ตอนที่ 2

หลายชั่วโมงต่อมา…

"เอ่อ...คุณคะ คือหนูได้เวลาเลิกงานแล้ว หนะ…หนูขอตัวก่อนนะคะ" นานาที่มองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของฟรานซิสเอ่ยขึ้น หลังจากที่เธอนั่งนิ่งปล่อยให้เขาโอบกอดไว้อยู่แบบนั้นมานานหลายชั่วโมง จนบางทีก็แอบสัปหงกอยู่หลายครั้ง

ฟรานซิสที่กำลังนั่งดื่มคุยกับมาร์คบ้าง ปรายตามามองเมื่อมีเสียงจากคนตัวเล็กที่เขาโอบกอดอยู่ดังขึ้น

"ไปสิ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเหมือนไม่ใส่ใจก่อนจะยอมคลายพันธนาการออกให้เธอเป็นอิสระ

นานารีบลุกพรวดพราดขึ้นยืนทันทีที่เขายอมปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระ ก่อนจะรีบลนลานวิ่งออกจากห้องไปอย่างไม่หันหลังกลับมามองหรือไม่แม้แต่จะเอ่ยลาใคร

"จะให้ผมตามมั้ยครับ" ฌอนถามขึ้น เมื่อเห็นสาวน้อยที่เจ้านายหนุ่มโอบกอดไว้รีบลุกเดินออกจากห้องไปด้วยความรีบร้อน

"หึ ไม่ต้อง" ฟรานซิสยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ พลางนึกในใจว่าเด็กสาวคนนี้ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่เขาเคยเจอมา

เธอเหมือนจะกลัวเขาแต่บางทีก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ เธอสามารถนั่งนิ่งๆอยู่ข้างกายเขาได้หลายชั่วโมงโดยที่ไม่ทำอะไรสักอย่างนอกจากนั่งสัปหงก เธอดูแตกต่าง แตกต่างจนน่าสนใจไม่น้อย…

"อ้าว แม่กวางน้อยมึงไปไหนแล้ววะ" มาร์คที่เอาแต่สนใจสาวข้างกายหันมาถามอย่างสงสัย เมื่อเงยหน้าขึ้นจากสองเต้าอวบใหญ่ของหญิงสาวข้างกายแล้วไม่เห็นสาวน้อยที่เพื่อนรักเรียกมานั่งด้วย

"ไปแล้ว"

"ไปแล้ว? ไปไหน?"

"เธอบอกเลิกงานแล้ว กูกลับก่อนนะ" พูดจบฟรานซิสก็เดินออกมาพร้อมกับลูกน้องคนสนิทอย่างฌอนทันที ทิ้งให้มาร์คนั่งงงอยู่แบบนั้น

"ไอ้ฌอน สืบประวัติเด็กคนนั้นให้กูที" เมื่อขึ้นมาบนรถฟรานซิสก็เอ่ยปากสั่งลูกน้องเสียงเรียบ

"ได้ครับนาย" ฌอนขานรับ ได้แต่คิดในใจว่าสาวน้อยคนนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่ๆที่ทำให้ผู้เป็นนายของเขาถึงกับอยากรู้ประวัติกันเลยทีเดียว

"ออกรถสิวะ!"

"ครับๆ ขอโทษครับนาย" ทันทีที่เสียงเข้มทรงพลังเอ่ยสั่ง ฌอนก็รีบออกรถอย่างรวดเร็วทันใจ กลัวว่าถ้าช้ากว่านี้อาจจะได้กินลูกตะกั่วแทนข้าว

หลังจากที่ออกมาจากห้องวีไอพีได้ ร่างบางของนานาก็รีบตรงเข้ามาเปลี่ยนชุดเป็นชุดเดิมของตัวเองทันที

"นี่ค่าแรงวันนี้นะ" ผู้ช่วยผู้จัดการร้านสาวสวยยื่นซองสีขาวที่บรรจุเงินค่าแรงจำนวนมากให้กับเธอ

"ขอบคุณค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ" นานารับซองจากผู้ช่วยผู้จัดการร้านเสร็จ เธอก็ขอตัวเดินออกมาทางด้านหลังของผับหรูทันที

พลั่ก!

