11 เธอเหมาะสม

“...แต่ไม่มีใครที่เหมาะสมมากไปกว่านี้อีกแล้ว” เขาแทรกขึ้นเสียก่อน แล้วเอื้อมไปแตะหลังมือของหญิงสาว มันเป็นสัมผัสที่แผ่วเบาก็จริง แต่เมื่อปลายนิ้วของเขาแตะเข้าที่ผิวทำให้เธอขนลุกไปทั่วตัว นั่นคือสัมผัสที่คุ้นเคย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยมาอยู่ในใจ ในความคิดหรือชีวิตของเธอเลย

“อะไรทำให้คุณคิดว่าฉันเหมาะกับงานนี้คะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงพร่าไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย และความปรารถนาที่เธอไม่รู้จักในระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา แต่หญิงสาวกลับพยายามฝืนใจ คิดว่าเขาไม่ใช่ของเธอ และเธอก็ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป แต่นั่น ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลแม้แต่น้อย เมื่อเธอกำลังดื่มด่ำกับอารมณ์นั้น...อารมณ์ที่ถูกพัดกระพือด้วยแรงปรารถนา มันเป็นเรื่องง่ายเหลือเกินที่จะเป็นของเขา ความรู้สึกธรรมชาติที่สุด เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ทำไมมันถึงได้หายากและเป็นสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้ ซึ่งเธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครอีกเลย ปรเมศวร์เหลียวมองไปรอบห้อง ดวงตาสีดำคมกริบของเขาดูคล้ายกับเหล็กกล้า ที่ล้อมรอบไว้ด้วยขนตาหนาแน่น เขาคือชายเพียงคนเดียวที่อยู่ในความทรงจำของเธอมาตลอด

แม้ว่าเธอจะอยู่ในห้องนอนที่หรูหรา บนเตียงนอนแสนนุ่ม แต่พลอยนภัสก็ยังคงหลับไม่ลง ทุกครั้งที่หลับตา เธอสามารถรับรู้ได้ถึงปลายนิ้วของปรเมศวร์ที่สัมผัสเข้าตรงหลังมือ สัมผัสที่ทำให้ผิวของเธอยังคงรู้สึกอยู่ แต่มันไม่ใช่สัมผัสของเขาเท่านั้นที่ยังคงอยู่กับเธอ แต่เป็นน้ำเสียงต่ำ ๆ น้ำเสียงที่ยังคงก้องอยู่ในหัวของเธออีกด้วย

ท่ามกลางความมืดภายในห้อง พลอยนภัสรับรู้ได้ถึงเวลาที่ผ่าน รับรู้ได้ว่าทั้งสองยังคงอยู่ร่วมกัน และยังคงรักกันอยู่หลังจากหลับลงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อตอนเช้ามืด หญิงสาวนั่งตรงขอบเตียงครู่ใหญ่ แล้วพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้น เธอกำลังอยู่ในห้องของโรงแรมที่เขาจัดให้

พลอยนภัสเกือบจะคลานกลับเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อซ่อนตัว แต่ก็รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว จึงลากตัวเองไปอาบน้ำ เปิดก๊อกน้ำให้แรงที่สุดเมื่อซับผมให้แห้ง เธอก็ปล่อยผมสยายให้เป็นธรรมชาติ วันนี้เป็นวันแรกเธอต้องเริ่มฝึกสอนแล้ว เธอจะต้องเตรียมรีดชุดนักศึกษาที่เตรียมมา

หญิงสาวกำลังสวมรองเท้าคัชชูสีดำ ปรเมศวร์จะมารับไปโรงเรียนที่ฝึกสอนของเธอ ซึ่งก็อยู่ตรงข้ามกับที่ทำงานของบริษัทของเขา เขาช่างเลือกและจัดสรรได้จริง ๆ นี่จะไม่ยอมให้เธอได้อยู่นอกสายตาเลยหรือไง ภรรยาก็ยังมีอยู่โทนโท่ เธอคงรับไม่ได้ที่จะต้องไปไหนต่อไหนกับเขาโดยที่ผู้หญิงคนนั้นยังถือทะเบียนสมรสอยู่

“วันนี้คุณปรเมศวร์มีประชุมด่วนเลยให้ผมมารับคุณไปโรงเรียนแทนครับ” ชายคนหนึ่งกล่าวพลางเปิดประตูรถให้เธอ พลอยนภัสไม่แปลกใจที่ปรเมศวร์จะมีประชุมด่วน และเธอก็ไม่แปลกใจด้วยที่ต้องเดินทางไปกับคนขับรถของเขา เขาได้ไลน์บอกเธอแล้วว่าวันนี้ไม่สามารถมารับด้วยตัวเองได้ เธอดีใจที่เขาไม่ต้องมาคอยรับส่งเธอทุกวัน จะให้เป็นหน้าที่ของคนขับรถเลยก็ได้

