บทที่ 1 แม่เลี้ยง

ร่างเปลือยท่อนบนของหนุ่มวัยสี่สิบเศษจมดิ่งลงสู่ก้นสระน้ำสีฟ้าช้าๆ น้ำใสกระเพื่อมเป็นคลื่นเคลื่อนสู่ขอบสระ ล้นไหลลงร่องข้างขอบที่มีตะแกรงเหล็กซี่เล็กๆ กั้นเป็นแนวตลอดรอบสระดังซู่ซ่า ขณะเดียวกันเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกของหญิงสาวดังก้องไปทั่วทั้งสระน้ำ แทรกเข้าไปถึงในตัวบ้านซึ่งมีเพียงทีวีเท่านั้นรับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอก

ทีวีในห้องรับแขกดังซ่าสลับกับเงียบสนิท ภาพในจอหายไปเป็นช่วงๆ หน้าจอเป็นสีฟ้าเมื่อรับคลื่นไม่ได้ บางช่วงซ่าเป็นเส้นแล้วปรากฏภาพปกติแต่ภาพที่เห็นเป็นน้ำใสสะอาดมีฟองอากาศผุดขึ้นเป็นระยะๆ สถานที่ไม่บ่งบอกว่าเป็นที่ไหน ทะเล ลำคลอง ห้วย หนอง บึงใหญ่หรือน้ำในสระ

น้ำอ้อยสาวรุ่นร่างอวบนอนหลับอยู่หน้าเก้าอี้โซฟารับแขกเหมือนคนถูกวางยา ก่อนหน้านี้หล่อนกำลังดูละครน้ำดีที่เศร้าจนต้องเสียน้ำตาให้กับตัวละครไปหลายหยด จามรเดินเข้ามายืนมองสาวใช้อย่างติดรำคาญ

“ร้องไห้ทำไมนังอ้อย”

“สงสารพระเอกค่ะคุณจา ถูกแม่เลี้ยงตีจนน่วมทั้งตัว” น้ำอ้อยตอบนายผู้ชายโดยไม่ละสายตาจากจอทีวี

“คุณณีไปไหน” จามรถามขณะกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องรับแขก

“ไปทำผมค่ะตอนเย็นจะไปงานเลี้ยงค่ะ”

“คุณพลอยล่ะ” หนุ่มใหญ่ยิ้มจางเมื่อได้ยินคำตอบของสาวใช้ เขาหาทางเข้าใกล้พลอยดาวลูกเลี้ยงแสนสวยมานานหลายเดือนแล้วแต่พาณีภรรยาของเขาไม่ยอมเปิดทางให้สักครั้ง วันนี้จึงเป็นโอกาสทองของเขา

“อยู่ที่สระน้ำค่ะ” น้ำอ้อยชี้มือไปทางสระน้ำหลังบ้าน สายตายังคงจับนิ่งที่จอสี่เหลี่ยม จามรมองละครน้ำดีของน้ำอ้อยแล้วยิ้ม

“เปิดดังๆ สิเปิดค่อยแค่นี้จะสนุกได้ยังไง ฉันเปิดให้” จามรเดินไปหยิบรีโมทบนเก้าอี้โซฟากดเร่งเสียงดังขึ้น น้ำอ้อยมองเจ้านาย

“พอแล้วค่ะคุณจา เดี๋ยวคุณพลอยได้ยินอ้อยจะถูกเอ็ด”

“เออน่ะไม่ได้ยินถึงสระน้ำหรอก อีกอย่างหนูพลอยว่ายน้ำจะได้ยินอะไร” หนุ่มใหญ่วางรีโมทแล้วเดินผ่านหน้าน้ำอ้อยไปทางสระน้ำ

น้ำอ้อยเลิกสนใจคุณผู้ชายของบ้านเพียงเท่านั้นเพราะละครกำลังสนุกแต่อยู่ๆ ภาพแม่เลี้ยงลงไม้เรียวบนหลังของเด็กหนุ่มซึ่งเป็นลูกเลี้ยงก็กะพริบพรึบพรับแล้วดับวูบไปและจู่ๆ ภาพใหม่ก็ปรากฏขึ้นมาแทนที่ น้ำอ้อยจ้องเขม็งไม่หงุดหงิดเช่นทุกครั้งที่อบเชยผู้เป็นแม่หรือแสนผู้พ่อเข้ามาแย่งรีโมทเปลี่ยนช่องดูเรื่องอื่น ครั้งนี้น้ำอ้อยตั้งใจดูละครในจอเหมือนถูกมนต์สะกด

เด็กหนุ่มผู้อาภัพถูกแม่เลี้ยงใจร้ายทำร้ายตั้งแต่เด็กจนโต ความกลัวผสมกับความเคียดแค้นฝังลึกอยู่ภายใน เขาคิดว่าทางออกให้กับตัวเอง คิดหนีออกจากบ้านแม่เลี้ยง หนีจากพ่อที่ไม่ฟังคำพูดของลูกเมียเก่าอย่างเขา เขาต้องไปให้พ้นคนใจร้ายทุกคน ถ้าเขาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่ไม่มีความรักและความอบอุ่นให้เขาแม้เศษเสี้ยววินาทีอีกต่อไป เขาต้องตายไม่วันใดก็วันหนึ่ง

เขาหนีออกจากบ้านกลางดึกคิดว่าไม่มีใครเห็น แต่พอเท้าก้าวออกพ้นประตูบ้านเสียงแหลมของแม่เลี้ยงใจยักษ์ก็ดังแหวกความเงียบพร้อมปรากฏตัวที่ข้างพุ่มไม้ทึมทะมึน ชายแปลกหน้าร่างกำยำ 2 คนเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ตรงรี่เข้ามาหาเขา

ลูกเลี้ยงหนุ่มถูกกระชากลากถูด้วยมือแข็งกระด้างของชายร่างใหญ่ออกจากบ้านไปทางสระน้ำขุดหลังบ้าน เขาถูกจับโยนลงในน้ำอย่างไร้ความปรานี ความกลัวตายทำให้เด็กหนุ่มทะลึ่งพรวดขึ้นสู่ผิวน้ำตะเกียกตะกายขอความช่วยเหลือจากแม่เลี้ยง เขาทำผิดหนักหนาสาหัสทีเดียวหรือจึงตัดสินเขาด้วยวิธีเอาชีวิตเช่นนี้ แวบหนึ่งเขาคิดถึงพ่อแต่ใบหน้าเครียดถมึงทึงของพ่อก็ถูกลบไปด้วยคำด่าทอเกรี้ยวกราด เขาคิดถึงแม่ผู้ล่วงลับเพราะตรอมใจจากการนอกใจของพ่อและแม่เลี้ยงใจพาลเข้ามาราวีถึงบ้าน

“แม่ ช่วยผมด้วย” เป็นแวบสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะดับวูบ ดับทั้งกาย ใจ และดวงวิญญาณ

น้ำอ้อยรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกขึ้นมาฉับพลัน หล่อนล้มลงนอนกลิ้งเกลือกกับพื้นบ้านดิ้นทุรนทุราย มือสองข้างทาบที่อกแล้วเลื่อนขึ้นมาที่ลำคอ ลมหายใจขาดห้วง

“ช่วย..ช่วยด้วย ช่วยด้วย..” สาวใช้กระเสือกกระสนจนศีรษะชนกับขาเก้าอี้จึงสงบนิ่ง

ภาพในจอทีวีพร่าพราย มือโผล่พ้นน้ำไขว่คว้าหาหลักเกาะหยุดลง แม่เลี้ยงใจร้ายยืนมองด้วยสายตาเย็นชา ร่างไร้ซึ่งลมหายใจค่อยๆ จมดิ่งลงสู่ก้นสระครู่ต่อมาร่างนั้นค่อยๆ ลอยขึ้นเหนือน้ำ สงบ ไม่ดิ้นรน ไม่หวาดกลัว ทุกอย่างเหนือผิวน้ำนิ่งสนิท..

นอกบ้านที่ริมสระน้ำซึ่งออกแบบตกแต่งด้วยฝีมือพลอยดาว สถาปนิกหญิงฝีมือเยี่ยม เธอออกแบบบ้านที่เธออยู่ทั้งหลังและอีกหลายมุมในบ้านหลังนี้ รูปสระน้ำเป็นส่วนเว้าโค้งคล้ายสรีระของหญิงสาวหัวมุมด้านหนึ่งทำเป็นวารีบำบัดส่วนอีกด้านเป็นระบบว่ายทวนกระแสน้ำเฉพาะเวลาที่ผู้ต้องการจะว่ายทวนน้ำเท่านั้น ทุกอย่างปรับเป็นสระว่ายน้ำปกติก็ได้

พลอยดาวสวมชุดว่ายน้ำวันพีทสีน้ำทะเลโชว์ส่วนโค้งส่วนเว้าให้น่ามอง เธอเดินออกมาว่ายน้ำตอนเช้าเกือบทุกวันเฉพาะวันหยุดเสาร์อาทิตย์เช่นนี้เธอจะใช้เวลาอยู่ที่สระน้ำนานเกินกว่าชั่วโมง ไม่เพียงว่ายน้ำเท่านั้นเธอหยิบหนังสือทุกชนิดที่อยากอ่านติดมือมานอนอ่านบนเก้าอี้นอนริมสระน้ำด้วย เธอใช้เวลาพักผ่อนอยู่ในบ้านเสียส่วนใหญ่ แต่ถ้ามีงานด่วนในบริษัทสถาปนิกของทรงกลดซึ่งเป็นอาเธอจะเข้าไปทำงานแม้ว่าวันนั้นจะเป็นวันหยุดก็ตาม

ความเก่งในด้านหน้าที่การงานและความสวยที่หาตัวจับยากของพลอยดาวทำให้จามรพ่อเลี้ยงหนุ่มคิดไม่ดีกับลูกเลี้ยงสาว เขาส่งสายตาหวานกับเธอเมื่อสบโอกาสแต่เธอไม่เคยสนใจแม้วินาที เมื่อส่งสายตาไม่ได้ผลเขาจึงใช้วิธีเข้าใกล้ชิด หยิบยื่นส่งโน่นนี่ให้เวลาทานอาหารหรือนั่งดูทีวีใกล้ๆ กัน

กิริยาแปลกไปของจามรสร้างความไม่ไว้วางใจให้กับพาณีม่ายสาวสามีเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งต่อมลูกหมากเมื่อสองปีที่ผ่านมา หล่อนรู้จักจามรขณะไปงานเลี้ยงต้อนรับลูกชายเพื่อนรักที่บินกลับจากอังกฤษ จามรสนใจม่ายสาวทรงเสน่ห์มานานจึงตีสนิทและเมื่อพาณีไม่รังเกียจที่จะต้อนรับเขาเข้ามาเป็นหุ้นส่วนชีวิต เขาจึงขอหล่อนแต่งงานเพียงใช้เวลาคบกันแค่ครึ่งปีเท่านั้น