ตอนที่ 6 บังเอิญเจอกัน

“นายเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายเหรอ หรือว่ามีเรื่องไม่สบายใจ”

พอน่านน้ำไปถึงมหาวิทยาลัย และเข้าไปนั่งประจำที่ในห้องปฏิบัติการที่พวกเขามักจะใช้ทดลองสิ่งต่างๆ ที่เกี่ยวกับเทคนิคการแพทย์ แต่วันนี้เขากลับมีสีหน้าราวกับเบื่อโลก โดนัทจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“เออนั่นดิ แม่งไปทำอะไรมาวะ ดูทำหน้าเข้า เมนส์ไม่มาหรือไงครับคุณน่านน้ำ” เจย์แกล้งแซวเพื่อน

“เบื่อๆ ว่ะ” น่านน้ำตอบกลับสั้นๆ

“เป็นไรวะ” ภูผาเดินเข้าไปหาแล้วเลื่อนลำแขนไปกอดคอเพื่อนรัก แล้วเอ่ยถาม

“พวกมึงเคยทำอะไรผิดพลาด แต่ไม่กล้ายอมรับความจริงบ้างไหมวะ” น่านน้ำถามความเห็นจากเพื่อนๆ

“มึงหมายถึงใครวะ หรือว่ามึงไปทำผู้หญิงท้องแล้วจะไม่รับผิดชอบ” เจย์ทำสีหน้าจริงจังเอ่ยถามเสียงเบา

แต่เพื่อนสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มกลับรู้สึกกลุ้มใจกับคำพูดของเจย์ และหวังว่าน่านน้ำจะไม่ใช่คนแบบนั้น

“นั่นปากเหรอไอ้เพื่อนเวร” น่านน้ำด่าเจย์ไปหนึ่งประโยค ไม่รู้ว่าใช้สมองส่วนไหนถึงได้คิดว่าคนอยากเขาจะไปทำผู้หญิงท้อง

“อ้าว มาด่ากูซะงั้น” เจย์ตอบพร้อมกับยกมือขึ้นเกาหัว ก็ไอ้เพื่อนรักมันไม่ยอมบอกเสียที เขาก็เดามั่วๆ ไปอย่างนั้น

“แล้วสรุปนายมีเรื่องอะไรเหรอ บอกพวกเราได้นะ” โดนัทตัดสินใจถามออกไป ถ้าเขาไม่ได้ทำใครท้อง ก็แสดงว่ามีเรื่องอื่น

ทุกคนต่างหันไปมองที่น่านน้ำเพื่อรอฟังคำตอบ แต่เขาก็ให้เพียงความเงียบตอบกลับมา

“เฮ้อ เปิดประเด็นแล้วก็ไม่ยอมบอกพวกกูอีกละ” ภูผาตบบ่าเพื่อนเบาๆ พร้อมกับถอนหายใจ

“แยกย้ายกันเถอะ ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ก็แค่ถามไปงั้นแหละ”

น่านน้ำไล่เพื่อนๆ ให้กลับไปนั่งประจำที่เพราะก็ใกล้จะถึงเวลาเรียนแล้ว ส่วนเรื่องของเขาขอเก็บเอาไว้ก่อน เขาไม่อยากบอกใครให้ขายขี้หน้า ว่ามีอะไรกับผู้หญิงแต่เธอก็ดันหนีไปทันทีที่การร่วมรักจบลง

ทางด้านโรงเรียนของน้องน่านฟ้า วันนี้ก็มีคุณครูพละที่รับเข้ามาใหม่หนึ่งคน เป็นชายหนุ่มวัยสามสิบปี แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬาและออกกำลังกายเป็นประจำจึงมีร่างกายกำยำแข็งแรงไม่แพ้กับเด็กหนุ่ม

“สวัสดีนักเรียนทุกคนนะครับ ครูชื่ออาทิตย์ เป็นคุณครูพละคนใหม่ครับ” อาทิตย์แนะนำตัวให้เด็กนักเรียนภายในห้องรู้จัก

