ถูกหลอกจากคนที่รัก(3)

“เดี๋ยวพี่ไปหาพ่อก่อน”

เธอกระซิบบอกน้องสาวก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไป ขณะนั้นนุษบาได้เอ่ยเรียกลูกสาวมาใกล้ๆ

“ได้เงินมาไหม”

มีนานุชส่ายหน้าก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงด้วยท่าทางเซ็งๆ เธออยากดื่มเหล้าจนจะลงแดงตายอยู่แล้ว แต่ไม่รู้จะไปหาเงินที่ไหน เดี๋ยวนี้โสรญาก็เริ่มไม่ใจอ่อนให้เงินเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

คนเป็นน้องหยิบบุหรี่ออกมาสูบก่อนจะถูกผู้เป็นแม่แย่งไป

“แม่!”

“อะไร! ฉันเป็นแม่แกนะ บุหรี่ตัวไม่กี่บาทจะหวงทำไม”

นุษบาตวาดลูกสาวก่อนที่เธอจะคว้ากระเป๋าและเดินออกไป ขณะนั้นโสรญาเข้ามาหาพ่อในห้องก่อนที่จะเห็นอีกฝ่ายนอนอยู่บนที่นอนเก่าๆ

“พ่อเป็นยังไงบ้าง”

หญิงสาวเอ่ยถามก่อนที่ชายวัยกลางคนจะลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นหน้าลูกสาวเขาก็เหมือนเห็นทางออก โสภณไม่รอช้ารีบเอ่ยขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายทันที

“โส ช่วยพ่อด้วยนะลูก พวกมันจะฆ่าพ่อ”

หญิงสาวขมวดคิ้ว เธอพอจะรู้ว่าพ่อนั้นติด การพนันอย่างหนักและรู้ว่าอีกฝ่ายมีหนี้สินมากมาย แต่ก็ไม่ได้คิดว่าเจ้าหนี้นั้นจะเป็นถึงมาเฟียใจโฉด

“โส พ่อขอยืมเงินสักสามล้านได้ไหมลูก”

หญิงสาวถอนหายใจยาว เธอไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นหรอก แม้ว่าพ่อเลี้ยงเธอจะร่ำรวยมากแต่เขาก็มักจะสอนเสมอว่าไม่ควรใช้เงินไปกับเรื่องฟุ่มเฟือยที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์

“หนูไม่มีหรอก”

“จะไม่มีได้ยังไง พ่อเลี้ยงลูกรวยไม่ใช่รึไง ยืมเงินมันให้พ่อหน่อยสิลูก”

โสรญาแม้จะรักพ่อมาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รักแม่มากกว่า ในวันที่พ่อทิ้งแม่ไป เธออยู่ในเหตุการณ์ เห็นแม่ร้องไห้เสียน้ำตาตรอมใจจนเกือบตาย โชคดีที่แม่ได้มีโอกาสเจอกับจอนนี่ ผู้ชายที่เข้ามารักษาแผลใจและมอบชีวิตใหม่ให้แม่ของเธออีกครั้ง ฉะนั้นแล้ว เธอไม่สามารถหลอกลวงทั้งสองเพื่อเอาเงินมาให้พ่อได้

มีนานุชเดินเข้ามาในห้อง เธอต่อว่าพี่สาวที่ใจดำแต่โสรญาไม่ได้สนใจ เพราะนี่คือวิธีที่ดีที่สุดที่เธอจะช่วยให้พ่อหลุดพ้นจากวงจรนรกอย่างการพนัน

“เธอกับแม่ควรจะห้ามพ่อ ไม่ใช่ส่งเสริม”

“ใครจะห้ามได้ พ่อติดพนันเอง ตอนไปยืมเงินคนพวกนั้นก็เป็นคนไปยืมเอง ไม่มีใครบังคับ สักหน่อย”

หญิงสาวเอ่ยหน้าตาเฉย เธอไม่สนใจหรอกว่าพ่อแม่จะเดือดร้อนแค่ไหน เธอสนใจแค่ตัวเองเท่านั้น

“พี่มีเงินตั้งเยอะ ทำไมไม่ช่วยพ่อเองล่ะ”

โสรญาส่ายหน้า เธอไม่กล้าพอที่จะบากหน้าไปยืมเงินจอนนี่เพื่อเอามาใช้หนี้พนันที่พ่อกับแม่เลี้ยงก่อเอาไว้ อีกอย่างเธอก็ไม่ควรนำความเดือดร้อนไปให้คนทั้งสอง

ขณะที่โสรญากำลังนิ่งคิดอยู่นั้น จู่ๆโสภณก็ลุกขึ้นและเดินออกไปตามหลังด้วยมีนานุช หญิงสาวไม่ได้เอะใจอะไรคิดว่าทั้งสองคงจะลงไปข้างล่างจึงได้นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที

หญิงสาวมองออกไปด้านนอกก่อนมองหากระเป๋าที่วางไว้บนโต๊ะ เมื่อไม่เจอก็ตั้งใจจะลงไปด้านล่างแต่กลับพบว่าประตูถูกล็อกจากด้านนอก

“พ่อ! เปิดประตูให้หนูหน่อย”

โสรญาตะโกนเรียกคนด้านนอกแต่กลับไร้เสียงตอบรับ เธอเริ่มไม่สบายใจเพราะทั้งกระเป๋าและโทรศัพท์ถูกนำออกไปด้วย

“มะนาว เปิดประตูให้พี่หน่อย”

เธอพยายามพังประตูแต่เมื่อเห็นว่าเปล่าประโยชน์ก็เริ่มมองหาทางหนีทางอื่น แต่ทว่าหน้าต่างนั้นติดตั้งลูกกรงไว้ ทำให้หญิงสาวเริ่มหมดหวัง จนถึงตอนนี้เธอรู้แล้วว่าถูกหลอกมาขังเอาไว้

“พ่อจะทำอะไร พ่อขังหนูทำไม”

หญิงสาวรู้สึกตื่นตะหนก เธอพยายามร้องเรียกให้คนช่วยแต่น่าเสียดายหน้าต่างทุกบานถูกปิดตายราวกับจัดเตรียมเอาไว้แล้ว

โสภณนั่งอยู่ด้านล่าง ได้ยินเสียงลูกสาวที่กำลังตะโกนเรียกก็ไม่สบายใจนัก เขาหันมองลูกสาวคนเล็กที่กำลังนั่งไขว้ห้างรื้อกระเป๋าโสรญาก่อนจะตัดสินใจทำลายโทรศัพท์ทิ้ง มีนานุชเห็นแบบนั้นก็ร้องโวยวาย

“พ่อ ปาทิ้งทำไม”

โสภณกลัวว่าทางฝั่งแม่ของโสรญาจะเอะใจที่ลูกสาวหายตัวไปและตามแกะรอยจากสัญญาณมือถือ จึงได้ตัดสินใจทำลายทิ้งเพราะไม่ต้องการให้ใครตามตัวหญิงสาวพบจนกว่าเธอนั้นจะชดใช้หนี้ให้เขาจนหมดสิ้นเสียก่อน