ความใกล้ชิด

พายุเดินเข้าไปใกล้แพรไหม ในขณะที่หญิงสาวยืนนิ่ง มีใบหน้าที่เรียบเฉย พายุไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้เย็นชาขนาดนี้ หรือเธอเพียงแค่ทำเป็นแกล้งเก็บอาการเอาไว้ เพื่อดึงดูดความสนใจจากเขากันแน่ เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ที่ชายหนุ่มเดินเข้าใกล้แล้วจะไม่หวั่นไหวเลยสักราย แต่ใบหน้าของแพรไหมนั้น ทำให้เขาเดาไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้ทำราวกับว่าเขาเป็นอากาศธาตุไม่มีตัวตน ทั้งที่เขายืนอยู่ชิดใกล้เธอขนาดนี้

"ต่อไปเราจะมาเล่นเกมวิ่งสามขากันนะครับ เชือกอยู่ที่พี่รหัสแล้ว เราจะให้ออกมาทีละสิบคู่ ซึ่งน้องนักศึกษามีทั้งหมดร้อยกว่าคน นั่นก็หมายถึงเราต้องใช้เวลาในการเล่นเกมนี้ทั้งหมดสิบกว่ารอบ" กวินได้ประกาศใส่โทรโข่ง เพื่อให้น้องนักศึกษากับพี่รหัสได้ผูกมิตรสัมพันธภาพที่ดีต่อกัน แน่นอนแพรไหมกับพายุก็ต้องเล่นเกมนี้ด้วย

ในเวลานี้กวินได้ประกาศรายชื่อนักศึกษาแต่ละคู่เข้าแถวเรียงหน้ากระดาน ก่อนจะใช้เชือกผูกขาให้ชิดกัน คนหนึ่งข้างซ้ายอีกคนข้างขวาต้องผูกให้แน่นเชือกห้ามหลุดไม่อย่างนั้นจะถือว่าแพ้ทันที การแข่งขันได้เริ่มขึ้น ทุกคนต่างเชียร์เพื่อนของตัวเอง ในขณะที่แอนนี่มองมาที่แพรไหมอย่างเอาเรื่อง หล่อนรู้สึกไม่ชอบใจเวลามีผู้หญิงคนใดเข้าใกล้พายุ

เมื่อมีโอกาสแอนนี่จะไม่ปล่อยให้แพรไหมได้ลอยนวลแน่นอน แม้ว่าท่าทีของแพรไหมจะไม่ได้ระริกระรี้ แต่แอนนี่ก็ไม่ไว้ใจเธออยู่ดี นักศึกษาสาวสวยรุ่นน้องอาจทำตัวเงียบแต่ฟาดเรียบใครจะรู้ นั่นคือสิ่งที่แอนนี่คิดกับแพรไหมในเวลานี้ ทุกคนต่างสนุกสนานกับเกมนี้ เพราะได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่ ที่นักศึกษาหญิงหลายคนได้พี่ใส่รหัสเป็นผู้ชาย แน่นอนต่างคนก็ต่างความคิด คงมีแค่แพรไหมกับริต้าเท่านั้น ที่ไม่ยินดียินร้ายกับชายรูปหล่อ แม้ว่าริต้าจะแอบปลื้มแบงก์อยู่บ้าง แต่เมื่อเธอนึกถึงคำพูดของเขาที่โรงอาหารเมื่อช่วงกลางวัน ทำให้หญิงสาวรู้สึกขุ่นเคืองใจอยู่มากเช่นกัน

"แพร..เรามาแข่งกันไหมล่ะ ใครแพ้เลี้ยงไอติม" ริต้าเดินมาใกล้แพรไหมพร้อมกับคำท้า จนทำให้พายุและแบงก์มองหน้ากัน เพราะคำท้าของสองสาวมีพวกเขาพ่วงไปด้วย ที่สำคัญแบงก์ได้มีแผนเด็ดกว่านั้น

