บทที่ 4.1 ครอบครอง

พะพายพยายามขยับตัวหนีสัมผัสร้อนของชายหนุ่ม แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเขาจับล็อกเอวของเธอเอาไว้ ได้ยินแต่เสียงครางดังออกมา ยิ่งเธอดิ้นรนหนีมากเท่าไหร่ ปลายลิ้นร้อนมันยิ่งรัวเข้าใส่ร่างกายของเธอไม่หยุด บางทีเขาก็ขบกัดลงมาที่ส่วนอ่อนนุ่มของเธอมาเป็นพักๆ….

“พะ..พอ..แล้ว..อือออ..ไม่ไหวแล้วอือออ!!” พะพายดิ้นทุรนทุราย ด้วยความรู้สึกแปลกๆ เสียวก็เสียวจะว่าทรมานก็ใช่ ผู้ชายคนนี้เขาไม่เห็นใจเธอบ้างเลยหรือไง!!!

รามก้มหน้าดูดกินใจกลางสาวยังไม่รู้จักอิ่มไม่สนใจร่างบางเลยสักนิดว่าเธอพูดอะไรอยู่ ชายหนุ่มชักจะติดใจร่างกายนี้เข้าเสียแล้วจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นตรงไหนก็ถูกใจเขาไปหมด…

“อืมมม!!” รามอดคำรามออกมาไม่ได้

ใจกลางสาวของพะพายตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของชายหนุ่มและน้ำรักของเธอที่ไหลออกมาผสมกันเต็มไปหมด..

“อะ..เจ็บบบ..อือออ!!” อยู่ๆ พะพายก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่กลางร่างของเธอ รู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมอย่างอื่นเข้ามาแทนที่ลิ้นของชายหนุ่ม ร่างเล็กบิดเกร็งขึ้นด้วยความเจ็บปวด พะพายพยายามดิ้นหนีจากสิ่งนั้น แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะชายหนุ่มได้ล็อกสะโพกของเธอเอาไว้แน่น

“โอ…โอ๊ย!…หยุดนะมันเจ็บ!!” พะพายส่งเสียงร้องขอความเห็นใจจากชายหนุ่ม เธอตอนนี้เจ็บจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว!!

“เจ็บแป๊บเดียว…เดียวก็หายเจ็บแล้วเด็กดี” รามก้มลงจูบริมฝีปากบางหลังพูดปลอบหญิงสาวเสร็จแล้ว

รามชักนิ้วของตัวเองเข้าออกที่ใจกลางสาวของร่างเล็กอย่างช้าๆ เพื่อให้เธอได้ปรับสภาพคุ้นเคยกับมัน ทั้งสองร่างนอนบดเบียดร่างเข้าหากันด้วยความเสียวซ่าน ทั้งปากและนิ้วของชายหนุ่มก็ยังทำงานไม่หยุด พะพายได้แต่นอนดิ้นไปมาด้วยความเจ็บที่ชายหนุ่มมอบให้ ผ่านไปไม่นานร่างเล็กก็เลิกดิ้นหนี ความเจ็บปวดกับแปลงเปลี่ยนมาเป็นเสียวซ่านขึ้นมาแทนจนได้ยินเสียงร้องครางของเธออยู่ในลำคอ อื้อๆ!!

“อืออๆ …อืออๆ!!” รามถอนจูบออกก้มหน้ามองแม่ตัวแสบของเขาที่ตอนนี้กำลังส่ายหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่านที่เขามอบให้ ริมฝีปากทั้งสองเม้นกัดกันไว้แน่นจนช้ำไปหมด เพื่อไม่ให้เปล่งเสียงน่าอายออกมาให้เขาได้ยิน หึ หึ

ยิ่งรามได้เห็นอย่างนั้น เขาก็ยิ่งอยากแกล้งคนตัวเล็กให้มากขึ้นกว่านี้ แต่ตอนนี้ร่างกายของเขาก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เพราะตรงแก่นกายของเขามันปวดร้าวตึงไปหมดแล้ว การแกล้งเธอก็ไม่ต่างกับแกล้งตัวเองไปด้วย

“อืออๆ …พอ…ฉันไม่ไหวแล้ว…อืออๆ!!”