ร่างบางของเด็กสาวเดินออกมาได้สักพักก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครสักคนในเงามืด จนทำให้เธอนั้นล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

"อ้ะ! โอ๊ย! ขะ…ขอโทษค่ะ" เสียงเล็กร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ แต่ก็ไม่ลืมที่จะรีบเอ่ยขอโทษบุคคลนั้นอย่างรีบร้อน ทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้ามองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ

"ไม่เป็นไร เธอเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

พอได้ยินน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาทำให้นานารีบเงยหน้าขึ้นมองทันที พร้อมกับขมวดคิ้วมนจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน เมื่อคนที่เธอเดินชนนั้นคือเขา ฟรานซิส

"มะ…ไม่เป็นไรค่ะ" ถึงปากจะบอกไปแบบนั้น แต่ร่างกายกลับตรงกันข้ามกับคำพูด เมื่อเธอกำลังพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นจากพื้นก็รู้สึกเจ็บร้าวระบบที่ข้อเท้าขึ้นมาจนไม่สามารถพยุงตัวเองลุกได้

พรึ่บ

"บ้านเธออยู่ไหน ฉันจะไปส่ง" ฟรานซิสย่อตัวลงไปอุ้มร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วเอ่ยถาม

"มะ…ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับเองได้"

"ฉันบอกว่าจะไปส่ง" เขาพูดย้ำอีกครั้งเสียงเรียบ ไม่สนใจคำปฏิเสธของเธอ

"บอกทางด้วย" ฟรานซิสอุ้มเธอมาขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล โดยมีฌอนเป็นคนขับ

นานาพยักหน้ารับเบาๆ โดยไม่ได้พูดอะไรอีก เมื่อเขายืนยันที่จะไปส่งและไม่ฟังคำปฏิเสธของเธอ แล้วอุ้มเธอพามาขึ้นรถแบบนี้ จึงได้แต่จำใจบอกทางกลับบ้านให้เขาไปส่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ จนกระทั่งฌอนขับรถมาจอดที่หอพักเล็กๆ แห่งหนึ่งตามที่เธอบอกทาง

"ขอบคุณที่มาส่งหนูนะคะ" นานาเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยกมือไหว้เขา

ฟรานซิสพยักหน้ารับนิ่งๆ พอเห็นแบบนั้นเธอก็ไม่รอช้ารีบเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินขากะเผลกเข้าไปในหอพักทันที

วันต่อมา…

ร่างบางที่กำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มขยับตัวไปมาเบาๆ เมื่อรู้สึกตัวตื่นในช่วงสายของวัน ก่อนจะบิดขี้เกียจไปมาแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอนด้วยอาการงัวเงีย

"อื้อ~ นี่เราหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย" พอดูเวลาก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าตอนนี้นั้นสายมากแล้ว หรือจะเรียกได้ว่าอีกนิดเดียวก็เที่ยงแล้วก็ว่าได้

"แล้วนี่จะไปทำงานเย็นนี้ไหวมั้ยเนี่ย" เสียงเล็กบ่นกับตัวเองอย่างคิดไม่ตก เมื่อมองดูที่ข้อเท้าของตัวเองนั้นยังคงบวมช้ำและเจ็บระบมอยู่ไม่หาย

ก่อนที่เธอจะตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำและทำธุระส่วนตัวของตัวเองจนเสร็จ ถึงจะเจ็บข้อเท้าและเดินลำบากแต่ยังไงเธอก็ต้องไปทำงานอยู่ดี ไม่ไปก็ไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนไว้ใช้จ่าย

@ผับหรูใจกลางเมือง

"อ้าวนานา ทำไมวันนี้มาเร็วจัง"

"คือ...พอดีว่าเมื่อคืนหนูเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ อาจจะเดินไม่ค่อยถนัดเลยต้องรีบมาเตรียมตัวก่อนเวลา ต้องขอโทษด้วยนะคะ" เธอบอกกับผู้ช่วยผู้จัดการร้านไป ก่อนที่ผู้ช่วยผู้จัดการร้านจะก้มมองมาที่เท้าของเธอ

