บทนำ

บทนำ

เสียงรถยนต์ที่ขับเข้ามาในบ้านเรียกความสนใจเป็นอย่างดี ทว่าก่อนที่แม่บ้านจะเข้ามาบอกว่าแขกคือใครก็ปรากฏร่างสูงของทนายหนุ่มเสียก่อน ไม่คิดว่าเขาจะมาปุบปับแบบนี้หล่อนจึงยิ้มหวานให้แล้วกำลังจะลุกไปหาก็ต้องหยุดกับที่เพราะเสียงเข้มเอ่ยกับเหล่าออแกไนซ์ดังก้องห้อง

“พวกคุณออกไปก่อนผมต้องการคุยกับว่าที่เจ้าสาว” ใบหน้าคมที่แดงก่ำด้วยความโกรธไหนจะแววตาที่เหมือนจะแผดเผาทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องรีบเก็บของออกไปอย่างรวดเร็วเหลือเพียงคุณหนูของบ้านที่พยายามทำใจดีสู้เสือ

“มีอะไรคะพี่ปราน โกรธอะไรมา” พูดไม่ทันขาดคำกระดาษใบเล็กก็ถูกโยนใส่ตักหล่อนทันที และมันคุ้นจนมือที่จับขึ้นมาอ่านเริ่มสั่น

ปรางกัญญา!

“เช็คที่เธอใช้ซื้อตัวพี่จากปรางไง พอจะจำได้ไหม” ก้าวมาใกล้พลางจับแขนเรียวออกแรงให้หล่อนลุกขึ้นยืนเพื่อเผชิญหน้ากัน

“ก็เขาเรียกร้องก่อน” พยายามหาข้อแก้ต่างให้ตัวเองทั้งที่รู้ว่าอย่างไรปารัชก็ไม่มีทางเชื่อ ก่อนเขาจะมาที่นี่ก็คงปักใจไปแล้วว่าหล่อนเป็นคนผิด

แล้วมันผิดตรงไหนเล่าที่จะใช้เงินเพื่อทวงคืนคนรักจากผู้หญิงไม่จริงใจอย่างนั้น โต้แย่งในใจโดยไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไปให้ทนายหนุ่มอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ รู้ว่าปารัชแทบจะระเบิดแต่ยังอดกลั้นอารมณ์เอาไว้สุดความสามารถ

“เธอก็เลยจ่ายไปอย่างนั้นเหรอนีรนารา”

“ค่ะ! ถ้ามันแลกกับการที่พี่จะไม่ไปหามัน มากกว่านี้นีรก็ยอมจ่าย” แต่คงไม่ถึงสิบล้านเหมือนที่ปรางกัญญาเอ่ยขอตอนแรกแน่

“เธอเห็นพี่เป็นแค่สินค้าจะจับจ่ายซื้อซอยยังไงก็ได้ใช่ไหม” ร่างบางส่ายหน้าไปมาพยายามจะอธิบายแต่ก็พูดไม่ออก

“ตอบมา!” บีบแขนเล็กจนหล่อนรู้สึกเจ็บไปหมดทว่าไม่กล้าเอ่ยอ้อนวอนให้ปล่อยมันดูอ่อนแอเกินไป แค่น้ำตาที่คลอเบ้าเขาก็คงหัวเราะเยาะหล่อนแล้ว

“ตอบไปพี่ก็ไม่ฟัง”

“ใช่ เพราะเธอมีแต่โกหกปลิ้นปล้อน มีอะไรเป็นความจริงบ้าง” การทะเลาะของว่าที่บ่าวสาวดังจนคนข้างนอกที่อยู่ห่างยังได้ยินแต่ก็ไม่ชัดจนจับใจความได้

คนตัวเล็กเม้มปากแน่นกับคำกล่าวหานั้น เธอเงยหน้าจ้องตอบคนที่กำลังหาเรื่องกันอย่างเจ็บปวดเหมือนทุกครา กี่ครั้งที่ปารัชยัดเยียดข้อหาเหล่านั้นให้หล่อนโดยไม่ยอมฟังความจริงจากปากเลย เขาตัดสินใจถูกผิดไปตั้งแต่ฟังความข้างเดียว