ถึงกระนั้น หญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะผิดหวังอยู่ลึกๆ ความรู้สึกผิดหวังนั้นทำให้เธอกลัว ความรู้สึกนั้น...หมายความว่าเธอยังคงมีความรู้สึกให้กับเขาเป็นอย่างมาก ความรู้สึกนั้น...หมายถึงเธอยังคงแคร์ต่อความคิดของเขา หญิงสาวกลัวว่ามันจะเป็นแรงจูงใจที่ทำให้เธอรับงานนี้ เธอไม่พยายามปฏิเสธที่จะเข้าไปเกี่ยวข้องกับปรเมศวร์ เมื่อยังคงมีความหลังของทั้งสองคนอยู่มากมาย ความจริงก็คือ เธออยากจะเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ไม่มีการปฏิเสธการรับงานจนถึงบัดนี้ หลังจากที่ปรเมศวร์ได้ช่วยเพชรน้องชายของเธอแล้ว เพชรไม่ต้องติดคุก

การฝึกสอนวันแรกที่โรงเรียนจบลงไป เธอมาสอนหนูหนาในช่วงเย็นอีกสองชั่วโมงที่บ้านขอปรเมศวร์ เธอไม่ใช่คนรักของเขา ไม่มีอะไรที่เท่าเทียมกับเขาแม้แต่น้อย เธอไม่ใช่เพื่อนร่วมงานของเขา เธอเป็นแค่ครูสอนพิเศษตัวเล็กๆที่ปรเมศวร์จ้างมาเพื่อหลานสาว ของเขาเพียงเท่านั้น เธอต้องสำนึกและไม่เผลอคิดไปเป็นอื่น

หญิงสาวรู้สึกแปลกใจ ตั้งแต่ที่เขาเข้าประตูมาแล้ว เขาไม่ได้มองหรือพยายามมองหาเธอ หญิงสาวรู้สึกคล้ายกับตัวเองเป็นเพียงเฟอร์นิเจอร์ในบ้านเท่านนั้น แต่เมื่อเขาหันมาทางประตูกระจก แล้วถอดแว่นกันแดดออก เขาก็ทำให้เธอต้องแปลกใจกับดวงตาที่เป็นประกาย นั่นทำให้หญิงสาวหายใจไม่ออก หัวใจของเธอเหมือนจะเต้นผิดจังหวะ เป็นการผิดจังหวะด้วยอาการเขินอาย นัยน์ตาของเขายังคงเต้นระยับต่อไป ริมฝีปากเผยยิ้มมากขึ้น และใช้สองนิ้วมือกวักเรียกเธอ บอกว่า

“พลอยนภัส มาทางนี้” ถ้าเพียงแต่เขาทำอย่างนี้ในวันที่เธอบอกเลิก ถ้าเพียงแต่เขาจะโทรศัพท์หาเธอหรือมาหาเธอ แล้วขอให้เธอกลับไปทุกอย่างคงไม่ลงเอยแบบนั้น

“ฝึกสอนวันแรกเป็นยังไงบ้าง” เขาถาม ขณะพาเธอเดินขึ้นบันได

“ก็ดีค่ะ” หญิงสาวตอบ เขาเหลือบมอบเธอนิดหนึ่ง จับน้ำเสียงบางอย่างของเธอได้

“วันนี้ยังไม่ต้องสอนหรอก วันนี้ฉันจะพาเธอมารู้จักกับ หนูนาเสียก่อน”

เสียงฝีเท้าดังมาตรงประตูทางเดินทำให้พลอยนภัสชะงักฝีเท้าและหันกลับไปมอง เธอเห็นเด็กสาวในเอี๊ยมลายสก็อตติช เธอเดินลงบันไดพร้อมกับแบกถาดหนักอึ้งในมือ

“มีของสำหรับคุณครูค่ะ” เด็กสาวพยายามพูดภาษาอังกฤษตะกุกตะกัก ขณะที่เธอถือถาดที่ใส่ขนมหลากหลาย พลอยนภัสรู้สึกเหมือนกับความเครียดในตัวคลายไป

“ขอบคุณค่ะ น่ารักจัง” เด็กหญิงผู้นั้นยิ้มอย่างเอียงอาย ขณะที่วางถาดลงบนมุมโต๊ะตัวเตี้ย ข้างโซฟาสีครีมตัวอ้วน มีบางอย่างในตัวเด็กหญิงคนนี้ที่น่ารัก พลอยนภัสเดินไปนั่งที่โซฟา

“หนูชื่ออะไรคะ”

“หนูเด็กหญิงพิมรภัส ชื่อเล่นหนูนาค่ะ” เธอตอบ คุกเข่าลงแล้วยกมือขึ้นตบหน้าอกตนเองเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มอีกครั้ง คราวนี้ อวดลักยิ้มแก้มบุ๋มทั้งสองข้าง พลอยนภัสอดยิ้มตอบไม่ได้

“หนูนา คุณครูชื่อ พลอยนภัสนะ เราชื่อคล้าย ๆ กันเลยน้า..” เด็กสาวพยักหน้าหงึก ๆ

“คุณครูพลอยนภัส” เธอพยักหน้าอีกครั้งอย่างกระตือรือร้น พลอยนภัสนึกขัน

“เรียกว่าครูพลอยก็ได้ค่ะ”

“ค่ะ ครูพลอย ครูพลอยจะมาสอนหนูทุกวันใช่ไหมคะ” เด็กสาวชะโงกหน้ามาข้างหน้าเล็กน้อย

“ถูกต้องแล้วค่ะ เราจะเจอกันทุกเย็นนะคะ”

“เย้!..” เด็กน้อยยิ้มดีใจที่จะได้มีเพื่อนเล่น