บทที่ 1

10 มิถุนายน 1877

ปารีส, ฝรั่งเศส

น้องสาว สุดที่รัก

พร้อมกับจดหมายฉบับนี้ พี่หวังว่าเธอจะสบายดี อันที่จริงพี่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องสงสัยในเรื่องสุขภาพของเธอเลย เพราะเธอน่ะแข็งแรงเหมือนแม่วัวทั้งหลายของพ่ออยู่แล้วนี่ สําหรับความสุขก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะต้องสงสัยอีกเช่นกัน เพราะเธอกําลังจะแต่งงานกับนักบวชหนุ่ม พระเอกของเธออยู่แล้ว

เธอรู้หรือเปล่าว่าจดหมายทุกฉบับที่เธอเขียนถึงพี่ตลอดปีที่ผ่านมา มีแต่เรื่องความมหัศจรรย์ของความรักกับ ลูคาส แบรดเล่ย์ เพียงอย่างเดียวเท่านั้น แม้แต่น้าลิเดียก็ยังไม่อาจบรรยายถึงความรักที่มีต่อชายหนุ่มด้วยการยกย่องสรรเสริญในคุณงามความดีของเขาได้เท่าเธอ

พี่ยังโชคดีมาก ที่อย่างน้อยแม่เลี้ยงคนดีของเรายังช่วยส่งข่าวมาให้รู้บ้าง ว่าปาป้ากับน้องชายทุกคนสบายดี อาเดวอนกับอาพอลลี่และลูก ๆ ยังทํางานกันอย่างขยันขันแข็งเหมือนเดิม ถ้าพี่จะต้องพึ่งพาอาศัยเธอให้ช่วยเล่า เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่เควด’ส ฮาเบอร์ แล้วละก้อ พี่คงไม่มีโอกาสได้รับรู้ความเป็นไปของครอบครัวหรือเพื่อนสนิททั้งหลายของเราเลย...

ขอโทษนะน้องสาวที่รัก อันที่จริงพี่ไม่ได้คิดจะต่อว่าต่อขานอะไรเธอหรอก พี่เพียงแต่อิจฉาในความสุขอันยิ่งใหญ่ของเธอเท่านั้น (พี่ขอสารภาพว่าสงสัยอยู่เหมือนกันว่า “ความสุขอันยิ่งใหญ่” ของเธอน่ะ มันมากมายพอที่จะอนุญาตให้ใคร ๆ ได้รับรู้ด้วยมากน้อยแค่ไหน เอาไว้ให้พี่กลับไปถึงบ้านเสียก่อนพี่จะต้องถามเธอแน่ และจะวัดค่าความสุขของเธอด้วยหน้าตาที่มันแดงก่ำได้เอง รับรองได้)

อย่างไรก็ตาม ขอร้องไว้อย่างหนึ่งว่า อย่าเพิ่งรีบวิ่งไปบอกปาป้ล่ะ ว่าพี่ชักคิดอยากจะแต่งงานขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะมันยังไม่มีโอกาสจะเป็นอย่างนั้นไปได้

มิลลิเซ้นท์...ถ้าเธอมาอยู่ใกล้ ๆ พี่ตอนนี้นะ เธอจะได้ยินเสียงถอนใจด้วยความเศร้าหมองของพี่อย่างแน่นอน เพราะเวลานี้พี่ก็อายุยี่สิบสามเข้าไปแล้ว สําเร็จการศึกษาในยุโรปนานแล้วด้วย ไม่จําเป็นต้องบอกเธอก็คงรู้ได้ว่าเวลานี้พี่กลายเป็นสาวทึนทึกขึ้นคานไปเรียบร้อยแล้ว อย่างน้อยที่โดยมาตรฐานของชาววอชิงตันทั้งหลายที่ช่วยกันตั้งขึ้นไว้

และพี่ก็เริ่มจะได้ตระหนัก ว่าเห็นจะถ่วงเวลาในการกลับบ้านให้ช้านานกว่านี้ไม่ได้อีกต่อไป อีกไม่นานพี่ก็คงจะแล่นเรือเข้าไปเทียบท่าในเวิ้งอ่าวที่เราเคยคุยกันมาตั้งแต่เด็ก และปาป้าก็คงจะจัดหาชายหนุ่มที่เป็นเป้าหมายว่าพี่สมควรจะแต่งงานด้วย ให้มายืนเรียงรายต้อนรับพี่เป็นทิวแถวอยู่บนท่าเรือแน่

พี่จะต้องลาออกจากความเป็นนางสาวของตัวเอง เตรียมตัวเป็นภรรยาที่ดี หลังจากนั้นก็จะต้องตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงลูก ซึ่งพี่ก็พอจะแน่ใจอยู่ว่าตัวเองคงจะมีความสุขพอสถานประมาณ ภายหลังจากไว้อาลัยให้กับความฝันที่เคยสร้างขึ้นไว้เรียบร้อยแล้ว อ้อ...แต่พี่จะต้องไม่ลืมว่ายามใดที่เกิดความเบื่อหน่ายขึ้นมา พี่ก็ยังนั่งเขียนรูปที่ตัวเองรักได้

โอ...มิลลี่ ยกโทษให้พี่เถอะนะที่พูดถึงอะไรต่อมิอะไรด้วยความรู้สึกที่แห้งแล้งแบบนี้ จริงๆ แล้วพี่ก็ไม่ได้ คัดค้านความคิดที่จะเป็นภรรยาหรือเป็นแม่หรอก ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยจริง ๆ แต่ก่อนที่มันจะมีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นกับชีวิตนี้ พี่ยังอยากผจญภัยให้มันยิ่งใหญ่อีกสักครั้งในชีวิต

ขณะนี้พี่คิดว่าตัวเองน่าจะมีความสุขมากกับการที่จะได้เดินทางช่วงสั้น ๆ ไปตามแนวฝั่งทะเลภาคใต้ของสเปน และที่แน่นอนก็คือจะได้ไปพํานักที่เกาะริซกับครอบครัวริชาร์ดสัน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของปาป้ากับลิเดียซึ่งเวลานี้กําลังเดินทางท่องเที่ยวอยู่ทั่วยุโรป เธอคงรู้แล้วว่าพี่จะเดินทางกลับบ้านพร้อมกับพวกเขา

เออ...เธอจำเบตติน่า ลูกสาวของครอบครัวนี้ได้ไหม พี่คิดว่าเธอต้องจําได้แน่ ทุกวันนี้เขาก็ยังเป็นคนขี้ขลาดเหนียมอายเหมือนกวางน้อยอยู่นั่นเอง เขาชอบนั่งถักโครเชท์อยู่ตรงมุมห้อง ยิ่งกว่าจะกล้าทําอะไรทั้งสิ้น ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการผจญภัยหรอก

แหม...พี่อยากให้เธอมาอยู่ที่นี่แทนเขาเหลือเกิน...

พี่ถอนหายใจอีกแล้วละมิลลิเซ้นท์ แต่ก็ยังเขียนจดหมายถึงเธอต่อ หลังจากที่นั่งเหม่อลอยทําความเข้าใจกับตัวเองอยู่พักใหญ่ พี่อยากรู้ว่ามันจะเป็นการขอร้องที่มากเกินไปหรือเปล่า ว่าก่อนหน้าที่พี่จะต้องกลับไปรับหน้าที่ซักผ้า ทําอาหาร เลี้ยงลูกจนเนื้อตัวอ้วนเผละนั่นน่ะ พี่อยากหาประสบการณ์ด้วยการท่องเที่ยวอีกสักพัก...มันเป็นอะไรบางอย่างที่พี่อยากจะเก็บไว้ในความทรงจําอย่างไม่มีวันลืมเลือน จะได้นึกถึงครั้งหนึ่งในชีวิตที่เราสามารถใช้ชีวิตหาความสําราญได้อย่างเต็มที่ไงล่ะ

พี่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่มากเกินกว่าจะคาดหวังได้ และพี่ก็คงเศร้าเสียใจกับความหวังที่สูญสิ้นอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นพี่จะต้องแสดงความกล้าหาญให้มากที่สุดไว้ และหวังแต่เพียงว่าจะได้มีโอกาสทําเช่นนั้นตลอดไป

อีกไม่นานเราก็จะได้กลับมาพบกันแล้วนะน้องสาวที่รัก และพี่ก็จะได้เห็นภาพอันน่าภาคภูมิใจ ยามที่ปาป้าจูงมือเธอเดินไปตามช่องทางเดินภายในโบสถ์สู่แท่นบูชาที่พระเอกของเธอรออยู่ตรงนั้น อ้อ...หลังจากฮันนีมูนแล้วกรุณาสละเวลาให้พี่บ้างนะ เรายังมีเรื่องจะต้องคุยกันเยอะแยะทีเดียว

ฝากความรักที่ไม่มีวันเสื่อมคลายให้ปาป้ากับน้าลิเดียด้วย รวมไปถึงน้องชายเล็ก ๆ ทุกคนที่ร่วมเผ่าเดียวกันกับเรา ฝากไปถึงอาเดวอนกับอาพอลลี่และญาติทุกคนที่น้องนึกออก อ้อ...อย่าลืม ดร.โจกับเอ็ตต้าแล้วก็ลูกเล็ก ๆ ทั้งสองของเขาด้วยนะ ฝากจูบมาถึงท่านสาธุคุณของน้องด้วยหนึ่งที ถ้าน้องคิดว่าเหมาะสมพอที่จะทําได้ โอ...แต่พี่ว่า จะแต่งงานกันอยู่แล้วไม่ต้องไปคํานึงถึงเรื่องความเหมาะสมหรอกน่า ถึงยังไงเธอก็ต้องจูบกันอยู่แล้วไม่ใช่หรือ

คิดถึงน้องมาก

ชาร์ลอตต์ของน้อง