ตอนที่ 3 ไม่มีทางจำผิด

น่านน้ำส่งหนังสือการบ้านให้น้องชายเสร็จก็กะจะสวัสดีทักทายคุณครูประจำชั้นคนใหม่ก่อนกลับ เพราะตนนั้นได้มาขัดจังหวะในการสอน แต่ใครจะคิดว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่จะหน้าตาละหม้ายคล้ายกับหญิงสาวในชุดมินิเดรสเกาะอกสีดำในคืนนั้น

น่านน้ำคิดว่าใช่ และก็คงไม่มีทางจำผิดแน่ เพราะเขาไม่ได้เมาหรือสมองเบลอถึงขนาดจะจำอะไรไม่ได้

ทั้งคู่ต่างยืนสบตานิ่ง ก่อนที่น้องน่านฟ้าจะวิ่งเข้ามาหาแล้วจับเข้าที่มือของครูสาว ทำให้เธอละสายตาจากชายหนุ่มก้มลงมองที่เด็กชายตัวน้อยแทน

“คุณครูครับ ผมลืมการบ้าน พี่ชายผมเอาการบ้านมาส่งครับ” น้องน่านฟ้าบอกกับคุณครูของตน

“อะ อ๋อ... ครับ งั้นเราเริ่มเรียนกันเลยไหมคะเด็กๆ”

แพรวาตอบน้องน่านฟ้าด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ก่อนหันไปเอ่ยกับเด็กนักเรียนในห้องเพื่อแก้อาการประหม่าของตัวเอง

“ค่ะคุณครู”

“ครับคุณครู”

ในเมื่อเธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำราวกับว่าทั้งคู่ไม่เคยรู้จักกัน ใช่ ทั้งคู่ไม่เคยรู้จักกันจริงๆ แต่ก็ผ่านค่ำคืนอันแสนเร่าร้อนภายในรถด้วยกันมาแล้ว น่านน้ำจำต้องเลยตามเลย เพราะจะเข้าไปถามในสถานการณ์ที่มีแต่เด็กๆ เต็มห้องแบบนี้ก็คงจะไม่เหมาะ และอีกอย่างเจ้าตัวก็ดูจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเลย ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะไม่หนีเขาไป

น่านน้ำจึงหันหลังเดินออกมาห้องเรียนของน้องชาย มุ่งหน้าไปขึ้นรถที่จอดอยู่แล้วขับไปที่มหาวิทยาลัย

“มาได้สักทีนะเว้ย” เข้าไปถึงห้องเรียนเจย์ก็รีบทักขึ้นทันที

“เมื่อคืนทำไมหนีกลับวะ จะไปก็ไม่บอกกันก่อน ปล่อยให้พวกกูนั่งกินเหล้าขวดนั้นกันสองคน”

ภูผารีบต่อว่าเพื่อนที่คุยกันเอาไว้เสียดิบดีว่าคนอย่างน่านน้ำไม่มีทางหนีกลับ แต่ไอ้เพื่อนตัวดีก็หนีหายไปก่อนใคร แถมไม่บอกไม่กล่าวอีกต่างหาก

“เออว่ะ แม่งชิ่งกลับก่อนแบบนี้คงไม่ได้ถูกสาวสวยในผับฉุดไปเอาในป่ามาใช่มั้ยวะ ฮ่าฮ่า” เจย์ถามพลางหัวเราะขำอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งหยอกไอ้เพื่อนที่ไม่เคยสนผู้หญิง

แต่มันก็ช่างเป็นคำถามที่ตรงกับความเป็นจริงเสียเหลือเกิน

“น่านน้ำ นั่นคอนายไปโดนอะไรมา” โดนัทเพื่อนสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มชี้นิ้วไปที่คอของน่านน้ำแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย

เจ้าตัวรีบยกมือขึ้นปิดโดยที่ก่อนออกจากบ้านก็ไม่ทันได้สังเกตว่าไปมีรอยนี้ตั้งแต่เมื่อไร อย่าบอกว่าโดนดูดมาเมื่อคืน

“ไม่มีอะไรหรอก แค่แพ้อะไรก็ไม่รู้ รู้สึกคันๆ” น่านน้ำหาข้ออ้างมาตอบแล้วแกล้งเกาไปทั่วลำคอเพราะไม่รู้ว่าไอ้รอยจ้ำที่ว่ามันอยู่ตรงไหน

