ความรัก ความ(ลับ) บทที่3.เมื่อใจคิดทำเลว 2/2

ปราณถอนใจแรงๆ ตอนที่ตอบ “ไม่รู้ซิ น่าจะสบายดีนะ”

แป้งร่ำเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เธอไม่ได้ถามต่อเพราะรู้ว่าปราณอยากบอก เขาจะบอกเธอเอง พี่ชายร่วมโลกคนนี้มีความเป็นตัวเองสูง เขาปิดกั้นตัวเองอยู่ในโลกของเขา และหากไม่เปิดรับใคร ไม่มีทางที่ปราณจะเปิดเผยความคิดของเขาให้คนนอกรับรู้

“พี่กับลินดา ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วหน่ะ”

สถานะของเขาคือผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว แต่...นั่นแหละ เขากับภรรยามีบางอย่างเข้ากันไม่ได้ ลินดาขอออกไปใช้ชีวิตของหล่อนซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธ เพียงแต่หล่อนยังไม่ยอมหย่า อาจจะเป็นเพราะว่า ปราณยังมีเงินพอให้หล่อนสูบได้ ตอนที่ลินดาเดือดร้อน

ปราณไม่ใช่คนใจแข็ง ยังไงเสียครั้งหนึ่ง เขาแน่ใจว่าตัวเอง ‘รัก’ ลินดา แม้ความรู้สึกเช่นนั้นจะหายไป หลังอยู่กินกันฉันท์สามี ภรรยา ความลับที่เขาไม่เคยปริปากพูด เขาจำต้องกล้ำกลืนความรู้สึกแบบนั้นไว้ในใจ เพียงเพราะคำว่า ‘สุภาพบุรุษ’ ค้ำคอ

แป้งร่ำไหวไหล่...เธอชินเสียแล้วกัความรักของคนสมัยนี้

คนตรงหน้าเธอเป็นคนหนักแน่น เธอเชื่อว่าเขาคงมีเหตุผลสำหรับการแยกกันอยู่ ก่อนจะเลิกรากับคนที่เขาเคยรัก

“ยัยแก่แดด”

ปราณพึมพำบ่น แป้งร่ำแก่เกินตัว ทั้งที่เธออายุน้อย แต่ทำท่าเหมือนเข้าใจโลกเสียเต็มประดา

“เปล่าเลยค่ะ แป้งแค่ชิน”

อาจะเป็นเพราะเธอผ่านอะไรมาเยอะ มารดาของเธอสอนให้มองโลกในแง่ของความจริง ซึ่งช่วยให้แป้งร่ำผ่านเล่ห์ลวงของคนในโลกใบนี้มาได้อย่างปลอดภัย เธอเลยทำใจให้ชิน แม้บางครั้งจะรู้สึกไม่เห็นด้วย

เหมือนเช่นความรู้สึก คันปากยิบๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้น ตอนที่เห็นพี่ชายร่วมโลก แอบมองพี่สาวร่วมหมู่บ้านนี่ไง

“แป้งควรมองโลกแบบกลางๆ บ้างนะ ไม่อย่างนั้น คนที่ลำบากคือแป้งเอง”

ปราณเตือนในฐานะพี่ชายที่หวังดีกับน้องสาว แป้งร่ำทำท่าเหมือนเข้าใจโลกเป็นอย่างดี แต่ความจริงแล้วเธออ่อนเดียงสามาก คนแบบนี้แหละที่น่าเป็นห่วง เพราะหากผิดหวังซักครั้ง...โลกทั้งใบของแป้งร่ำคงถล่มลงมาทันที

“แป้งกำลังพยายามอยู่ค่ะ”

สาวละอ่อนตอบพร้อมกับยิ้ม

“ไม่ได้มีแค่เรา ยังมีคนอีกมากที่อยู่ร่วมกันบนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ ทุกคนมีเหตุผลในการลงมือทำ แต่บางครั้งเหตุผลนั้น อาจจะไม่ตรงกับที่เราคิดไว้ ไม่ได้หมายความว่าเขาทำผิด ไม่มีใครตัดสินใจคนอื่นได้ ด้วยเหตุผลของตัวเอง”

แป้งร่ำเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง ปราณกำลังบอกอะไรเธอ หญิงสาวพยายามไม่ใส่ใจ เธอทานอาหารมื้อเช้าต่อ มีปราณนั่งกินเป็นเพื่อน

ปราณกัดกระพุ้งแก้ม เขาไม่มีจังหวะให้สืบเรื่องของหญิงผู้นั้นต่อเลย ชายหนุ่มรู้สึกกระวนกระวาย เขาเป็นเอามาก แค่เพียงเพราะอยากรู้สถานะของผู้หญิงคนนั้น

“พี่นิทำงานกับแป้งมาได้6เดือนแล้วค่ะ บ้านเธออยู่ที่นี่แหละ เธอกับสามีของเธอย้ายมาอยู่หมู่บ้านนี้5ปีแล้ว”

แป้งร่ำเปรยลอยๆ เธอจับสังเกตปราณได้ และเธอรู้ว่าสิ่งที่เธอพูด อาจทำให้ปราณผิดหวัง แต่เขาควรหยุดคิดตั้งแต่ตอนนี้ ต่อให้เขาแยกกันอยู่กับภรรยาของเขา สถานะของปราณก็คือคนที่มีภรรยาแล้ว

เธอมองเห็นประกายสายตาที่บ่งบอกความผิดหวังวูบหนึ่ง ก่อนจะถูกเกลื่อนด้วยแววตาว่างเปล่าเหมือนเคย แป้งร่ำยิ้มมุมปาก เธอทำสำเร็จในการสกัดความคิดที่อาจจะเลยเถิดในอนาคต แม้จะมั่นใจว่านิดาเป็นคนดี เธอไม่น่าจะไขว้เขว่ หากถูกปราณรุกเข้าจิงๆ แต่นั่นแหละ...อะไรก็เกิดขึ้นได้บนโลกใบนี้

คนที่เธอเชื่อมั่น อาจจะอยากแหกกฏบ้างก็ได้

ไม่มีใครรู้ความคิดของคนอื่นจริงหรอก ทุกคนแค่เดา มันอาจจะตรงหรือตรงกันข้ามก็ได้

“อืม...” ปราณครางรับ เขาหลุบเปลือกตาลง รีบฉวยแก้วกาแฟขึ้นจิบ

รู้สึกใจหายวูบ...

ก่อนเสียงหัวใจจะเต้นเป็นปกติได้ เขาก็ใช้เวลาทำใจอยู่พักนึง

น่าเสียดาย...

ปราณคิดแบบนั้นจริงๆ ช่วงจังหวะนั้น เขาชำเรืองมองไปที่หน้าเคาท์เตอร์ นิดาเงยหน้ามามองพอดี สายตาของคนทั้งคู่ประสานกันชั่วระยะหนึ่ง

เป็นนิดาที่เบือนหน้าหลบก่อน ปราณชักสายตากลับมา จังหวะหัวใจเขา เต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง...

เกิดอะไรขึ้นกับเขา กับผู้หญิงที่เพิ่งพบกันครั้งแรก