ตอนที่ 12 ผมต้องการแค่ณิชา

ตอนที่ 12 ผมต้องการแค่ณิชา

“พี่ณัย นามีเรื่องขอร้องให้พี่ช่วยหน่อย”

ปวีนาที่ยอมลงทุนโดดเรียนในคาบบ่าย ตรงมาหาพี่ชายที่บริษัท เธอเปิดประตูเข้าห้องทำงานของท่านประธานไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันแม้แต่จะเคาะประตู

“เรื่องอะไร ยัยนา พรวดพราดเข้ามา เคาะประตูก่อนเป็นไหม”

“ไม่ทันแล้ว เรื่องด่วนจริงๆ ไม่งั้นนาไม่โดดเรียนมาหาพี่หรอก”

“นี่แกโดดเรียนหรอ พี่จะฟ้องแม่”

“โอ๊ยยย พี่ฟ้องเลย แต่ก่อนอื่น ต้องฟังเรื่องด่วนของนาก่อน”

“เออ มีอะไร ว่ามา พี่จะรีบทำงาน”

แล้วเรื่องราวทั้งหมดของณิชา ก็ถูกถ่ายทอดให้พี่ชายสุดที่รักฟังทันที และเมื่อเขาได้ฟังดังนั้น คิ้วเข้มก็ขมวดเป็นปม มือใหญ่กำหมัดแน่น

“มันเกิดเรื่องบ้าบอแบบนี้ได้ยังไง ทำไมณิชาไม่บอกเราตั้งแต่แรก เอาตัวเข้าแลกแบบนั้นได้ยังไง”

“มันเกรงใจ ไม่อยากรบกวนเรา เพราะเงินมากมายขนาดนั้น”

“เป็นร้อยล้านพี่ก็จะช่วย”

“นี่แปลว่าพี่ณัยจะช่วยยัยณิชา ไปซื้อตัวยัยณิชาคืนมาใช่ไหม”

“อืม บ่ายนี้พี่จะออกไปหานายปราณนต์นั่นถึงที่ผับเลย”

พูดจบก็หยิบสมุดเช็กขึ้นมาเซ็น เป็นจำนวนเงินสิบล้านบาท ก่อนเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อสูท เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการไปไถ่ตัวผู้หญิงที่ตนรักทันที

“พี่ไม่รังเกียจยัยณิชาใช่ไหม ที่มันอาจเป็นของคนอื่นไปแล้ว”

“ณิชาก็ยังเป็นณิชาคนเดิมสำหรับพี่ เคยรักยังไง ก็ยังรักอยู่เหมือนเดิม เรื่องแค่นี้พี่ไม่แคร์หรอก”

“ขอบคุณพี่มากนะ ที่รักเพื่อนนาขนาดนี้ ยัยณิชามันโชคดีจริงๆ ที่เจอคนอย่างพี่”

“พี่ก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น แต่พี่รักณิชามาก และจะไม่ยอมเสียณิชาไปให้ใครเด็ดขาด”

“แต่พี่ต้องระวังตัวนะ นอกจากนายปราณนต์นั่นมันจะเป็นเจ้าพ่อธุรกิจสีเทาแล้ว มันยังเป็นมาเฟียอีกต่างหาก”

“อืม รู้จักกันในวงธุรกิจ เคยเจอกันตามงานหลายครั้งแล้ว”

“งั้นพี่ไปเถอะค่ะ นาไปด้วยคนนะ”

“จะไปทำไมล่ะเรา”

“อยากไปดูน้ำหน้า ว่าตัวจริงจะหล่อสักแค่ไหนกันเชียว”

หล่อมากกกกก ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ หล่อชนิดที่ว่าเหมือนเทพเจ้าปั้นแต่ง ทุกอย่างบนใบหน้าไม่มีที่ติ รูปร่างสูงใหญ่ ทุกอย่างที่รวมเป็นเขาบอกได้คำเดียวว่า เพอร์เฟค

“คุณสองคนมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า”

