น้องสายรหัส

ในขณะที่พายุกำลังลุ้น เสียงหัวใจของเขากลับเต้นไม่เป็นจังหวะ ชายหนุ่มเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมใจถึงต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย นักศึกษาสาวสองคนที่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ พายุได้มองหน้าสองคนสลับกันไปมา เขาได้แต่ภาวนาให้หญิงสาวตรงหน้า คนที่ต้องตราตรึงใจนั้นชื่อแพรไหม ซึ่งมีใบหน้ารูปไข่ขาวนวลผ่อง ปากนิดจมูกหน่อย ดวงตากลมโตออกไปทางลูกครึ่ง แต่เขาก็หวังเพียงให้เธอหน้าตาลูกครึ่ง แต่ชื่อแนวไทยแท้

ส่วนอีกคนก็ไม่ต่างกันเธอสวยมีใบหน้ารูปไข่จมูกโด่ง ด้วยบุคลิกรูปร่างและโครงหน้าของเธอน่าจะเป็นลูกครึ่ง เพราะไปทางฝรั่งจ๋ามากกว่าอีกคน แต่ความสวยของเธอนั้นกลับไม่เข้าตาพายุเอาเสียเลย ผิดกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ต้องแต่งแต้มอะไรใดๆ ลงไปบนใบหน้าของเธอ สิ่งนั้นกลับทำให้เขาหลงใหลราวกับต้องมนต์

"อ้าว! เดินออกมาสิครับ ใครได้คำใบ้ว่าธนาคาร เดินมาหาพี่คนนี้เขาชื่อแบงก์ที่แปลว่าธนาคาร" คำพูดของกวินรุ่น ซึ่งเป็นหนุ่มนักศึกษารุ่นพี่ ทำให้ริต้าถึงกับทำตาโต เพราะรุ่นพี่สายรหัสของเธอที่ชื่อแบงก์นั้นหล่อเหลา ไม่แพ้โอปปาเลยทีเดียว ริต้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อบรรเทาความตื่นเต้นที่มีเอาไว้ เพราะกลัวว่าหากแสดงมันออกไป ชายตรงหน้าอาจคิดว่าเธอนั้นมีใจตั้งแต่แรกเจอ อย่างน้องเธอก็ควรไว้เชิงคำว่ากุลสตรี

ริต้าหันหน้าไปส่งยิ้มให้กับแพรไหม ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนที่ริต้าจะก้าวเท้าเดินออกไป นักศึกษาสาวเดินตรงไปที่พี่สายรหัส ส่วนอีกคนยืนนิ่งอยู่กับที่ จนทำให้พายุแอบยกยิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อย ด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ แน่นอนรุ่นน้องสายรหัสของเขาคือหญิงสาวที่หมายตาเอาไว้ก่อนหน้า ที่มีนามว่าแพรไหม

"คำใบ้ของน้องคือ มีฤทธิ์ร้ายแรงดั่งเฮอร์ริเคนใช่ไหม" เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ น้องนักศึกษาสาว พายุจึงได้เอ่ยถามขึ้น เพื่อความแน่ใจ

"ใช่ค่ะ" แพรไหมตอบออกไปด้วยประโยคสั้นๆ บวกกับใบหน้าที่นิ่งราบเรียบ ยิ่งทำให้พายุอยากทำความรู้จักกับเธอมากขึ้น หากเป็นนักศึกษาหญิงคนอื่นคงจะระริกระรี้พูดจาฉอเลาะเขาออกมาแล้ว แต่แพรไหมกลับนิ่งเฉยราวกับว่าเขานั้น ไม่มีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอเลยแม้สักนิด ท่าทางและการแสดงออกของพายุนั้น ทำให้แอนนี่รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เมื่อสัญชาตญาณของความเป็นผู้หญิง กำลังบ่งบอกเธอว่าพายุสนใจในตัวของแพรไหมไม่น้อยเลย

