บทที่ 1

"พ่อ!!"

"แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พ่อคิดดีแล้ว"

"นี่คุณพ่อฟั่นเฟือนไปแล้วหรือไงครับ อย่าลืมสิว่าเราทั้งสองเป็นญาติกัน แม้แต่นามสกุลก็ยังใช้นามสกุลเดียวกันเลย"

"เรื่องนั้นลูกไม่ต้องไปใส่ใจ แค่เตรียมตัวรอเป็นเจ้าบ่าวเท่านั้นพอ"

"อะไรวะ!!" ชายหนุ่มแสดงอาการฉุนเฉียวโมโหออกมาต่อหน้าทุกคนที่อยู่ตรงนั้น แบบไม่มีความเกรงใจใครเลย

"พาลุงเข้าห้องได้แล้ว" ทัตเทพ เทพประทาน ชายพิการที่นั่งรถเข็นมาได้หลายปีแล้ว เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์

"ค่ะคุณลุง" น้ำอิงสาวน้อยที่เติบโตจากบ้านนา ถูกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลุงรับมาอุปถัมภ์เลี้ยงดูได้ระยะหนึ่งแล้ว

แม่ของน้ำอิงเป็นน้องสาวต่างมารดากับทัตเทพ ที่น้ำอิงเติบโตจากบ้านนานั้นเพราะว่าแม่หนีตามผู้ชายไป พ่อของเธอเป็นแค่คนสวนของที่นี่ ที่แม่หนีตามพ่อไป เพราะตอนนั้นผู้ใหญ่กำลังจะให้แม่แต่งงานกับผู้ชายที่มีฐานะเท่าเทียมกัน

ส่วนเรื่องนามสกุล พ่อกับแม่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน และน้ำอิงก็ใช้นามสกุลของแม่ เผื่อว่าสักวันลูกสาวจะได้กลับมาจุดที่นางเคยอยู่

อีกสถานที่หนึ่ง..

"ไม่จริงใช่ไหมคะ" หญิงสาวที่มีใบหน้าสวยงาม ส่วนหนึ่งเพราะการพึ่งมีดหมอ ได้ซบลงแผ่นอกของชายคนรัก

"ผมจะพยายามหยุดคุณพ่อไว้ให้ได้ คุณไม่ต้องห่วงนะ" มือหนาลูบไล้ใบหน้างามนั้นพร้อมให้คำมั่น ว่าจะพยายามขัดขวางพ่อทุกวิถีทาง เพื่อไม่ให้งานแต่งในครั้งนี้เกิดขึ้นได้

"ฉันจะเอาแรงที่ไหนไปสู้พ่อของคุณ ถ้าท่านให้เลือกระหว่างฉันกับท่าน คุณจะเลือกใครคะ" เสียงออดอ้อนออเสาะยังคงพูดต่อ

ครื่นนน ครื่นนนนน

แต่ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ตอบก็มีสายเรียกเข้า ..พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของใครที่โทรมา เขาก็ต้องได้รับถ้าไม่งั้นเป็นเรื่องใหญ่แน่

>>{"ครับพ่อ"}

{"ค่ำแล้วเมื่อไรจะกลับบ้าน"}

>>{"คืนนี้ผม.."}

{"พ่อให้เวลาครึ่งชั่วโมง"} ว่าแล้วทัตเทพก็ตัดสายไป

"อะไรอีกล่ะคะเนี่ย เพิ่งจะได้กอดเอง" นาเดียรีบลุกขึ้นเมื่อฝ่ายชายควานหาเสื้อผ้ามาสวมใส่

"ช่วงนี้พ่อผมอาการไม่ค่อยปกติ ผมกลับก่อนแล้วกัน" ตอนเกิดอุบัติเหตุใหม่ๆ พ่อของเขาจำอะไรไม่ได้อยู่พักใหญ่ แต่พอจำได้ก็เริ่มให้คนตามหาน้องสาว ..ที่ก่อนหน้านั้นไม่ตามหาเพราะอยากปล่อยให้น้องไปมีชีวิตของตัวเอง

"ตาแทน จะกลับแล้วเหรอลูก"

"เออ.. ครับคุณอา" แทนคุณที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้อง ต้องได้หยุดแล้วหันกลับไปคุยกับแม่ของนาเดียที่ยืนดักรออยู่แล้ว

"อายืนรอคุณอาผู้ชายน่ะ ยังไม่กลับจากบริษัทเลย" ถ้าบอกว่ายืนรอพบเขาก็จะดูน่าเกลียด

"ที่บริษัทมีปัญหาหรือเปล่าครับ ค่ำมืดขนาดนี้ยังไม่กลับอีก"

"ถึงมีปัญหาคุณอาผู้ชายก็จัดการได้อยู่แล้วล่ะลูก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

"ดีแล้วครับ แต่ผมต้องรีบกลับก่อน เพราะคุณพ่อโทรตาม"

"ขับรถดีๆ นะจ๊ะตาแทน"

ลำดวนแม่ของนาเดียยืนมองรถแทนคุณวิ่งออกไปจนลับตา แล้วค่อยเข้าไปหาลูกสาวที่ยังนอนอยู่บนเตียง

"มารยาแกมีอยู่แค่นี้หรือไง ทำไมดึงผู้ชายไว้ทั้งคืนก็ไม่ได้"

"แม่คะเดียก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ"

"แกเหนื่อยอะไร"

"แม่อย่ารู้เลยค่ะ"

"ถ้าเรื่องอย่างว่ามีแต่ผู้หญิงเขาโหยหากัน"

"แม่ลองเจอดูไหมล่ะคะ!"

"ได้เหรอลูก"

"โถ่แม่!"

"ก็อยากโยนมาให้แม่ทำไมล่ะ"

"แล้วเรื่องโอนถ่ายหุ้นพ่อทำไปถึงไหนแล้วล่ะคะ"

"แกหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะนาเดีย! รู้ไหมว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง"