12 ฉันเป็นลูกจ้างไม่ใช่เมีย

หลังจากที่สอนหนูนาเสร็จแล้ว ปรเมศวร์ก็พาไปรู้จักกันคุณแม่ของเขาที่กลับมาจากทำธุระข้างนอกพอดี หลังจากนั้นปรเมศวร์ก็เตรียมจะพาพลอยนภัสไปส่ง แต่คุณหญิงประภาศรีชวนทานข้าวด้วยพลอยนภัสเลยจำเป็นต้องอยู่ต่อ

“หนูนา ออกจะดื้อสักหน่อยนะ หนูพลอย”

“ก็ตามประสาเด็ก ๆ ค่ะ หนูนาแกอยากมีเพื่อนเล่น”

“เธอพักข้างนอกใช่มั้ย” พลอยนภัสหันมองหน้าปรเมศวร์จากนั้นจึงตัดสินใจตอบ

“ค่ะ..คุณท่าน”

“ทำไมไม่พักซะที่นี่เลยล่ะ หนูนาจะได้มีเพื่อน”

“หนูต้องมีฝึกสอนช่วงกลางวันค่ะ เกรงว่าจะไม่สะดวก”

“อ๋อ..ถ้าเสาร์ อาทิตย์ ว่าง ๆ ก็แวะมาได้นะ ฉันอยากให้ยัยหนูนาได้มีเพื่อน”

“ได้ค่ะ ถ้าอาทิตย์ไหนหนูไม่ได้กลับบ้านจะแวะมานะคะ”

“คุณแม่ครับ ถ้ายังไง ผมขอตัวไปส่งพลอยนภัสก่อนนะครับ”

“แล้ววันนี้แกจะกลับมานอนที่บ้านหรือโรงแรมล่ะ”

“นอนโรงแรมครับ ผมเบื่อรถติด ยังไงฝากแม่พาหนูนาเข้านอนด้วยนะครับ”

“คงงั้นแหละยะ” เฮ่อ! คุณหญิงประภาศรีถอนหายใจเพราะรู้ว่าวันนี้ลูกชายคงไม่กลับบ้าน จากหน้าตาที่เคยอมทุกข์ไว้ทุกวัน มาวันนี้คุณหญิงไม่เห็นอีกเลย หวังว่าลูกชายคงจะมีความสุข เพราะเธอเองอยากให้ปรเมศวร์หายโศกเศร้าเสียที เพราะสามปีที่ผ่านมา เธอมัวแต่โทษตัวเองที่ไม่เชื่อลูกชาย เรื่องของนิรนาท

ขับรถมาได้สักพัก ปรเมศวร์ก็เอ่ยขึ้นกับหญิงสาวที่นั่งมาด้วยข้าง ๆ เพื่อทำลายความเงียบ

“หนูนากับเธอเข้ากันได้ดีมั้ย”

“ก็ได้นะคะ หนูนาน่ารักออก ฉันว่าเธออยากได้เพื่อนเล่นมากกว่าคุณครู”

“ถ้าอย่างคุณก็มาเล่นกับหนูนาในวันหยุดสิ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น จริง ๆ แล้ว คุณอยากให้ฉันทำอะไรกันแน่คะคุณเมศวร์ สอนหนังสือหลานคุณหรือเป็นเพื่อนเธอ คอยสังเกตนิสัยของเธอ...อะไรกันแน่?”

เขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายด้วยสีเงินสว่าง แต่ถึงกระนั้น ตอนนี้ก็ไม่มีแสงอยู่ในดวงตาคู่นั้น “ทุกอย่างที่คุณพูดมา”

“ถ้าอย่างนั้น คุณก็จะต้องหาพี่เลี้ยง”

“ไม่ เคยมีแล้ว หนูนาไม่ต้องการ...” น้ำเสียงของเขาขาดหายไป พร้อมกับย่นหน้าผาก

“แต่ฉันต้องการเธอ..พลอยนภัส”

เธอไม่แน่ใจว่าเขาหมายความถึงอะไร แต่มีบางอย่างในดวงตาคู่สวย มีบางอย่างที่แสดงออกมานั้นทำให้เธอปวดหัวใจ พลอยนภัสเอื้อมมือออกไปแตะเขาโดยสัญชาตญาณ

