บทที่ 9.2 คิดถึง

รามไม่ได้เจอพะพายมาเป็นอาทิตย์พอได้เจอกันอีกครั้งเขาก็แทบจะคุมตัวเองไม่อยู่ เขาซุกไซร้ ขบเม้นคอขาวและอกอิ่มจะเป็นรอยแดงเต็มไปหมด เพื่อตีตราความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ เขาอยากทำให้คนอื่นรู้ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นของเขา จะได้ไม่มีใครมากล้ายุ่งกับเธออีก

“อย่ากัด…มันเจ็บ..อ๊าาา” เสียงเล็กร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บขึ้นบนร่างกาย

“ทำไมละผู้ชายคนอื่นเขาจะได้รู้ไง…ว่าเธอมีผัวแล้ว” เสียงของรามคลอเคลียอยู่ที่คอของพะพายแล้วขบกัดเนื้อตัวเธอไม่หยุด

“อ่าาา…อ๊ะะ…อ๊าาา”

พะพายเชิดใบหน้าขึ้นสูงร้องครางออกมาไม่หยุด มือเล็กทั้งสองข้างจิบลงไปบนแผ่นหลังของชายหนุ่มเพื่อระบายความเสียวทรมาน วันนี้ทำไมเขาดูดุเดือดแล้วหื่นกระหายกว่าทุกครั้งที่เธอเจอ ทั้งปากทั้งมือและส่วนล่างของเขากระหน่ำโยกใส่ร่างเธอไม่หยุด

ตับ! ตับ! ตับ!

รามกระแทกถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนเบาะรถขยับไปมาตามแรงของเขา เมื่อมาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว ร่างกายของเธอก็ยิ่งตอดรัดเขาแน่น จนแก่นกายของเขาแทบขาดเ เขาจะเสร็จเร็วก็ไม่แปลก

“อือออ...ไม่ไหวแล้ว…อ่าาา” ร่างบางเกร้งขึ้นมาทันทีเมื่อเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอถูกชายหนุ่มกระแทกแก่นกายเข้ามาไม่หยุดเป็นเวลานาน จนในที่สุดเธอก็เสร็จสุขสมไปก่อนเขาแล้ว ตอนนี้หัวของเธอขาวโพลงไปหมด ร่างกายแทนไม่เหลือเรี่ยวแรง

“หึหึ...รอฉันด้วยสิ...อ๊าาา” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวใต้ร่างเสร็จไปก่อนแล้ว รามก็จับเอวเล็กของเธอไว้แน่นแล้วกระแทกเข้าออกเน้นๆ ไปอีกสองสามที แล้วเขาก็ปล่อยน้ำสีขุ่นออกมา จนพะพายรู้สึกได้ถึงของเหลวที่เข้ามาในตัวของเธอ

รามค่อยๆ จับขาเรียวทั้งสองข้างลงมาไว้ที่ข้างเอวของเขาเหมือนเดิม แล้วหันไปพรมจูบใบหน้าของเธอต่อด้วยความหลงใหล ใบหน้าของพะพายที่ตอนนี้เแดงก่ำไปหมด หางตาทั้งสองข้างมีน้ำตาเล็ดออกมาเพราะความเสียวซ่านเมื่อคู่

“อืออ...คุณพอก่อนได้ไหม…ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ”

มือเล็ก ดันอกกว้างของชายหนุ่มให้ออกห่าง ถ้าเธอไม่ห้ามเขาไว้ตั้งแต่ตอนนี้ มีหวังเขาจะต้องต่ออีกรอบแน่ เพราะตอนนี้ร่างกายของเรายังเชื่อมกันอยู่ เขาไม่ยอมถอดเจ้าสิ่งนั้นของเขาออกไปจากตัวเธอเสียทีนิ

“ขออีกรอบได้ไหม…แล้วเดี๋ยวจะพากลับห้องนะ” รามขยับสะโพกของตัวเองเล็กน้อย ให้คนใต้ร่างได้รับรู้ถึงความต้องการของเขา เขายังกินไม่อิ่มเลยนี่นา