"ใครแพ้เลี้ยงไอติม น้องริต้าท้าเองนะ เจ้ามือไม่พี่ก็พายุ น้องรหัสสองคนเตรียมตัว เลือกร้านไอศกรีมไว้ได้เลย" แบงก์พูดขึ้น ในขณะที่แพรไหมกับริต้ามองหน้ากันอย่างงงๆ เพราะเธอสองคนไม่ได้หวังจะให้ชายสองคนเลี้ยง

"รุ่นพี่กำลังเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ ริต้าท้าแพรไหม ไม่ได้ท้าพวกพี่สองคนสักหน่อย" ริต้าพูดพร้อมเชิดหน้าใส่แบงก์ แน่นอนคำพูดของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ไม่มีทางที่ริต้าจะยอมให้แบงก์เป็นเจ้ามือ หากเธอต้องพ่ายแพ้ให้แก่แพรไหม

"อ้าว! น้องพูดอย่างนี้ได้ยังไง ถ้าอย่างนั้นน้องสองคนก็แข่งกันเองสิ พวกพี่จะนั่งดู แล้วเขาจะเรียกวิ่งสามขาทำไม" แบงก์พูดแย้งริต้าขึ้นมา เมื่อเขาชอบหญิงสาวปากร้ายเจ้าพยศคนนี้เข้าให้แล้ว

"ริต้าท้ากับแพรไหม พวกพี่สองคนก็แค่ทำตามกฎกติกา ไม่ต้องมีส่วนร่วมในการท้าครั้งนี้กับพวกเราสองคนก็ได้นี่นา" ริต้าพูดออกมาอย่างไม่ยอม เพราะเธอไม่ชอบผู้ชายดูถูกผู้หญิง ที่สำคัญผู้หญิงนั้นไม่เหมือนกันทุกคน แต่ละคนก็มีดีและแย่คนละแบบ เขาจะเหมารวมมาปะปนกันแบบนี้ไม่ได้

"ไม่ได้ พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ยังไงก็ต้องไปให้ถึงฝั่งด้วยกัน และที่สำคัญการแข่งขันครั้งนี้ก็มีผลกับเราสี่คน ตกลงตามนี้" แบงก์กับนักศึกษาสาวรุ่นน้อง พูดโต้แย้งกันไปมา

“ได้! ฉันจะกินให้พี่ล้มละลายเลยคอยดู” จนในที่สุดริต้าก็ต้องเป็นฝ่ายจำยอม ใช่ว่าเธอกลัวเขา แต่ที่ยอมเพราะขี้เกียจทะเลาะด้วยต่างหาก ซึ่งประโยคเมื่อสักครู่ทำให้แบงก์แอบยกยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจ ผิดกับคู่ของพายุและแพรไหมทั้งสองยืนฟังอย่างเงียบๆ ต่างคนต่างเดาใจกันไม่ออก

ในขณะที่แพรไหมรู้สึกเฉยๆ กับพายุมากกว่า ส่วนชายหนุ่มนั้นไม่ต้องพูดถึง เขาพยายามชำเลืองมองเธอเป็นระยะ เพราะใบหน้างามของเธอนั้น มันช่างสะกดสายตาของพายุให้อยากหยุดเวลาไว้มองเธอแต่เพียงผู้เดียว

"คราวนี้มาถึงสิบคู่สุดท้ายแล้วนะครับ เชิญประจำที่ได้เลย" กวินยังคงประกาศสลับกับเก้า เมื่อพวกเขาทั้งสองสลับกันไปวิ่งสามขากับน้องสายรหัสมาคนละรอบ

"โอ๊ะ!" แพรไหมร้องออกมา เมื่อพายุใช้เชือกนั่นรัดลงไปที่ขาของเธอแน่นเกินไป เพราะเขาต้องผูกที่ใต้เข่าเปลาะหนึ่ง และเหนือตาตุ่มอีกเปลาะหนึ่ง

"เจ็บเหรอ พี่ขอโทษ" คำพูดของพายุทำให้หญิงสาวถึงกับใจเต้นแรง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเสียงของเขา ถึงได้มีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอขนาดนี้ด้วย

"เดี๋ยวแพรขอมัดเองดีกว่าค่ะ!"