"น้องๆ นักศึกษาครับ ทุกคนได้รุ่นพี่สายรหัสครบกันแล้วใช่ไหมครับ ต่อไปนี้ก็ถึงเวลาที่เราจะมาเล่นเกมกันแล้ว เชือกสานสัมพันธ์อันดีระหว่างรุ่นพี่กับน้องรหัส"

"เดี๋ยวก่อนครับคุณกวิน ผมว่าปล่อยน้องๆ ไปทานมื้อเที่ยงก่อนดีไหม แล้วเราค่อยมาเล่นเกมเพื่อย่อยอาหารมื้อเที่ยงกัน" เก้าเอ่ยขึ้นเมื่อเวลากระชั้นชิด ใกล้มื้อกลางวันเข้ามาเต็มที เพราะเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงตรง

"ถ้าอย่างนั้น น้องๆ นักศึกษาแยกย้ายกันไปทานข้าวเที่ยงก่อน แล้วเรากลับมาเจอกันที่นี่ เวลาสิบสามนาฬิกาตรงโอเคไหมครับ"

"โอเคค่ะ/โอเคครับ" กลุ่มนักศึกษาชายหญิงพูดออกมาพร้อมกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปรับประทานอาหารมื้อเที่ยง

"แพรไหมไปทานมื้อเที่ยงกัน" ริต้าวิ่งเข้ามาคล้องแขนเพื่อน ขณะที่แพรไหมยังคงยืนอยู่ที่เดิม พร้อมกับพายุที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันมาก "อย่าบอกนะก็เธอหิวอีกแล้ว" แพรไหมถามออกไปด้วยความสงสัย

"อืม..ไปกันเถอะ" แล้วแพรไหมกับริต้าก็เดินออกไป ทั้งสองไม่ได้สนใจหรือชายตามอง ผู้ชายกลุ่มเสือเลยสักนิดเดียว

"ยินดีด้วยนะพายุ กูอิจฉามึงจัง น้องแพรไหมโคตรสวยเลย" กวินพูดขึ้น ขณะที่สายตาของเขายังคงทอดมองออกไปยังสองสาว ที่เดินหันหลังให้กับพวกเขาออกไปไกลทุกที "พายุ แอนนี่หิวแล้ว เราไปหาอะไรทานกันเถอะ" แอนนี่พูดพร้อมทั้งส่งสายตาหวานเยิ้มมาที่ชายหนุ่ม แน่นอนความหมายของเธอมันไม่ใช่อาหาร แต่มันคือรสสวาทที่หล่อนนั้นขาดไม่ได้

"แอนนี่ ถ้าคุณหิวก็ไปหาอะไรทาน อย่าทำตัวน่ารำคาญผมไม่ชอบ" แม้คำพูดของพายุจะฟังดูเรียบๆ แต่ด้วยถ้อยคำที่หนักแน่นนั้น ทำให้คนฟังรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"ทำไมพักนี้คุณต้องทำตัวห่างเหินแอนนี่ด้วยค่ะ หรือว่ามีเด็กใหม่ที่เด็ดกว่า คุณคิดจะทิ้งแอนนี่ไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ" แอนนี่พูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ แล้วคล้องแขนชายหนุ่มเอาไว้ เธอไม่แยแสต่อคำพูดของเขาอีกแล้ว ในเมื่อเธอได้ตกเป็นของเขาแล้ว ทำไมจะแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไม่ได้

"ปล่อย แอนนี่!" พายุพูดพร้อมกับจับแขนแอนนี่ออก เขาไม่ชอบเวลาที่เธอทำตัวรุ่มร่าม ในเมื่อข้อตกลงที่ให้ไว้แค่วันไนท์สแตนด์เท่านั้น แล้วจะมาเรียกร้องอะไร ในเมื่อเงินทองเขาก็ให้เธอไม่ใช่น้อยในแต่ละครั้ง พายุรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย กับการแสดงออกของแอนนี่ ที่เขาบอกกับเธอหลายครั้ง แต่หล่อนก็ไม่เคยจำสักที

