คลั่งรัก | EP.8 นั่นเขา…ใช่ไหม?

ตอนที่ 8

——————————

แอลลี่ถือสมาทโฟนด้วยมืออันสั่นเทา ขณะที่ดวงตาสวยอ่านข่าวที่ปรากฏภาพพี่ชาย เพื่อนพี่ชายอย่างเซนต์พูดคุยกันอยู่ และผู้ชายอีกคนยืนหันหลังให้กล้องยืนคุยกับคนที่ดูมีอายุมากกว่า

ถึงจะไม่แน่ใจว่าใช่เขาหรือไม่ก็ตาม หัวใจดวงน้อยๆ ข้างซ้ายกำลังเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

"..ช..ใช่ ม..ไม่ใช่..." เธอเอ่ยเสียงตะกุกตะกักขณะ น้ำตาคลอพยายามมองคนในภาพให้ชัดๆ

"คุณแอลเป็นอะไรหรือเปล่า" อลิซเอ่ยถามเมื่อเห็นเจ้านายสาวนิ่งไป

ร่างอรชรสะดุ้งเหมือนได้สติ เธอกะพริบตาถี่ๆ เช็ดน้ำตาออกลวกๆ ก่อนจะออกไปถามบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างนอกให้รู้เรื่อง

"พี่ชายไปรัสเซียทำไม"

"ไม่ทราบครับ นายไม่ได้บอกไว้ คุณแอลมี..."

"เปล่า"

แอลลี่ยกมือตัดบทเมื่อรู้ว่าบอดี้การ์ดจะถามอะไร จากัวร์ก้มหน้าลงเพราะเขาเองก็ไม่รู้จริงๆ ว่านายใหญ่ไปทำอะไร เขาเพียงแค่ได้รับคำสั่งจากเบนท์ลีย์มาอีกทีเท่านั้น

หญิงสาวถึงกับหมดอารมณ์จะทำงานต่อเพราะตอนนี้ในหัวสมองเธอเอาแต่คิดเรื่องเมื่อคืนที่มันเหมือนจริงมาก ถึงเธอจะเมาแต่ก็ยังพอจะจำบทสนทนาบางอย่างได้

'บอกแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าเข้าใกล้ใครนอกจากพี่...'

ประโยคที่วนเวียนอยู่ในหัวจนไม่เป็นอันทำอะไร แล้วไหนจะ... กลับมาสิ กลับมาหาแอล ดุจังเลย ไม่ดื้อ อะไรพวกนั้นอีก

หรือตอนนี้เธอยังไม่สร่างเมากันแน่ แต่ร่างกายก็ปกติดีแล้วนี่นา

"คุณแอลพักอีกหน่อยไหมคะ เดี๋ยวอลิซเลื่อนนัดน้องๆ ออกไปก่อน" อลิซเอ่ยถามอีกครั้งชี้นิ้วไปที่ห้องจำลองเดินแบบที่อยู่ข้างห้องกัน

"ไม่เป็นไรค่ะอลิซ แอลโอเค" แอลลี่ส่ายหน้าเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปยังแคสนางแบบซ้ำอีกรอบ

ไม่ว่าตัวตึง ตัวท็อประดับต้นๆ มาขนาดไหน แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

"มีใครอีกไหมคะอลิซ"

"ตัวท็อปๆ ก็มากันเกือบหมดแล้วนะคะ แต่เหลือคนหนึ่ง" อลิซยกนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วฉีกยิ้มน้อยๆ

"หืม ใครเหรอคะ" คิ้วสวยขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

"ก็...คุณณิชาไงคะ หวานๆ แต่ก็แซ่บ ดูน่าค้นหาอีกด้วย เหมือนกับบุคลิกของคุณณิชาเลย"

เธอร่วมออกแบบชุดนี้กับแอลลี่ด้วย ตอนที่ดีไซน์ออกมาก็นึกถึงหน้าคุณณิชาเพื่อนเจ้านายสาวเลย