ปราณนต์เอ่ยถามออกไป ทั้งๆที่พอจะเดาอะไรได้รางๆแล้ว เพราะแม่สาวหน้าตาน่ารักคนนี้ คือคนเดียวกับในรูปที่ลูกน้องเขาส่งมารายงาน ภาพที่เธอกอดปลอบใจณิชาที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเขาก็เห็นแล้ว ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าณิชาต้องเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนรักของเธอฟังแน่ๆ ถึงร้องไห้กอดปลอบใจกันซะขนาดนั้น แต่ที่คาดไม่ถึงคือ เธอคนนี้เป็นน้องสาวของนายประณัย ประธานบริษัทผลิตและจัดจำหน่ายอาหารสำเร็จรูปและอาหารแปรรูปอันดับหนึ่งของเมืองไทย และเขาก็เคยได้เจอไอ้หมอนี่ตามงานสังคมธุรกิจหลายครั้ง

“นี่ครับ เช็กสิบล้านบาท ผมมาขอไถ่ตัวณิชา ช่วยฉีกสัญญาฉบับนั้นทิ้งเถอะครับ”

“คุณเป็นอะไรกับเมียผม”

เมีย เขาพูดเต็มปากเต็มคำว่าณิชาคือเมียของเขา ชายหนุ่มที่ได้ฟังกัดกรามดังกรอดและกำหมัดแน่นเพื่อข่มอารมณ์ และกิริยาท่าทางของเขา ก็อยู่ในสายตาของปราณนต์ตลอดเวลา

ปราณนต์ยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ หน็อย อยากจะมาไถ่ถอนตัวณิชาคืน ท่าทางไอ้หนุ่มนี้จะแอบหลงรักณิชาของเขาสินะ เสียใจ ให้ตายเขาก็ไม่ยอมฉีกสัญญาฉบับนั้นทิ้ง แล้วปล่อยตัวเธอไปให้คนอื่นแน่นอน อยากได้นักก็รอเขาเบื่อก่อนแล้วกัน อาจจะยกณิชาคืนให้ แต่ไม่รู้ต้องรอไปจนถึงชาติไหนนะที่เขาจะเบื่อเธอ รอได้ก็รอไป

“ผมกับณิชา เราเป็นคนรักกัน”

“หึ ตลก ณิชาไม่เห็นบอกผมว่ามีคนรักแล้ว เกรงว่าคุณจะหลงรักเมียผมข้างเดียวเสียมากกว่าละมั้ง”

“จะอะไรก็ช่าง เงินที่คุณเสียไปสิบล้าน ผมเอามาให้คุณแล้ว แลกกับการปล่อยณิชาให้เป็นอิสระ ผู้หญิงไม่ได้รัก ไม่ได้เต็มใจอยู่ด้วย ผมว่าคุณปล่อยเธอคืนมาดีกว่านะ”

“คุณรู้ได้ไงว่าณิชาไม่ได้เต็มใจจะอยู่กับผม เท่าที่นอนด้วยกัน ผมก็เห็นเธอมีความสุขดีนะ ออกจะสุขมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ”

“คุณปราณนต์ คุณต้องการอะไร หรือคุณต้องการมากกว่าสิบล้าน ผมก็จะจ่ายให้”

“อืม บุญทุ่มเสียด้วย แต่เสียใจนะคุณประณัย ผมยกเมียของตัวเองให้ใครไม่ได้ และตามสัญญา ณิชาก็ไม่มีสิทธิ์ยกเลิกสัญญาแม้ว่าเธอจะหาเงินมาคืนผมได้ครบตามจำนวนหนี้ก็ตาม ข้อนี้เธอก็รู้ดี มีแต่ผมเท่านั้นที่จะยกเลิกสัญญาได้ก่อนเวลา แต่ผมขอโทษด้วยจริงๆ ผมคงยกเมียของตัวเองให้ใครไม่ได้”

“คุณจะหาผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่อีกกี่คนก็ได้ คนที่เปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นอย่างคุณ จะมาจริงจังอะไรกับเด็กผู้หญิงที่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ คุณสงสารเธอเถอะ ปล่อยเธอออกมาจากวังวนนี้เถอะนะ ผมขอร้อง”

