บทที่1.กามเทพขนฟู 1/4

บทที่1.กามเทพขนฟู

ในเช้าวันหนึ่งที่แสนจะเย็นสบาย เพราะเมื่อค่ำคืนฝนพรำทั้งคืน อากาศยามเช้าจึงสดชื่นเป็นพิเศษ มีกลิ่นอายดินลอยกรุ่นและความเย็นฉ่ำลอยปะปนกับอากาศยามเช้าตรู่ อัญชันยืนหน้าประตูบ้าน เธอบิดตัวขับไล่ความเมื่อยล้า อาชีพนักเขียนนิยายที่ต้องทำงานตอนกลางคืนเป็นส่วนใหญ่ แต่ในคืนที่ฝนตก เธอกลับหลับสบายทั้งคืนหน้าจอคอมที่เปิดทิ้งไว้เฉยๆ จนตอนนี้จึงตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงงุน เพราะเสียงเห่าง่องแง่งของสัตว์ตัวเล็กๆ ที่กำลังอยู่ในบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้านของเธอ และเธอไม่ได้เลี้ยงสัตว์!!? ลูกสุนัขของใคร? สักคนคงหลุดจากกรงขัง และมันคงกำลังสนุกในการคุ้ยเขี่ยกระถางดอกไม้ หยอกเย้าใบหญ้าในสวนหย่อมที่เป็นฝีมือเธอสร้างขึ้นมาด้วยความสนุกสนาน... หญิงสาวเป็นห่วงสวนสวยๆ จะถูกทำลายจนย่อยยับ เธอจึงจำใจต้องลุกออกมาจากท่านอนแสนอบอุ่น

“ว้าย!! ตายแล้ว ไอ้จอมยุ่ง หยุดนะ!! หยุดเดี๋ยวนี้น๊า” เธอตวาดเสียงแหลม วิ่งหลุนๆ ตรงเข้าไปห้าม เมื่อสวนไม้ดอกกระจุยกระจายเพราะฝีมือลูกสุนัขสีขาวแซมสีเทาตัวอ้วนพี

ดวงตาดำขลับแหงนเงย มันเอียงคอมองหน้าเธอแล้วก็กระดิกหางดุกดิก...เหมือนกำลังออเซาะออดอ้อนเธอ แต่ไม่มีวันเสียล่ะ!! เธอไม่หลงกลสายตาน่าสงสารนั่นหรอก เธอยกตัวอ้วนป้อมของลูกสุนัขขึ้นจากกอดอกไม้ และกำลังจะฟาดฝ่ามือตบลงบนแก้มก้นลูกสุนัขตัวนั้น...

ปลายลิ้นสีชมพูสด แลบออกมาเลียปลายนิ้วของเธอ มันซุกใบหน้ากับฝ่ามือ ถูไถใบหน้าเล็กๆ กับขนนุ่มๆ นั่นกับมือของเธอ ให้ตายเถอะน่ะ!! ในที่สุดตัวเองก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักของสัตว์ตัวเล็กขนฟูๆ มือที่ยกขึ้นหมายจะลงโทษ เปลี่ยนเป็นลูบไล้ขนนุ่มๆ นั่นแทน

“แกมาคุ้ยสวนฉันได้ยังไงหะเจ้าตัวยุ่ง!! เจ้าของแกเป็นใครกันเหอะ? ทำไมปล่อยให้แกออกมาวิ่งเล่นข้างนอกบ้านได้ล่ะ หากโดนหมาตัวใหญ่กว่ากัด...จะสู้เขาไหวไหมนะ...ซนนักนะเรา ดูสิสวนฉันแหลกยับเลย คุ้ยหาอะไรกันยะ!!” เธอแยกเขี้ยวใส่บ่นยาวเหยียด แต่เจ้าตัวยุ่งมันกลับเห่าใส่ เสียงเล็กๆ นั่นเหมือนกำลังทักทาย จนอดไม่ได้ที่จะก้มตัวลงเล่นกับเจ้าตัวยุ่งในมือ

“มาช่วยฉันเก็บเลยนะ ฝีมือแกทั้งนั้นนะนี่ เดี๋ยวเจ้าของแกมาฉันจะต้องดุเสียหน่อยล่ะ ปล่อยแกออกมาตะกุยสวนฉันพังหมดทั้งสวนได้ยังไง” มือเรียวเก็บกระถางต้นไม้ที่ล้มระเนระนาดขึ้นตั้ง เธอวางไว้ยังไม่ทันได้เอาลงดินเพราะมัวแต่ปั่นต้นฉบับหามรุ่งหามค่ำ ที่สำคัญเธอพึ่งย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ยังไม่ทันถึง1 อาทิตย์ เป็นมรดกตกทอดจากคุณย่า ที่ทิ้งไว้ให้หลานสาวไส้แห้งคนนี้ อัญชันมุ่งหน้าเดินตามความฝัน เป็นนักเขียนนิยายประโลมโลก นิยายรักเพ้อฝัน ที่เจ้าตัวยังไม่เคยสัมผัสความรู้สึกพิเศษเช่นนั้นสักครั้งในชีวิต ชายในฝันของเธอต้องเพอร์เฟค!! เหมือนกับพระเอกในนิยาย มันจึงทำให้อัญชัน ต้องเตรียมตัวสร้างคานทองไว้ เมื่อผู้ชายในโลกของความจริง อยู่ห่างจากคำว่าสุภาพบุรุษมากมายก่ายกอง!!

เธอสาละวนเก็บเศษซากความเสียหาย จับกระถางน้อยใหญ่ที่ล้มกลิ้งขึ้นตั้ง โดยมีลูกสุนัขสีขาวปนเทาวิ่งวนอยู่รอบตัว เสียงเห่าดังๆ และอาการกระดี๋กระด๋าเหมือนเจอของถูกใจ จนเมื่อเก็บกวาดความเสียหายเสร็จ เม็ดเหงื่อไหลชุ่มเต็มหน้าผากกว้าง ชุดนอนที่ไร้รสนิยมเปียกชุ่ม กางเกงขาสั้นเต่อ เสื้อยืดสีขาวคอย้วยๆ ใส่สบาย ทรงผมที่ขมวดขึ้นไว้ด้วยดินสอแท่งยาว หากหนุ่มๆ มาเห็นอัญชันในช่วงเวลานี้คงเบือนหน้าหนีเพราะสภาพสุดทน ไร้ความเซ็กซี่มีแต่ยิ่งมองเซ็กส์ยิ่งเสื่อม

“ป่านนี้เจ้าของแกยังไม่มาตามหาอีก? เป็นเจ้าของแกได้ยังไงวะตัวยุ่ง...หิวยัง ฉันหิวแล้วอะ เมื่อคืนฉันปั่นงานจนดึก ลืมกินข้าวเย็นเลย แกกินกับฉันไหมล่ะ” เธอก้มหน้าลงถามเจ้าตัวยุ่ง เหมือนกับว่ามันรู้ภาษา หางเล็กๆ ส่ายดุกดิก พร้อมทั้งวิ่งตามเธอ เมื่อหญิงสาวเดินกลับเข้าไปในบ้าน