็ออกขบวนกันทันที ไปถึงโรงพยาบาลทันก่อนหมดเวลาเยี่ยม

พี่ยักษ์นอนอยู่บนเตียงคนไข้ มีผ้าพันแผลตรงศีรษะและตามแขนขา เพื่อนสนิทพี่ยักษ์เป็นคนแนะนำทุกคนให้รู้จักกับคุณอร...แม่ของพี่ยักษ์ เมื่อแนะนำมาถึงนีรา สีหน้าคุณอรผิดไปเล็กน้อยก่อนจะเป็นปกติ หากนีราสังเกตเห็นและแอบเก็บความสงสัยไว้ในใจ

คุณอรแม่ของพี่ยักษ์เล่าว่า หัวพี่ยักษ์กระแทก เลยเป็นแผลหมอเย็บให้เรียบร้อย และนำตัวเข้าเครื่องสแกนเรียบร้อย รอผลว่ากระทบกระเทือนหรือไม่ ส่วนร่างกายส่วนอื่นนั้นก็มีบาดแผลภายนอกที่เห็นชัดเจนคือ ที่แขนขวา และขาสองข้าง ส่วนภายในก็มีเพียงกระดูกร้าว เข้าเฝือกไม่นานก็หาย แต่ที่ทำให้แพทย์กังวลก็เพราะนับแต่ถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล พี่ยักษ์ยังไม่รู้สึกตัวเลย แม้ว่าอาการจะไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร

คุณอรมีท่าทางเป็นห่วงลูกชายไม่น้อย คอยเฝ้าไม่ห่าง

เมื่อได้เวลาสมควร ทุกคนก็ขอตัวกลับ นีรากับภัทราเป็นสองคนสุดท้ายที่เดินออกมาจากห้อง ขณะกำลังจะก้าวออกไปคุณอรก็เรียกนีราไว้

“หนู...นีราใช่ไหม?” นีราชะงักเท้า ภัทราพลอยหยุดเดินไปด้วย

“ค่ะ”

“หนูเป็น...เพื่อนยักษ์เหรอลูก”

“เอ่อ...ค่ะ นีเป็นรุ่นน้องค่ะ แต่ทำงานกันคนละแผนก”

คุณอรพยักหน้ารับรู้ ก่อนบอก

“วันไหนว่างก็มาอีกนะหนู”

“ค่ะ” นีรารับคำทั้งที่ไม่ค่อยเข้าใจนัก หล่อนกับเพื่อนยกมือไหว้ผู้สูงวัยอีกครั้งก่อนขอตัวลา

เมื่ออยู่กันลำพัง ภัทราก็พูดหยอกขึ้นมา

“นั่นแน่...โชคเข้าข้างแกแล้วนะนี พี่ยักษ์เลิกกับแฟน แถมแม่เขายังถูกชะตาแกอีก ถึงกับชวนให้มาเยี่ยมอีก”

“บ้าน่า...เขาอาจจะพูดตามมารยาทก็ได้” แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ใจของนีรากลับเต้นแรง อดคิดตามที่เพื่อนพูดไม่ได้ ถึงหล่อนจะไม่เคยหวังว่าจะได้เป็นแฟนพี่ยักษ์ แต่...ถ้าได้เป็น มันก็ดีไม่ใช่เหรอ...

จู่ๆ คำพูดรุ่นพี่ที่ได้ยินตอนเที่ยงก็แว่วมาเข้าหู

‘เออ...แต่จริงๆ ไม่ใช่แค่ตัวมันโว้ยที่ใหญ่...อย่างอื่นของมันก็ใหญ่’

นีรารู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ใจหวิวๆ บอกไม่ถูก พยายามข่มใจตัวเองอยู่ครู่เมื่อรู้สึกว่าหน้าแดง