น่านน้ำ เจย์ ภูผา และโดนัท เป็นเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันมาจนถึงปีที่สี่ในคณะสหเวชศาสตร์ หรือที่หลายคนมักจะรู้จักกันในนามนักเทคนิคการแพทย์ ด้วยความชอบที่มีเหมือนกันและนิสัยก็คล้ายกันมากของสามหนุ่ม ติดแค่เรื่องปากที่ต้องเว้นไว้ให้น่านน้ำคนหนึ่ง เพราะเขาเป็นคนพูดน้อยที่สุด แต่ก็ดันหล่อที่สุดในกลุ่ม

ส่วนโดนัทเพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ตอนปีหนึ่งจับฉลากได้อยู่กลุ่มเดียวกันบ่อยๆ จนสนิทกันมากขึ้น และตั้งแต่นั้นมากลุ่มของพวกเขาก็มีชายสามหญิงหนึ่งมาโดยตลอดจนกระทั่งปัจจุบัน แต่เธอมักจะทำตัวสนิทสนมกับน่านน้ำมากกว่าเพื่อนทุกคน คงเป็นเพราะน่านน้ำไม่ค่อยพูด แต่ทุกครั้งเวลาเธอร้องขออะไร เขาก็ยอมทำตามใจอยู่ตลอด

“ค่าเหล้าเมื่อคืนเท่าไหร่ เดี๋ยวกูโอนให้” น่านน้ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าแอปธนาคาร แล้วหันไปถามเพื่อนชายทั้งสองคน

ในเมื่อกล้ารับคำท้าแต่ก็ดันหนีกลับก่อน แถมยังต้องมาเสียน้ำสีขาวขุ่นเพียงเพราะไปมีอะไรกับหญิงสาวแปลกหน้า แต่ผู้หญิงดันหนีหายไม่อยู่ให้เขารับผิดชอบ ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่พอรับผิดชอบได้คงจะมีแค่ค่าเหล้าที่ดื่มกันเมื่อคืน

“โห่ ให้มันได้แบบนี้สิครับคุณน่านน้ำ” เจย์ยกยิ้มพร้อมกับยกนิ้วโป่งให้กับเพื่อนรัก

“เฮ้ย เอาจริงดิ ใจถึงแบบนี้จะหนีกลับตลอดก็ได้นะเว้ย พวกกูไม่ซี” ภูผาเอ่ยแซวอีกคน

“พูดมาก สรุปจะเอามั้ยวะค่าเหล้าอะ” น่านน้ำย้ำถามอีกครั้งอย่างรำคาญ คนยิ่งหัวเสียกับเรื่องเมื่อคืนอยู่ ยังไม่มีอารมณ์มาพูดเล่นกับใคร

“เอาดิวะ กูจะเอาไปเลี้ยงเหล้าน้องน้ำค้างอยู่” ภูผารีบตอบกลับไปทันที ถ้าขืนมัวแต่เล่นตัวและแซวเพื่อนมากๆ เดี๋ยวมันจะไม่ให้สักแดงเดียว

หลังจากทำการโอนเงินให้ภูผาเสร็จแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปนั่งประจำที่เพื่อเตรียมตัวเข้าเรียนในคาบเช้า ทุกคนนั่งเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน เจย์นั่งคนแรก ถัดมาก็เป็นภูผา น่านน้ำ และโดนัท

เช้านี้โดนัทดูจะพูดน้อยกว่าปกติและมีท่าทางเหมือนมีเรื่องอะไรอยากจะถาม แต่กำลังชั่งใจว่าจะพูดหรือไม่พูดดี สุดท้ายก็เก็บเอาไว้ไม่ได้

“น่านน้ำ เมื่อคืนที่นายกลับก่อน นายกลับบ้านเหรอ” โดนัทเอ่ยถาม แต่สายตากลับจ้องไปที่รอยแดงตรงคอ

“อืม ถามทำไมเหรอ”

“เปล่า ถามเฉยๆ ถ้านายไม่บอกว่าแพ้ ฉันคงคิดว่านายไปโดนผู้หญิงดูดคอมา” โดนัทเอ่ยพลางหลบสายตาก้มมองหนังสือ ไม่รู้ว่าที่ถามไปเพื่อนชายของเธอจะคิดว่าละลาบละล้วงเรื่องของเขาหรือเปล่า