“อ๊ะ...คุณไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย!” มือเล็กทุบลงที่อกกว้างของชายหนุ่มอย่างเหลืออด เมื่อเขาเริ่มจะขยับสะโพกอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้เจอหน้าเธอเป็นอาทิตย์…ฉันคิดถึงเธอจะตายอยู่แล้วรู้ไหม” ใบหน้าแดงร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม อยู่ๆ หัวใจดวงน้อยของเธอก็เต้นเร็วขึ้น นี่เธอคงไม่ได้ดีใจกับคำพูดของเขาหลอกนะ

“ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดี…ฉันไม่เชื่อคำพูดของผู้ชายหื่นกามอย่างคุณหรอก” พะพายพูดขึ้นเสียงแข็ง เธอไม่เชื่อหลอกว่าเขาจะคิดถึงเธอจริงๆ พะพายหันหน้าหนีไปอีกทาง เธอไม่อยากเห็นหน้าคนขี้โกหกแล้วนิสัยไม่ดีอีกแล้ว

รามค่อยๆ ขยับถอดท่อนเอ็นของเขาออกช้าๆ แล้วใช้มือทั้งสองข้างมากุมใบหน้าของพะพายไว้ แล้วให้หันมาสบตากับเขา เขาไม่ได้โกหกเธอจริงๆ เขาคิดถึงเธอมากๆ แล้วอยากกลับมาหาเธอใจจะขาด แต่งานที่คาสิโนมันยุ่งจริงๆ

“ฉันคิดถึงเธอมากนะพะพาย…ถึงเธอจะไม่เชื่อฉันตอนนี้ก็ไม่เป็นไร”

“…..”

“แต่สักวันฉันจะทำให้เธอเชื่อฉันให้ได้ว่าฉันชอบเธอมากจริงๆ”

“……..”

“เรากลับห้องกันนะ” รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าของรามหลังพูดจบ เขารู้ว่าจะพูดอะไรไปตอนนี้หญิงสาวตรงหน้าก็คงจะไม่เชื่อเขา แต่สักวันเธอจะตอนดีใจกับคำพูดนี้แน่นอน!!!

ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง!

เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นเป็นระยะๆ พะพายเธอตื่นนอนมาได้สักพักแล้วก็เปิดดูโทรศัพท์มือถือของเธอ ก็ปรากฏว่าทั้งสายที่ไม่ได้รับเป็นร้อยกว่าสาย และยังมีข้อความที่ไม่ได้อ่านเป็นร้อยข้อความ พอเธอเปิดอ่านเท่านั้นละเพื่อนทั้งสามของเธอก็เข้ามาถามเรื่องของเธอว่ามันเป็นมายังไง เธอก็เล่าให้ฟังไปคร่าวๆ แล้วบอกเพื่อนๆ ไม่ต้องเป็นห่วงเธอไม่เป็นไร (ในตอนนี้นะ) พะพายถูกชายหนุ่มพามาที่ห้องของเขา เขาไม่ได้พาเธอกลับห้องอย่างที่คิดไว้เธอก็ขัดใจเขาไม่ได้ เพราะยังมีคลิปบ้านั้นเป็นตัวประกันอยู่ ตอนนี้ชายหนุ่มก็เอาแต่นอนอยู่ข้างกายของเธอ แถมกอดรัดร่างเธอไว้แน่น

ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้วแต่ชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างกายเธอก็ไม่มีทีท่าจะตื่นเสียที พะพายเลยตัดสินใจใช้มือบางขย่ำปลุกเขาให้ตื่น แล้วไปส่งเธอกลับห้อง เพราะพรุ่งนี้เธอมีเรียนเช้าด้วยนะสิ

“คุณ…คุณตื่น…ตื่นๆ” วงแขนกว้างที่กอดรัดร่างของพะพายอยู่นั้นเริ่มขยับไปมา แล้วกอดรัดเธอแน่นขึ้น

“อืออ…ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ” เสียงของคนง่วงนอน งัวเงียพูดขึ้นมาทั้งที่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ

“แต่นี่มันเย็นมากแล้วนะ…ฉันจะต้องกลับห้องแล้ว” พะพายพูดออกมา

รามลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วค่อยๆ ขยับตัวขึ้นมานอนคร่อมร่างของพะพายเอาไว้ แขนทั้งสองข้างวางไว้ข้างลำตัวของหญิงสาวเพื่อไม่ให้ขยับหนีเขาไปไหน แล้วหันมาสบตากับเธอ อยู่นาน จนพะพายทนสายตาหวานเยิ้มของชายหนุ่มไม่ไหว เลยหันหน้าหนีไปทางอื่น นี่เขาจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย!

