ตอนที่ 15

มื่อถึงเวลากลับบ้าน เชร์ราจึงเป็นคนที่เดินเคียงข้างคิมหันต์แทนที่เซร่า เมื่อทั้งหมดเดินถึงทางแยกเหมันต์ก็ได้พาออยเฟ่ย์ไปส่งที่บ้านเฉกเช่นปกติ ในขณะที่คิมหันต์เดินไปส่งเชร์ราแทน

“เหมคะ การที่เซร่าหายตัวไปทั้งวันเป็นเพราะเชร์ราหรือเปล่าคะ?” ออยเฟ่ย์ที่เดินอย่างเงียบๆ อยู่เคียงข้างชายหนุ่มอดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้

“ไม่รู้สิ”

“คิดว่า เซร่าจะสู้เชร์ราได้มั้ยคะ?”

“อืม...คิมกับเชร์รามีความทรงจำร่วมกัน ส่วนคิมกับเซร่าก็ผ่านเรื่องอะไรด้วยกันมาเยอะ ไม่สิ คิมกับเซร่าน่าจะมีความผูกพันมากกว่าด้วยซ้ำ แต่ว่า....” เหมันต์ตอบด้วยน้ำเสียงแบ่งรับแบ่งสู้ แววตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด

“ถ้าอย่างนั้น....ทำไมคิมถึงได้...”

“คงเป็นเพราะนิสัยของคิม หมอนั่นมักสนใจคนที่ชอบโดยไม่ทันคิดถึงความรู้สึกของคนที่อยู่เคียงข้างเสมอล่ะ” เหมันต์พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“หมายความว่ายังไงกันคะ?”

“เวลาที่คิมสนใจอะไรสักอย่าง เขาก็จะลืมคนรอบข้างเลยทีเดียว อย่างเรื่องเด็กหญิงคนนั้น ตอนที่พวกเขาทั้งคู่จากกัน คิมก็นั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวนานมาก แม้จะโตขึ้น เขาก็ยังไม่ลืม แต่เมื่อความหวังที่จะได้พบกันอีกครั้งสูญหายไปและเขาเจอผู้หญิงคนใหม่มาแทนที่ หมอนั่นก็เลิกคิดถึงเรื่องเด็กคนนั้นยังไงล่ะ” เหมันต์ อธิบาย

“ก็เหมือนกับคราวนี้...หมอนั่นอกหักจากเธอก็ซึมเศร้าไม่สนใจใคร แต่คราวนี้โชคดีเพราะมีมิยาเกะเคียงข้าง ความเจ็บปวดก็น้อยลง แต่หมอนั่นคงไม่รู้ตัวหรอกว่ารู้สึกยังไงกับมิยาเกะ แต่พอ........”

“พอเชร์ราเข้ามา แถมยังเป็นเด็กหญิงที่เป็นรักแรก คิมก็เลยหันไปสนใจเชร์ราโดยที่ลืมเซร่าไปเสียสนิท ใช่มั้ยคะ?” ออยเฟ่ย์ชิงพูดตัดหน้าเหมันต์ก่อนที่เขาจะพูดจบ

“ใช่” เหมันต์พยักหน้ายอมรับ

“เฮ้อ...น่าสงสารเซร่า เพราะฉันรู้สึกว่าพวกเขาทั้งคู่น่าจะชอบพอกัน เพียงแต่ความรู้สึกของทั้งคู่คงอยู่ลึกมากเกินไปกว่าที่เจ้าตัวจะรู้ล่ะมั้ง” ออยเฟ่ย์ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างหนักใจ

“ก็ใช่นะ....พวกเราคงได้แต่เฝ้าดูและรอว่าเมื่อไหร่ทั้งคู่จะรู้ตัว”

“ไม่ได้หรอก...เกิดคิมเตลิดไปกับเชร์รา เซร่าก็จะกู่ไม่กลับเพราะความเสียใจ..เราต้องทำอะไรซักอย่างนะ...” ออยเฟ่ย์บอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ทั้งสองคนเคยช่วยเหลือพวกเราไว้ คราวนี้เป็นตาของพวกเราว่าจะช่วยพวกเขายังไงน่ะ” ออยเฟ่ย์หยุดเดินและหันไปจ้องมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาจริงจัง

“ฉันจะลองคุยกับคิมดูแล้วกัน” เหมันต์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะบอกกับออยเฟ่ย์ ซึ่งทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจและตรงเข้ากอดแขนพร้อมกับเอียงศีรษะซบไหล่ของเขาอย่างประจบ

“ฉันรักคุณที่สุดเลย”

ออยเฟ่ย์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน และส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มจนเขาอดใจไม่ไหวโน้มหน้าเข้าไปจูบเพื่อปิดปากที่เจื้อยแจ้วของเธอ

หลังจากที่คิมหันต์พาเชร์ราไปส่งที่บ้านเรียบร้อยแล้ว เขาก็ตรงกลับเข้าบ้านทันที ชายหนุ่มรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาวันนี้แปลกประหลาดนัก เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมากโดยที่เขาเองก็ไม่ทราบสาเหตุ

เมื่อคิมหันต์ตรงเข้าห้องนอนของตนเอง ก็วางเป้สะพายไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือและตรงเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายทันที เผื่อว่าเขาจะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น

ชายหนุ่มใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานเท่าไหร่นัก เขาก็ก้าวออกจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืน หยดน้ำที่เกาะพราวอยู่ตามเส้นผมไหลผ่านใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาของเขา

ชายหนุ่มสะบัดผมไปมาเล็กน้อยก่อนจะนำผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาเช็ดที่ศีรษะ และพาดผ้าเช็ดตัวไว้ที่คอ เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบกางเกงลำลองสีน้ำเงินเข้มออกมาสวมใส่ให้เรียบร้อย พร้อมกับเดินตรงไปยังกระจกที่ตั้งไว้มุมห้อง คิมหันต์จ้องมองเงาของตนเองในกระจกนิ่งและนาน

วันนี้เราเป็นอะไรของเรานะ...

ทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้นะ...

ทั้งที่อยู่กับเชร์รา....เราควรมีความสุขแท้ๆ...

แต่ทำไมเรายังรู้สึกว่าเหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง..

อะไรที่.....เหมือนเป็นสิ่งที่มีอยู่ทุกวัน แต่วันนี้มันขาดหายไป

มันคืออะไรกันนะ....

ความคิดภายในหัวของชายหนุ่มมีแต่ความสับสนและยุ่งเหยิงเสียจนตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่า สาเหตุคืออะไร

คิมหันต์สลัดศีรษะไล่พยายามไล่ความคิดทั้งหมดให้ออกจากหัวสมองไป และเดินตรงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือเพื่อจัดการกับเอกสารที่ต้องใช้สำหรับการเตรียมงานฉลองวันครบรอบของโรงเรียน

ขณะที่เขากำลังเอื้อมมือไปหยิบเอกสารในเป้สะพาย สายตาของเขาพลันเหลือบไปเห็นริบบิ้นสีฟ้าน้ำทะเล ที่ส่องแสงเป็นประกายมันวาวกับแสงไฟในห้องนอนเสียก่อน ชายหนุ่มชะงักมือที่จะหยิบเอกสารและเปลี่ยนใจไปหยิบริบบิ้นสีฟ้าน้ำทะเลขึ้นมาดูแทน

ริบบิ้นนี่ น่าจะเป็นของยัยนั่นนี่นา...

เรายังไม่ได้เอาไปคืนอีกเหรอเนี่ย....

จริงสิ..มีเรื่องตั้งมากมายเลยยังไม่ได้เอาไปถามว่าใช่หรือเปล่า.

ว่าแต่วันนี้เธอหายไปไหนกันนะ....

วันนี้ทั้งคาบเรียน ทั้งชมรม...ไม่เห็นหน้าเลยซักนิด...

เป็นอะไรรึเปล่านะ...ยิ่งเป็นโรคอยู่ด้วย...

จริงสิ...มิยาฮาร่าอีกคนที่หายไป...

หรือว่าเธอจะอยู่กับมิยาฮาร่า.....

เมื่อคิดถึงตรงนี้คิมหันต์ก็มีสีหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที เขารู้สึกหงุดหงิดกะทันหัน จนทำให้เขาเผลอกำริบบิ้นที่อยู่ในมือไว้แน่น