“...” น่านน้ำเลือกที่จะไม่ตอบกลับ แล้วหันไปตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือแทน

ช่วงพักเที่ยงแพรวากินข้าวเสร็จก็เข้าไปนั่งอยู่ในห้องพักครู มือที่ถือโทรศัพท์ก็ไถหน้าจอไปเรื่อย ๆ เพื่อตามหาประกาศบ้านที่ปล่อยให้เช่า

ช่วงแรกที่เธอย้ายมาสอนที่โรงเรียนแห่งนี้ยังคงอยู่ที่คอนโดเดิมเพราะยังหาบ้านเช่าที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนไม่ได้ และการเดินทางจากคอนโดมาที่โรงเรียนแห่งนี้ก็ใช้เวลานานพอสมควร

“ครูแพรวา เธอได้บ้านเช่ารึยัง” แป้งซึ่งเป็นคุณครูประจำชั้นอนุบาลสองทับสามเอ่ยถาม

“ยังเลยค่ะ นี่ก็กะว่าเสาร์อาทิตย์นี้จะลองขับรถหาดูอีกที” แพรวาเอ่ยตอบ

“พอดีฉันเห็นบ้านหลังหนึ่งกำลังหาคนเช่า ครูแพรวาสนใจไหม อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ เดินทางสิบนาทีก็ถึง”

แป้งเห็นโพสต์ประกาศหาคนเช่าบ้านจากสื่อโชเชียลมีเดีย เลยลองถามแพรวาดูเผื่อว่าเธอจะสนใจ และอีกอย่างบ้านหลังนั้นก็อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมาก

“สนใจค่ะ” แพรวารีบตอบกลับไปทันทีที่ครูแป้งเอ่ยจบ

แป้งได้เอาโพสต์ที่เห็นส่งให้กับแพรวา เพื่อให้เธอใช้เป็นช่องทางการติดต่อกับเจ้าของบ้านหลังที่ปล่อยเช่า เมื่อแพรวาได้รับข้อมูลแล้วจึงรีบโทรติดต่อไปทันที เพราะกลัวว่าจะมีคนสนใจและเช่าบ้านตัดหน้าเธอไปเสียก่อน

หลังจากเลิกสอนและนักเรียนได้กลับบ้านกันครบทุกคนแล้ว แพรวาจึงได้เดินทางไปบ้านเช่าที่ได้โทรติดต่อเอาไว้เมื่อช่วงกลางวัน โดยที่มีเจ้าของเปิดบ้านรออยู่แล้ว

บ้านหลังนี้เป็นบ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มากมีด้วยกันสองชั้น จำนวนสองห้องนอนสองห้องน้ำ มีห้องโถงสำหรับรับแขก และห้องครัว พื้นที่ใช้สอยรอบบ้านก็ถือว่ากว้างพอสมควร และค่าเช่าต่อเดือนก็ถือว่าพอดีกับราคาบ้านเช่าในกรุงเทพฯ

เมื่อเดินเข้าไปสำรวจภายในตัวบ้านและบริเวณรอบนอกบ้านแล้ว แพรวาก็รู้สึกถูกใจกับบ้านหลังนี้มาก จึงได้ตอบตกลงและทำสัญญาเช่ากันทันที และดีหน่อยที่เจ้าของบ้านเป็นคนรักสะอาดอยู่แล้ว เธอจึงไม่ต้องทำความสะอาดอะไรมาก แค่ย้ายของเข้าบ้านแล้วจัดให้เข้าที่ก็สามารถพักอาศัยได้เลย

และวันเสาร์นี้ก็เป็นวันที่เธอจะต้องย้ายของออกมาจากคอนโด โชคดีที่ได้เพื่อนรักอย่างพราวมุกที่ทราบเรื่องว่าแพรวาย้ายมาสอนที่โรงเรียนแห่งใหม่และต้องย้ายที่อยู่ด้วย จึงได้ส่งลูกน้องของที่บ้านมาช่วยขนของ

ตั้งแต่เช้ายันบ่ายสองโมง แพรวาก็กำลังวุ่นอยู่กับการจัดเก็บของใช้และเสื้อผ้าให้เข้าที่ และเอาขยะออกมาทิ้งที่หน้าบ้าน จังหวะที่หันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน ก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยตะโกนเรียกชื่อของเธออยู่ที่ประตูเล็กที่เป็นทางไปยังบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ติดกัน

“ครูแพรวาครับ”