“นี่…มันพึ่งเริ่มต้นเองนะ…คนสวย”

“อืออๆ …อืออๆ!!”

เสียงกระซิบข้างหูกับนิ้วที่เพิ่มจำนวนขึ้นของชายหนุ่มแทรกเข้ามา ร่างเล็กบิดเกร็งขึ้นมาอีกครั้ง ริมฝีปากหนาก้มลงจูบปากบางอีกครั้ง และครั้งนี้ร่างเล็กเริ่มให้ความร่วมมือจูบตอบกลับไป ถึงจะจูบไม่ประสีประสาก็ตาม แต่มันกลับไปกระตุ้นทำให้ชายหนุ่มยิ่งได้ใจ สอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในปากเล็กอย่างเอาแต่ใจ เขาเริ่มเร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้นจนร่างเล็กตอดรัดนิ้วของเขามากขึ้น ไม่นานร่างบางก็กระตุกเร็วไปสองสามที หึ สงสัยจะเสร็จแล้วสินะ

รามถอดปลายนิ้วร้ายของเขาออกจากร่างบางช้าๆ ตอนนี้พะพายนอนหอบหายใจไม่หยุดอยู่บนเตียง เธอรู้สึกเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย กับการกระทำของชายหนุ่มมาก รามรู้ว่าตอนนี้พะพายน่าจะพร้อมรับศึกใหญ่แล้ว ก็ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้เขาอยากเข้าไปข้างในตัวของแม่ตัวแสบใจจะขาดอยู่แล้ว รามรีบลุกจัดการเสื้อผ้าของตัวเองออกให้พ้นตัว แล้วรีบกลับมาหาหญิงสาวบนเตียง เขาจับขาเรียวทั้งสองข้างของเธอแยกออกจากกัน พอพะพายเห็นการกระทำของชายหนุ่มถึงกับเบิกตากว้างแล้วพยายามขัดขืนชายหนุ่มตรงหน้า แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้

“หยุด…หยุดนะ!!”

“มันสายไปแล้ว…คนสวย” รอยยิ้มมุมปากแสนชั่วร้ายยกขึ้นอย่างพอใจ รามจับขาเรียวทั้งสองข้างมาไว้ที่เอวของเขา รามจ่อแก่นกายที่ใหญ่เกินขนาดของตัวเองกับใจกลางสาวที่ชื้นไปด้วยน้ำลายและน้ำรักของหญิงสาว

“กรี๊ดดดด!!” เสียงหวีดร้องลากยาวของร่างบาง เธอพยายามสะบัดดิ้นหนีความเจ็บปวดอย่างบ้าคลั่ง ห่างตาทั้งสองข้างมีน้ำตาไหลออกมา เธอไม่คิดว่าการมีอะไรกันมันจะเจ็บปวดถึงขนาดนี้

รามกดดันแก่นกายของตัวเองเข้าไปในร่างบางทีเดียวจนมิดลำ เขารู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของร่างบาง วิธีนี้จะทำให้เธอเจ็บน้อยที่สุด (หรือเจ็บแค่รอบเดียว) แต่มันก็คงยังให้เธอเจ็บมากอยู่ดี เขาถึงได้พยายามเล้าโลมหญิงสาวให้มากที่สุด ก่อนที่จะดันแก่นกายของเขาเข้าไป รามแช่แก่นกายเอาไว้อย่างนั้นเพื่อร่างกายของคนตัวเล็กได้ปรับสภาพคุ้นเคยกับมัน บอกเลยถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาไม่มีวันมาเสียเวลาทำเรื่องพวกนี้หรอก แทบจะพูดได้ว่าไม่ยุ่งกับส่วนอื่นเลยก็ว่าได้ แค่กระแทกให้เสร็จก็ต่างคนต่างปลดปล่อย ก็ถือว่าเสร็จกิจต่างคนก็ต่างแยกย้าย แต่สำหรับคนใต้ร่างเขาตอนนี้มันไม่เหมือนกัน

“เจ็บ…อืออๆ …เอามันเออกไป….อืออๆ” ความรู้สึกเสียวซ่านที่มีอยู่เมื่อได้หายไปหมด สมองของเธอในตอนนี้มันขาวโพลนไปหมด ด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับจากชายหนุ่มตรงหน้า

“อย่าเกร็ง…เดี๋ยวมันก็หายเจ็บ ถึงตอนนั้นเธอจะต้องชอบมันแทนคนสวย!!” รามก้มจูบซับน้ำตาที่ห่างตาทั้งสองข้างของคนตัวเล็กอยู่ซ้ำๆ เป็นการปลอบเธอไปในตัว

“อืออ…เจ็บ…อ๊ะ!…อย่าขยับ!…อืออๆ” พะพายเห็นเหมือนชายหนุ่มจะขยับตัว เลยพูดขอร้องเขาเอาไว้ด้วยเสียงสั่นพร่า เธอเจ็บ เจ็บมากเหมือนร่างกายจะฉีกออกเป็นชิ้นๆ เลยก็ว่าได้

“หายเจ็บหรือยัง…คนสวย” รามเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ เพื่อให้เธอได้คุ้นกับมัน

“ไม่!…เจ็บ!...อ๊ะ!…หยุด...อืออๆ” พะพายหน้านิ่วขึ้นมาเมื่อชายหนุ่มเริ่มขยับ เธอก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาอีกครั้ง

ทว่าแทนที่ชายหนุ่มจะหยุดตามที่บอกเขากลับขยับสะโพกดันเข้ามาลึกขึ้นกว่าเดิม รามเมื่อคิดว่าหญิงสาวน่าจะปรับสภาพได้บ้างแล้ว ก็ขยับสะโพกกระแทกเข้ามาในร่างบางเร็วขึ้นทีละนิด ตอนนี้เขาก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เพราะภายในของร่างบางตอดรัดแก่นกายของเขาไว้แน่นจนแทบขยับไม่ได้ เขาปวดหนึบไปหมดเหมือนแก่นกายของจะขาดเสียให้ได้

“อ๊ะ!…จะ…เจ็บ!…อ๊ะ!”

รามก้มลงดูดอกอิ่มของร่างบางเพื่อเล้าโลมหญิงสาวอีกครั้ง มือใหญ่อีกข้างก็ขยำฟอนเฟ้นอกอิ่มอีกข้างอย่างไม่น้อยหน้ากัน เสียงดูดดึงหน้าอกดัง จ๊วบ! จ๊วบ! ประสานกับเสียงร้องครางของพะพาย ที่ถูกชายหนุ่มตรงหน้าชักจูงให้กลับมามีอารมณ์เสียวซ่านขึ้นมาอีกครั้ง

รามเห็นว่าร่างเล็กไม่ได้เกร็งมากเหมือนตอนแรกแล้ว เขาก็เริ่มขยับแก่นกายเข้าออกจากช้าๆ ก็เริ่มจังหวะให้เร็วขึ้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“อ้าาา…พะพายในตัวเธอมันโคตรดีเลยจริงๆ” รามครางออกมาเสียงกระเส่า ก่อนจะก้มลงไปกอดร่างนุ่มของร่างบางเอาไว้แน่น เพื่อให้มันลงล็อกมากขึ้น

ตับ! ตับ! ตับ!

เสียงของเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้องนอนสวย ความเร็วที่เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ของสะโพกหนา ที่กระแทกเข้ามามันเริ่มเปลี่ยนแปลงจากความเจ็บปวดในตอนแรกมาเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้นมา ความเสียวซ่านอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนกลับเข้ามาแทนที่ แต่ก็ยังมีความรู้สึกเจ็บระบมอยู่บ้างเล็กน้อย