“ผมรู้ว่าผมจะหาผู้หญิงที่ไหนมานอนด้วยก็ได้ แต่ตอนนี้ ผมไม่ได้ต้องการใคร ผมต้องการแค่ณิชา พูดแบบนี้แล้วหวังว่าคุณจะเข้าใจอะไรง่ายขึ้นนะ กลับไปซะเถอะ”

ไอ้มาเฟียนี่ มันกำลังจะบอกกับเขาว่า มันเองก็ชอบณิชาเหมือนกันใช่ไหม ถึงขนาดว่า จะไม่นอนกับใคร จะมีแค่ณิชาของเขาคนเดียว

“แปลว่ายังไง คุณก็จะไม่ปล่อยเพื่อนของฉันใช่ไหม”

สาวน่ารัก ที่ท่าทางแสบเอาเรื่องเอ่ยถามขึ้น

“ใช่”

“แล้วถ้าวันหนึ่ง คุณเบื่อณิชาล่ะ คุณจะกรุณาปล่อยเพื่อนฉันได้ไหม”

“ผมไม่แน่ใจ ว่าจะมีวันนั้นไหม”

“คุณชอบณิชาหรอ”

“ชอบหรอ ไร้สาระน่าสาวน้อย คนนอนด้วยกัน จำเป็นต้องรักต้องชอบกันซะที่ไหน ถามพี่ชายเธอดูสิ คู่นอนของเขาก็ไม่ได้น้อยไปกว่าฉัน เขาจำเป็นต้องรักต้องชอบพวกหล่อนไหมล่ะ”

เธอหันกลับมามองหน้าพี่ชายตัวเอง ก็จริงอยู่ เธอก็รู้ว่าพี่ชายของเธอเองก็เปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อย ไม่ยอมคบใครจริงจัง แต่นั่นเป็นเพราะว่า พี่เธอชอบเพื่อนรักของเธออยู่ แต่เพื่อนของเธอต่างหาก ที่ไม่ยอมเปิดใจและสงวนท่าที จนพี่เขาจีบไม่ติดสักที

“เรื่องของฉันกับณิชา มันเป็นเรื่องของธุรกิจ และฉันก็พึงพอใจกับสิ่งตอบแทนที่ณิชาให้ฉัน มันก็เท่านั้น เงินจะมากกว่านี้อีกกี่เท่า ฉันก็ไม่ยกเลิกสัญญา บังเอิญว่าไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน เก็บเช็กของพวกเธอกลับไปเสียเถอะ”

“งั้นถ้าครบหนึ่งปี คุณแน่ใจใช่ไหมว่าจะปล่อยเพื่อนฉันจริงๆ คุณไม่ได้เล่นเกมโกงอะไรอยู่ใช่ไหม”

“สัญญาฉบับนั้นระบุทุกอย่างไว้ชัดเจน และณิชาก็อ่านมันอย่างละเอียดแล้ว”

อะไรวะ ไหนล่ะ คำตอบ ตกลงว่าครบหนึ่งปีแล้วจะปล่อยหรือไม่ปล่อย ทำไมไม่ยอมตอบ

เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็พบว่าใกล้เวลาที่เขาจะไปรับสาวน้อยของเขาแล้ว จึงเอ่ยไล่พี่น้องคู่นี้อีกครั้ง และแน่นอนว่า ความผิดที่เธอทำให้พี่น้องคู่นี้มารบกวนอารมณ์ของเขา จนเขาหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมดแบบนี้ เธอต้องเป็นคนรับเอาไว้แต่ผู้เดียว คืนนี้จะขย้ำเธอให้จมเขี้ยวเลย ดูซิจะไปหว่านเสน่ห์หลอกล่อให้ไอ้หนุ่มนี่มันหลงรักจนถึงขั้นยอมเสียเงินเป็นสิบๆล้านมาไถ่ตัวเธออีกไหม

“ผมต้องไปรับณิชาแล้ว ยังไงต้องขอเสียมารยาทนะครับ ขอตัวก่อน”

พูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้พี่น้องนั่งจมอยู่กับความคิดกันอีกเป็นนาน กว่าที่ทั้งสองจะยอมกลับไปตั้งหลักที่บ้านได้ก็ผ่านไปหลายนาทีแล้ว