"แอลเคยถามไปแล้วค่ะ ปีนี้ยัยนั่นหยุดรับงานแล้วด้วย" เคยติดต่อไปแล้วด้วยแต่ทางนั้นไม่รับท่าเดียว เลยต้องยกชุดนี้ให้นางแบบคนก่อนที่ยกเลิกไป

"นอกจากนี้อลิซก็คิดไม่ออกแล้วล่ะค่ะ" อลิซนั่งหน้าหงอยบ้าง เหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียวเอง ก่อนถึงวันเปิดตัวแบรนด์

"งั้นคุณแอลเดินทั้งสองชุดเลยดีไหมคะ"

"ไม่เอาหรอกอลิซ แอลลองถามณิชาอีกรอบดีกว่า"

พูดจบมือบางก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิททันที ทางฝ่ายนั้นไม่รับสาย หญิงสาวเลยตัดสินใจไปหาที่คอนโดณิชาเองเลย จะได้ดูอาการด้วยว่าเพื่อนเธอนั้นดีขึ้นแล้วหรือยัง รายนั้นยิ่งเมาง่ายหายยากอยู่ด้วย

...

อีกด้านหนึ่ง...

ร่างสูงใหญ่ของเฮย์เดนเดินมาพร้อมกับเพื่อนสนิทอีกสองคนเข้าในห้องอาหารสุดหรูของโรงแรมอีกสาขาหนึ่งของคาสเซียส ก่อนจะตามมาด้วยโอลิเวอร์ แก๊งมาเฟียที่เปลี่ยนฝ่ายมาอยู่ข้างเขาอีกครั้ง

ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องหลบซ่อน แต่ก็ไม่ได้ถือว่าเปิดตัวอะไร ถึงอย่างนั้นภาพของพวกเขาทั้งสามคนก็ปรากฏบนโลกอินเตอร์เน็ตอย่างรวดเร็ว ทั้งภาพที่เห็นชัดและไม่ชัดเจนว่าเป็นใคร

หัวใจแกร่งสั่นไหวครั้งแล้วครั้งเล่าเพียงแค่นึกถึงยัยตัวแสบ เขาไม่รู้เลยว่าเธอจะโกรธ จะดีใจ หรือจะเฉยชาเหมือนที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้ อาจจะดูใจร้าย แต่เชื่อเถอะ ถึงวันนั้นเมื่อไหร่เธอจะไม่มีวันได้ห่างจากเขาอีกเลยแม้แต่วันเดียว

ไม่ว่ายัยตัวแสบจะยังรักหรือไม่รักเขาก็ตาม

"กูจะกลับอิตาลีวันนี้เลยนะ"

เซนต์พูดขึ้นหลังจากมองโอลิเวอร์เดินออกไป เพราะเขาคิดถึงเมียกับลูกที่บ้าน เธอพึ่งคลอดเขาก็ยิ่งเป็นห่วง ไม่อยากห่างไปไหนไกลๆ หลายๆ วัน

"เดี๋ยวกูเคลียร์งานที่นี่ต่ออีกสักสามสี่วัน มึงล่ะ" เคลย์ตัน

"กูจะไปอิตาลีคืนนี้ด้วย" เฮย์เดน

"กูว่าแล้ว บินไปบินมาไม่คิดจะพักเลยว่างั้น" เคลย์ตันแขวะเพื่อนด้วยความหมั่นไส้แต่ก็พอเข้าใจได้

เฮย์เดนยักไหล่เป็นคำตอบ เซนต์ก็หัวเราะในลำคอเพราะรู้ทันหมด เห็นมันนิ่งแบบนี้แต่คงห่วงยัยแอลจนแทบจะทนไม่ไหวเลยล่ะมั้ง

หลังจากแยกย้ายกับเพื่อน มาเฟียหนุ่มแวะสถานที่ที่เคยเป็นคฤหาสน์หลังเก่า ตอนนี้ถูกบริจาคให้เป็นสถานที่สาธารณะเรียบร้อยแล้ว เขาจำได้ดีในเหตุการณ์ช่วงนั้น เรื่องวุ่นวายจนทำให้เขาต้องหนีและหลบซ่อนตัวอย่างหัวซุกหัวซนวันนั้น

