ตอนที่ 11 : ไม่มีทางเลือก 3

“พายคายักขึ้นหาดไปแล้วพี่วิน เห็นคุณบารเมษฐ์บอกว่าแกอยากอาบแดดที่ชายหาด” อนุชิตรายงานตามที่ได้ยินมา

“อืม เห็นเงียบ ๆ ขรึม ๆ แบบนั้น เรื่องบนเตียงก็ใช่เล่น กว่าจะออกมากันได้ก็เกือบเที่ยงโน่น ไม่คางเหลืองไปแล้วเหรอยัยนีนนั่น”

“คงเพลียน่าดูแหละพี่วิน ตอนเข้าไปเอาข้าวในครัวตาโรย ๆ เหมือนกัน”

“แล้วยัยนั่นพูดหรือบ่นอะไรไหม”

“ไม่นี่พี่วินเห็นเงียบ ๆ คงไม่กล้าหรอกผมว่า”

“เออ ให้มันได้แบบนี้ ขืนโวยวายขึ้นมาล่ะพี่จะจัดการให้หนักเลย อ้อ พี่จะไปว่ายน้ำเล่นด้านหลังเรือสักหน่อย เองก็คอยดูแลเจ้านายดี ๆ ล่ะ บนชายหาดโน่นก็คอยส่องกล้องดูเป็นระยะด้วย ว่ามีอะไรเป็นอันตรายหรือเปล่า”

“ได้ครับพี่วิน” อนุชิตรับปากแล้วก็นั่งทำงานต่อ ส่วนธาวินไปเปลี่ยนกางเกงว่ายน้ำ แล้วลงเล่นน้ำในจุดที่ไม่เป็นการรบกวนลูกค้า

สักพักใหญ่ ๆ เจนธรรมชวนจิลาวัลย์ พายเรือคายักไปขึ้นชายหาดเหมือนกัน เขาเดินไปหยุดตรงที่นีนนารานอนหลับสนิทแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว กวาดตามองคนหลับด้วยความหื่นกระหาย จิลาวัลย์ยังเดินทอดน่องเล่นอยู่บนชายหาด แต่พอมองไปใต้ต้นไม้ก็พลอยรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

“โอ๊ย !” เสียงร้องดังขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทำให้บารเมษฐ์ตกใจตื่นรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปดู จิลาวัลย์เองก็วิ่งตามหลังเขาไปติด ๆ

เจนธรรมล้มลงกับพื้นมือกุมหน้าท้องเอาไว้แน่น ส่วนนีนนารานั้นกำลังยืนทำหน้าไม่พอใจใส่เขาอยู่ ครั้นเห็นอีกสองคนเดินเข้ามาหาใกล้ ๆ หญิงสาวก็เดินหลบไปอยู่อีกมุม

“คุณเจนธรรมเป็นอะไรคะ ร้องเสียเสียงดังเลย” จิลาวัลย์รีบคุกเข่าลง ประคองเขาให้ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

“มีอะไรกันโชน” บารเมษฐ์ถามเพื่อนตัวเอง ก่อนหันไปมองคนที่เดินมาหลบอยู่ด้านหลังเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ก็คุณนีนถีบฉันน่ะสิ” เจนธรรมรีบฟ้อง

“ถีบ ?” บารเมษฐ์หันกลับไปมองนีนนารา ซึ่งตอนนี้เอาแต่ก้มหน้ามองทราย ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองคนอื่น

“นีนเธอถีบไอ้โชนมันจริงหรือเปล่า” บารเมษฐ์ถามย้ำ

“จริงค่ะ พอดีว่าฉันหลับอยู่ แล้วคุณเจนธรรมเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ ฉันตกใจ เลยถีบออกไปแบบไม่รู้ตัวค่ะ” นีนนาราพยายามพูดไม่ให้เรื่องดูเลวร้ายจนเกินไป เธอไม่กล้าหักหน้าเจนธรรมด้วยการบอกว่าเขาลูบต้นขาของเธอก่อน เธอตื่นมาเจอบอกให้หยุดเขาก็ไม่ยอมฟัง เลยต้องถีบ จนกระเด็นออกไปแบบนั้น

“แบบนี้นี่เอง แกผิดนะโชนทำนีนตกใจก่อน” บารเมษฐ์สรุปแบบเป็นกลางที่สุด

“อะไรวะไอ้ฟาร์ม นี่แกเข้าข้างคุณนีนเหรอวะ”

“เปล่าไม่ได้เข้าข้าง”

“ก็แค่ลูบ ๆ คลำ ๆ แค่นี้เอง ไม่เป็นมืออาชีพเลย” คำพูดดูแคลนของเจนธรรม ทำให้ทุกคนต้องหันมามองเขาเป็นสายตาเดียวกัน โดยเฉพาะบารเมษฐ์เขาถึงกับต้องเดินเข้าไปหาใกล้ ๆ

“ลูบ ๆ คลำ ๆ” เอ่ยย้ำคำที่เจนธรรมเอ่ยออกมาเมื่อครู่นี้

“อะไรนักหนาวะไอ้ฟาร์ม ปกติเราก็แบ่งกันกินอยู่บ่อยครั้ง” คนร้อนตัวรีบโวยวายใส่เพื่อน

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ สรุปคือแกไปลูบ ๆ คลำ ๆ นีนเขา แล้วเขาก็เลยถีบแกเข้าให้ว่างั้น”

“เออ” เจนธรรมยอมรับทั้งที่ยังรู้สึกโกรธนีนนาราอยู่ เขาไม่มีเสน่ห์ตรงไหน ทำไมหญิงสาวถึงทำท่ารังเกียจแบบนั้น

ได้ยินแล้วจิลาวัลย์เองก็รู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า หญิงสาวขึงตามองนีนนาราอยู่ตลอดเวลา แต่จนแล้วจนรอด คนทำผิดก็ไม่ยอมเอ่ยคำพูดที่เธออยากได้ยิน

“นีนเธอไม่ได้ตั้งใจถีบคุณเจนธรรมใช่ไหม ถ้างั้นก็ขอโทษคุณเจนธรรมเขาเสียสิ คุณเจนธรรมเขาออกจะใจดี เขาไม่ถือโทษโกรธเธอหรอก จริงไหมคะ” จิลาวัลย์พูดกับหญิงสาวแล้วหันไปซบหน้าตรงอกออดอ้อนเขา นีนนาราเห็นแล้ว ก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างอึดอัดใจ ก็ใครว่าเธอไม่ตั้งใจล่ะ

“ขอโทษค่ะคุณเจนธรรม” แต่เพราะอยากให้เรื่องนี้จบเร็ว ๆ เธอจึงต้องยกมือขึ้นไหว้ขอโทษเขา

“แล้วแกล่ะไอ้โชนยกโทษให้นีนไหม เขาอุตส่าห์ยกมือไหว้ขอโทษแล้วนะ” บารเมษฐ์หันไปมองเพื่อนกึ่งบังคับ

“เออ ยกโทษให้ก็ได้ แต่ทีหลังอย่าทำอีกนะ”

“งั้นก็เลิกแล้วต่อกันนะคะ คุณเจนธรรมเราไปนอนอาบแดดเล่นกันบ้างดีกว่าค่ะ” จิลาวัลย์รีบดึงข้อศอกของเจนธรรมให้ลงไปนอนอาบแดดที่ชายหาด นีนนาราจึงทรุดตัวลงนั่งบนผืนผ้าตามเดิม บารเมษฐ์ทรุดตัวลงนั่งตามหญิงสาวบ้าง

“ไม่ไปอาบแดดต่อแล้วเหรอคะ”

“ไม่ล่ะ รำคาญสองคนนั้น” เขาพูดทีเล่นทีจริง

“เอ่อ แล้วคุณจะทำอะไรต่อคะ” เห็นเขามานั่งข้าง ๆ เธอ ไม่มีท่าทีจะเดินไปอาบแดดต่อ หญิงสาวเลยเกิดความสงสัยขึ้นมา

“นอน” เขาตอบสั้น ๆ

“ว่าไงนะคะ”

“ฉันบอกว่าจะนอนตรงนี้กับเธอนี่แหละ อาบแดดพอแล้ว” พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนในทันที โชคดีผ้าที่นำมาปูเป็นผืนค่อนข้างใหญ่พอที่สองคนจะสามารถนอนแบบเบียด ๆ กันได้ นีนนารานั่งชันเข่ามองเขานอนอยู่เงียบ ๆ สักพักเขาก็หลับสนิทลงไปจริง ๆ คงจะง่วงมากเหมือนเธอ แล้วเธอจะมานั่งมองสองคนนั้น นัวเนียกันกลางทะเลทำไม คิดแล้วก็เอนตัวลงนอนและหันหลังให้เขา

“อ๊ะ” ท่อนแขนหนาและหนักของเขา จงใจพาดมากอดเอวเธอเอาไว้ พร้อมกับลมหายใจที่เป่ารด จูบหนัก ๆ ตรงต้นคอก็ตามมา

“คุณบารเมษฐ์” หญิงสาวเสียงสั่นยามเรียกชื่อของเขา

“นอนได้แล้ว” เขาตัดบทแล้วหลับต่ออย่างง่ายดาย

แต่ก็เป็นการหลับ ๆ ตื่น ๆ เพราะเสียงหยอกล้อของสองคนในทะเล บ่อยครั้งที่นีนนาราได้ยิน เสียงถอนหายใจอย่างหงุดหงิดจากบารเมษฐ์ และในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับดึงข้อมือของเธอให้ลุกตามไปด้วย

“อะไรคะ”

“ขึ้นเรือกันดีกว่า” เขาช่วยเก็บของ แล้วพายเรือคายักกลับขึ้นเรือไป โดยไม่คิดชวนเจนธรรมกับจิลาวัลย์ให้ตามไปด้วย บารเมษฐ์รู้สึกรำคาญความสำราญของทั้งคู่ ที่มักจะส่งเสียงดังขณะที่เขาอยากอยู่กับธรรมชาติเสียมากกว่า แต่จะให้พูดตรง ๆ ก็เกรงว่าความเป็นเพื่อนจะระหองระแหงกันเปล่า ๆ

“เล่นน้ำในสระไหมนีน” เขาถามระหว่างเดินขึ้นไปบนเรือ

“ไม่ค่ะ” แค่คิดว่าสองคนนั้น ได้ทำอะไรกันบ้างในสระน้ำแห่งนี้ นีนนาราก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา กลัวว่าบารเมษฐ์จะเจริญรอยตามเพื่อนไปอีกคน

“งั้นเราไปแช่น้ำอุ่น ๆ ในห้องดีกว่า”

หญิงสาวรู้ว่าในห้องมีอ่างอาบน้ำวนอยู่ แต่ยังไม่มีใครใช้งานสักคน เพราะสภาพอ่างก็ยังแห้งสนิทอยู่ตลอดเวลาที่เธออาบน้ำ อ่างอาบน้ำวนเป็นทรงกลมมีเบาะรองนั่ง และกระจกในห้องน้ำก็สามารถเปิดให้เห็นวิวด้านนอกได้ เพียงแต่เธอไม่คิดจะเปิดมันแค่นั้นเอง

“คุณบารเมษฐ์คะ ฉันไม่ได้ลงน้ำไม่เปียกนะคะไม่ต้องอาบก็ได้ค่ะ” หญิงสาวนึกชื้นใจที่เธอไม่เปียกน้ำทะเล มีแค่เศษทรายที่ปัดออกก็พอ

“ไม่เปียกก็ต้องอาบเป็นเพื่อนฉันนะนีน”

“แต่ว่าเอ่อ “

“หน้าที่ของเธอคือบริการฉันให้มีความสุขนะจำได้ไหม นี่ไงล่ะงานบริการของเธอ” คนพูดหยุดเดินแล้วดึงตัวของนีนนาราเข้ามาสวมกอดเอาไว้ เขาดันปลายคางของหญิงสาวขึ้น แนบริมฝีปากเข้าไปควานหาความหอมหวานภายใน แม้จะจูบไม่ค่อยเป็น แต่นีนนาราก็ไม่ขัดขืนหรือต่อต้านเขา หญิงสาวรู้ซึ้งแล้วว่าอยู่บนเรือลำนี้ หากเขาต้องการเธอก็ปฏิเสธไม่ได้

“แค่อาบน้ำเฉย ๆ ได้ไหมคะ”

“หืม แล้วใครว่าฉันจะทำอะไรเธอล่ะ” พูดจบเขาก็ดึงมือของหญิงสาวให้เดินลงไปยังห้องนอนของตัวเอง