เพราะไม่ว่าอย่างไรนีรนาราคนนี้ก็ผิดเสมอในสายตาของปารัช

“ความจริงคือนีรรักพี่ไงคะ ชัดพอไหม” ยิ่งฟังก็ยิ่งอยากจะอาเจียน หล่อนใช้คำว่ารักมาผูกมัดเขาไม่ให้เริ่มใหม่กับใคร ระรานชีวิตคนอื่นไปทั่วก็เพื่อความสุขของตัวเองทั้งนั้น

“ถ้ารักพี่จริง ก็ควรปล่อยพี่ไปไม่ใช่เหรอ เธอคงไม่เคยได้ยินว่าความรักคือการให้”

ให้อย่างนั่นเหรอ..แล้วที่เธอยอมให้เขาทำร้ายอยู่ตอนนี้มันไม่เจ็บพอกับที่จะปล่อยปารัชไปคนอื่นหรือไง

ไม่ว่าเลือกทางไหนสุดท้ายเธอก็เจ็บอยู่ดี นั่นเป็นเหตุผลให้หญิงสาวเลือกที่จะคว้าชายหนุ่มเอาไว้ข้างกายเพราะถึงแม้จะเจ็บยังไงแต่เขาก็ยังอยู่ใกล้ตัว ไม่ได้ห่างไกลเกินเอื้อม

แต่สุดท้ายถึงจะใกล้ตัวแต่ไกลหัวใจจนเอื้อมไม่ถึง เจ็บปวดไม่ต่างกันเลย..

“ไม่ค่ะ สำหรับนีรรักก็คือการครอบครอง” คนฟังแสยะยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบจากคนตรงหน้า

ไม่ผิดไปจากที่คิดเท่าไหร่

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ได้แค่ตัวพี่เท่านั้นแหละ อย่าคาดหวังความรักจากผู้ชายคนนี้เลย” ถึงเขาไม่บอกหล่อนก็รู้อยู่แล้วว่าปารัชไม่มีทางมอบความรู้สึกนั้นให้กันได้

สำหรับเขาแล้วเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เธอ

“พรุ่งนี้อย่าลืมมาลองชุดนะคะ นีรนัดดีไซเนอร์ไว้แล้ว” เปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนที่จะถูกผลักให้ล้มลงบนโซฟานุ่ม ทำให้ไม่ได้รับความเจ็บปวดทางด้านร่างกาย ต่างจากหัวใจที่มันร้าวไปทั่วอกจนส่งผลถึงส่วนอื่นเจ็บและชาไปหมด

“อยากแต่งไม่ใช่เหรอ ลองไปคนเดียวแล้วกัน” ใบหน้าคมยิ้มเยาะก่อนจะเดินออกมาไม่หันกลับไปมองคนตัวเล็กที่นั่งปาดน้ำตาอย่างเจ็บช้ำกับการกระทำและคำพูดของว่าที่เจ้าบ่าว

ตั้งแต่รู้ว่าจะได้แต่งงานนีรนาราก็จัดเตรียมทุกอย่างเองทั้งสถานที่จัดงาน รายชื่อของแขก การ์ดพร้อมของชำร่วย ไหนจะชุดที่ใส่ หรือรายละเอียดยิบย่อยที่ต้องการคู่คิดหล่อนก็ต้องถามเพื่อนที่เคยผ่านการแต่งงานหรือไม่ก็เพื่อนสนิททั้งสองคน

มือเล็กยกขึ้นกุมใบหน้าเอาไว้แล้วร้องไห้โดยไม่สามารถอดกลั้นเอาไว้ได้อีก ไม่คิดว่าการแต่งงานกับคนที่รักมันจะสร้างความเจ็บปวดให้ตัวเองขนาดนี้ ความสุขคืออะไรหล่อนไม่เคยจะพานพบเลยสักครั้งจนไม่แน่ใจว่าชาติที่แล้วไปทำเวรทำกรรมอะไรเอาไว้ชาตินี้ถึงต้องมาชดใช้ด้วยการรักเขาข้างเดียว

เหล่าออแกไนซ์เมื่อเห็นเจ้าของบ้านนั่งร้องไห้ก็ถอยทัพออกไปรอข้างนอก ดูท่างานนี้จะไม่ง่ายเสียแล้วขนาดยังไม่เริ่มบ่าวสาวยังทะเลาะกันหนักขนาดนี้ หวั่นใจเหลือเกินว่าวันงานอาจจะล่ม