ชายหนุ่มเดินออกมาจากโรงยิม ตรงไปที่โรงอาหารของมหา'ลัย ท่ามกลางสายตาของเหล่าบรรดานักศึกษาสาวทุกช่วงอายุทุกช่วงชั้นต่างมองมาที่เขาเป็นตาเดียว ยกเว้นสองสาว ที่ตั้งใจรับประทานอาหารตรงหน้า ไม่ได้สนใจว่าใครจะไปจะมา เพราะพวกเธอสองคนเข็ดขยาด หากต้องโดนทำโทษวิ่งรอบสนามอีกครั้งในช่วงบ่าย มีหวังต้องตายกลางแดดจ้าแน่ๆ

"ไอ้พายุ! จะรอพวกกูหน่อยก็ไม่ได้ มึงรีบอะไรนักหนาวะ" แบงก์พูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเขาเองก็โดนพลอยตามติดชีวิตแจอย่างกับปาท่องโก๋ไม่แพ้กัน

"นั่งตรงไหนดีวะ เต็มหมดทุกโต๊ะเลย" เก้าพูดขึ้น ขณะที่บุรุษทั้งสี่เดินเข้าไปในโรงอาหารของมหา'ลัย และพวกเขาก็ยังคงเป็นจุดเด่น ที่บรรดาสาวๆ ให้ความสนใจ

"พี่ค่ะ นั่งกับหนูไหมคะ" นักศึกษาสาวกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น ทั้งที่โต๊ะเธอก็ไม่มีที่ว่าง แค่อยากทอดสะพานให้หนุ่มแก๊งไทเกอร์หันมามองบ้างเท่านั้นเอง

"จะให้พวกพี่นั่งตักหนูเหรอครับ" กวินเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ แต่ประโยคนั้นกินใจสาวๆ กลุ่มนั้น

"ว้าย! ถ้าได้แบบนั้นก็ดีค่ะพี่" หญิงสาวอีกคนเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งสายตาเย้ายวนมาที่กวิน เพื่อเชิญชวนให้เขาได้มองเข้ามา ซึ่งหล่อนนั้นได้สื่อความหมายเอาไว้ในดวงตา มันมีนัยแอบแฝงซ่อนเร้นอยู่ภายใต้ดวงตาคู่นั้น ซึ่งเสืออย่างกวินนั้นทราบดี ถึงความลึกซึ้งที่เธอต้องการจะสื่อมา

แต่ทว่าเวลานี้ชายหนุ่มที่หล่อเหลาโดดเด่นกว่าใครอย่างพายุกำลังข้องใจว่าทำไม สองสาวถึงไม่สนใจผู้ชายในกลุ่มของเขาเลย ทั้งที่โต๊ะของเธอมีที่นั่งพอสำหรับเขาทั้งสี่คน แต่เธอกลับนิ่งเฉยไม่เชิญชวนเหมือนกับหญิงสาวนักศึกษาโต๊ะอื่นๆ

"ขอนั่งด้วยคนนะครับพอดีโต๊ะอื่นเต็มหมด" พายุพูดพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ แพรไหม หญิงสาวแค่ชำเลืองมองเขาไป เธอไม่ตอบและไม่ได้สนใจเขาเหมือนเคย

"อิ่มยังริต้าไปกันเถอะ" แพรไหมหันไปพูดกับริต้าแทน ในขณะที่เพื่อนกำลังก้มรับประทานอาหารในจานอย่างเอร็ดอร่อย

"เธอจะรีบไปไหนแพรไหม เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง ขอริต้าทานเพิ่มอีกจานนะ"

"ฮ๋า!" แพรไหมถึงกับอุทานออกมา พร้อมทั้งทำหน้าทำตาตกใจ จนพายุอดที่จะอมยิ้มให้กับหน้าตาท่าทางบ้องแบ๊วของเธอไม่ได้ แพรไหมคงไม่คิดว่าเพื่อนจะกินจุขนาดนี้