รู้ตัวการทุกตัวเมื่อไหร่เขาจะกำจัดให้หมดในทีเดียว เหมือนที่เขาสูญเสีญทุกอย่างไปพร้อมๆ กัน

รถคันใหญ่สีดำจอดอยู่บริเวณนั้นสักพักก่อนจะขับออกไปด้วยคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย ก่อนจะแล่นเข้ามาในพื้นที่ขว้างขวางขนาดใหญ่หลังเดิมเมื่อตอนเช้า

คฤหาสน์หลังใหญ่โต ถึงคนจะมีคนรับใช้เกือบร้อยคนแต่ก็แสนจะเงียบกริบเพราะต่างคนต่างทำหน้าที่และอยู่ในพื้นที่ของตนเอง จะออกมาก็ต่อเมื่อถูกเรียกตัวเท่านั้นเหมือนในตอนนี้

แต่หลังจากทุกคนรับทราบและเจอเจ้านายของตัวเองต่างก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนเดิม

ในตอนกลางคืนก่อนที่จะเดินทางไปอิตาลี มาเฟียหนุ่มก็สั่งลูกน้องแวะหาเคลย์ตันก่อน

...

ทางด้านหญิงสาว จากที่มาเยี่ยมและขอร้องเพื่อนสนิทให้เดินแบบให้ กลับกลายเป็นว่าแทบจะเป็นคนป่วยแทนซะเอง

"เออๆ ฉันเดินให้ก็ได้ ไม่เห็นต้องเศร้าขนาดนี้เลย" ณิชาเอ่ยขึ้นหลังจากเพื่อนมาหาเธอที่คอนโดตั้งแต่ช่วงเย็น จนตอนนี้ก็ดึกดื่นถึงเวลานอนแล้ว

"เย ้ ขอบใจนะ" แอลลี่ฉีกยิ้มกว้างก่อนใบหน้าจะหม่นหมองลงเหมือนเดิม

"นี่แอลคนนั้นไปไหนนะ คืนวันเกิดยังแสบซนอยู่เลยนี่นา" ณิชาเอ่ยแซวๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนตัวแสบหรือเปล่า จู่ๆ ถึงได้เศร้าอย่างนี้

"ณิ เธอเชื่อเรื่องตายแล้วฟื้นมั้ย"

"ฮะ! ทำไมถามแบบนั้นล่ะ" ณิชาเสียงหลงด้วยความตกใจ

"หรือว่าแอลคิดถึงเขามากเกินไป"

ณิชาถึงกับเอามือปิดปากเงียบๆ อย่างไม่คาดคิด ไม่รู้ผีห่าซาตานที่ไหนมาทำให้เพื่อนเธอกลายเป็นแบบนี้ได้ แล้วที่ว่าคิดถึงนั่นคิดถึงใครกัน ผู้ชายที่วนอยู่รอบๆ ตัวก็ไม่มีใครเข้าถึงหัวใจได้สักคน

หรือว่า...

"ไม่ได้การล่ะ" ณิชารีบหยิบมือถือโทรหาเกรซทันที

แอลลี่แอบบอมยิ้มเบาๆ พอจะเข้าใจความเป็นณิชา เธอมักจะตื่นเต้นตื่นตัวเสมอ อีกอย่างตัวเธอเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีแบบนี้ให้เห็นบ่อยๆ แต่ครั้งนี้มันสุดจะห้ามจริงๆ ละเมอเจอเขาในจินตนาการในความฝันได้เป็นตัวเป็นตนซะขนาดนั้น

"ว้ายย เกิดอะไรขึ้นคะ ยัยแอลคนนั้นไปไหนเหรอณิ" เกรซที่พึ่งคุยงานกับลูกค้าเสร็จก็รีบบึ่งรถมาที่คอนโดณิชาทันที