“เอาไงกันดีคะ พี่ณัย ไอ้คุณปราณต์นี่ หน้าตาก็หล๊อหล่อ แต่ใจร้ายชะมัด”

เมื่อเข้ามานั่งในรถได้ ปวีนาก็บ่นถึงผู้ชายหล่อเหลาแต่ร้ายกาจนั่นทันที จากคำพูดคำจาของนายนั่น บ่งบอกว่าเพื่อนของเธอตกเป็นเมียของเขาแล้ว ซึ่งมันขัดแย้งกับคำพูดของเพื่อนเธอ ที่บอกว่ายังไม่ได้มีอะไรกันถึงขั้นนั้น และคนอย่างณิชา ไม่ใช่คนขี้โกหก แต่ทำไม นายมาเฟียนี่ถึงพยายามพูดให้เธอและพี่ชายเข้าใจแบบนี้ สงสัยคงตั้งใจจะแทงกั๊ก เพราะยังไงก็จะจับยัยณิชาเป็นเมียให้ได้ ไม่วันใดก็วันหนึ่งสินะ

“นายนั่นไม่มีทางปล่อยณิชาแน่นอน”

เขาเป็นผู้ชายเหมือนกัน เขามองออก และมั่นใจว่าอะไรหลายๆอย่างมันต้องเป็นอย่างที่เขาคิดแน่นอน

“แล้วพี่จะทำไงคะ”

เขานิ่งเงียบไปพักหนึ่ง คิดถึงผลได้ผลสีย และคิดทบทวนหัวใจตัวเอง ที่สุดท้ายแล้ว มันก็ตะโกนก้องว่ามันรักณิชามากมายจริงๆ

“ถ้าทำอะไรไม่ได้ ก็คงต้องรอ พี่รอณิชาได้ แค่ปีเดียวเอง รอมาตั้งหลายปียังรอมาแล้วเลย”

เสียงทุ้มนั้นเศร้าสร้อยจนน่าใจหาย คนหล่อเหลาและร่ำรวยอย่างเขา กลับต้องรอคอยความรักจากเพื่อนน้องสาว ซึ่งเธอคนนั้น ก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรตอบกลับมาเลยสักนิด

“ถึงแม้ว่าอีกปีที่รอ ยัยณิชาอาจไม่ยอมรับรักพี่อย่างนั้นหรอ”

“อืม พี่ก็จะรอ ตราบใดที่ณิชาไม่ได้รักใคร พี่ก็ยังมีสิทธิ์”

“หรือเราจะลักพาตัวยัยณิชากลับมาดีคะ”

“นายนั่นมันเป็นมาเฟียนะ มันไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่ ที่สำคัญ ณิชานั่นแหละที่จะเป็นอันตรายที่สุด อย่าลืม ว่าณิชาของเราอยู่กับมัน นอนกับมันทุกวัน มันจะทำอะไรณิชาตอนไหนก็ได้ พี่ไม่อยากเสี่ยงแบบนั้น”

“เห้อ ทำไงดี นี่เราไม่มีทางช่วยยัยณิชาออกมาจากขุมนรกสีชมพูนั่นเลยหรอ นายนั่นก็หล่อซะขนาดนั้น ส่วนยัยณิชาก็สาวน้อยพรหมจรรย์ มันจะไม่ตกหลุมรักผู้ชายคนแรกของมันหรอ แล้วอย่างนี้ ถึงวันที่นายนั่นถีบหัวส่งยัยณิชาทิ้ง เพื่อนนามันไม่เจ็บเจียนตายหรือไง”

นี่ก็คืออีกเรื่องที่เขากังวล แต่ไม่เป็นไร ถ้าถึงวันนั้น แม้ว่าณิชาจะออกมาจากชีวิตของนายมาเฟียนั่นด้วยสภาพบอบช้ำแค่ไหน เขาคนนี้ก็จะอยู่เคียงข้างและดูแลรักษาให้เธอจนหายดีเอง แม้ว่าในวันที่เธอหายดีแล้ว เธอจะไม่อาจมอบหัวใจให้เขาก็ตามที

“ไม่เป็นไร ณิชาจะมีพี่อยู่ข้างๆเสมอ”