"นั่งด้วยคนนะครับ" นั่นคือเสียงของแบงก์ พูดจบเขาได้หย่อนก้นลงนั่งข้างๆ ริต้า ก่อนที่กวินและเก้าจะนั่งลงตรงที่ว่าง ในที่สุดแก๊งไทเกอร์ก็ได้ยลโฉมความงามของแพรไหมอย่างสมใจอยาก ยิ่งมองใกล้ๆ แบบนี้เธอยิ่งสวยสะดุดตา จนยากที่จะโฟกัสมองไปที่อื่นได้ แม้แต่ริต้าเวลานี้เธอกำลังต้องตาตรึงใจ พี่รหัสอย่างแบงก์ที่มองเธอตาไม่กะพริบ เขาชอบในความเป็นตัวเองของเธอ

ริต้าเองก็ไม่ได้สนโลกเช่นกันกับแพรไหม เธอยังคงทานข้าวไม่สนใจใคร ไม่ว่าชายคนไหนจะมองมาเธอก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารในจานด้วยความเอร็ดอร่อย

"เบิ้ลสอง..ใครได้เป็นแฟนหมดตัวแน่" แบงก์พูดขึ้นเบาๆ แต่เขาพูดในระยะเผาขนมีหรือที่ริต้าจะไม่ได้ยิน

"ขอโทษนะคะรุ่นพี่ บังเอิญว่าเกิดมาเพื่อเลี้ยงตัวเอง ไม่ได้เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตให้ผู้ชายเลี้ยง จบนะคะ ไปกันเถอะแพรไหม ชิ!" ริต้าพูดพร้อมกับคว้าข้อมือเพื่อนเดินออกมา ก่อนจะเชิดหน้าใส่แบงก์ ด้วยท่าทางหยิ่งๆ

"แม่ง..อย่างชอบเลยวะ!" แบงก์พูดขึ้นพร้อมกับมองตามหลังสองสาวที่เดินออกไป

"กูอิจฉาพวกมึงสองคนจัง เคยเจอแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา แต่สองคนนี้น่าค้นหาชะมัดเลยวะ" กวินพูดขึ้นพร้อมกับสายตาที่มองไปยังสองสาว ซึ่งเดินห่างไกลออกไปทุกทีด้วยความรู้สึกเสียดาย ที่เขาไม่ได้เป็นพี่สายรหัสของพวกเธอ

"พายุ..มึงเงียบไปเนี่ย คิดอะไรกับน้องแพรไหมหรือเปล่า ดูท่าทางจะยากหน่อยนะ น้องสองคนนั่นไม่สนใจพวกเราเลยว่าไหม หรือว่าพวกเธอจะเล่นตัวเพื่อโก่งราคาวะ!" เก้าเอ่ยขึ้นกับพายุสองคน ในขณะที่แบงก์กับกวินกำลังไปสั่งอาหาร ก่อนจะยกมาเสิร์ฟเพื่อนสองคนที่นั่งรอ เวลานี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนใจพายุ เมื่อเขาต้องการจะเอาแพรไหมมานอนข้างกายสักคืนให้ได้ มีหรือที่เธอจะสามารถหลุดพ้นอุ้งมือของเสือหนุ่มอย่างเขาไปได้ หากไม่ได้ด้วยเล่ห์เขาก็เอาด้วยกล หากไม่ได้ด้วยมนต์เขาก็เอาด้วยคาถา

แน่นอนว่าพายุร้ายกำลังก่อตัว และอีกไม่นานจุดมุ่งหมายที่เขาตั้งเอาไว้ จะต้องย่อยยับไปในพริบตา โดยที่ไม่สามารถกลับมาฟื้นฟูให้อยู่ในสภาพดังเดิมได้ ดังเฉกเช่นร่างกายของหญิงสาว หากพายุได้แทรกแก่นกายเข้าไปแล้ว สภาพร่างกายความบริสุทธิ์ที่เคยมี เธอคงไม่สามารถเรียกร้องกลับคืนมาได้ดังเดิมเช่นกัน