ความรัก ความ(ลับ) บทที่3.เมื่อใจคิดทำเลว 1/2

“พอดี...พี่หาคนไปแทนได้หน่ะ เลยอาศัยช่วงว่างๆ ย้ายมาเลยดีกว่า”

“น่าเสียดาย ออสเตรียเลยนะพี่”

“ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ได้ไปนี่นาแป้ง” เสียงชายคนนั้นแย้ง

แป้งร่ำหัวเราะร่วน เธอยกมือขึ้นตีต้นแขนปราณเบาๆ “แป้งรู้ค่า พี่ชายคนนี้ของแป้งกำลังเนื้อหอม”

ปราณไม่ได้มีดีแค่ฝีมือ แต่งานที่เขารับผิดชอบทุกงาน ชายหนุ่มทุมเทเต็มที่ ผลงานเข้าตาลูกค้าทุกครั้ง มันทำให้เขางานชุกแทบไม่มีเวลาว่าง

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”

“ว่าแต่...ให้ใครไปแทนพี่คะ อย่าบอกนะว่านายไทม์!!”

แป้งร่ำถามเสียงหลง ทั้งสองคนคุยกันเหมือนไม่มีนิดารวมอยู่ด้วย

“อืม...ใช่นายไทม์นั่นแหละ”

“เหอะ!! งานนี้พี่ปราณเสียชื่อแน่ ให้ใครไปก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นนายนั่น”

แป้งร่ำเดินห่างออกมา เธอบ่นพึมพำ เมื่อคนที่เอ่ยถึง คือคู่ปรับที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน

“ไทม์เขาก็มีฝีมือนะแป้ง”

ปราณเดินไปหันหลังพิงพนักเคาท์เตอร์ที่นิดากำลังทำงานอยู่ เขาท้าวแขนวางบนพื้น เอียงตัวพิงเคาท์เตอร์ไว้ ขณะที่คุยกับแป้งร่ำ

ชายหนุ่มบอกไม่ถูก เขารู้แค่ว่า...เขาสนใจผู้หญิงตรงหน้า แม้หล่อนจะไม่ยินดีที่จะพูดคุยกับเขาเลย...

“ขี้มือค่ะ หมอนั่นไม่เก่งเท่าพี่ปราณหรอก”

แป้งร่ำเถียง “พี่กินอะไรมาหรือยังคะ เพิ่งย้ายมาเมื่อวานเย็นไม่ใช่เหรอ?”

“ยังเลย...ออกมาเดินสำรวจหมู่บ้าน เลยเตลิดมาที่ร้านเราเลย”

ปราณตอบเขาชำเรืองมองคนที่เงียบมาตลอด จนสะดุดเข้ากับแหวนบนนิ้วของเธอ

เขาใจหายวูบ!!

หัวใจที่เต้นแรงลดความเร็วลงแบบฮวบฮาบ

เขาพยายามคิดในแง่ดี...หล่อนอาจจะสวมเพราะมันเป็นแฟชั่น คนไทยไม่นิยมสวมแหวนแต่งงานหรอก

แต่...

“แป้งได้ข่าวมา พี่ชาญได้เลื่อนขั้นอีกแล้ว พี่นิจะเลี้ยงอะไรแป้งดีคะ?”

ชาญคือใคร? คนชื่อชาญเกี่ยวข้องอะไรกับเธอล่ะ?

“เหรอคะ?”

สีหน้านิดาเหลอหลา เธอไม่รู้ซักนิด ข่าวดีที่สามีควรบอกเธอคนแรก แต่เธอกลับรู้จากคนนอก

“อ้าว! แป้งคิดว่าพี่นิรู้แล้วเสียอีก ว้าแย่จัง!! พี่ชาญอาจจะเก็บไว้เซอร์ไพรส์พี่นิก็ได้ค่ะ”

นิดารู้เต็มอก ชาญไม่ใช่คนแบบนั้น เขาอาจจะมีเหตุผลสำคัญที่ยังไม่บอกเธอเรื่องนี้

เธอไม่ได้แก้ตัวให้สามี ทำเพียงแค่ยิ้มรับ

“พี่ปราณทานมื้อเช้ากับแป้งนะคะ แม่ทำข้าวต้มใส่โถมาให้ แป้งทานคนเดียวไม่หมดหรอก”

แป้งร่ำอยู่กับมารดา และมารดาของเธอเป็นคนแก่ที่ไม่เคยอยู่เฉย สุขภาพของท่านจึงยังแข็งแรง...

ปราณพยักหน้ารับ “เอาดิ กำลังหิวพอดี กาแฟอย่างเดียวไม่อยู่ท้องหรอก” และมีอีกอย่างที่เขาต้องสืบเอาจากแป้งร่ำ ผู้ชายชื่อชาญ เกี่ยวข้องยังไงกับผู้หญิงที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ

แป้งร่ำหายไปไม่นาน เธอก็ยกถาดเดินออกมา “พี่นิทานด้วยกันไหมคะ ลูกค้าไม่มีเลย มาทานด้วยกันเถอะค่ะ”

ปราณแอบภาวนา ขอให้เธอผู้นั้นปฏิเสธ เขาต้องหาจังหวะถามถึงสิ่งที่เขาอยากรู้ หากเธอมาร่วมวงด้วย มันคงไม่สะดวก

“ขอบใจจ้ะ แต่ไม่ดีกว่า”

เสียงเธอปฏิเสธ ปราณถอนใจอย่างโล่งอก

เขาเดินไปรับถาดในมือแป้งร่ำมาถือไว้เอง “โต๊ะเดิมที่พี่นั่งนะ คุณ...” เขาขยักคำพูดไว้ เขายังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของคนที่สะดุดใจ

“พี่นิค่ะ” แป้งร่ำตอบ เธอยิ้มเหมือนรู้ทันความคิดของเขา

“คุณนิ เขาจะได้ไม่ต้องทำความสะอาดโต๊ะหลายโต๊ะ”

ปราณกล่าวต่อเขารีบเดินไปนั่ง เพื่อปิดบังแววตามีพิรุธของตนเอง

ถึงแป้งร่ำจะอายุน้อยกว่าปราณ หรือนิดา แต่เธอมีความเป็นผู้ใหญ่สูง เนื่องมาจากต้องรับผิดชอบตนเองตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้น ต่อให้ปราณเนียนแค่ไหนในการปกปิดพิรุธของเขา แป้งร่ำก็ยังจับสังเกตได้ เธอถอนใจแรงๆ รู้สึกเสียดายแทน ทั้งปราณ และนิดา

สองคนตรงหน้าเธอมีพันธะแล้วทั้งคู่

และเท่าที่เธอรู้จักกับปราณมา เขาไม่ใช่คนมักง่าย...

อะไรทำให้คนที่เธอเคารพ มีท่าทางล่อกแล่กแบบนี้ล่ะ

“ลินดาสบายดีไหมคะพี่?”

แป้งร่ำไม่ได้ถามเพราะอยากรู้ เธอแค่สะกิดให้ปราณรู้ตัว เขาไม่ใช่ผู้ชายที่มีอิสระมากพอที่จะหว่านเสน่ห์ใส่ผู้หญิงคนอื่น เพราะเขามีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว