ได้เวลาใช้หนี้(1)

ตอนที่ 3

ได้เวลาใช้หนี้

โสรญาถูกพาตัวมาที่คฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางเมือง ทันทีที่ผ้าคลุมถูกเปิดออกหญิงสาวก็รู้สึกตกตะลึง เธอเคยไปเยี่ยมบ้านของจอนนี่ซึ่งเป็นพ่อเลี้ยง แม้เขาจะร่ำรวยแต่บ้านก็ไม่ได้หลังใหญ่ขนาดนี้

“เข้ามาสิ”

เธอถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีผู้คนล้อมรอบตลอดเวลา หญิงสาวมองไม่เห็นทางที่จะหนี เธอจึงตัดสินใจเดินตามชายหนุ่มเข้าไปด้านใน เป็นครั้งแรกที่โสรญานั้นได้สัมผัสกับความโอ่อ่าหรูหรา เธอมองสำรวจอย่างลืมตัว

“ที่นี่คือบ้านของฉัน และจะเป็นบ้านของเธอนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

ชายหนุ่มเอ่ยขณะที่หญิงสาวส่ายหน้า เรื่องราวที่เกิดขึ้นเธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยแม้แต่นิดเดียวแต่ทำไมต้องมารับกรรมในสิ่งที่ไม่ได้ก่อด้วย

หญิงสาวรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ยุติธรรมกับชีวิตของเธอจึงได้ตัดสินใจเอ่ยขอร้องมาวินให้ปล่อยเธอไป แต่ชายหนุ่มนั้นเสียเงินไปหลายแสนเพื่อได้ตัวเธอมา เขาจึงไม่ยอมปล่อยหญิงสาวไปง่ายๆและปฏิเสธทันที

“ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันไม่รู้เรื่องด้วยสักหน่อย”

หญิงสาวพูดอ้อนวอนก่อนที่ชายหนุ่มจะปรายตามองเธอ

“ไม่มีทาง ฉันเสียเงินซื้อเธอมาแล้ว คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆงั้นรึ”

มาเฟียหนุ่มกล่าว เขาไม่ได้เสียเงินหลายแสนเพื่อละลายเล่น แต่เพราะเขาต้องการตัวเธอมาก จึงได้ยอมทุ่มเงินขนาดนั้นให้กับลูกหนี้ที่นำเงินเขาไปถลุงและไม่เคยใช้คืนเลยแม้แต่บาทเดียว

มาวินเจ็บใจแต่ถึงอย่างนั้นการที่เขาได้ตัว โสรญามาก็ทำให้หักล้างกันไปได้บ้าง

“แล้วการที่คุณพาฉันมาที่นี่มันมีประโยชน์อะไร”

หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่ได้มีความสามารถโดดเด่นอะไรเลย การที่เขาได้ตัวเธอมาก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรนัก เธอทำงานบ้านได้นิดๆหน่อยๆ ทำอาหารก็ไม่เก่ง ถึงจะเรียนดีแต่ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองมีความสามารถถึงขั้นจะช่วยถอนทุนคืนได้

หญิงสาวพยายามเกลี้ยกล่อมขอให้ชายหนุ่มนั้นปล่อยเธอไป แต่มาวินไม่สนใจ เขาดึงข้อมือ หญิงสาวเข้ามาที่โถงกลางบ้าน ก่อนจะแนะนำเธอให้เหล่าคนรับใช้ได้รู้จัก

“นี่คือนายหญิงคนใหม่ ให้เรียกเธอว่าคุณโส”

หญิงสาวขมวดคิ้ว หันมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ทุกคนที่นี่ให้เกียรติเธอเป็นอย่างมาก ส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ ทำให้โสรญารู้สึกอุ่นใจขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่โดนลักพาตัวมา

“พานายหญิงไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่”

หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว เธอก็ถูกพาขึ้นไปด้านบน ก่อนที่ผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกันจะเข้ามาปลดเสื้อผ้าเธอออกจะเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า หญิงสาวรู้สึกอายเป็นอย่างมากแต่ถึงอย่างนั้นคนรับใช้เหล่านี้ก็ไม่ได้มองเรือนร่างเธอเลย

โสรญาถูกพาตัวลงไปแช่ในอ่างน้ำนม ก่อนที่หญิงสาว 3 คนจะเข้ามาขัดถูร่างกายเธอทุกซอกทุกมุม

“ฉันอยากออกไป พอจะชี้ทางให้หน่อยได้ไหม”

ทุกคนสบตากันก่อนจะส่ายหน้า พวกเธอมีหน้าที่แค่ดูแลรับใช้เจ้านายเท่านั้น ไม่กล้าที่จะทรยศหักหลังมาวินเพราะกลัวว่าจะถูกทำโทษถึงชีวิต

โสรญารู้สึกสิ้นหวัง หญิงสาวควรจะรู้ตัวตั้งแต่แรกว่าคนที่นี่ไม่ได้เต็มใจช่วยเหลือเธอ เพราะพวกเขานั้นล้วนเป็นคนของมาวินทั้งสิ้น

“แค่บอกทางก็ได้ เขาไม่รู้หรอก”

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงพยายามขยั้นขยอ หวังว่าอีกฝ่ายจะเห็นใจเธอที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน แต่กลับกลายเป็นว่าหญิงสาวทั้งสามคนนั้นเอาแต่นั่งนิ่งปิดปากเงียบไม่พูดอะไร