“สวัสดีครับคุณครูอาทิตย์”

“สวัสดีค่ะคุณครูอาทิตย์”

เด็กนักเรียนชายและหญิงต่างพากันสวัสดีครูพละคนใหม่อย่างพร้อมเพรียง

“สวัสดีค่ะครูอาทิตย์ ฉันชื่อแพรวาค่ะ เป็นครูประจำชั้นอนุบาลสามทับหนึ่ง” แพรวาเอ่ยทักทายครูที่มาใหม่

“สวัสดีครับครูแพรวา” อาทิตย์ทักทายกลับพร้อมกับริมฝีปากที่คลี่ยิ้มส่งให้กับคุณครูสาวเจ้าของใบหน้าหวาน

หลังจากหมดคาบเช้า อาทิตย์ได้แวะมาบริเวณหน้าห้องอนุบาล รอหญิงสาวเดินออกมา จึงรวบรวมความกล้าเอ่ยชวนแพรวาไปกินมื้อกลางวันด้วยกัน

“ครูแพรวาครับ เที่ยงนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะครับ”

“ได้ค่ะ” แพรวาที่จะปฏิเสธก็ดูจะเสียน้ำใจ คนเขาอุตส่าห์มาชวนจึงได้ตอบตกลงไป

ทั้งคู่พากันเดินไปขึ้นรถของอาทิตย์ที่จอดอยู่ที่โรงจอดรถของโรงเรียน แล้วออกเดินทางไปที่ร้านอาหารที่ครูพละอาสาว่าจะพาเธอไปชิม แถมยังการันตีว่าร้านนี้อร่อยมากในย่านนั้น

ระหว่างทางทั้งสองก็พูดคุยทำความรู้จักกันไป รวมถึงเรื่องการเรียนการสอนที่แพรวาได้เข้ามาสอนที่โรงเรียนเอกชนแห่งนี้ จนกระทั่งไปถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง

“ถึงแล้วครับ”

แพรวามองเข้าไปในร้านอาหารตามสั่งที่เนืองแน่นไปด้วยลูกค้า และส่วนมากก็จะเป็นนักศึกษาที่เรียนอยู่ที่นี่ ภายในใจกลับรู้สึกตุ้มๆ ต่อมๆ อย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่ามีลางสังหรณ์ใจแปลกๆ

“ลูกค้าเยอะเหมือนกันนะคะ” แพรวาเอ่ยกับอาทิตย์ขณะที่ทั้งสองคนลงก้าวเข้าไปในร้านและมองหาโต๊ะที่ยังว่างอยู่

“ร้านนี้ลูกค้าแน่นตลอดทั้งวันเลยครับ รับรองว่าอร่อยถูกปากครูแพรวาอย่างแน่นอน” อาทิตย์การันตีเรื่องรสชาติอาหารของร้านนี้อีกครั้ง เพื่อไม่ให้เสียชื่อที่เขาอุตส่าห์ทำใจกล้าชวนเธอให้ออกมากินข้าวด้วยกัน

แพรวายิ้มรับก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าไปนั่งมุมด้านในของร้าน แต่ตอนที่กำลังนั่งลงเก้าอี้แพรวาก็ต้องชะงักสายตาจนแทบไม่กระพริบ เมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่คมของใครคนหนึ่งเข้า และรอยยิ้มที่มีเมื่อครู่ก็หุบลงทันทีอย่างอัตโนมัติ จนคนที่มาด้วยสังเกตเห็นความผิดปกติที่ฉายบนใบหน้า

“มีอะไรรึเปล่าครับ สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย” อาทิตย์เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าไม่สู้ดี

“ปะ เปล่าค่ะ” แพรวาปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะหันไปตอบ

ทั้งสองคนพากันสั่งอาหารแล้วนั่งรอ ระหว่างนั้นก็พูดคุยกันตามปกติ แต่แพรวาที่ตั้งแต่เข้ามาที่โต๊ะก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจจึงได้ถามคำตอบคำ บางครั้งสายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปมองทางโต๊ะที่อยู่ถัดกัน และทุกครั้งก็มักจะพบกับสายตาคู่นั้นที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว

“นายไม่ค่อยกินเลยนะ กับข้าวไม่อร่อยเหรอ” โดนัทเอ่ยถามเพื่อนชายที่เอาแต่เขี่ยข้าวในจาน

“ก็อร่อยดี แต่ไม่ค่อยอยากกินเท่าไหร่” น่านน้ำตอบกลับแต่สายตาก็เผลอมองไปยังคนที่นั่งอยู่อีกโต๊ะอย่างห้ามตัวเองไม่ได้

เที่ยงวันนี้น่านน้ำมากินข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยรวมกับกลุ่มเพื่อน และเก้าอี้ข้างๆ ก็เป็นของโดนัทที่เลือกนั่งข้างเขา ส่วนเก้าอี้ตรงข้ามก็เป็นที่นั่งของเจย์และภูผา

“กูเห็นมึงมองไปที่โต๊ะนั้นนานแล้วนะ มีอะไรเหรอวะ” ภูผา เพื่อนที่ช่างสังเกตก็จับได้ว่าน่านน้ำชอบมองไปที่โต๊ะนั้น จึงได้เหลียวหน้าหันไปมองตาม

“ไม่มีอะไร” น่านน้ำตอบกลับสั้นๆ ก่อนจะก้มหน้าตักข้าวเข้าปาก

“แต่กูว่ามีว่ะ ผู้ชายกับผู้หญิงนั่นใช่ไหมวะ” ภูผาเอ่ยขึ้นพร้อมกับกระตุกยิ้ม จนเจย์ต้องรีบหันไปมอง

“ผู้หญิงสวยโคตรว่ะ แต่ผู้ชายที่มาด้วยดูจะมีอายุแล้วนะ” เจย์แสดงความเห็นขณะที่มองไปที่โต๊ะของคนที่ไม่รู้จัก

โดนัทได้ยินดังนั้นก็รีบปรายตามองตามเช่นเดียวกัน เธอก็อยากจะรู้นักว่าน่านน้ำมองอะไรนักหนา แล้วก็เห็นเป็นหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดทำงานแบบเรียบร้อย ใบหน้าสวยออกหวานดูมีเสน่ห์ชวนมองมากๆ ไม่แปลกใจเลยที่พวกผู้ชายต่างพากันเผลอมอง แต่ที่เธอไม่ค่อยชอบใจเท่าไรและเกิดคำถามขึ้นในใจว่าทำไมน่านน้ำต้องมองผู้หญิงคนนั้นด้วย

“พวกมึงเลิกมองกันได้แล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั้น รีบกินได้แล้วจะได้รีบกลับ” น่านน้ำขมวดคิ้วเอ่ยกับเพื่อน และที่บอกว่าเลิกมองได้แล้วไม่ใช่แค่บอกเพื่อนทั้งสองคน แต่เป็นการบอกตัวเขาเองด้วยว่าให้เลิกสนใจได้แล้ว

“ฉันขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะคะ” แพรวาบอกกับอาทิตย์ก่อนจะลุกขึ้นมองหาป้ายห้องน้ำ แล้วเดินออกจากโต๊ะไป

“เดี๋ยวกูมานะ” น่านน้ำที่เห็นว่าแพรวาลุกออกจากโต๊ะจึงได้รีบบอกกับเพื่อน แต่ก็ถูกโดนัทซักถามกลับมา

“นายจะไปไหนเหรอ”

“ไปห้องน้ำ” น่านน้ำตอบกลับเสียงเรียบ แล้วเดินออกจากโต๊ะเดินไปทางห้องน้ำทันที

เขาไม่ได้อยากจะเข้าห้องน้ำหรอก แค่อยากจะหาโอกาสให้ตัวเองก็เท่านั้น