“ลุกออกไปได้แล้ว…มันหนักนะ” มือเล็กผักหน้าอกหนาให้ออกไปจากตัว

“ครับบบ…เดียวพี่กลับไปส่งที่ห้อง” อยู่ๆ เหมือนรามจะคิดอะไรบางอย่างได้ เขากระตุกยิ้มที่มุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

“…….” พะพายรู้สึกแปลกๆ ทำไมครั้งนี้ชายหนุ่มดูพูดง่ายจัง

“อ้าว!…ไหนว่าจะกลับห้องไม่ลุกขึ้นมาล่ะ” รามลุกขึ้นจากเตียงแล้วจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อหญิงสาวยังอยู่บนเตียงเหมือนเดิมไม่ยอมลุกไปไหน

“แล้วเสื้อผ้าของฉันละ…คุณอย่าลืมสิว่าคุณฉีกชุดของฉันไปแล้วนะ” พะพายขยับตัวลุกนั่งบนเตียงกว้าง แล้วดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาปิดร่างกายที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดสักชิ้น

“เดี๋ยวหาให้…ไปอาบน้ำกันก่อน” รามเดินกลับมาหาพะพายที่นั่งเอาผ้าห่มพันตัวเองเอาไว้ เพราะว่ากลัวเขาเห็นเรือนร่างของตัวเอง ไม่รู้ว่าจะปิดทำไมในเมื่อเขาก็เห็นมาหมดแล้ว รามเดินมาหยุดอยู่ยืนที่ข้างเตียงที่ร่างบางนั่งอยู่

“คุณนี่มัน…ฉันจะอาบคนเดียว” ใบหน้าของพะพายรู้สึกร้อนขึ้นมาทันทีจนเธอต้องหันหน้าหนีคนหน้าไม่อาย ทันทีเมื่อเขามายืนอยู่ข้างเตียงที่เธอนั่งอยู่จะไม่ให้เธอหันหน้าหนีได้อย่างไงก็เขาเล่นเดินโชว์หุ่นที่ไม่มีเสื้อผ้าปิดบังร่างกายเลยสักชิ้นมาหาเธอ ไอ้คนหน้าไม่อาย!!

“หึ หึ…จะอายอะไรทำกับไม่เคยเห็นของของฉันมาก่อนงั้นละ” เมื่อเห็นใบหน้าแดงร้อนของหญิงสาวข้างกาย รามก็อดพูดแกล้งเธอขึ้นมาไม่ได้ เขากับเธอยังมีอะไรที่ต้องอายอีกหรือไง

“คุณไปอาบก่อนเลย” พะพายพูดขึ้นมาทั้งที่หน้ายังหันไปอีกทางอยู่ เธอไม่ได้หน้าด้านเหมือนเขานี่

“อาบด้วยกันดีกว่า…จะได้เสร็จเร็วๆ ไง…เธอรีบกลับห้องไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ เสร็จเร็วหรือว่าเสร็จช้ากว่าเดิมกันแน่ ในเมื่อตอนนี้เจ้าสิ่งนั้นมันตั้งชูออกเสียขนาดนั้นเธอไม่ไปอาบด้วยหรอก

“ไม่เอา…คุณเข้าไปอาบก่อน ว้าย!…นี่คุณปล่อยฉันลงนะ” เสียงของพะพายดังไปตามทางจนถึงในห้องน้ำ รามไม่มีวันปล่อยให้เนื้อชิ้นงามหนีเขาไปได้หรอก แล้วร่างบางก็ไม่รอดเงื้อมมือของชายหนุ่มจริงๆ