หญิงสาวคิดว่านี่คือการสัมผัสที่อบอุ่นและให้ความมั่นใจแบบเพื่อน แต่เมื่อสัมผัสกับแขนเสื้อของชุดหลวม ๆ ที่เขาสวม นิ้วของเธอก็แตะเข้าที่กล้ามของเขา ผิวของชายหนุ่มอบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์ พลอยนภัสตัวสั่น นิ่งงันไปกับความร้อนที่เหมือนกับมีไฟฟ้าวิ่งอยู่ เธอรีบดึงมือออก แล้วกุมมือทั้งสองข้างไว้ที่หน้าอก หญิงสาวนึกไปถึงเปลวไฟ เธอบอกกับตัวเองอย่างนั้น และนึกไปถึงความรู้สึกร้อนแรงที่วิ่งจากปลายแขนไปยังไหล่ถึงหน้าอก แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของปรเมศวร์ เธอก็รู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมา

“ถึงห้องฉันแล้วค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”

“ฉันยังไม่อยากกลับ อย่าเพิ่งไล่สิ”

“จำเรื่องที่เราคุยกันได้หรือเปล่าคะ ฉันเป็นลูกจ้าง ไม่ใช่เมียของคุณ” ชายหนุ่มสบตาเธอ แล้วยิ้มออกมาช้าๆ หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับถูกยั่วโทสะ เขากำลังเล่นเกม เกมที่เธอไม่เข้าใจ เกมที่เขาเป็นคนสร้างกฎ ส่วนเธอเป็นเพียงผู้ตามเท่านั้น

“เธอต้องการอะไร..ตอนที่เธอตกลงกับฉันเธอยอมฉันทุกอย่างไม่ใช่เหรอ” แทนที่จะเป็นเสียงขู่ กลับกลายเป็นเสียงกระซิบ

“ฉันยังไม่อยากกลับ” เขาหรุบตาลงต่ำ ซ่อนดวงตาสีเข้มมไว้ หญิงสาวสั่นสะท้านไปทั้งตัว

“เธอรู้แต่แรกอยู่แล้ว ว่าฉันต้องการอะไร” เขาสำทับอีกครั้ง

เธอมองเขา มองเหมือนกับที่คนทั้งโลกมอง ใบหน้าหล่อเหลานั้นมีดวงตาที่คมกริบ ส่วนดวงตาคู่นั้นของเขา ที่หลอกหลอนเธอในยามหลับไหลเมื่อสามปีที่ผ่านมา พลอยนภัสบอกกับตัวเองหลังจากที่ทิ้งเขามา

เธอไม่เคยเสียใจในการจบความสัมพันธ์กับเขา บอกตัวเองว่าเธอจะมีชีวิตที่ดีกว่าหากไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ด้วยฐานะที่ต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่ในยามค่ำคืน ความฝันได้บอกเธอต่างไปจากนั้น ยามค่ำคืน แม้ในหลายปีให้หลังเธอก็ยังคงฝันถึงเขา

หลังจากที่พลอยนภัสไม่ให้ปรเมศวร์เข้าห้อง เขาก็ลงไปที่บาร์ของโรงแรมสั่งวิสกี้มาดื่ม ผู้จัดการโรงแรมมาค่อยบริการจนเขาเอาเรื่องที่เสี่ยชัชพูดกับเขาในวันที่เขาไปเคลียร์หนี้สินให้พลอยนภัส

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก..

“ฉันคิดว่าคุณกลับไปแล้วเสียอีก คุณปรเมศวร์”

“ฉันมาหาเธอพร้อมกันสัญญาที่เธอให้ไว้”

“คุณเมามากแล้ว กลับไปเถอะค่ะ พรุ่งนี้ฉันมีสอน”

“อันที่จริงมันก็เป็นงานของเธอ งานขายตัวไง” ปรเมศวร์ดึงข้อมือของหญิงสาวขึ้น

“หรือไม่จริง”

“ถ้าคุณไปฟังคนอื่น ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบาย”

ปรเมศวร์ถือวิสาสะผลักเธอเข้ามาในห้อง เขายื่นแขนสองข้างไปประคองไหล่ของเธอเอาไว้

“คุณปรเมศวร์ อย่านะคะ อื้อ!!” ชายหนุ่มบดจูบไปที่ริมฝีปากอิ่ม จากนั้นก็บังคับให้หญิงสาวเปิดริมฝีปากเพื่อให้ลิ้นเขาสอดเข้าไป

“เธออย่ามาขอร้องฉัน เพราะสิ่งที่เธอต้องการฉันทำให้เธอหมดแล้ว” พลอยนภัสเบิกตากว้าง น้ำตาไหลลงอย่างไร้ที่พึ่ง เธอเบือนหน้าหนีตอนที่เข้ากดริมฝีปากลงอีกครั้ง และเขาไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้มีโอกาสพูด