จุ๊บ! แพรไหมก้มลงไป ขณะที่พายุเงยหน้าขึ้นมา จนทำให้ริมฝีปากนุ่มของหญิงสาวทาบลงไปประกบกับริมฝีปากหนาของชายหนุ่มอย่างไม่ตั้งใจ แต่จังหวะกลับพอดิบพอดี จนแพรไหมสตันกับสัมผัสที่แปลกใหม่ จูบแรกของเธอได้เสียไปด้วยความไม่ได้ตั้งใจให้กับชายตรงหน้า

"ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ!" พายุพูดออกมาในขณะที่ใจของเขาเต้นแรง ทั้งที่เคยจูบกับผู้หญิงมามากหน้าหลายตา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแพรไหมถึงทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้เธอ

"ไม่เป็นไรค่ะมันเป็นอุบัติเหตุแพรเข้าใจ" แพรไหมพูดออกไป ขณะที่เธอเอง ก็รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้น จนยากที่จะหยุดเอาไว้ได้ ความใกล้ชิดของผิวกาย เมื่อขาของทั้งสองถูกมัดเข้าไว้ด้วยกัน มันยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวแทบกระเด็นออกมาจากอกข้างซ้ายอยู่แล้ว ทุกอิริยาบถของแพรไหมและพายุนั้น แอนนี่ต้องอดกลั้นข่มอารมณ์เอาไว้ เมื่อภายในใจของเธอนั้น รู้สึกอยากจะเดินเข้าไปกระชากแพรไหมออกจากพายุเต็มที แต่ติดตรงที่หล่อนแสดงออกมากไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นพายุต้องโกรธและไม่พอใจในการกระทำของแอนนี่เป็นอย่างมาก ซึ่งอาจส่งผลให้เธอนั้น ไม่ได้ไปนอนค้างกับเขาอีกก็เป็นได้

"ทุกคู่พร้อมนะครับ เราจะนับหนึ่งถึงสาม ฟังเสียงนกหวีดด้วย แล้วอย่าลืมทำตามกติกาด้วยนะครับ สองคนต้องยืนโอบคอกันไว้ให้แน่นเพื่อเตรียมพร้อมอยู่หลังเส้น" เมื่อกวินประกาศออกไป ทุกคู่ยืนอยู่ที่จุดสตาร์ทแล้วใช้แขนโอบลำคอกันและกันไว้แน่น

ตอนนี้แพรไหมรู้สึกเก้ๆ กังๆ กับการที่ต้องใช้ลำแขนเรียวโอบไปที่ลำคอแกร่งของพายุ เพราะมันคือครั้งแรกของเธอ ที่ต้องทำอะไรแบบนี้กับผู้ชาย โดยเฉพาะชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ยืนข้างกาย ไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้าสำหรับเธอ

"โอบมาสิครับน้อง เขาจะเป่านกหวีดแล้ว เดี๋ยวก็แพ้ฟาล์วกันพอดี" แพรไหมยังคงยืนนิ่ง จนพายุต้องจับแขนเรียวของเธอ พาดมาที่ลำคอแกร่งของเขาเอาไว้เสียเอง ก่อนที่ชายหนุ่มจะใช้ลำแขนใหญ่คล้องไปที่คอระหงของหญิงสาวข้างกาย ความรู้สึกของทั้งสองในเวลานี้ไม่แตกต่างกัน เมื่อใจมันเต้นแรงไม่และเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ปรี๊ด!! เสียงนกหวีดดังขึ้น ทำให้นักศึกษาทั้งสิบคู่วิ่งออกจากจุดสตาร์ททันที ในขณะที่วิ่งมาได้แค่ครึ่งทาง แพรไหมก็รู้สึกเจ็บที่ขา เมื่อเชือกมันรัดแน่นจนผิวหนังของเธอแดงเป็นรอย เมื่อพายุใส่กางเกงขายาว ส่วนขาของหญิงสาวนั้นมันเปลือยเปล่า จึงทำให้การเสียดสีของเชือกกับเนื้อหนังของเธอนั้นถลอกได้ เพราะชายหนุ่มรัดแน่นเกินไป

"โอ๊ะ! ..รุ่นพี่ค่ะ แพรไปต่อไม่ไหวแล้ว" พายุหยุดวิ่งพร้อมกับก้มลงไปมองที่หน้าขาของเธอ เขาถึงกับตกใจไม่คิดว่ารอยเชือกจะทำให้ผิวหนังของแพรไหมถึงกับถลอกออกมา แสดงว่าเขามัดแน่นเกินไป หรือผิวของเธอบอบบางกันแน่ แต่พายุก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ ที่ทำให้หญิงสาวเจ็บตัว

"พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้น้องต้องเจ็บตัว ไปห้องพยาบาลกัน" พายุแกะเชือกออกก่อนที่เขาอุ้มแพรไหมขึ้นในท่าเจ้าสาว จนเธอนั้นตกใจ เมื่อไม่ทันได้ตั้งตัว

"ว้าย! รุ่นพี่ทำอะไรคะ ปล่อยเถอะค่ะ แพรเดินเองได้" คำพูดของแพรไหมไม่ได้มีผลใดๆ กับการกระทำของพายุเลยสักนิด

"เฮ้ย! ..พายุเกิดอะไรขึ้น" กวินป่าวประกาศเสียงดังใส่โทรโข่ง นักศึกษาหลายร้อยคนมองมาที่แพรไหมกับพายุเป็นตาเดียว แน่นอนเวลานี้เธอเป็นจุดศูนย์กลาง จนไม่รู้ว่าจะอายยังไงดี

"พายุ! ..ทำไมต้องอุ้มเธอแบบนั้นด้วย..มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนสินะ!" แอนนี่แย่งโทรโข่งจากมือของกวินพร้อมกับพูดประกาศออกมาเสียงดัง

"เกิดอะไรขึ้นแพรไหม.." ริต้าแกะเชือกออกจากขา แล้ววิ่งตรงมาหาเพื่อนของเธอ ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริง

"แค่ขาถลอกนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอก รุ่นพี่ปล่อยแพรลงได้แล้วค่ะ" แพรไหมพูดพร้อมกับพยายามดิ้นไปมา แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อร่างเล็กของเธออยู่ภายใต้อ้อมแขนอันแข็งแกร่งของพายุ

"เฮ้ย! ..ทำไมรอยมันถึงได้แดงขนาดนั้นแพรไหม เจ็บมากไหมนั่น!" ริต้าพูดออกมาเสียงดัง เมื่อเธอเพิ่งมองไปที่ขาของแพรไหม

"อย่าดิ้นเดี๋ยวตก" พายุพูดพร้อมกับอุ้มแพรไหมตรงไปที่ห้องพยาบาล แน่นอนว่านักศึกษาสาวต่างอิจฉาเธอ มีเพียงแค่แอนนี่และพวกพ้องที่มองจ้องอย่างอาฆาตแค้น เมื่อเธอคิดว่าแพรไหมใช้มารยาออดอ้อนออเซาะพายุ เพื่อให้ชายหนุ่มนั้นเอาอกเอาใจ

ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ แพรไหมจะเดินเข้ามาในมหา'ลัย ท่ามกลางสายตาผู้คนได้ยังไง พวกเขาคงคิดว่าเธอนั้นกำลังหลอกล่อผู้ชาย แถมผู้ชายที่พูดถึงดันเป็นพายุ เดือนมหาลัยที่ใครๆ ต่างก็จับจ้องอยากจะเป็นเจ้าของ หนึ่งในกลุ่มเสือหนุ่มที่เนื้อหอมที่สุดเลยก็ว่าได้