"ไม่เป็นไรๆ เดินไหวไหมล่ะเนี่ย ยังไงก็เดินระวังๆด้วยล่ะ" ผู้ช่วยผู้จัดการร้านบอกกับเธออย่างใจดี

"ขอบคุณค่ะ งั้นหนูขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะคะ"

"จ้ะ" ผู้ช่วยผู้จัดการร้านสาวสวยพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

"วันนี้เธอคงจะไม่ต้องเดินไปเดินมาให้เมื่อยหรอกนะนานา" พอเด็กสาวเดินไปไกลจนลับสายตา ผู้ช่วยผู้จัดการร้านสาวสวยก็ได้แต่เอ่ยขึ้นไล่หลังเสียงเบา เพราะเธอได้รับคำสั่งมาแล้ว…

"ติดใจอะไรที่ร้านกูนักหนาเหรอวะ หึ" มาร์คเอ่ยทักฟรานซิสด้วยรอยยิ้มกวน เมื่อเห็นเพื่อนรักมานั่งดื่มอยู่ในห้องวีไอพีที่ผับเขาอีกแล้ว

"ร้านมึงทำเลดีนะ ทำบ่อนแล้วน่าจะรุ่ง ลูกค้าคงเยอะน่าดู เผาทิ้งแม่งเลยไอ้ฌอน" ฟรานซิสกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อพูดกับเพื่อนจบ ก่อนจะหันไปพูดกับลูกน้องต่อในประโยคหลัง

"ได้ครับนาย!"

"เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ไอ้ห่านี่!"

"หึ ไปตามเด็กคนนั้นมาได้แล้ว" เด็กที่ฟรานซิสพูดถึงก็นานา

หลังจากที่ให้ฌอนสืบประวัติของเธอให้เรียบร้อย เขาก็รีบมาที่ผับแห่งนี้ทันที เพราะเธอ…น่าสนใจจนทำเอาติดใจไม่น้อย

"คะ…คุณ" นานาถึงกับตกใจที่เจอเขาอีกแล้ว

"มานั่งนี้สิ" ฟรานซิสสั่งเสียงเรียบปรายตามองที่ว่างข้างตัว

นานาที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้อิดออด ยอมเดินไปนั่งลงข้างเขาอย่างว่าง่าย เพราะดูจากเมื่อวานแล้วเขาก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันดูไม่ดีเหมือนเพื่อนเขาทำกับผู้หญิงที่เรียกมาบริการ เธอก็แค่นั่งเฉยๆ อยู่ข้างเขาจนถึงเวลาเลิกงาน ดีกว่าต้องเดินไปมาทั้งที่เท้ายังเจ็บ

"อยู่เฉยๆ" มาเฟียหนุ่มเจ้าเล่ห์อย่างเขารีบใช้โอกาสโอบกอดเอวคอดของเธอไว้แน่นทันทีที่เธอเดินขากะเผลกมานั่งลงข้างเขา

"เอ่อ...คุณคะ คุณกอดหนูแน่นไปแล้วนะคะ" จะให้เธอนั่งเฉยๆได้ยังไง ในเมื่อเขาเล่นกอดเอวคอดเธอแน่นขนาดนี้

แต่ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก จนตอนนี้เธอแทบจะขึ้นไปนั่งบนตักเขาอยู่แล้ว

"ไอ้ฌอน กูว่าเร็วๆนี้มึงคงจะมีนายหญิงเป็นตัวเป็นตนแล้วล่ะ" มาร์คหันไปพูดกับลูกน้องคนสนิทของฟรานซิสอย่างขบขัน

ฟรานซิสไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อนเลยสักนิด ยังคงเอาแต่นั่งโอบกอดร่างบางข้างกายไว้แน่น มือหนาก็เริ่มอยู่ไม่สุข เริ่มลูบไล้ไปมาตามสะโพกมนและต้นขาของคนตัวเล็กไม่หยุด จนนานาต้องคอยใช้มือจับมือเขาไว้อยู่บ่อยครั้ง

เธอขอถอนคำพูด ที่บอกว่าเขาไม่เหมือนเพื่อนก่อนหน้านี้ เพราะตอนนี้เขากำลังทำตัวรุ่มร่ามกับเธออยู่ไม่ต่างจากเพื่อนเขาเลย

…