ฆ่าทิ้งให้หมด

อังวรีพยายามหมอบต่ำแนบกับพื้นเท่าที่ทำได้ หายใจให้เบาที่สุดซ่อนตัวในพุ่มไม้หลังต้นไม้ใหญ่ให้เงียบที่สุด แน่ใจแล้วว่าพวกมันกำลังตามหาเธออยู่ สิ่งที่ได้เห็นไปคงไม่ใช่เรื่องเล็กเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นพวกมันคงไม่จับคนไม่รู้เรื่องมาเป็นตัวประกันอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมายเช่นนี้

“ไม่เจอใครเลยลูกพี่ ทางนี้เจออะไรมั้ย” ลูกน้องที่ไปดูฝั่งห้องน้ำวิ่งกลับมารายงาน

“ไม่เจอ ในเต็นท์มัน ก็ไม่มีของมีแต่กล้องเหมือนมันจะถอดการ์ดออกไป”

“หรือมันรู้ตัวแล้วหนีไปแล้ว”

“ถ้ามันหนี แสดงว่ามันเปิดดูในนั้นแล้ว ถ้าใครเจอตัวก็ฆ่าทิ้งได้เลย”

“แล้วพวกนี้ล่ะพี่”

“ฆ่าทิ้งให้หมด”

สิ้นคำสั่งคนเป็นลูกพี่ เสียงปืนสี่นัดก็ดังขึ้น อังวรีที่ซ้อนอยู่ถึงกับตกใจกับภาพตรงหน้าเธอได้ยินและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด กลุ่มนักท่องเที่ยวที่เดินขึ้นเขามาพร้อมกับเธอตลอดทางถูกยิงตายต่อหน้าต่อตา มือเรียวยกขึ้นปิดปากตัวเองกดไว้แน่น ไม่ให้เสียงกรีดร้องของตัวเองเล็ดลอดออกไปได้ ดวงตาเบิกกว้างพร้อมหยาดน้ำตาไหลรินออกมา เวลานี้ทั้งตกใจและหวาดกลัวมาก ไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังเผชิญกับเรื่องอะไรอยู่

“แยกกันตามหาผู้หญิงนั่นให้เจอ มันต้องอยู่แถวนี้แหละ อย่าให้มันได้มีโอกาสได้พูดอีก” เสียงสั่งการดังสนั่นเหมือนจงใจให้เธอได้ยิน

-อะไรกันฉันต้องมาตายที่นี่เหรอเนี่ย-

อังวรีคิดหากย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่มาที่นี่เด็ดขาด พอมีจังหวะที่พวกมันเดินห่างไปไกลหญิงสาวจึงเดินหลบเข้าไปในป่าลึกขึ้นให้ห่างจากพวกนั้นให้ไกลที่สุด ตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวมาเลยจะกลับเต็นท์ไปเอาของก็ไม่ได้

ขาเรียวก้าวเดินเชื่องช้าเข้าไปในความมืดเรื่อย ๆ ทุกย่างก้าวค่อยๆวางเท้าลงให้เกิดเสียงเบาที่สุด สายตาเริ่มปรับแสงได้ก็พอเริ่มมองเห็นเลือนรางแต่ก็มืดจนน่ากลัวไปหมด

ถึงจะรู้ว่าไม่ปลอดภัยจากสัตว์ป่า ด้วยไม่มีทางเลือกเธอจำต้องเดินหน้าต่อไป ให้ห่างจากเสียงของกลุ่มคนพวกนั้น เมื่อรู้สึกว่าเดินเข้ามาลึกมากแล้วจึงหาที่ซ่อนตัว ไม่กล้าเดินเข้าไปลึกกว่านี้กลัวจะหลงป่าจนหาทางกลับไม่เจอ

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

“เสียงปืนจากไหนว่ะ คงไม่ใช่จุดชมวิวหรอกนะ”

พ่อเลี้ยงเขมแห่งไร่คิมหันต์ถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล เพราะเสียงปืนดังต่อเนื่อง แถมเสียงที่ได้ยินอยู่ไม่ไกลจากจุดที่อยู่เลย

“น่าจะเป็นจุดตั้งแคมป์บนเขาครับพ่อเลี้ยง”

“วันนี้มีนักท่องเที่ยวขึ้นไปด้านบนมั้ย”

พ่อเลี้ยงหนุ่มถามด้วยสีหน้าเป็นกังวลว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับนักท่องเที่ยว

“นักท่องเที่ยวมีห้าคนครับ รวมเจ้าหน้าที่ของเราด้วยก็สิบคน ตอนนี้ทุกคนน่าจะถึงจุดกางเต็นท์กันเรียบร้อยแล้ว”

“เสียงปืนสี่นัด นักท่องเที่ยวมีห้าคน แล้วคนของเราด้านบนล่ะมีใครรายงานอะไรลงมามั้ย”

“ยังติดต่อใครไม่ได้เลยครับ”

“เอารถออก เตรียมคนเตรียมอาวุธไปให้พร้อม”

ลางสังหรณ์ของพ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ดีเอาเสียเลย ว่าแล้วก็รีบบึ่งรถขึ้นเขาไปกับลูกน้องคนสนิทอีกคนทันที เป็นทางขึ้นเขาอีกฝั่งที่รถสามารถขึ้นไปได้จากไร่ มีเพียงคนในไร่เท่านั้นที่รู้

“พ่อเลี้ยง!”

วรุตผู้ช่วยหนุ่มอีกคนร้องห้าม แต่ไม่ทันพ่อเลี้ยงหนุ่มบึ่งรถออกไปแล้ว ก่อนหันไปสั่งลูกน้องที่เหลือด้วยความร้อนใจเป็นห่วงเจ้านาย

“พวกมึงไปรวมคนมาเร็วๆหน่อย พ่อเลี้ยงไปโน่นแล้ว”

คนงานในไร่ถูกเกณฑ์ให้มารวมตัวกันพร้อมอาวุธครบมือ เพื่อไปช่วยพ่อเลี้ยงบนเขา

ไร่คิมหันต์อยู่ในความดูแลของ เขม หรือพ่อเลี้ยงคิมหันต์ หนุ่มหล่อวัยสามสิบห้าปี ดีกรีนักศึกษาจบนอกอนาคตไกลที่ทั้งหล่อ รวยและเก่ง จนสาวๆในจังหวัดต่างพากันหมายปองอยากมาเป็นแม่เลี้ยงของไร่แห่งนี้ เขายอมละทิ้งความตั้งใจเดิมของตนเองที่จะสร้างธุรกิจในต่างแดน

เพราะเจอคนมากมายทำชีวิตวุ่นวายไม่รู้จบ ทุกคนที่เข้าหาหวังเพียงผลประโยชน์จากเขาเท่านั้น นั่นทำให้ช่วงหลังชายหนุ่มเริ่มไม่มีความสุขกับชีวิต

จึงผันตัวมาเป็นชาวไร่ชาวสวนรักษาสิ่งที่พ่อและแม่สร้างมาด้วยกันรวมถึงปกป้องคนงานในไร่ให้มีกินมีใช้ อยู่กันอย่างเป็นสุข ใช้ชีวิตเรียบง่ายในไร่คิมหันต์แห่งนี้

แต่ถึงจะรักความสงบมากเท่าไหร่ ชีวิตก็มักจะเจอเรื่องไม่คาดฝันอยู่เสมอ และเขาผู้ซึ่งยอมให้กับเรื่องที่ไม่ถูกต้องไม่ได้ ยิ่งหากมีใครหน้าไหนมารุกรานพื้นที่และคนของเขาด้วยแล้วยิ่งยอมไม่ได้