"พวกแกก็นะ ฉันมีอารมณ์เศร้าบ้างไม่ได้หรือไง" แอลลี่เอ่ยยิ้มๆ พลางหยิบสตรอวเบอร์รีสดเข้าปาก

"แหม ก็ได้สิจ้ะ แต่แกมีเรื่องอะไร หรือว่ายังหานางแบบไม่ได้" เกรซเคี้ยวขนมปังตุ้ยๆ ถามอีกครั้ง

"เรื่องนั้นฉันตกลงเดินแบบให้แล้วล่ะ" ณิชา

"หรือว่า...แกเกิดอาการคิดถึงอีกแล้ว" เกรซชี้หน้าแอลลี่อย่างเอาคำตอบลางหันไปมองณิชา ณิชาก็ได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มแห้งใส่

"โธ่ แม่เสือน้อยของเจ้ โอ๋ๆ น้าา"

เกรซและณิชาเข้ามาโอบกอดปลอบหญิงสาว จำได้ว่าเคยเห็นแอลลี่เศร้าแบบนี้ครั้งล่าสุดก็เมื่อสองสามปีก่อนนู้นหลังจากนั้นก็ไม่เห็นเป็นขนาดนี้เลย

"แอลคิดถึงเพื่อนพี่เคลย์คนนั้นอีกแล้วใช่มั้ย" ณิชาถามด้วยเสียงอ่อนโยน

"แกตัดใจได้แล้วไม่ใช่เหรอ เกิดอะไรขึ้นไหนพูดมาซิ" เกรซ

"เปล่า ฉันยังคิดถึงเขาอยู่เลย ฉันรู้สึกเหมือนเจอเขา เหมือนฝันไปหรือไม่ก็เมาจนเพ้อเจ้อไปแล้ว"

แอลลี่พูดพลางทำหน้าเศร้า พร้อมกับถอนหายใจยาว เธอเองก็ไม่ได้อยากจะเศร้าไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอก แต่อยู่ๆ มันก็เป็นขึ้นมาเอง

"โอเคที่รักของเจ้ เรามาสนุกกันดีกว่า" เกรซยื่นข้อเสนอ

"ร้องเพลงกัน" ณิชาเดินไปถือไมค์ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ก่อนแล้ว

"ฮ่าฮ่า โอเค ไม่เศร้าแล้วๆ ร้องเพลงกันดีกว่า" แอลลี่หัวเราะร่า เดินกอดเกรซไปหาณิชา

สามสาวจับไมค์ไว้รอคนละตัวเตรียมตัวสนุกกับการร้องเพลง แต่ในตอนที่เปิดจอทีวีนั้นกลับทำให้ทั้งสามคนตาค้าง ต่างกันต่างนิ่งโดยเฉพาะนางเอกวันนี้

แอลลี่เอามือปิดปากนิ่งเงียบแต่หัวใจดวงน้อยด้านในกลับเต้นแรงยิ่งกว่าตอนเย็น ดวงตาสวยจับจ้องอยู่กับข่าวบนจอขนาดใหญ่ เธอสั่นไปทั้งตัวโดยเฉพาะดวงตาที่สั่นระริกปริ่มน้ำตาก่อนจะหยดลงเมื่อเห็นภาพพี่ชายและชายหนุ่มคนที่เธอสงสัยเมื่อตอนเย็นอย่างชัดเจน

"พระเจ้า! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย" ณิชามองคนในภาพกับเพื่อนสลับกันไปมา

"ฉันด้วย..." เกรซก็อึ้งและตกใจไม่แพ้กัน

"..ข..เขา เอ่อ นั่นพี่ชายกับ พ..พี่เฮย์เดน..."

แอลลี่กะพริบตาปริบๆ พลางเอ่ยถ้อยคำที่แสนยากเย็นราวกับมีอะไรคิดอยู่ที่คอ

"คือ..ใช่มั้ย เขาใช่มั้ย...ฮึก..." มันชัดมากจนเธอไม่อยากเชื่อเหมือนกัน

ใช่เขาจริงๆ ด้วย...