ตอนที่ 2

ทรงกลดควักปืนที่เหน็บเอวออกมาเล็งไปที่ร่างหมดสภาพ มันก้มลงกรานกราบแล้วพากันวิ่งหนีออกไปจากกระท่อม สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์แล้วบิดออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

“ใส่เสื้อซะ… ”

ทรงกลดถอดเสื้อของตัวเองแล้วโยนให้หล่อนที่อยู่ในสภาพสองเต้าเปล่าเปลือย ทรวงอกแม่ลูกอ่อนอวบคัด ใหญ่สะดุดตาของทรงกลดจนเขาเผลอมองอย่างลืมตัว ก่อนจะชักสายตาออกมา เบือนหน้าไปอีกทางในระหว่างหล่อนเอื้อมมือมารับเสื้อ

“ขอบคุณจ้ะ… ฮือๆ… ”

หญิงสาวสะอื้น มือเรียวรับเสื้อมาสวมคลุมร่างด้วยความตกใจและหวาดกลัวกับเหตุการณ์เมื่อครู่

หญิงสาวผู้โชคร้ายแหงนหน้ามองทรงกลดที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า แม้ถอดเสื้อยีนส์แขนยาวให้หล่อน แต่เขายังเหลือเสื้อกล้ามสีขาวสวมอยู่ด้านใน ทำให้เห็นปั้นไหล่และอกเต็มตึงไปด้วยมัดกล้าม

“เธอโอเคนะ… ไม่เป็นไรใช่ไหม”

ทรวงกลดหันมาถาม เมื่อเห็นว่าหล่อนสวมเสื้อเรียบร้อยแล้ว

“ค่ะนาย… ขอบคุณค่ะที่ช่วยหนู”

เสียงยังสั่นเครือ ตอบพลางคว้าลูกน้อยมาแนบอก ยกมือไหว้ของคุณทรงกลดที่เข้ามาช่วยเหลือไว้ได้ทันเวลา

“ไปยังไงมายังไงถึงโดนไอ้สองทรชนพาเข้าป่าถึงนี่”

ทรงกลดสงสัย จ้องมองเรือนร่างเอิบอิ่มสะดุดตา หล่อนเป็นแม่ลูกอ่อนที่สวยและเซ็กซี่เหลือเกิน ใบหน้ารูปไข่ ตาคม ผมยาว ผิวอิ่มน้ำดูขาวเนียนเปล่งปลั่งจนเขาแทบไม่อาจละสายตาจากหล่อน

“หนูชื่อนางค์ค่ะ… หนูมาตามหาผู้ชายคนหนึ่งค่ะ… เค้าเป็นพ่อของเด็กคนนี้”

เสียงพูดอึกอัก

ในดวงตายังมีแววตระหนกตกใจกับเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อครู่

หล่อนเอามือลูบศีรษะเด็กน้อยในอ้อมกอดด้วยความรักใคร่ จากนั้นก็เล่าให้ทรงกลดฟังว่า

“หนูชื่อ ‘คนางค์’ ค่ะ มาตามหาผู้ชายคนหนึ่งค่ะ… เขาชื่อ ‘เชิด’ เป็นพ่อของเด็กคนนี้”

“อ๋อ… เข้าใจละ เธอมาตามหาสามี”

ทรงกลดสรุป

หากหญิงสาวกลับส่ายหน้า เหมือนไม่ยอมรับว่าชายที่ตาหานั้นคือสามีของหล่อน

“ยังไงกัน… ”

หัวคิ้วเป็นแพสีดำหนามองเห็นเส้นขนคิ้วเรียงแนวสวยของหนุ่มใหญ่วัยใกล้สี่สิบ ชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย

“เขาไม่ใช่สามีหนูค่ะ… ”

หล่อนส่ายหน้า รีบแย้งขึ้นทันควัน

“ยังไงกัน… ฟังแล้วยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ไม่ใช่สามี… แต่เป็นพ่อของเด็กน้อยคนนี้ อืม… หรือว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเธอ?”

ทรงกลดสันนิษฐาน

หากเต้านมแม่ลูกอ่อนอวบคัดที่เห็นอยู่ตรงหน้า ใหญ่และขาวมากจนมองเห็นเส้นเลือดสีเขียวกระจายเป็นสายรางๆ อยู่ใต้โนมเนื้อบอบบาง ทำให้ทรงกลดแอบกลืนน้ำลายลงคอหลายครั้งด้วยความลืมตัว ก็น่าจะช่วยยืนยันได้ว่าหล่อนต้องเป็นแม่ของเด็กอย่างแน่นอน นอกเสียจากว่าจะมีเรื่องราวอะไรที่ซับซ้อนเกินกว่าความเข้าใจของเขา

“แล้วไอ้เชิดที่เธอกำลังตามหา… มันอยู่แถวนี้หรือยังไง เธอจึงเข้ามาที่นี่?”

ทรงกลดสงสัย กาญจนบุรีมีหลายอำเภอ ไม่ง่ายที่จะตามหาใครสักคน

“หนูรู้แค่ว่าเขามาทำงานที่โรงงานน้ำตาลในกาญจนบุรี แต่ไม่รู้ว่าโรงงานอะไร หนูลองเข้าไปถามกลุ่มวินมอเตอร์ไซค์ที่ท่ารถ ไอ้สองคนที่พาหนูมาปล้ำมันบอกว่ารู้จักโรงงานแถวนี้หลายที่ มันอาสาจะพาหนูไปส่ง… แต่กลับพาเข้ามาปล้ำในกระท่อม หนูไม่คิดว่าพวกมันจะหลอก”

“โถ… แม่คุณ ทำไมไว้วางใจคนแบบนี้”

สายตายังไม่ละจากเรือนร่างเอิบอิ่มไปด้วยเลือดเนื้อวัยสาวสะพรั่งของแม่ลูกอ่อน ถ้าเดาไม่ผิดอายุของหล่อนน่าจะยี่สิบต้นๆ

“ก็มันบอกว่าจะพาหนูมาส่งที่โรงงานน้ำตาล… ไม่คิดว่าพวกมันจะชั่วร้ายขนาดนี้”

ดวงตาของหล่อนใสซื่ออย่างคนมองโลกในแง่ดี

“แล้วแถวนี้ก็มีโรงงานน้ำตาลหลายแห่ง… และเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ… ว่าผู้ชายที่เธอกำลังตามหานั้นอยู่ที่ไหน”

ทรงกลดรู้สึกสงสารหล่อนขึ้นมาจับใจ สายตาแทบไม่ละจากทรวงอกอวบใหญ่ วาบหนึ่งในความคิดก็นึกด่าไอ้ผู้ชายที่หล่อนกำลังตามหา ว่ามันต้องโง่แค่ไหน? จึงยอมทิ้งผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความเย้ายวนใจคนนี้ได้ลงคอ

“หนูไม่รู้ค่ะ… ไม่คิดว่าพวกมันจะเลวร้ายขนาดนี้… ”