โสรญาถอนหายใจยาว เธอเงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดานสูงก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา

“ฉันไม่ได้อยากมาที่นี่ ฉันอยากกลับบ้าน”

หญิงสาวเอ่ยก่อนจะร้องไห้สะอึกสะอื้น บรรดาคนรับใช้รู้สึกสงสารและเห็นใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเธอเองก็เป็นแค่ลูกจ้าง ไม่กล้าพอที่จะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ หญิงสาวก็ถูกบังคับให้แต่งชุดวาบหวิว ตอนแรกเธอไม่ยินยอมแต่ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องใส่เพราะหากไม่ใส่ชุดนี้ก็จะไม่มีชุดอื่นให้ใส่แล้ว หญิงสาวเห็นว่ายังดีกว่าที่เธอต้องแก้ผ้าเดินไปเดินมา จึงยอมใส่อย่างไม่เต็มใจนัก

มาวินเดินทางออกไปข้างนอก โสรญาทราบจากคนของเขาว่าอีกนานกว่าที่ชายหนุ่มจะกลับ หญิงสาวไม่รู้จะทำอะไรได้แต่เดินไปเดินมา

เธอยังวิตกกังวลต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้ว่าเธอนั้นจะไม่ใช่คนจัดจ้านแต่ก็ไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่ามาวินนั้นต้องการจะทำอะไร

“นายหญิงคะ”

หญิงสาวถอนหายใจยาว เธอไม่ชอบสรรพนามที่ทุกคนนั้นเอ่ยเรียกเลยแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวไม่ได้ต้องการมีชีวิตแบบนี้ เป็นนกน้อยในกรงทองที่ไร้อิสระ

“อีกสามชั่วโมงคุณมาวินจะกลับมาค่ะ”

สาวรับใช้เอ่ยก่อนที่เธอนั้นจะวางถาดอาหารลงบนโต๊ะและเดินออกไป โสรญาถอนหายใจยาวเธอกินอะไรไม่ลงจึงปล่อยให้อาหารนั้นเย็นชืด

เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงสาวรับใช้ก็เข้ามาเก็บถาดอาหารเมื่อเห็นว่าข้าวนั้นไม่พร่องลงไปเลยแม้แต่นิดเดียวก็นำไปอุ่นซ้ำก่อนจะยกขึ้นมาใหม่

โสรญาก็ยังไม่แตะอาหารในถาด เธอกินอะไรไม่ลงแม้จะหิวแค่ไหนแต่ความอยากอาหารก็เป็นศูนย์

“กินหน่อยเถอะนะคะนายหญิง ถ้าคุณมาวินรู้ว่านายหญิงไม่กินอาหารพวกเราจะโดนทำโทษกันหมด”

หญิงสาวขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าการที่เธอจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไรมันเกี่ยวกับคนเหล่านี้ยังไง

“เขาจะทำโทษพวกคุณเรื่องอะไร”

“คุณมาวินกำชับพวกเราให้ดูแลนายหญิงให้ดี แต่ถ้านายหญิงไม่กินอาหารแล้วเป็นลมขึ้นมาพวกเราก็จะเดือดร้อนนะคะ”

บรรดาคนรับใช้รีบบอก ทุกคนมีสีหน้ากังวลและขอร้องให้โสรญาช่วยกินอาหารที่ยกมาให้

“ก็ได้”

เพราะเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน หญิงสาวจึงตัดสินใจตักข้าวเข้าปาก และด้วยความหิวบวกกับรสชาติที่ดีของอาหารเพียงไม่นานทุกอย่างในถาดนั้นก็เหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า

“ขอบคุณนะคะนายหญิง”

โสรญาพยักหน้าก่อนจะมองตามร่างบางจนลับสายตา หญิงสาวถอนหายใจยาวออกมาอีกครั้ง ก่อนที่เธอนั้นจะเดินมาริมระเบียง มองลงไปด้านล่างเห็นบอดี้การ์ดยืนรายล้อมรอบคฤหาสน์ก็หมดหวังที่จะหลบหนี

โสรญาคิดถึงแม่มาก แต่ไม่รู้ว่าจะติดต่ออีกฝ่ายยังไง หญิงสาวได้แต่ภาวนาขอให้แม่นั้นไม่รู้และเรื่องที่เธอหายไป หญิงสาวไม่ต้องการให้แม่ไม่สบายใจ

เวลาล่วงเลยไปสามทุ่ม มาวินเดินทางกลับมาก่อนที่บอดี้การ์ดชุดใหม่จะเปลี่ยนเวรเฝ้ายาม

“เรียบร้อยเเล้วใช่ไหม”

หัวหน้าแม่บ้านวัยกลางคนพยักหน้า ก่อนที่เธอและสาวรับใช้บางส่วนจะกลับไปพักผ่อน มาวินไม่รอช้ารีบเดินขึ้นไปชั้นบนทันที

เขาเปิดประตูห้องเข้ามาก่อนเห็นว่าโสรญานั้นหลับไปแล้ว หญิงสาวนอนอยู่ที่โซฟา ร่างกายคุดคู้เพราะความหนาวเย็น

ชายหนุ่มสะกิดที่แขนของเธอ ทำให้หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมา โสรญาสะดุ้งก่อนจะลุกพรวดขึ้นนั่งและมองไปรอบๆด้วยความงุนงง